ไม่รู้จะเริ่มยังไง 55555 เป็นกระทู้แรกที่เขียนเรื่องตัวเอง
คือมีอีกล็อคอินนึง เอาไว้ตั้งกระทู้คำถามที่ไม่อยากให้คนตอบรู้ตัวตน อิอิ
คือก็อยากจะไปตั้งล็อคอินนั้นนะ แต่มันตั้งกระทู้สนทนาไม่ได้ 5555
เอาล็อคอินนี้แล้วกัน...
เอาอินโทรไปก่อนเนาะ...
คือเรานี่โสดมานานนะ ก็แทบจะเรียกได้ว่ายังไม่เคยมีแฟนก็ยังได้
แต่ที่จริงก็เคยมีอยู่ตอนม.4 คบกันไม่ถึงสองเดือนก็เลิก
ตอนนี้เราอายุ 23 จะ 24 และ ก็ไม่เยอะไม่น้อย พอดีๆ
ตอนที่มีแฟน คือเป็นช่วงปิดเทอม ไม่ค่อยได้เจอกัน ส่วนใหญ่คือคุยแต่โทรศัพท์
มือไม่เคยจับ มีครั้งนึงแฟนจะจับมือ คือมันเป็นเหมือน auto reaction อะ
เรานี้ตีมือมันอย่างแรง 55555 คือไม่ค่อยชินกะการมีผู้ชายมาแตะเนื้อต้องตัวอ่ะ
ถึงแม้ว่าในชีวิตจะมีแต่เพื่อนผู้ชายเยอะก็เถอะ ทุกวันนี้ก็ยังมีนิดๆ
เหตุผลที่เลิกหรอ... ไม่รู้นะ ตอนนั้น คือเรารู้สึกว่าเราไม่โอเคกะการเป็นแบบนั้น
เราคิดว่าเค้าไม่ใช่อ่ะ แล้วตอนบอกเลิก เค้าก็ไม่ได้สนใจจะถามว่าทำไมหรืออะไรยังไงนะ
พออาทิตย์สองอาทิตย์ผ่านไปคงเพิ่งนึกได้ โทรมาถามว่าทำไมถึงเลิก
เค้าก็ร้องไห้งู้นงี้งั้น คือใจเรานี่สงสารก็สงสารนะ แต่ตอนนั้นเราคิดว่าความรักไม่ใช่ความสงสาร
ก็ใจแข็ง แต่ระหว่างนั้นเราก็ไม่ได้คุยกะใครนะ ก็ดูพฤติกรรมนางอยู่ตลอด
นางก็มาขอโอกาส เราบอกว่าเราไม่พร้อม
นางก็บอกว่า จะรอ เราบอกไม่ต้องรอ นางยังยืนยันว่า ยังไงก็จะรอ
แต่สุดท้ายสองอาทิตย์ถัดไป นางมีแฟนใหม่
คืออาจจะเป็นเรื่องนี้นะ ที่ทำให้เราฝังใจเอามากๆ อาจจะนะ ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน
เพราะเราคิดว่า ผู้ชายคงจะเหมือนกันทุกคนแหละ ไม่เฉพาะผู้ชายหรอก
คือเรามองโลกกว้างขึ้น เราคิดว่า ทุกคนเหมือนกันหมดแหละ
เราไม่ได้โทษเค้านะ ต้องขอบคุณด้วยซ้ำ
คือเมื่อก่อนเราคุยกะคนเยอะมากกกกกก ติดโทรศัพท์ฝุดๆ
พอเลิกกะแฟนคนนี้เราเลิกคุยกะทุกคน แล้วหันมาอยู่กะเพื่อนแทน
พอเราคิดว่าเราจะฝากทั้งหมดของชีวิตไว้กับเพื่อน แต่แล้วมันก็มีเหตุ
เพราะพอเพื่อนเริ่มมีแฟน เพื่อนก็ให้เวลาเราน้อยลง
ไม่ค่อยไปไหนมาไหนกะเรา เราก็เข้าใจนะไม่ได้ว่าอะไร
แต่มีครั้งนึงที่แบบ คิดว่า เราควรจะอยู่ด้วยตัวเองให้ได้อะ
ตอนนั้นมีเพื่อนที่สนิทมากๆ คือไปไหนไปกันแหละ
แต่แล้วอยู่ดีๆ ใช้คำว่าอยู่ดีๆจริงๆนะ อยู่ๆเพื่อนไม่คุยกะเราว่ะ
ทั้งๆที่เรียนด้วยกัน อยู่ห้องพักเดียวกัน คือนี่นอนร้องไห้ทุกวันอ่ะ
จนถึงทุกวันนี้ เรายังไม่รู้สาเหตุเลย ว่าทำไม?
