ก็แค่เลือกจะอยู่กับความเหงากันต่อไป โลกของผมยังรอใครสักคนเสมอ

ผมเป็นคนขี้เหงาครับ โลกที่ไม่มีใครที่อยู่ข้างๆมันเงียบเสียจริง
หลังจากที่ผมปรับตัวอยู่คนเดียวได้ ผมก็โชคดีได้เจอใครคนนึงเข้ามาในชีวิต
ทำให้ผมมีความสุข...แต่ความสุขนั้นมันกลับกลายเป็นความรู้สึกไม่ใช้

การคบกันของคนสองคนต่างต้องใช้ใจถามใจ ว่าใช้ไหม
ผมไม่รู้หรอกว่าเขาคิดกับผมยังไง จริงจังแค่ไหน แต่ผมให้...ให้โอกาสเขามากมาย
หน้าที่ที่ผมควรทำสำหรับคำว่าแฟน ผมได้ทำครบทุกอย่าง...แต่นั้นละ
เวลามันเป็นคำตอบของคำว่าไม่ใช้ขึ้นมา  ทำไรไม่ได้ครับอยู่กับความจริงดีกว่า

สุดท้ายผมก็กลับมายืนคนเดียวบนทางคนเดียว
ความเหงากับกลายเป็นความเคยชินที่ไม่ชอบเลย...แต่ทำไงได้ละ

และแล้วก็มีคนเข้ามามากมายผ่านโลกโซเชียลที่ผมเปิดใจค้นหาใครคนต่อไป
เป็นเรื่องใหญ่เสมอที่ผมจะเริ่มต้นคุยกะใครคนใหม่ สมัยนี้หาคนที่เป็นแบบผมและโสดยากจริง
คงจะดีถ้าบนท้องถนนมีป้ายบอกว่าใครเป็นหรือไม่เป็น ผมก็อยากบอกนะว่าผมเป็นเผื่อจะมีใครหันมามองบ้าง
ได้แต่ก้มหน้าเดินๆกันต่อไป และก็ไม่มีใครหันมามองผู้ชายคนนี้ที่เหงาๆโครต

ไอ้คำว่าผู้ชายที่ผมรักผู้ชายเหมอืนกันนี้ละ ทำให้ผมต้องค้นหาคนที่เป็นแบบผม
พอเริ่มคุยก็พอรู้ว่าเขาคนที่เข้ามาคุยเขาแมนระดับไหน ใช้หรือไม่ใช้ หรือเข้ามาหวังอะไรกับผม

ผ่านมาทักและผ่านไป ยอมรับครับส่วนใหญ่ผมเงียบๆไปเอง
แต่ผมก็อยากจะขอเลือกใจที่ผมจะมอบให้ใครคนต่อไป

อาจจะดูผมงี่เง่าเอาแต่ใจในเรื่องนี้ แต่ผมอยากรอคอยคนสำคัญที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยน

เปลี่ยนจากความเหงาเป็นความสุข เปลี่ยนจากเดินคนเดียวเป็นมีคนเดินข้างๆกาย

ปล.โลกแห่งความลับของสังคมของผม ยังอยากมีใครสักคนมาแชร์ด้วยนะครับ ^U^