ความรู้สึกที่เกิดขึ้นต่อผู้ชายเมืองกรุงโดยไม่ได้ตั้งใจ (18+)

สวัสดีคะ นี่อาจจะไม่ได้กระทู้แรกที่มาเขียน แต่ว่าก็ยังเขียนไม่ค่อยเก่งเท่าไร อาจจะน่าเบื่อบ้าง
แต่อยากมาแชร์ชีวิตจริง ๆ ของตัวเองคะ

เราชื่อพิม เป็นเด็กผู้หญิงต่างจังหวัดที่มีโอกาสได้เข้ามาเรียนในกรุงเทพ
ก่อนหน้าที่จะเข้ามาเรียนกรุงเทพ เราก็เรียนอยู่ที่ต่างจังหวัด
ตอนนั้นเรามีแฟนแล้วก็คบกันมานานจนถึงปัจจุบัน
เรากับแฟนคบกันมาจะ 6 ปีละ ซึ่งแฟนเราเป็นคนดีมาก ให้ทุกอย่างที่เราต้องการ
ช่วยเหลือเราทุกอย่าง เพราะว่าบ้านเราไม่ค่อยมีเงิน ก็มีแฟนนี่ละที่ทำให้ชีวิตเราดีขึ้น
แล้วเราก็สนิทกับที่บ้านแฟนมาก พ่อแม่แฟน ดูแลเราเป็นอย่างดี
จะว่าง่ายง่าย ทุกวันนี้ที่ชีวิตเรามาได้ไกลขนาดนี้ ก็เพราะ แฟนเรา
แต่ด้วยความที่คบกันมา 6 ปีจะ 7 ปี มันเป็นธรรมดาที่มันต้องรู้สึกอิ่มและชีวิตความรักก็จืด
ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรือทำให้กระชุ่มชวยหัวใจ