คือเราเป็นคนชอบไปนู่นไปนี่ไงตอนนั้น แต่เพื่อนชอบอยู่ห้อง(รึป่าวไม่รู้นะ)
แล้วเวลาเราไปไหนเราจะชวนเพื่อนตลอด แน่นอนล่ะ อยู่ห้องเดียวกัน
แต่เราไม่เคยบังคับเพื่อนนะ ถ้าเพื่อนไม่อยากไป คือไม่ไปก็ไม่งอลอะ รักเหมือนเดิม
แต่ไม่รู้ว่าเพื่อนคนนั้นนี่เบื่อเรารึป่าว ที่ชอบชวนไปนู่นไปนี่
อย่างที่บอกแหละ ว่าทุกวันนี้ยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น
เพื่อนก็สงสัยกันว่า ทำไมไม่คุยกัน เพราะทุกคนเห็นว่าสนิทกันมาก
พอเราช้ำใจจากเพื่อนคนนี้ เราเลยหันหัวเรือ มาพึ่งพิงครอบครัว 555555
ช่วงที่เราไม่คุยกะเพื่อนนี่ เราโทรไปหาพ่อบ่อยมากกกก โทรไปบ่น และร้องไห้ให้ฟัง
แล้วพ่อเราเป็นคนไม่โอ๋นะ จะสอนแล้วซ้ำเติมมากกว่า
แต่เราก็ไม่ได้อะไรหรอก เราชิน ถ้าเราคิดว่าเราจะคิดมากกะคำพูดพ่อก็แค่ไม่เล่าแค่นั้น
เป็นอีกครั้งที่ความหวังของเราพังทลาย...
มีอยู่ช่วงนึงทะเลาะกะพ่อนี่แหละ คือทะเลาะหนักมาก
ไม่เรียกว่าทะเลาะดีกว่า เพราะเราไม่ได้เถียง
เป็นเพราะเรื่องเรียนไม่จบนี่แหละ คือตอนนี้นี่เราเรียนปี 6 ละนะ
เรากะพ่อไม่คุยกันเป็นปีได้ ทั้งที่เมื่อก่อนสนิทกันมาก เข้าคอกันมาก
นึกภาพออกป่ะ ลูกสาวสนิทกะพ่ออะ มันจะมุ้งมิ้งๆ
คือประมาณแบบ เค้าบอกว่าเค้าตั้งความหวังกะเราไว้สูงมากกกก
(อันนี้พ่อมาบอกตอนที่เริ่มคุยกันละนะ)
เพราะเมื่อก่อนเราเป็นคนเรียนเก่ง (ประถม&มัธยม)
ซึ่งคนที่เรียนก็น่าจะเข้าใจว่ามันไม่ได้เหมือนกันเลยยยยย
พอเราไม่จบ 4 ปีอย่างใครเค้าทำได้กัน พ่อกะเลยนอยด์นิดหน่อย
แล้วก็พาลใส่เราตลอดๆ ด่าเราตลอดๆ ช่วงนั้นเราเครียดมากเลยนะ
เรารู้เลยว่าคนที่คิดจะฆ่าตัวตายเค้ารู้สึกยังไงกัน
ช่วงนั้นเราอยู่คนเดียวด้วย เราร้องไห้หนักมากอะ
ฟูมฟาย ร้องออกเสียงแบบดังมาก คือรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย
(ถ้าคนข้างห้องได้ยินก็คงกลัว เพราะร้องตอนกลางคืน 5555 ฮื้อออออๆๆๆ อยู่คนเดียว 5555)
หลังจากนั้นเราก็เลยเริ่มคิดได้แหละ ว่าเราไม่ควรฝากความหวังเราไว้กะใคร
ควรอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง แม้กระทั่งครอบครัวก็เถอะ บางทีเราก็ต้องเข้มแข็ง
ไม่ใช่ไม่รักนะ ยังรักเหมือนเดิม แต่คือความคิดมันเปลี่ยนไป...
