สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแนทนะ ฉันอยู่ออสเตรียตั้งแต่ปี 2011 แล้วอยู่กับพ่อแม่น้อง นานๆทีจะกลับไทย ตอนแรกฉันก็เรียนอยู่ที่เมืองไทยนั่นแหระที่โรงเรียนแห่งนึ่งใน จ.ภูเก็ต (ฉันมีปัญหาในโรงเรียนนิดหน่อย ฉันอึดอัดมากก็เรยตัดสินใจบอกแม่ว่าจะไปอยู่ด้วย ก่อนหน้านี้แม่ก็ชวนไปอยู่น่ะ แต่ก็ยังลังเลอยู่ ฉันลาออกจากโรงเรียนมาเรียนภาษาเยอรมันที่โรงเรียนพัฒนาสอนภาษาป่าตองเพื่อเตรียมสอบมาอยู่ออสเตรีย ระหว่างที่เรียนภาษาอยู่ ฉันคบกับทอมคนนึ่ง แรกๆเค้าตามฉันตลอดไม่ว่าจะไปไหน เขาก็จะไปด้วย เราได้อยู่ด้วยกันระยะนึ่ง จนถึงวันที่ฉันต้องบินไปอยู่กับแม่ที่ออสเตรีย (ลืมบอกไปฉันสอบผ่านแล้วนะ) เขาก็ให้สัญญาต่างๆนาๆ ผ่านไปได้สักพัก เขาก็มีคนอื่น ซึ่งเขาปิดฉันมาได้ 1 เดือนแล้ว เขากับคนนั่นอยู่ด้วยกัน เขาทั้งสองมีความสุขบนความทุกข์ของฉันวันนั้นฉันร้องไห้จะเป็นจะตาย ข้าวปลาไม่กิน เอาแต่ขังตัวเองไว้ในห้อง ทำอะไรเขาทั้งสองไม่ได้

ผ่านไปไม่กี่วันฉันเริ่มทำใจได้ ฉันเปิดใจอีกครั้ง จนมีทอมอีกคนนึ่งเขามาทำให้ฉันรู้สึกดี ฉันเปิดใจคบทอมคนนั้นอีกครั้ง แต่ก็คบได้ไม่นานเขาบอกฉันว่า เขาต้องเจอใครอีกมากมาย เขาขอเลิกกับฉัน ฉันรู้แหระว่าฉันอยู่ไกล เขาคงไม่อยากรอฉัน

ฉันโสดอยู่สักยะระ 3 เดือนได้ ฉันแอบชอบทอมอยู่คนนึ่ง ก็พยายามกดไลด์ โพท์หน้าวอลเขาอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าเขาจะคบใครขึ้นสถานะกับใครฉันส่องหมด จนรู้ว่าเขาเลิกกัน ฉันจึงใช้โอกาสนั่นแหระเขาไปสนิทกับเขา มีอยู่เดือนนึ่งที่ฉันกลับไทย ฉันก็ยังคุยกับเขา เรยบอกให้เขามาหา ( ฉันแรดเนาะ ) แต่เขาก็ไม่ได้มาน่ะ (ก็ใช่สิเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ) พอฉันกลับออสเตรีย เราก็ยังคุยกันอยู่น่ะ คุยกันไปคุยกันมาเขาขอฉันคบ ( 24 มิถุนายน 2556 ),,( ก็ไม่รู้สินะคุยกันยังไงให้ได้คบกัน ) (เขาคนนั้นคืออิ๋ง) เขาก็ดูเหมือนจะรักฉันดีนะ ตามใจฉัน โทรคุยกันก่อนนอนทุกคืน แต่ว่าฉันกับเขายังไม่เคยเจอตัวจริงกันมาก่อนเราคบกันใน facebook แต่เราก็ยังวิดีโอคอลกันอยู่บ่อยๆ ระยะทางไม่ได้ทำให้เขามีคนอื่นเราดูเหมือนจะรักกันมาก ใครๆก็ต่างพากันอิจฉา ที่ฉันกับเขาอยู่คนละประเทศแต่ก็ยังรักกันได้มาก ( เขาอยู่บุรีรัมย์นะ บ้านพ่อแท้ๆของฉันก็อยู่บุรีรัมย์ แต่นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้ไปที่นั่น ( 10กว่าปีได้ ) ( ลืมบอกไปว่าฉันมาอยู่ออสเตรียกับแม่น้องและพ่อเลี้ยง)) วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดฉัน ( 20 กันยายน 2556 ) เขาดูเป็นคนโรแมนติกเหมือนกันนะ เค้าทำเค้กวันเกิดให้ฉันเป็นเค้กช็อกโคแรต มีเยลลี่รูปหัวใจ ตรงกลางเขียนชื่อฉัน มีเทียนเค้กเป็นตัวเลขวันเกิดฉัน (ฉันยังอยู่ออสเตรียนะ ส่วนเค้าอยู่ไทย) เค้าทำแล้วถ่ายรูปมาอวยพรวันเกิดให้ฉันส่วนเค้กอ่ะหรอ เขากับเพื่อนๆเค้ากิน ฉันเรียน Ausbildung คือเรียนไปฝึกงานไป คือฉันเรียนจบเดือนเมษา ฉันเรยบอกเค้าว่าเดือนเมษา (2557) ฉันจะไปหาเขาที่เมืองไทย แต่ฉันก็ทำให้เขาผิดหวังเพราะช่วงนั้นทางโรงเรียนเขาให้ฉันเรียนต่ออีกอีก 3 เดือน ฉันก็เรยขอเลื่อนไปเป็นเดือนสิงหา (เดือนเกิดเขาพอดี เขาเกิดวันที่ 8 สิงหาคม)

