ผมเคยอ่านกระทู้ทำนองนี้มาหลายกระทู้ ก็เลยอยากตั้งเป็นของตัวเองบ้าง แค่อยากบอกความในใจที่มันสะสมมานานหลายปี จนวันนี้ผมได้ตัดสินใจ "เล่า" มันออกมาเป็นตัวอักษร เพราะชีวิตคนเรามันแสนสั้นนะ รักใครชอบใครควรบอกไปซะ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้บอก ถึงตอนนั้นจะมาเสียดายทีหลังคงไม่ทันการแล้ว และไม่รู้ว่าอีกกี่ภพชาติจะได้เกิดมาเจอกันอีก
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า เรื่องของผมเริ่มขึ้นตอนผมเรียนปี2 (10ปีที่แล้ว) ตอนเย็นเป็นเวลาทานข้าวพอดี ผมเลยไปร้านข้าว สั่งอาหารตามสั่งกับเพื่อน เจอน้องผญ.คนนึงน่ารักสมวัย ในใจไม่ได้คิดอะไร แค่เห็นว่าเธอ "ก็น่ารักดีนะ" ทานข้าวเสร็จก็กลับหอ วันต่อมาก็เจอเธอที่ร้านอีก ผมก็ไปสั่งข้าวเหมือนเดิม
แต่ก็ยังไม่ได้คุยอะไรกัน นานวันเข้า เลยได้ถือโอกาสพูดคุยกับเธอ ยิงมุขกากๆไปบ้าง แป้กบ้างขำบ้างตามประสา เธอเองก็เริ่มคุ้นเคยกับผม คงเพราะเห็นผมไปที่ร้านบ่อย จนได้รู้จักกัน น้องเค้าก็คุยกับผมโดยไม่ถือตัว ตอนนั้นนะเริ่มรู้สึกสดชื่นขึ้นมา (เห้ย!! รู้สึกงั้นจริงๆ) จนใกล้ปิดเทอมปี2 ยุคสมัยนั้นมี msn อยู่ เลยขอไว้ "เผื่อ" จะได้คุยกันตอนปิดเทอม (คิดไปเองว่าเธอจะคุยด้วย55) แต่สุดท้ายก็ไม่ได้แชทกัน เห้อ.. ทำได้เพียงรอเปิดเทอม การเฝ้ารออะไรซักอย่างนึง มันทรมานมากเลยนะ :'( แต่ผมรู้สึกและคิดอะไรมากไปกว่านั้นไม่ได้ เพราะ.. ผมมีแฟนแล้ว.......
ผมปี3
จนเปิดเทอมก็ได้เจอกัน ไม่รู้ว่าเธอจะดีใจมั้ยแต่ผมดีใจนะ บอกไม่ถูก จะว่าไปน้องเค้า "ก็น่ารักนะ" ใจเต้นเวลาเจอหน้ากัน เอ๊ะ!! หรือว่า.. ผมตกหลุมรักเธอแล้ว (เห้ยย ไม่ใช่หรอก เค้าเป็นน้องสาวและเค้าก็คงคิดกับผมแค่พี่ชาย ผมคิดแบบนั้น) ไม่ดีกว่าคิดแบบนั้นไม่ดี แต่ผมก็ยังไปหาแฟนอยู่เรื่อยๆ มีวันนึงเธอไปทัศนศึกษากับโรงเรียน แล้วกลับมาซื้อของฝากให้ผม โห้.. ดีใจมาก รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ เป็นคนในสายตาขึ้นมาทันที ใจคิดไปไกลแต่พยายามคิดไว้ว่า "เธอคงคิดกับเราแค่พี่ชาย" (เวรเอ๊ย คิดเองทั้งนั้น...) ความสนิทของเราเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน นานวันเข้า ผมจึงได้ถามใจตัวเองดูจึงได้รู้ว่า.. ถูกลูกศรของกามเทพทิ่มแทงอย่างจังเข้าให้แล้ว เห้ยย..ไม่ได้ๆ แล้วแฟนเราล่ะ ความรู้สึกของผมที่มีต่อแฟนในตอนนั้นเริ่มลดน้อยลงแปรผกผันกับที่รู้สึกกับน้องเค้ามาก ผมสับสนมาก แต่ก็ข่มใจไว้ว่า "น้องเค้าเป็นน้องสาว เค้าคงคิดกับเราแค่พี่ชาย"... ส่วนผมก็ไปหาแฟนตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือเราเริ่มทะเลาะกัน แฟนผมเริ่มรู้ว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป ผมก็ได้แต่บอกไปว่า น้องเค้าเป็นแค่น้องสาว (ถึงแม้ในใจผมจะคิดไปมากกว่านั้นก็ตาม)
มีครั้งนึงผมออนเอ็ม เห็นเธอออนจึงเข้าไปทัก และผมก็ตัดสินใจบอกความในใจกับเธอ "พี่ชอบ...(ชื่อเธอ)นะ" แล้วก็รีบออฟไป เห้อออ..