ที่เราอินโทรมายาวขนาดนี้ เพราะอยากบอกให้รู้ก่อน ว่าเราเจออะไรมาบ้าง
เพราะบางคนก็ชอบพูดกะเราว่า แกไม่รู้หรอกว่าเค้าเจออะไรมาบ้าง
ช่ายยยยยย!!! แกก็ไม่ได้รู้เหมือนกันไงว่าเราเจออะไรมาบ้าง
ถามว่าเรื่องเพื่อน เรื่องครอบครัว มันเกี่ยวมันกะความโสด
ส่วนตัวเราว่าเกี่ยวหมดแหละ เพราะส่วนใหญ่คนไม่มีแฟนก็จะไปตั้งความหวังกะเพื่อนและครอบครัวแทน
เข้าเรื่องเหอะเนอะ!!! 55555
ก็อย่างที่บอกแหละ คืออยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง
เราเป็นคนสวยและผอมแค่ในรูปนะ(หลงตัวเองนิส 5555)
รูปไม่ได้แต่ง แต่กล้องมันดีจริงๆช่วยไม่ได้ รู้มุมนี่ชนะขาด
คนมาจีบก็มีบ้างปละปลาย แต่มีมาเรื่อยๆ แต่พอเริ่มรู้สึกว่าไม่ใข่เราก็บอกผ่านเลย
ไม่รั้งเค้าให้เสียเวลา ไม่ยืดเยื้อ ไม่เสียดาย 5555 (สวยชิบ)
ใช้ชีวิต slow life อะแกรรรรรร มันดี๊ดีนะ
ตอนนี้เรามาฝึกงานอยู่กรุงเทพ คือเราว่ามันดีอะ
มันเป็นเมืองที่เหมาะกะคนโสดมาก คนที่ต้องการใช้ชีวิตแบบสโลว์ไลฟ์
นั่งรถเมล์ชิวๆ ทั้งที่ไปใต้ดิน บีทีเอส หรือแท็กซี่ได้
ไปไหนไปคนเดียวก็ไม่รู้สึกว่าขาดอะไร ชอปคนเดียวได้ กินข้าวคนเดียวได้
คือเราเป็นแบบนี้ไม่ใช่แค่เฉพาะที่อยู่กรุงเทพฯนะ
อยู่ที่อื่นเราก็เป็น บางทีเรารู้สึกอยากไปคนเดียวด้วยซ้ำ แต่เพื่อนอยากไปด้วยงี้ 5555
คนโสดชอบพร่ำเพ้อลงเฟส...
บอกเลยว่ามันไม่เกี่ยว เราปิดก็ได้ เปิดก็ได้ โพสก็ได้ ไม่โพสก็ได้ แล้วแต่อารมณ์
ถ้าเรารู้จักวิธีอยู่กะตัวเอง มันมีหลายวิธีมากที่เราจะทำแก้เหงา
ถามว่าอยู่คนเดียวเหงามั้ย มีบ้างนะ แต่พอเวลามีอะไรให้ทำเราก็ลืมไปเลยนะความเหงา
เหตุผลที่มาตั้ง เพราะเราเห็นบางคนงี้ โสดมาอาทิตย์สองอาทิตย์
เดือนสองเดือน ปีสองปี บอกว่าโสดมานานจะขึ้นคานละ
คืออยากจะถามเหมือนกัน มันขนาดนั้นเลยหรอ?
คือเราอาจจะไม่เข้าใจอารมณ์คนมีแฟนมาตลอดแล้วเพิ่งโสดนะ
เพราะเราโสดมาแทบจะตลอดไง ไม่ได้โลกสวยหรืออะไร ไม่เข้าใจจริงๆ
อยากรู้เหมือนกันแหละ ลองมาแชร์กันก็ได้นะ...
คนที่โสดมานานๆนี่ก็ลองมาแชร์กันได้นะว่าเป็นเพราะอะไร มีอะไรฝังใจงี้
สุดท้ายจะบอกว่า...
กินข้าวคนเดียวก็อิ่มเหมือนกันนะ
ไปไหนคนเดียวก็ถึงเหมือนกัน
และเราคงไม่มีแฟนจนกว่าจะเจอคนที่คิดว่าใช่จริงๆ คนที่เราคิดว่าเค้าจะอยู่กะเราได้ทุกสถานการณ์ที่เราเจอ
#ด่าได้แต่ขอแรงๆถ้าไม่แรงอย่าด่า จุ๊บ!!!!
รักเหมือนเดิมมมมม (ใคร? 5555)
ถ้าจะดราม่านี่ข้ามไปอ่านทู้อื่นนะ ปกติเป็นคนพูดกะใครไม่ค่อยจะรู้เรื่องหรอก พิมพ์ไม่รู้จะรู้เรื่องรึป่าว
มีตรงไหนสงสัยถามได้ ไม่ดื้อ...
