รบกับตัวเองนี่แหล่ะ เหนื่อยที่สุดแล้ว

มีคนบอกว่า วันๆ ก็ไม่เห็นจะทำอะไร เหนื่อยอะไรนักหนา
รบกับตัวเองนี่แหล่ะ เหนื่อยที่สุดแล้ว เพราะถ้าไม่รบกับมัน มันชวนไปตายอย่างเดียวเลยตอนนี้ต้องหาเหตุผลมาตอบตัวเองตลอดเวลาว่าทำไม เพราะอะไร เดี๋ยวก็จะมีคำถามตามมาจากคนอื่นอีกว่า ก็แล้วไปคิดมันทำไม อืม ก็เพราะเป็นโรคนี้แหล่ะครับ มันเลิกคิดไม่ได้ เซโรโทนินเหมือนน้ำมันเบรคที่จะหยุดความคิดอะไรที่มันเป็นด้านลบ รุนแรง เศร้าหมอง แล้วลองคิดดูว่าน้ำมันเบรคมีบ้างไม่มีบ้าง เหยียบเบรคได้บ้างไม่ได้บ้าง บางทีไหลลงเขามาอย่างสวยงามแต่บังคับโค้งเพราะมีเหวข้างหน้า บางทีเข้าโค้งซะเข่าชิดถนนเลย เสี่ยงสุดๆ เพราะลดความเร็วไม่ได้ ไม่มีน้ำมันเบรค อย่างดีก็ทดเกียร์ให้ต่ำลงแล้วค่อยๆ แถแถกจอด ... ตัวรถก็เสียหายไม่เบาเหมือนกัน ถ้าจะมีคนถามอีกว่า รู้ว่าอันตรายแล้วจะทำทำไม คือ ก็รถผมมันน้ำมันเบรคพร่อง เติมไม่ได้ด้วย ไม่มีให้ซื้อเติม ต้องสกัดเอาเองตามคำสั่งของร่างกายอีกนะ บางทีมันก็ไม่สั่งจนต้องส่งยาไปให้มันบอกให้สั่งสารตัวนี้ให้ด้วย เก็บสารตัวนี้ไว้ให้หน่อย ไม่พอใช้นะ คือถ้าเป็นคนอื่น คงขับรถลงเขาลงดอยลงภูกันอย่างสบายใจล่ะครับ ไอ้พวกผมที่พิการเซโรโทนินนี่ เสี่ยงกันเอาเองละกันถ้าใครจะลงไป แล้วไม่ต้องมาตะโกนถามจากตีนดอยนะว่าทำไมไม่ลงมาสักทีอีก ยิ่งน่ารำคาญใหญ่ เพราะคุณมัวแต่เร่งเร้าให้เราเดินทางโดยที่เรายังไม่พร้อม หลายคนแหกโค้งไม่อัดเข้าหน้าผาก็ร่วงลงจากเหวนะครับ ไม่รู้คราวนี้จะพอนึกภาพกันออกไหม สรรหาคำมาอธิบายมากเลยนะว่าอะไรคือโรคซึมเศร้า

เครดิต สาส์นจากผู้ป่วยโรคซึมเศร้า
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่