ตอนนั้นกลัวมาก กลัวคำตอบ กลัวเธอจะโกรธ กลัวเธอจะเปลี่ยนไป แต่พอคิดได้ก็ออนอีกครั้ง เธอตอบกลับมาว่า "อยู่ๆก็มาบอกชอบ ชอบอะไร แล้วก็ออฟไป งง" -- "ป่าวๆ ไม่มีอะไร" -- "จะเข้าแถวแล้ว ...(ชื่อเธอ) ไปเข้าแถวก่อนนะ" -- "เคคับ^^" แล้วเราสองคนก็แยกย้าย เห้อ... เกือบตาย (ผมรู้ว่าผมผิดต่อแฟนผมมาก แต่ผมก็ไม่อาจหักห้ามใจได้เลย ความรู้สึกสับสนไปหมด) จะเก็บมันไว้อย่างนี้ รักของฉันได้เพียงแค่คิดในใจ หากว่าพูดออกไป กลัวต้องเสียใจ กลัวต้องเสียเธอ
ผมปี4
มีอยู่ครั้งนึงเราสองคนคุยกันที่โรงอาหาร เธอบอกทำนองคล้ายๆว่าชอบเพลง "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" ของวงเกียร์ไนท์ แล้วอยู่ๆน้ำตาเธอก็ไหลออกมา ผมเห็นล่ะตกใจมาก เลยถามเธอว่า "เป็นไรอ่ะ" -- "เปล่า" เธอตอบเสียงสั่นๆแล้วก็รีบเช็ดน้ำตา พร้อมกับบอกว่า "เป็นไง สั่งน้ำตาให้ไหลเองได้นะ" -- (ผมอึ้งไปเลย เห้ยย!! มีงี้ด้วยเหรอ ผมคิดในใจ) ตอนนั้นใครจะว่าผมโง่ บ้า หรือไม่เข้าใจผญ.ก็ได้นะคับเพราะผมไม่รู้จริงๆว่าหมายความว่าไง ผมเรียนมามีแต่เพื่อนเพศผู้ เพือนผญ.ที่สนิทๆไม่มีเลย เห้อ.. เพลียใจสุดๆ ผมถามย้ำๆว่า "เป็นไร ไม่สบายใจไรรึป่าว" แต่เธอตอบมาว่า "ไม่เป็นไร" และก็ทำตัวร่าเริงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเราก็แยกย้ายกัน ทิ้งคำถามไว้ในใจผมว่า "เธอร้องไห้ทำไม..."
หลายวันต่อมาผมชวนเธอไปซื้อของที่ตลาดในมหาลัย ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกดีสุดๆและจดจำมาจนถึงทุกวันนี้ก็ตอนที่ผมพาเธอไปเดินตลาดนัด ต่างคนต่างแยกย้ายไปเดินซื้อของที่ตัวเองต้องการ พอคลาดสายตาผมก็มองหาเธอ มันเป็นช่วงบังเอิญรึเปล่าไม่รู้ ต่างคนต่างมองหากันแล้วก็สบตากัน วินาทีนั้นผมเข้าใจคำว่า "โลกหยุดหมุน" เลย..... ถึงแม้เราจะไม่เคยจับมือกัน ไม่เคยถูกเนื้อต้องตัวกัน แต่ความรู้สึกมันส่งผ่านเหมือนคลื่น simple harmonic เกิดเป็นแรงดึงดูดระหว่างหัวใจขึ้นมา พอได้สติผมก็เดินดูของอื่นไปด้วย แต่ใจนี่เต้นตู้มๆๆ เลย ข่มใจไว้จนซื้อของเสร็จก็กลับ คืนนั้นฝันดีมาก
มาถึงยุคของ hi5 ผมเลยขอแอดเธอไว้เป็นเพื่อน จนวันนึงเห็นเธอโพสต์ใน hi5 ทำนองเสียใจว่า "เราคงเป็นมากกว่านี้ไม่ได้ ขอบคุณที่คอยเป็นกำลังใจ
ให้ ขอบคุณ.. บลาๆๆ จนถึง ขอบคุณที่เล่นกีตาร์ให้ฟัง.." มาถึงตอนนี้ ผมเดินเข้าห้องน้ำ น้ำตาผมก็ไหลออกมาแบบห้ามไม่อยู่ ผมไม่ใช่คนๆนั้นคนที่เธอหมายถึง เพราะผมเล่นกีตาร์ไม่เป็น แต่ทำไมผมต้องร้องไห้ด้วย เพราะผมอกหัก หรือเพราะเธอเสียใจเลยเสียใจตาม มาถึงตอนนี้จึงได้รู้ว่า ผมคงรักเธอเข้าให้แล้ว ไม่ซิคงรักตั้งแต่วันแรกที่เห็น รักแรกพบ รักแบบไม่รู้ตัวแต่ผมปฏิเสธหัวใจตัวเองมาโดยตลอด แล้ว.. แล้วแฟนผมล่ะ ผมสับสน หลังจากนั้นผมลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเอง หัดเล่นกีตาร์อย่างมุ่งมั่น คนอื่นเริ่มตอนวัยรุ่น 15-16 แต่ผมเริ่มก็ยี่สิบกว่าละ ไม่เป็นไรยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย ก็ยืมเพื่อนมาเล่น ผ่านไปเดือนนึงก็เป็นผมเริ่มเล่นเพลงแรกคือเพลง "หวังดีเสมอ" ของโปเตโต้ ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีโอกาสเล่นให้เธอฟังนะ แค่อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้าง แปลกนะ คนๆนึงสามารถสร้างแรงบันดาลใจให้อีกคนๆนึงได้ มีอิทธิพลได้มากถึงขนาดนี้
หลังจากนั้นหลายวันผมก็คุยกับเธอว่าตอนนี้หาเพลงซึ้งๆฟังยาก เธอก็เลยส่งเมล์พร้อมแนบเพลง "วันนั้นอย่าลืมวันนี้" ของพลพล มาให้ ซึ้งปนเศร้า มันมีหมายความแอบแฝงรึเปล่านะ (ผมก็ยังคงทึ่มอีก - -)