เข้าเรื่องเลยดีกว่า
พอเรามาเรียนที่กรุงเทพ เราก็มาอยู่หอคนเดียว แฟนไม่ได้มาอยู่ด้วย
เราก็เริ่มไปเรียนวันแรก ชีวิตที่ต้องเดินทางไปเรียนเหนื่อยมาก ปรับตัวอย่างมาก
อาทิตย์แรกผ่านไปได้ด้วยดี จนกระทั่งมีงานกลุ่มที่ต้องทำ เราไม่รู้จักใครเลย
แต่ว่าก็ได้มาอยู่กลุ่มกับพี่คนนึงในกลุ่มมี 3 คน เราก็อยู่กับพี่ผู้ชาย 2 คนซึ่งเค้าเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว
เราก็แนะนำตัวไป แล้วก็รู้จักพี่เค้า พี่เค้าชื่อ พี่บีม กับ พี่ป้อง
พี่บีมเป็นคนที่น่ารักมาก สูง ขาว หุ่นดี ตอนแรกที่เห็นไม่ได้คิดอะไร
แต่แล้วความคิดกับเหตุการณ์ที่เกิดมันก็เพิ่มมากขึ้น
เราทำงานกลุ่มเราก็แอดไลน์กลุ่มแล้วเราก็ส่งงานเข้าไปในไลน์
พอวันต่อไป พี่บีมก็เข้ามาทักเราถามว่า พิมเป็นไง งานกลุ่มโอเคไหม
เราก็ งง นิดนิด ว่าทำไมเหรอ แต่เราก็ตอบไปว่า ก็โอเค พยายามหาข้อมูลอยู่
แล้วพี่เค้าก็คุยเล่นกับเรา ซึ่งเราเป็นคนร่าเริง ยิ้มแย้มกับการคุยกับทุกคนอยู่แล้ว
แต่เราก็เอ๊ะใจว่าทำไมมันมีอะไรแปลกแปลก ความรู้สึกมันบอกนะ
จน อยู่อยู่ ความรู้สึกที่เรารับรู้คือเหมือนพี่เค้าอยากคุยกับเราก็มากขึ้น
แล้วตัวเราเองก็หวั่นไหน จนมีคืนนึง เรากับพี่เค้าคุยไลน์ส่วนตัวกัน นานมาก
ก็สรุปได้ว่า พี่เค้าชอบเรา แต่ว่าพี่เค้ารู้นะว่าเรามีแฟนแล้ว พี่เค้าก็โอเค ไม่เปนไร
เรานี่อึ้งเลย ไม่เคยเจอคนแบบนี้ แล้วพี่เค้าก็บอกว่า เวลาจะอยู่กับแฟนบอกนะ
จะไม่โทรหา ไม่ไลน์หา เราก็โอเค แล้วตกลงคุยกัน แรกๆ ที่เราคุยกัน เรารู้สึกดีมาก
เรารู้สึกว่าหัวใจเรามันแฮปปี้อีกครั้ง พอเราเจอกันที่มหาลัย เราก็จะแอบมีการส่งสายตาให้กัน แอบคุยกัน
เพราะเราทั้งคู่ไม่ให้ใครรู้ว่าเราแอบคุยกัน จนวันนึงเราเล่นโทรศัพท์พี่เค้าแล้วเห็นผู้หญิงทักมา
ซึ่งเราเข้าใจนะ ว่าผู้ชายแบบนี้เค้าเจ้าชู้มากอยู่แล้ว
เราก็เซงนิดนิด จนพี่เค้าบอกเราว่าพี่เค้าคุยกับผู้หญิงนี่อยู่แต่แค่คุยไม่ได้เป็นแฟน
เราก็บอกว่าต่อให้เป็นแฟนเราก็ไม่แคร์หรอก ขอแค่บอก เพราะเราเองก็ร้าย
แต่มันไม่ใช่อย่างที่เค้าบอก ผ่านไปอาทิตย์กว่า ผู้หญิงคนนั้น (ชื่อว่า นุ๊ก) ก็ย้ายของตัวเองมาอยู่คอนโดกับพี่บีม
ซึ่งแน่นอนว่า เวลาในการที่เราจะคุยกับพี่เค้า ก็ต้องหมดไป ตอนนั้นเราก็รู้สึกแย่ แต่ก็ยังโอเคอยู่
แต่มันเริ่มไม่โอเคตรงที่ พี่บีมเอานุ๊กมาเรียนด้วย หมายความว่าการจัดขอบเขต เรากับนุ๊กไม่มีเลย
เราไม่มีเวลา ไม่มีสถานที่ ที่จะสามารถคุยกับพี่บีมได้อีกต่อไป

แต่เรื่องมันไม่จบแค่นั้น จุดพีคมันอยู่นี้
วันนึงนุ๊กกลับบ้านที่ต่างจังหวัด พี่บีมอยู่คอนโดคนเดียว พี่บีมก็มาอ้อนให้เราไปอยู่ด้วย
นุ๊กกลับต่างจังหวัด 3-4 วัน แต่พี่บีมขอให้เรามาอยู่ด้วย 2 วัน
เราก็ตกลงกับพี่บีมว่า เราจะไม่มีอะไรกันนะ ซึ่งพี่เค้าก็ตกลง