ปล.ไม่รู้จะแท็กไรดี
แชร์วิธีอยู่กับความโสด จนคานเบื่อ...
คือมีอีกล็อคอินนึง เอาไว้ตั้งกระทู้คำถามที่ไม่อยากให้คนตอบรู้ตัวตน อิอิ
คือก็อยากจะไปตั้งล็อคอินนั้นนะ แต่มันตั้งกระทู้สนทนาไม่ได้ 5555
เอาล็อคอินนี้แล้วกัน...
คือเรานี่โสดมานานนะ ก็แทบจะเรียกได้ว่ายังไม่เคยมีแฟนก็ยังได้
แต่ที่จริงก็เคยมีอยู่ตอนม.4 คบกันไม่ถึงสองเดือนก็เลิก
ตอนนี้เราอายุ 23 จะ 24 และ ก็ไม่เยอะไม่น้อย พอดีๆ
ตอนที่มีแฟน คือเป็นช่วงปิดเทอม ไม่ค่อยได้เจอกัน ส่วนใหญ่คือคุยแต่โทรศัพท์
มือไม่เคยจับ มีครั้งนึงแฟนจะจับมือ คือมันเป็นเหมือน auto reaction อะ
เรานี้ตีมือมันอย่างแรง 55555 คือไม่ค่อยชินกะการมีผู้ชายมาแตะเนื้อต้องตัวอ่ะ
ถึงแม้ว่าในชีวิตจะมีแต่เพื่อนผู้ชายเยอะก็เถอะ ทุกวันนี้ก็ยังมีนิดๆ
เหตุผลที่เลิกหรอ... ไม่รู้นะ ตอนนั้น คือเรารู้สึกว่าเราไม่โอเคกะการเป็นแบบนั้น
เราคิดว่าเค้าไม่ใช่อ่ะ แล้วตอนบอกเลิก เค้าก็ไม่ได้สนใจจะถามว่าทำไมหรืออะไรยังไงนะ
พออาทิตย์สองอาทิตย์ผ่านไปคงเพิ่งนึกได้ โทรมาถามว่าทำไมถึงเลิก
เค้าก็ร้องไห้งู้นงี้งั้น คือใจเรานี่สงสารก็สงสารนะ แต่ตอนนั้นเราคิดว่าความรักไม่ใช่ความสงสาร
ก็ใจแข็ง แต่ระหว่างนั้นเราก็ไม่ได้คุยกะใครนะ ก็ดูพฤติกรรมนางอยู่ตลอด
นางก็มาขอโอกาส เราบอกว่าเราไม่พร้อม
นางก็บอกว่า จะรอ เราบอกไม่ต้องรอ นางยังยืนยันว่า ยังไงก็จะรอ
แต่สุดท้ายสองอาทิตย์ถัดไป นางมีแฟนใหม่
คืออาจจะเป็นเรื่องนี้นะ ที่ทำให้เราฝังใจเอามากๆ อาจจะนะ ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน
เพราะเราคิดว่า ผู้ชายคงจะเหมือนกันทุกคนแหละ ไม่เฉพาะผู้ชายหรอก
คือเรามองโลกกว้างขึ้น เราคิดว่า ทุกคนเหมือนกันหมดแหละ
เราไม่ได้โทษเค้านะ ต้องขอบคุณด้วยซ้ำ
คือเมื่อก่อนเราคุยกะคนเยอะมากกกกกก ติดโทรศัพท์ฝุดๆ
พอเลิกกะแฟนคนนี้เราเลิกคุยกะทุกคน แล้วหันมาอยู่กะเพื่อนแทน
พอเราคิดว่าเราจะฝากทั้งหมดของชีวิตไว้กับเพื่อน แต่แล้วมันก็มีเหตุ
เพราะพอเพื่อนเริ่มมีแฟน เพื่อนก็ให้เวลาเราน้อยลง
ไม่ค่อยไปไหนมาไหนกะเรา เราก็เข้าใจนะไม่ได้ว่าอะไร
แต่มีครั้งนึงที่แบบ คิดว่า เราควรจะอยู่ด้วยตัวเองให้ได้อะ
ตอนนั้นมีเพื่อนที่สนิทมากๆ คือไปไหนไปกันแหละ
แต่แล้วอยู่ดีๆ ใช้คำว่าอยู่ดีๆจริงๆนะ อยู่ๆเพื่อนไม่คุยกะเราว่ะ
ทั้งๆที่เรียนด้วยกัน อยู่ห้องพักเดียวกัน คือนี่นอนร้องไห้ทุกวันอ่ะ
จนถึงทุกวันนี้ เรายังไม่รู้สาเหตุเลย ว่าทำไม?