เดือนธันวาปี50 ที่มหาลัยผมจะจัดงาน...เป็นประจำทุกปี เธอบอกว่าต้องประกวดประมาณกล่าวสุนทรพจน์อะไรสักอย่าง ผมเซอร์ไพรส์เธอโดยไปนั่งให้กำลังใจอยู่ใกล้ๆ ชู2นิ้วให้เธอพร้อมพูดในใจ "สู้ๆนะ พี่จะเป็นกำลังใจให้ ^^" ผมไม่ได้ฟังที่เธอพูด เพราะมัวแต่จ้องหน้าเธอ ตอนนั้นใจผมให้เธอไปหมดแล้ว มันมีมากขึ้นจนรู้สึกได้ว่า อาการ "หัวใจพองโต" มันเป็นแบบนี้นี่เอง ^^
แต่แล้ว.. เมื่อถึงจุดสูงสุดก็ย่อมมีจุดหักเห เธอบอกว่าเธอต้องย้ายที่พัก นั่นหมายความว่าเราสองคนไม่ได้อยู่ใกล้กัน และ "อาจจะ" ไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ผมช็อค มันเป็นข่าวร้ายสำหรับผมมากฉลองปีใหม่เลย โอ้ววว.. เวรกรรม ผมได้แต่พูดในใจ ทำอะไรไม่ได้ นอกจาก.. ตัดใจ ผมยังไม่ได้สารภาพเลยว่า "ผมรู้สึกยังไงกับเธอ" ไม่ใช่ความรู้สึกแบบพี่กับน้อง แต่เป็นความรู้สึกแบบที่ผู้ชายคนนึงมีให้กับผู้หญิงคนนึง เพียงเพราะว่ากลัวเธอจะเปลี่ยนไป กลัวจะเสียเธอไป กลัว.... จนวันนึงเราก็ได้นัดเจอกันแถวๆที่พักของเธอ แต่ก็ไม่ได้คุยไรกันมากแล้วก็แยกย้ายกัน และนั่น... ก็เป็นการเจอหน้ากันครั้งสุดท้าย...... มาได้ไกลเท่านี้ สำหรับผมก็ถือว่าดีที่สุดแล้วล่ะ T T (เกิดชาตินี้แค่ได้พบเจอ เกิดชาติหน้าค่อยฝันกันใหม่..)
เราติดต่อกันผ่านทาง hi5 แต่ก็ได้ไม่มากเพราะเป็นช่วงทำโปรเจคท์และสอบ final ทั้งของผมและของเธอ ผมไม่อยากรบกวน อยากให้เธอเต็มที่กับการเรียน เพราะอนาคตเธอยังอีกไกล หลังจากเธอสอบเสร็จ ผมได้โทรไปจะชวนเธอดูหนังแต่เหมือนเธอจะลบเบอร์ผมไปแล้ว จำผมไม่ได้แล้ว การนัดเจอจึงแห้วไปโดยปริยาย
จนถึงเดือนพ.ค. ผมทำโปรเจคท์เสร็จ เรียนจบตามเป้าและจุดเปลี่ยนชีวิตผมก็มาถึงอีกครั้ง เมื่อสถานะของผมได้เปลี่ยนไป แฟนคือคนที่ร่วมเดินทาง ร่วมฝ่าฝันอุปสรรคมาด้วยกัน น้องเค้าคือคนที่เรารู้สึกมากกว่านั้น แต่เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่า "เธอคิดยังไง" กับเรา (อยากรู้ แต่ไม่อยากถาม) ผมใช้เวลาคิดอยู่นานจึงตัดสินใจเลือกทางที่คิดว่าดีที่สุดคือ.. ผมต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น นั่นคงเป็นทางเลือกที่ถูกต้องแล้ว ถึงจะไม่ถูกใจก็ตาม ผมต้องทำใจ ตัดใจจากเธอคนนั้นซะ ยอมรับความจริง เรื่องนี้จะได้ไม่มีใครเจ็บ นอกจากผมคนเดียว ไม่เป็นไรผมพอทนได้.. แต่ก็ไม่วาย แอบส่องเธอใน hi5 รู้ว่าเธอสอบติดในมหาลัยที่เธอคาดหวัง จึงเม้นท์แสดงความยินดีกับเธอ พร้อมทั้งบอกว่า "พี่กำลังจะมีข่าวดีนะ" -- "ยินดีด้วยค่ะ" เธอตอบกลับมาสั้นๆ.. แต่ทิ้งความรู้สึกไม่สั้นให้กับผม... และเราก็เริ่มห่างกัน
เวลาผ่านไปสองเดือน ต่างคนต่างมีวิถีชีวิตเป็นของตัวเอง ผมเริ่มทำงาน เธอเองก็คงกำลังง่วนกับที่เรียนใหม่ ผมไม่กล้าทัก hi5 ไป เพราะผมไม่อยากฉุดให้เธอลงมา เธออยู่สูง สูงเกินกว่าคนธรรมดาอย่างผมแล้ว และเธอเองก็ไม่ได้ทักทายผม "ถ้าเธอคิดกับผมแค่พี่ชายจริงๆ ทำไมเธอเงียบหายไปล่ะ หรือเธอคงลืมผมไปแล้ว" ผมแอบคิด ผมจึงตัดสินใจ ค่อยๆเก็บเธอไว้ในความทรงจำ เก็บไว้ในหัวใจอย่างลึกๆ
ผมทำงานได้ปีนึงก็สมัครเฟซบุ๊ค อยู่ๆก็คิดถึงเธอขึ้นมา เลยลองหาจากชื่อจริง เพราะผมมีข้อมูลเพียงเท่านั้น เป็นไปตามคาด ไม่เจอครับ^^ ต้องทำใจ "ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาเจอ" ผมให้ความหวังกับตัวเอง
เวลาผ่านไป ตอนนี้เธอคงเรียนปี2 แล้ว ผมลองหาดูอีกครั้ง ก็ไม่เจอ "ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาเจอ"
เวลาผ่านไป นั่งนับดู เธอคงเรียนจบแล้ว "พี่ขอแสดงความยินดีด้วยนะ บัณฑิตใหม่" ผมพร่ำบอกในใจ แต่ก็ไม่วาย หาเธอในเฟซเช่นเดิม และคำตอบก็เหมือนเดิมคือ ไม่เจอ...