3 เดือน ผ่านไปไวเหมือนโกหก

...... ฉันบินถึงไทย เวลา 10:13 วันอาทิตย์ที่ 10 สิงหาคม 2557 และนั่นเป็นวันแรกที่ฉันจะได้เจอเขา เขาเดินทางจากบ้านเขาตั้งแต่ตี 5 เพื่อมารอรับฉันที่ กทม. พอเครื่องลงจอด ฉันก็มองหาตู้โทรศัพท์เพื่อโทรถามเขาว่าอยู่ที่ไหนแล้ว แต่ตอนนั้นเขากำลังอยู่บนรถ (อีกนานแน่เรยกว่าเขาจะถึง) ฉันเรยบอกให้เขารอฉันที่หมอชิตเดี๊ยวฉันนั่งแท็กซี่ไปหมอชิต (โครตตื่นเต้นใครจะไปรู้ว่ารักแท้ในโลกออนไลน์มันมีอยู่จริง ) ครั้งแรกที่เจอเขา ฉันอยากจะกระโดดกอดเขาด้วยช้ำ (แต่กลัวเขาล้มเพราะเขาตัวเล็กกว่าฉันนิดนึ่ง) ตื่นเต้นจนทำไรไม่ถูก พูดเหมือนคนติดอาง เพื่อนๆในเฟสต่างก็พากันลุ้นว่าคู่นี้จะได้เจอกันหรือเปล่า วันนั้นทำฉันตัวไม่ถูกเรย เขาถือกระเป๋าให้ฉัน ฉันมีความสุขนะที่ได้เจอเขา เขาพาฉันไปบ้านเขา ที่จ.บุรีรัมย์ ขณะนั่งรถจาก กทม ไปบุรีรัมย์ เราได้ใช้เวลาหลายชั่วโมงที่นั่งใกล้ๆกัน เขาจับมือฉัน นั่งซบใหล่กัน แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้ว เราไปถึงบุรีรัมย์ ประมานเกือบ 5 ทุ่มได้ ฉันกับเขาก็เริ่มหิวมากแล้ว เขาพาฉันไปกินข้าวต้ม พอเช้าวันต่อมา เขาพาฉันไปบ้านเขา เราขับรถจากในเมืองบุรีรัมย์ ไปบ้านเขา (คนอะไรขับรถไวชะมัด ผมฉันฟูยังกับโดนไฟช็อตเรยละ เขาคงไม่กลัวว่าฉันจะล่วงหรอกเพราะฉันกอดเอวเขาอยู่ ) พอถึงบ้านเขา ฉันก็ทำตัวไม่ถูกเรยละ กังวลว่าทางบ้านเขาจะถามอะไรฉันมั้ง พ่อกับแม่เขาจะชอบฉันไหมก็ได้แต่เขิน แต่ก็ดีนะ ฉันดีใจ รู้สึกเหมือนได้เป็นอีกคนของครอบครัวเขา หลังจากวันนั้นเราก็ไปฉลองวันเกิดย้อนหลังของเขา ต่อมาเขาก็พาฉันไปบ้านย่าของฉัน หลังที่ฉันไม่ได้ไปมาเป็นเวลานานกว่า 10 กว่าปี ฉันไปไม่ถูกเรยละ ฉันกับเขานั่งรถเรยไปถึงสุรินทร์ ต้องนั่งรถย้อนกลับมา วันนั้นฝนก็ตก เขาดันไม่สบาย ปวดหัว ตัวเริ่มร้อน (เหมือนพาเขามาเหนื่อย) รู้สึกโชคดีเหลือเกิน ที่เขายังยืนข้างๆฉัน