คือเราเป็นคนชอบไปนู่นไปนี่ไงตอนนั้น แต่เพื่อนชอบอยู่ห้อง(รึป่าวไม่รู้นะ)
แล้วเวลาเราไปไหนเราจะชวนเพื่อนตลอด แน่นอนล่ะ อยู่ห้องเดียวกัน
แต่เราไม่เคยบังคับเพื่อนนะ ถ้าเพื่อนไม่อยากไป คือไม่ไปก็ไม่งอลอะ รักเหมือนเดิม
แต่ไม่รู้ว่าเพื่อนคนนั้นนี่เบื่อเรารึป่าว ที่ชอบชวนไปนู่นไปนี่
อย่างที่บอกแหละ ว่าทุกวันนี้ยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น
เพื่อนก็สงสัยกันว่า ทำไมไม่คุยกัน เพราะทุกคนเห็นว่าสนิทกันมาก
พอเราช้ำใจจากเพื่อนคนนี้ เราเลยหันหัวเรือ มาพึ่งพิงครอบครัว 555555
ช่วงที่เราไม่คุยกะเพื่อนนี่ เราโทรไปหาพ่อบ่อยมากกกก โทรไปบ่น และร้องไห้ให้ฟัง
แล้วพ่อเราเป็นคนไม่โอ๋นะ จะสอนแล้วซ้ำเติมมากกว่า
แต่เราก็ไม่ได้อะไรหรอก เราชิน ถ้าเราคิดว่าเราจะคิดมากกะคำพูดพ่อก็แค่ไม่เล่าแค่นั้น
เป็นอีกครั้งที่ความหวังของเราพังทลาย...
มีอยู่ช่วงนึงทะเลาะกะพ่อนี่แหละ คือทะเลาะหนักมาก
ไม่เรียกว่าทะเลาะดีกว่า เพราะเราไม่ได้เถียง
เป็นเพราะเรื่องเรียนไม่จบนี่แหละ คือตอนนี้นี่เราเรียนปี 6 ละนะ
เรากะพ่อไม่คุยกันเป็นปีได้ ทั้งที่เมื่อก่อนสนิทกันมาก เข้าคอกันมาก
นึกภาพออกป่ะ ลูกสาวสนิทกะพ่ออะ มันจะมุ้งมิ้งๆ
คือประมาณแบบ เค้าบอกว่าเค้าตั้งความหวังกะเราไว้สูงมากกกก
(อันนี้พ่อมาบอกตอนที่เริ่มคุยกันละนะ)
เพราะเมื่อก่อนเราเป็นคนเรียนเก่ง (ประถม&มัธยม)
ซึ่งคนที่เรียนก็น่าจะเข้าใจว่ามันไม่ได้เหมือนกันเลยยยยย
พอเราไม่จบ 4 ปีอย่างใครเค้าทำได้กัน พ่อกะเลยนอยด์นิดหน่อย
แล้วก็พาลใส่เราตลอดๆ ด่าเราตลอดๆ ช่วงนั้นเราเครียดมากเลยนะ
เรารู้เลยว่าคนที่คิดจะฆ่าตัวตายเค้ารู้สึกยังไงกัน
ช่วงนั้นเราอยู่คนเดียวด้วย เราร้องไห้หนักมากอะ
ฟูมฟาย ร้องออกเสียงแบบดังมาก คือรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย
(ถ้าคนข้างห้องได้ยินก็คงกลัว เพราะร้องตอนกลางคืน 5555 ฮื้อออออๆๆๆ อยู่คนเดียว 5555)
หลังจากนั้นเราก็เลยเริ่มคิดได้แหละ ว่าเราไม่ควรฝากความหวังเราไว้กะใคร
ควรอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง แม้กระทั่งครอบครัวก็เถอะ บางทีเราก็ต้องเข้มแข็ง
ไม่ใช่ไม่รักนะ ยังรักเหมือนเดิม แต่คือความคิดมันเปลี่ยนไป...