จนกระทั่ง... ละครชีวิตเดินทางมาถึงอีกจุดนึง
ปี58 เดือนก.ค.ที่ผ่านมา คืนนั้นผมล้มตัวลงนอน อยู่ๆก็คิดถึงเธอมากๆ ก็เลยลองหาดูอีกรอบ แต่คราวนี้สะกดชื่อเป็นภาษาอังกฤษ แค่พิมพ์ชื่อ6ตัวแรก รูปเธอก็โผล่ขึ้นมา ผมบรรยายความรู้สึกตอนนั้นไม่ถูกนะ เพราะผมช็อคมาก "กูเจอแล้ววววววว กูเจอน้องเค้าแล้ว T_____T" ขอบคุณมาร์ค ซัคเคอร์เบิร์กมากๆคับ น้ำตาผมซึมออกมาเลย กลืนน้ำลายก็มีก้อนแข็งๆจุกที่คอ การรอคอยตลอดระยะเวลา 7ปีกับอีก 5เดือนของผมก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว (ทำไมไม่ทำแบบนี้มาตั้งแต่แรกว้าาา) ผมไม่รอช้ารีบเข้าไปดูโปรไฟล์เพื่อความชัวร์อีกที เป็นเธอจริงๆด้วย นอนดูรูปเธอแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุขอยู่คนเดียว ภาพความทรงจำของผมค่อยๆมาทีละน้อย และเร็วขึ้นเรื่อยๆเหมือนในหนังเลย วื้ดๆๆๆ เธอก็ยังคงเป็นเด็กที่สดใสน่ารัก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงมีใครๆมาชอบเธอ ผมชั่งใจอยู่นาน ชั่วโมงกว่าๆ จึงตัดสินใจขอเป็นเพื่อน แล้วผมก็รอคำตอบ...
ผ่านไปอาทิตย์นึง เธอยังไม่ตอบ "เธอคงจำผมไม่ได้ หรือเธอจะลืมผมไปแล้ว ลืมพี่ชายคนนี้ไปแล้ว ไม่เป็นไรคับ ผมรอได้"
ผ่านไปเดือนนึง เธอก็ยังไม่ตอบ "ไม่เป็นไรคับ ผมรอได้ 7ปีกว่าผมยังรอได้ รออีกหน่อยจะเป็นไรไป" ผมยังคงมีความหวังอยู่ ถึงแม้ว่ามันจะมีเพียง 0.00001% ก็ตาม
จนเกิดเหตุความวุ่นวายในกทม. ผมกระวนกระวายใจมาก ดึกแล้วแต่ผมทนไม่ไหว จึงตัดสินใจส่งข้อความไปทักทาย "เป็นยังไงบ้าง นี่พี่...(ชื่อผม)นะ จำได้มั้ย" ทิ้งช่วงไปเกือบ 5นาที เธอรับแอดแล้วตอบกลับ "จำได้ค่ะ ^^ ถึงบ้านแล้วเรียบร้อย" ... เชี่ยยยย ผมน้ำตาซึมเลย ก้อนแข็งๆมันจุกที่คออีกแล้ว ผมดีใจมากกกก ไม่รู้จะสรรค์หาคำไหนมาเปรียบเทียบความรู้สึกตอนนั้นได้ แล้วเราก็ได้คุยกัน ^^
ผมพยายามคุยกับเธอแบบพี่น้อง แบบนี้คงจะดีกว่า เพราะผมไม่อยากจะเสียเธอไปอีกแล้ว กว่าจะหาเจอนี่มันยากมากเลยนะ ผมไม่ได้คาดหวังมากกว่านี้ ผมแค่อยากระบายความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอ ให้เธอได้รับรู้ว่า ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ทำอะไร เธอยังคงมีผู้ชายคนนี้ พี่ชายคนนี้ คอยรับฟังปัญหา คอยเป็นกำลังใจให้ คอยหวังดีอยู่เสมอ ได้เฝ้าดูห่างๆ มันก็ยังพอใจ ได้แค่พี่ก็ดีเท่าไหร่แล้ว
เธอยังชอบกินช็อกโกแลตปั่นใส่ไข่มุกอยู่มั้ย ยังชอบกินเฉาก๊วยอยู่มั้ย ยังจำวันที่... วันที่เราสองคนมีความรู้สึกดีๆให้กันได้มั้ย
วันนั้น.. เธอจะมีแฟน มีครอบครัว มีทางเดินเป็นของตัวเอง ก็อย่าลืมวันเก่าๆของเรานะ
วันนั้น อย่าลืมวันนี้ จาก พี่ชายที่หวังดีเสมอคนนึง