วันแรกที่เราไป เราก็นั่งกินเบียร์กัน พี่บีมเล่นกีต้าร์ให้เราฟัง เราร้องเพลงด้วยกันมีความสุขมาก
เรานอนตักกัน นอนหอมแก้มกัน จูบกันบ้าง
มันทำให้เรามีความรู้สึกต่อพี่บีมมากๆ แต่คืนนั้นก็จบไป เราต่างคนต่างนอน ไม่มีอะไรกัน
วันที่สอง พี่บีมก็ขอร้องให้เราไปนอนด้วยอีก เราก็โอเคไป
เราทำกิจกรรมกันเหมือนเดิม คุยกัน จูบกัน ร้องเพลง กินเบียร์
แต่ไม่เหมือนเดิมตรงที่ตอนนอน คราวนี้เราเผลอตัวเผลอใจ มีอะไรกับพี่บีม
เพราะตอนที่นอนพี่บีมก็เข้ามากอดเราแล้วทำให้เราเคลิ้ม หลังจากนั้นเราก็ปล่อยทุกอย่างไปตามความรู้สึก
โดยที่ไม่ได้คิดถึงความถูกต้อง เราเลวมาก เรารู้
แล้วเช้าวันรุ่งขึ้น เราก็แยกย้ายกันไปเรียนปกติ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หลังจากวันนั้น เราก็คุยกันน้อยลงเพราะแฟนพี่เค้ากลับมาแล้ว แต่เราก็แอบคุยกัน หยอดกัน

จนกระทั่งความรู้สึกของพิมทำร้ายตัวพิมเอง
พิมเริ่งรู้สึกจมกับความรู้สึกแย่แย่มาก พิมจะบอกว่ารักพี่บีมก็ไม่น่าใช่ แค่เพียงรู้สึกดี
แล้วเวลาเราเห็นพี่บีมอยู่กับแฟนเราก็จะเจ็บมากมาก เราบอกตัวเองว่าต้องตัดใจ
เพื่อนเพื่อน เข้าใจไหมคะ ว่าเราต้องทำในสิ่งที่ต้องข้ามกับความรู้สึกมันยากขนาดไหน
ตอนที่เราไม่เจอพี่บีมเราโอเคนะ เราอยู่ได้ แฮปปี้กับเพื่อนเพื่อน ไม่คิดมาก
แต่เมื่อไรที่เราเจอพี่บีม เราต้องทำหน้าตาว่าเราโอเค เราสบายดี เราร่าเริง เพราะเราไม่อยากให้พี่เค้ารู้ว่าเรารู้สึกยังไง
มันเจ็บมากเลย มันเจ็บที่เราทำทุกอย่างพัง เราทำร้ายตัวเองทำไม เรามีแฟนแล้วมันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เรากับไปผูกมัดกับคนอื่นเพิ่ม
เพื่อให้ตัวเราเจ็บขึ้นอีก ี่บีมเค้าคงไม่รู้หรอกว่าเรามีความรู้สึกที่ดีต่อเค้า เพราะเราพยายามทำให้ตัวเองดูสดใสร่าเริง
ปัจจุบันทุกวันนี้ เราไม่ได้คุยกันแล้ว แต่เวลาเจอกันที่มหาลัยก็มีการทักกันบ้าง
แต่ช่วง 2 วันที่ผ่านมานี้ เราไม่มองเค้า ไม่ทักเค้า เพราะเราอยากตัดใจให้ได้ เรานึกถึงวันแรกที่เราเจอกับพี่บีม
เราอยากกลับไปเป็นพี่น้องกันแบบวันแรก แต่มันคงทำไม่ได้แล้ว
ทุกวันนี้เรานิ่งมากกับพี่บีม ซึ่งพี่บีมก็พยายามเหมือนจะทักเรา แต่พี่เค้าคง งง ว่าเราเป็นอะไรทำไมไม่ร่าเริง
แต่หลังจากนี้ไป เราก็จะพยายามทำตัวปกติ คุยกับพี่เค้า เหมือนเป็นพี่น้องกัน
เราว่ามันคงดีกว่าเพราะเค้าจะได้ไม่รู้ว่าเราลำบากใจ หรือมีความรู้สึกอะไร

เราตั้งกระทู้นี่ขึ้นมาเพราะอยากระบายความรู้สึก แล้วอยากเตือนว่า ถ้าเรามีเจ้าของอยู่แล้ว เราก็ไม่ควรหาใครมาผูกมัดเพิ่ม
เพราะมันไม่ได้ทำร้ายแค่ตัวเราแต่ว่ามันทำร้ายคนที่รักเราด้วย