ที่เราอินโทรมายาวขนาดนี้ เพราะอยากบอกให้รู้ก่อน ว่าเราเจออะไรมาบ้าง
เพราะบางคนก็ชอบพูดกะเราว่า แกไม่รู้หรอกว่าเค้าเจออะไรมาบ้าง
ช่ายยยยยย!!! แกก็ไม่ได้รู้เหมือนกันไงว่าเราเจออะไรมาบ้าง
ถามว่าเรื่องเพื่อน เรื่องครอบครัว มันเกี่ยวมันกะความโสด
ส่วนตัวเราว่าเกี่ยวหมดแหละ เพราะส่วนใหญ่คนไม่มีแฟนก็จะไปตั้งความหวังกะเพื่อนและครอบครัวแทน
ก็อย่างที่บอกแหละ คืออยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง
เราเป็นคนสวยและผอมแค่ในรูปนะ(หลงตัวเองนิส 5555)
รูปไม่ได้แต่ง แต่กล้องมันดีจริงๆช่วยไม่ได้ รู้มุมนี่ชนะขาด
คนมาจีบก็มีบ้างปละปลาย แต่มีมาเรื่อยๆ แต่พอเริ่มรู้สึกว่าไม่ใข่เราก็บอกผ่านเลย
ไม่รั้งเค้าให้เสียเวลา ไม่ยืดเยื้อ ไม่เสียดาย 5555 (สวยชิบ)
ใช้ชีวิต slow life อะแกรรรรรร มันดี๊ดีนะ
ตอนนี้เรามาฝึกงานอยู่กรุงเทพ คือเราว่ามันดีอะ
มันเป็นเมืองที่เหมาะกะคนโสดมาก คนที่ต้องการใช้ชีวิตแบบสโลว์ไลฟ์
นั่งรถเมล์ชิวๆ ทั้งที่ไปใต้ดิน บีทีเอส หรือแท็กซี่ได้
ไปไหนไปคนเดียวก็ไม่รู้สึกว่าขาดอะไร ชอปคนเดียวได้ กินข้าวคนเดียวได้
คือเราเป็นแบบนี้ไม่ใช่แค่เฉพาะที่อยู่กรุงเทพฯนะ
อยู่ที่อื่นเราก็เป็น บางทีเรารู้สึกอยากไปคนเดียวด้วยซ้ำ แต่เพื่อนอยากไปด้วยงี้ 5555
คนโสดชอบพร่ำเพ้อลงเฟส...
บอกเลยว่ามันไม่เกี่ยว เราปิดก็ได้ เปิดก็ได้ โพสก็ได้ ไม่โพสก็ได้ แล้วแต่อารมณ์
ถ้าเรารู้จักวิธีอยู่กะตัวเอง มันมีหลายวิธีมากที่เราจะทำแก้เหงา
ถามว่าอยู่คนเดียวเหงามั้ย มีบ้างนะ แต่พอเวลามีอะไรให้ทำเราก็ลืมไปเลยนะความเหงา
เหตุผลที่มาตั้ง เพราะเราเห็นบางคนงี้ โสดมาอาทิตย์สองอาทิตย์
เดือนสองเดือน ปีสองปี บอกว่าโสดมานานจะขึ้นคานละ
คืออยากจะถามเหมือนกัน มันขนาดนั้นเลยหรอ?
คือเราอาจจะไม่เข้าใจอารมณ์คนมีแฟนมาตลอดแล้วเพิ่งโสดนะ
เพราะเราโสดมาแทบจะตลอดไง ไม่ได้โลกสวยหรืออะไร ไม่เข้าใจจริงๆ
อยากรู้เหมือนกันแหละ ลองมาแชร์กันก็ได้นะ...
คนที่โสดมานานๆนี่ก็ลองมาแชร์กันได้นะว่าเป็นเพราะอะไร มีอะไรฝังใจงี้
สุดท้ายจะบอกว่า...
กินข้าวคนเดียวก็อิ่มเหมือนกันนะ
ไปไหนคนเดียวก็ถึงเหมือนกัน
และเราคงไม่มีแฟนจนกว่าจะเจอคนที่คิดว่าใช่จริงๆ คนที่เราคิดว่าเค้าจะอยู่กะเราได้ทุกสถานการณ์ที่เราเจอ
#ด่าได้แต่ขอแรงๆถ้าไม่แรงอย่าด่า จุ๊บ!!!!
ถ้าจะดราม่านี่ข้ามไปอ่านทู้อื่นนะ ปกติเป็นคนพูดกะใครไม่ค่อยจะรู้เรื่องหรอก พิมพ์ไม่รู้จะรู้เรื่องรึป่าว
มีตรงไหนสงสัยถามได้ ไม่ดื้อ...
ปล.ไม่รู้จะแท็กไรดี