แล้วเรื่องของคุณเป็นยังไงมั่งคับ ^^
คุณยังจำเรื่องราวดีๆกับ "คนในความทรงจำของคุณ" ได้มั้ยครับ^^
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า เรื่องของผมเริ่มขึ้นตอนผมเรียนปี2 (10ปีที่แล้ว) ตอนเย็นเป็นเวลาทานข้าวพอดี ผมเลยไปร้านข้าว สั่งอาหารตามสั่งกับเพื่อน เจอน้องผญ.คนนึงน่ารักสมวัย ในใจไม่ได้คิดอะไร แค่เห็นว่าเธอ "ก็น่ารักดีนะ" ทานข้าวเสร็จก็กลับหอ วันต่อมาก็เจอเธอที่ร้านอีก ผมก็ไปสั่งข้าวเหมือนเดิม
แต่ก็ยังไม่ได้คุยอะไรกัน นานวันเข้า เลยได้ถือโอกาสพูดคุยกับเธอ ยิงมุขกากๆไปบ้าง แป้กบ้างขำบ้างตามประสา เธอเองก็เริ่มคุ้นเคยกับผม คงเพราะเห็นผมไปที่ร้านบ่อย จนได้รู้จักกัน น้องเค้าก็คุยกับผมโดยไม่ถือตัว ตอนนั้นนะเริ่มรู้สึกสดชื่นขึ้นมา (เห้ย!! รู้สึกงั้นจริงๆ) จนใกล้ปิดเทอมปี2 ยุคสมัยนั้นมี msn อยู่ เลยขอไว้ "เผื่อ" จะได้คุยกันตอนปิดเทอม (คิดไปเองว่าเธอจะคุยด้วย55) แต่สุดท้ายก็ไม่ได้แชทกัน เห้อ.. ทำได้เพียงรอเปิดเทอม การเฝ้ารออะไรซักอย่างนึง มันทรมานมากเลยนะ :'( แต่ผมรู้สึกและคิดอะไรมากไปกว่านั้นไม่ได้ เพราะ.. ผมมีแฟนแล้ว.......
ผมปี3
จนเปิดเทอมก็ได้เจอกัน ไม่รู้ว่าเธอจะดีใจมั้ยแต่ผมดีใจนะ บอกไม่ถูก จะว่าไปน้องเค้า "ก็น่ารักนะ" ใจเต้นเวลาเจอหน้ากัน เอ๊ะ!! หรือว่า.. ผมตกหลุมรักเธอแล้ว (เห้ยย ไม่ใช่หรอก เค้าเป็นน้องสาวและเค้าก็คงคิดกับผมแค่พี่ชาย ผมคิดแบบนั้น) ไม่ดีกว่าคิดแบบนั้นไม่ดี แต่ผมก็ยังไปหาแฟนอยู่เรื่อยๆ มีวันนึงเธอไปทัศนศึกษากับโรงเรียน แล้วกลับมาซื้อของฝากให้ผม โห้.. ดีใจมาก รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ เป็นคนในสายตาขึ้นมาทันที ใจคิดไปไกลแต่พยายามคิดไว้ว่า "เธอคงคิดกับเราแค่พี่ชาย" (เวรเอ๊ย คิดเองทั้งนั้น...) ความสนิทของเราเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน นานวันเข้า ผมจึงได้ถามใจตัวเองดูจึงได้รู้ว่า.. ถูกลูกศรของกามเทพทิ่มแทงอย่างจังเข้าให้แล้ว เห้ยย..ไม่ได้ๆ แล้วแฟนเราล่ะ ความรู้สึกของผมที่มีต่อแฟนในตอนนั้นเริ่มลดน้อยลงแปรผกผันกับที่รู้สึกกับน้องเค้ามาก ผมสับสนมาก แต่ก็ข่มใจไว้ว่า "น้องเค้าเป็นน้องสาว เค้าคงคิดกับเราแค่พี่ชาย"... ส่วนผมก็ไปหาแฟนตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือเราเริ่มทะเลาะกัน แฟนผมเริ่มรู้ว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป ผมก็ได้แต่บอกไปว่า น้องเค้าเป็นแค่น้องสาว (ถึงแม้ในใจผมจะคิดไปมากกว่านั้นก็ตาม)
มีครั้งนึงผมออนเอ็ม เห็นเธอออนจึงเข้าไปทัก และผมก็ตัดสินใจบอกความในใจกับเธอ "พี่ชอบ...(ชื่อเธอ)นะ" แล้วก็รีบออฟไป เห้อออ..
