ใครจะรู้ ด.ญ. ที่เราเคยทิ้งๆขว้างตอนอายุ15 แต่กับมีค่าเรามากที่สุด

*******การเดินทางของฉันและเธอคือการเรียนรู้การเรียนรู้ของเราสองคนคือความเข้าใจ********
         
           สวัสดีเพื่อนๆทุกคน ก่อนอื่นต้องบอกไว้ก่อนเลยว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ผมเขียนขึ้น
เรื่องนี้มันมันเป็นเรื่องของผมกับผู้หญิงคนหนึ่ง สำหรับผมแล้วผมคิดว่าเธอคนนี้ช่างแสนดีกับผมเลยทีเดียว เพราะเค้าได้เข้ามาทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปทางที่ดีหลายๆอย่าง    ผมขอใช้อักษร D แทนชื่อของเธอนะครับ  ส่วนตัวผมนั้นเกิดที่จังหวัดระยอง  แต่ผมมาอยู่ปทุมธานีตั้งแต่ 3ขวบปีหนึ่งจะไปสักเดือนสองเดือนช่วงปิดเทอม ย้อนๆไปมี 5ปีที่แล้วตอนนั้นผมก็อายุประมาณ 14-15ปี การไประยองครั้งที่ตอนแรกก็คิดเหมือนทุกๆปี แต่มันไปเป็นอย่างที่คิดเลย เพราะปีนี้เป็นปีที่ผมได้รู้จักอักษร D ครั้งแรกผมเห็นเค้าผ่านไปผ่านมาแถวบ้านปล่อยมาก ตอนแรกที่ได้เห็นไอ้เราก็งง เค้าไปเป็นใครว๊า ทำไมไม่เคยเห็นเลย ที่ไหนได้บ้านของ D  ดันอยู่ข้างๆบ้านของผมเอง  โอ๊โหอะไรจะขนาดนั้นเข้าทางเลย 555 ตอนแรกก็ไม่ได้คิดไรมากกับ D นะ เพราะช่วงนั้นผมมีคนคุยอยู่แล้วที่ปทุมธานี ขอใช้ตัวอักษร N แทนชื่อ  
      พอยิ่งเห็น D ทุกๆวันเข้า มันก็มีอาการเริ่มอยากคุย ผมก็หาวิธีจะคุยกับ Dทุกทางแต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง อยู่ๆก็นึกขึ้นได้ ทำไมเราไม่หา Hi5  D ละ แล้วผมก็หาอยู่สักพักของเท่าไรก็ไม่เจอ ผมก็ลองถามพี่สาวผมว่า มีHI5 D ไหม บังเอิญโชคดีเหลือเกินพี่สาวผมดันมี พอผมได้มาผมก็แอดไป แต่นางกว่าจะรับได้ก็หลายวันอยู่นะ 555 จนกระทั่งได้ไปทำบุญที่วัดแถวบ้าน เอ๊ย D ก็มาทำไงดีเนี่ยช่วงนั้นอยากคุยมากๆ ก็เลยให้น้องไปขอเบอมาเลย นางใจง่ายเฉยให้มาด้วย สงสัยจะมีใจ 555 พอได้เบอมาผมก็ยังไม่โทไปได้แต่ส่งข้อความ และเราก็คุยกันทาง HI5 ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ดีมาก จนทำให้ผมลืม N ไปเลย แต่ก็ยังไม่ได้เลิกกัน แล้วผมก็ไม่ได้บอก D ด้วยว่ามีคนคุยอยู่แล้ว ฟังดูอาจจะ แต่มันไม่ได้ตั้งใจนี่นา ลึกๆก็รู้สึกเหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้จะทำไง