ตอนนั้นกลัวมาก กลัวคำตอบ กลัวเธอจะโกรธ กลัวเธอจะเปลี่ยนไป แต่พอคิดได้ก็ออนอีกครั้ง เธอตอบกลับมาว่า "อยู่ๆก็มาบอกชอบ ชอบอะไร แล้วก็ออฟไป งง" -- "ป่าวๆ ไม่มีอะไร" -- "จะเข้าแถวแล้ว ...(ชื่อเธอ) ไปเข้าแถวก่อนนะ" -- "เคคับ^^" แล้วเราสองคนก็แยกย้าย เห้อ... เกือบตาย (ผมรู้ว่าผมผิดต่อแฟนผมมาก แต่ผมก็ไม่อาจหักห้ามใจได้เลย ความรู้สึกสับสนไปหมด) จะเก็บมันไว้อย่างนี้ รักของฉันได้เพียงแค่คิดในใจ หากว่าพูดออกไป กลัวต้องเสียใจ กลัวต้องเสียเธอ
ผมปี4
มีอยู่ครั้งนึงเราสองคนคุยกันที่โรงอาหาร เธอบอกทำนองคล้ายๆว่าชอบเพลง "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" ของวงเกียร์ไนท์ แล้วอยู่ๆน้ำตาเธอก็ไหลออกมา ผมเห็นล่ะตกใจมาก เลยถามเธอว่า "เป็นไรอ่ะ" -- "เปล่า" เธอตอบเสียงสั่นๆแล้วก็รีบเช็ดน้ำตา พร้อมกับบอกว่า "เป็นไง สั่งน้ำตาให้ไหลเองได้นะ" -- (ผมอึ้งไปเลย เห้ยย!! มีงี้ด้วยเหรอ ผมคิดในใจ) ตอนนั้นใครจะว่าผมโง่ บ้า หรือไม่เข้าใจผญ.ก็ได้นะคับเพราะผมไม่รู้จริงๆว่าหมายความว่าไง ผมเรียนมามีแต่เพื่อนเพศผู้ เพือนผญ.ที่สนิทๆไม่มีเลย เห้อ.. เพลียใจสุดๆ ผมถามย้ำๆว่า "เป็นไร ไม่สบายใจไรรึป่าว" แต่เธอตอบมาว่า "ไม่เป็นไร" และก็ทำตัวร่าเริงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเราก็แยกย้ายกัน ทิ้งคำถามไว้ในใจผมว่า "เธอร้องไห้ทำไม..."
หลายวันต่อมาผมชวนเธอไปซื้อของที่ตลาดในมหาลัย ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกดีสุดๆและจดจำมาจนถึงทุกวันนี้ก็ตอนที่ผมพาเธอไปเดินตลาดนัด ต่างคนต่างแยกย้ายไปเดินซื้อของที่ตัวเองต้องการ พอคลาดสายตาผมก็มองหาเธอ มันเป็นช่วงบังเอิญรึเปล่าไม่รู้ ต่างคนต่างมองหากันแล้วก็สบตากัน วินาทีนั้นผมเข้าใจคำว่า "โลกหยุดหมุน" เลย..... ถึงแม้เราจะไม่เคยจับมือกัน ไม่เคยถูกเนื้อต้องตัวกัน แต่ความรู้สึกมันส่งผ่านเหมือนคลื่น simple harmonic เกิดเป็นแรงดึงดูดระหว่างหัวใจขึ้นมา พอได้สติผมก็เดินดูของอื่นไปด้วย แต่ใจนี่เต้นตู้มๆๆ เลย ข่มใจไว้จนซื้อของเสร็จก็กลับ คืนนั้นฝันดีมาก
มาถึงยุคของ hi5 ผมเลยขอแอดเธอไว้เป็นเพื่อน จนวันนึงเห็นเธอโพสต์ใน hi5 ทำนองเสียใจว่า "เราคงเป็นมากกว่านี้ไม่ได้ ขอบคุณที่คอยเป็นกำลังใจ
ให้ ขอบคุณ.. บลาๆๆ จนถึง ขอบคุณที่เล่นกีตาร์ให้ฟัง.." มาถึงตอนนี้ ผมเดินเข้าห้องน้ำ น้ำตาผมก็ไหลออกมาแบบห้ามไม่อยู่ ผมไม่ใช่คนๆนั้นคนที่เธอหมายถึง เพราะผมเล่นกีตาร์ไม่เป็น แต่ทำไมผมต้องร้องไห้ด้วย เพราะผมอกหัก หรือเพราะเธอเสียใจเลยเสียใจตาม มาถึงตอนนี้จึงได้รู้ว่า ผมคงรักเธอเข้าให้แล้ว ไม่ซิคงรักตั้งแต่วันแรกที่เห็น รักแรกพบ รักแบบไม่รู้ตัวแต่ผมปฏิเสธหัวใจตัวเองมาโดยตลอด แล้ว.. แล้วแฟนผมล่ะ ผมสับสน หลังจากนั้นผมลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเอง หัดเล่นกีตาร์อย่างมุ่งมั่น คนอื่นเริ่มตอนวัยรุ่น 15-16 แต่ผมเริ่มก็ยี่สิบกว่าละ ไม่เป็นไรยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย ก็ยืมเพื่อนมาเล่น ผ่านไปเดือนนึงก็เป็นผมเริ่มเล่นเพลงแรกคือเพลง "หวังดีเสมอ" ของโปเตโต้ ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีโอกาสเล่นให้เธอฟังนะ แค่อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้าง แปลกนะ คนๆนึงสามารถสร้างแรงบันดาลใจให้อีกคนๆนึงได้ มีอิทธิพลได้มากถึงขนาดนี้
หลังจากนั้นหลายวันผมก็คุยกับเธอว่าตอนนี้หาเพลงซึ้งๆฟังยาก เธอก็เลยส่งเมล์พร้อมแนบเพลง "วันนั้นอย่าลืมวันนี้" ของพลพล มาให้ ซึ้งปนเศร้า มันมีหมายความแอบแฝงรึเปล่านะ (ผมก็ยังคงทึ่มอีก - -)
เดือนธันวาปี50 ที่มหาลัยผมจะจัดงาน...เป็นประจำทุกปี เธอบอกว่าต้องประกวดประมาณกล่าวสุนทรพจน์อะไรสักอย่าง ผมเซอร์ไพรส์เธอโดยไปนั่งให้กำลังใจอยู่ใกล้ๆ ชู2นิ้วให้เธอพร้อมพูดในใจ "สู้ๆนะ พี่จะเป็นกำลังใจให้ ^^" ผมไม่ได้ฟังที่เธอพูด เพราะมัวแต่จ้องหน้าเธอ ตอนนั้นใจผมให้เธอไปหมดแล้ว มันมีมากขึ้นจนรู้สึกได้ว่า อาการ "หัวใจพองโต" มันเป็นแบบนี้นี่เอง ^^
แต่แล้ว.. เมื่อถึงจุดสูงสุดก็ย่อมมีจุดหักเห เธอบอกว่าเธอต้องย้ายที่พัก นั่นหมายความว่าเราสองคนไม่ได้อยู่ใกล้กัน และ "อาจจะ" ไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ผมช็อค มันเป็นข่าวร้ายสำหรับผมมากฉลองปีใหม่เลย โอ้ววว.. เวรกรรม ผมได้แต่พูดในใจ ทำอะไรไม่ได้ นอกจาก.. ตัดใจ ผมยังไม่ได้สารภาพเลยว่า "ผมรู้สึกยังไงกับเธอ" ไม่ใช่ความรู้สึกแบบพี่กับน้อง แต่เป็นความรู้สึกแบบที่ผู้ชายคนนึงมีให้กับผู้หญิงคนนึง เพียงเพราะว่ากลัวเธอจะเปลี่ยนไป กลัวจะเสียเธอไป กลัว.... จนวันนึงเราก็ได้นัดเจอกันแถวๆที่พักของเธอ แต่ก็ไม่ได้คุยไรกันมากแล้วก็แยกย้ายกัน และนั่น... ก็เป็นการเจอหน้ากันครั้งสุดท้าย...... มาได้ไกลเท่านี้ สำหรับผมก็ถือว่าดีที่สุดแล้วล่ะ T T (เกิดชาตินี้แค่ได้พบเจอ เกิดชาติหน้าค่อยฝันกันใหม่..)
เราติดต่อกันผ่านทาง hi5 แต่ก็ได้ไม่มากเพราะเป็นช่วงทำโปรเจคท์และสอบ final ทั้งของผมและของเธอ ผมไม่อยากรบกวน อยากให้เธอเต็มที่กับการเรียน เพราะอนาคตเธอยังอีกไกล หลังจากเธอสอบเสร็จ ผมได้โทรไปจะชวนเธอดูหนังแต่เหมือนเธอจะลบเบอร์ผมไปแล้ว จำผมไม่ได้แล้ว การนัดเจอจึงแห้วไปโดยปริยาย
จนถึงเดือนพ.ค. ผมทำโปรเจคท์เสร็จ เรียนจบตามเป้าและจุดเปลี่ยนชีวิตผมก็มาถึงอีกครั้ง เมื่อสถานะของผมได้เปลี่ยนไป แฟนคือคนที่ร่วมเดินทาง ร่วมฝ่าฝันอุปสรรคมาด้วยกัน น้องเค้าคือคนที่เรารู้สึกมากกว่านั้น แต่เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่า "เธอคิดยังไง" กับเรา (อยากรู้ แต่ไม่อยากถาม) ผมใช้เวลาคิดอยู่นานจึงตัดสินใจเลือกทางที่คิดว่าดีที่สุดคือ.. ผมต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น นั่นคงเป็นทางเลือกที่ถูกต้องแล้ว ถึงจะไม่ถูกใจก็ตาม ผมต้องทำใจ ตัดใจจากเธอคนนั้นซะ ยอมรับความจริง เรื่องนี้จะได้ไม่มีใครเจ็บ นอกจากผมคนเดียว ไม่เป็นไรผมพอทนได้.. แต่ก็ไม่วาย แอบส่องเธอใน hi5 รู้ว่าเธอสอบติดในมหาลัยที่เธอคาดหวัง จึงเม้นท์แสดงความยินดีกับเธอ พร้อมทั้งบอกว่า "พี่กำลังจะมีข่าวดีนะ" -- "ยินดีด้วยค่ะ" เธอตอบกลับมาสั้นๆ.. แต่ทิ้งความรู้สึกไม่สั้นให้กับผม... และเราก็เริ่มห่างกัน
เวลาผ่านไปสองเดือน ต่างคนต่างมีวิถีชีวิตเป็นของตัวเอง ผมเริ่มทำงาน เธอเองก็คงกำลังง่วนกับที่เรียนใหม่ ผมไม่กล้าทัก hi5 ไป เพราะผมไม่อยากฉุดให้เธอลงมา เธออยู่สูง สูงเกินกว่าคนธรรมดาอย่างผมแล้ว และเธอเองก็ไม่ได้ทักทายผม "ถ้าเธอคิดกับผมแค่พี่ชายจริงๆ ทำไมเธอเงียบหายไปล่ะ หรือเธอคงลืมผมไปแล้ว" ผมแอบคิด ผมจึงตัดสินใจ ค่อยๆเก็บเธอไว้ในความทรงจำ เก็บไว้ในหัวใจอย่างลึกๆ
ผมทำงานได้ปีนึงก็สมัครเฟซบุ๊ค อยู่ๆก็คิดถึงเธอขึ้นมา เลยลองหาจากชื่อจริง เพราะผมมีข้อมูลเพียงเท่านั้น เป็นไปตามคาด ไม่เจอครับ^^ ต้องทำใจ "ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาเจอ" ผมให้ความหวังกับตัวเอง
เวลาผ่านไป ตอนนี้เธอคงเรียนปี2 แล้ว ผมลองหาดูอีกครั้ง ก็ไม่เจอ "ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาเจอ"
เวลาผ่านไป นั่งนับดู เธอคงเรียนจบแล้ว "พี่ขอแสดงความยินดีด้วยนะ บัณฑิตใหม่" ผมพร่ำบอกในใจ แต่ก็ไม่วาย หาเธอในเฟซเช่นเดิม และคำตอบก็เหมือนเดิมคือ ไม่เจอ...
จนกระทั่ง... ละครชีวิตเดินทางมาถึงอีกจุดนึง
ปี58 เดือนก.ค.ที่ผ่านมา คืนนั้นผมล้มตัวลงนอน อยู่ๆก็คิดถึงเธอมากๆ ก็เลยลองหาดูอีกรอบ แต่คราวนี้สะกดชื่อเป็นภาษาอังกฤษ แค่พิมพ์ชื่อ6ตัวแรก รูปเธอก็โผล่ขึ้นมา ผมบรรยายความรู้สึกตอนนั้นไม่ถูกนะ เพราะผมช็อคมาก "กูเจอแล้ววววววว กูเจอน้องเค้าแล้ว T_____T" ขอบคุณมาร์ค ซัคเคอร์เบิร์กมากๆคับ น้ำตาผมซึมออกมาเลย กลืนน้ำลายก็มีก้อนแข็งๆจุกที่คอ การรอคอยตลอดระยะเวลา 7ปีกับอีก 5เดือนของผมก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว (ทำไมไม่ทำแบบนี้มาตั้งแต่แรกว้าาา) ผมไม่รอช้ารีบเข้าไปดูโปรไฟล์เพื่อความชัวร์อีกที เป็นเธอจริงๆด้วย นอนดูรูปเธอแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุขอยู่คนเดียว ภาพความทรงจำของผมค่อยๆมาทีละน้อย และเร็วขึ้นเรื่อยๆเหมือนในหนังเลย วื้ดๆๆๆ เธอก็ยังคงเป็นเด็กที่สดใสน่ารัก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงมีใครๆมาชอบเธอ ผมชั่งใจอยู่นาน ชั่วโมงกว่าๆ จึงตัดสินใจขอเป็นเพื่อน แล้วผมก็รอคำตอบ...
ผ่านไปอาทิตย์นึง เธอยังไม่ตอบ "เธอคงจำผมไม่ได้ หรือเธอจะลืมผมไปแล้ว ลืมพี่ชายคนนี้ไปแล้ว ไม่เป็นไรคับ ผมรอได้"
ผ่านไปเดือนนึง เธอก็ยังไม่ตอบ "ไม่เป็นไรคับ ผมรอได้ 7ปีกว่าผมยังรอได้ รออีกหน่อยจะเป็นไรไป" ผมยังคงมีความหวังอยู่ ถึงแม้ว่ามันจะมีเพียง 0.00001% ก็ตาม
จนเกิดเหตุความวุ่นวายในกทม. ผมกระวนกระวายใจมาก ดึกแล้วแต่ผมทนไม่ไหว จึงตัดสินใจส่งข้อความไปทักทาย "เป็นยังไงบ้าง นี่พี่...(ชื่อผม)นะ จำได้มั้ย" ทิ้งช่วงไปเกือบ 5นาที เธอรับแอดแล้วตอบกลับ "จำได้ค่ะ ^^ ถึงบ้านแล้วเรียบร้อย" ... เชี่ยยยย ผมน้ำตาซึมเลย ก้อนแข็งๆมันจุกที่คออีกแล้ว ผมดีใจมากกกก ไม่รู้จะสรรค์หาคำไหนมาเปรียบเทียบความรู้สึกตอนนั้นได้ แล้วเราก็ได้คุยกัน ^^
ผมพยายามคุยกับเธอแบบพี่น้อง แบบนี้คงจะดีกว่า เพราะผมไม่อยากจะเสียเธอไปอีกแล้ว กว่าจะหาเจอนี่มันยากมากเลยนะ ผมไม่ได้คาดหวังมากกว่านี้ ผมแค่อยากระบายความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอ ให้เธอได้รับรู้ว่า ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ทำอะไร เธอยังคงมีผู้ชายคนนี้ พี่ชายคนนี้ คอยรับฟังปัญหา คอยเป็นกำลังใจให้ คอยหวังดีอยู่เสมอ ได้เฝ้าดูห่างๆ มันก็ยังพอใจ ได้แค่พี่ก็ดีเท่าไหร่แล้ว
เธอยังชอบกินช็อกโกแลตปั่นใส่ไข่มุกอยู่มั้ย ยังชอบกินเฉาก๊วยอยู่มั้ย ยังจำวันที่... วันที่เราสองคนมีความรู้สึกดีๆให้กันได้มั้ย
วันนั้น.. เธอจะมีแฟน มีครอบครัว มีทางเดินเป็นของตัวเอง ก็อย่าลืมวันเก่าๆของเรานะ
วันนั้น อย่าลืมวันนี้ จาก พี่ชายที่หวังดีเสมอคนนึง
แล้วเรื่องของคุณเป็นยังไงมั่งคับ ^^