เขาพาฉันไปเที่ยว ไปดูหนัง กินข้าว ถ่ายรูป ถือว่าคุ้มค่าการกลับไทยครั้งนี้มาก เวลาเดินไม่เคยรอใครจริงๆ

ก่อนที่ฉันจะบินกลับฉันแวะไปหายายที่นครสวรรค์อีกครั้ง อยู่กับยายได้ 3 วัน เหลือเวลาอีกแค่ 2 วันฉันก็จะบินแล้ว แม่บอกให้มาพักที่กทม. แม่ฉันถามด้วยละว่าอิ๋งจะมาส่งไหม แม่ก้เรยโทรจองโรงแรมไว้ให้ 2 คืน ฉันนั่งรถจากนครสวรรค์มา กทม.วันนั้นมีเพื่อนในเฟสคนนึ่งมาส่งด้วย นางน่ารักมาก ซื้อของขวัญวันเกิดย้อนหลังให้ด้วยฉันมาถึง กทม. ประมาน 5 โมงเย็น แต่วันนั้นอาจมีปัญหานิดหน่อย เขาอยากมาส่งฉันทั้งๆที่มีเรียน เขาก็ทำทุกทางเพื่อจะมาส่งฉัน ในที่สุดเขาก็หาทางจนได้มา (ซึ่งจัง) เขาเลิกเรียน4 โมงเย็น นั่งรถมาหาฉันที่ กทม. รถออก 4 ทุ่ม มาถึงตี 3 ฉันเรยขอให้เพื่อนคนที่มากับฉันอยู่กับฉันก่อนคืนนี้ พอฉันมาถึงโรงแรม ฉันนั่งรอเวลาที่เขาจะมารอจนเผลองีบไป พอเสียงโทรศัพท์ เขามาถึง ฉันกับเพื่อนนั่งรถออกไปรับเขาที่หมอชิต (เย้ ได้เจอกันอีกครั้ง) เขาซื้อตุ๊กตาหมีให้เป็นของขวัญวันเกิดด้วยละ ( เป็นตุ๊กตาหมี มีกลิ่นช็อคโกแลต) ตอนนั่งรถจากหมอชิตไปที่พัก เขานั่งซบไหลฉัน คำแรกที่เขาบอก ตัวเราหอมมาก (เขิลๆๆนิดๆ)

และคืนสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกัน ฉันบอกได้เรยว่าอยากหยุดเวลาใว้ตรงนี้ อยากกอดเขาไว้ ยังไม่อยากจากกัน แต่จะทำเช่นไรสุดท้ายเราก็ต้องจากกันต่างคนต่างมีหน้าที่ของตัวเอง เช้าวันรุ่งขึ้น (ฉันต้องไปขึ้นเครื่อง 10 โมงเช้า) เรานั่งรถแท็กซี่ไปสนามบินสุวรรณภูมิ หลังจากที่ฉันเช็คอินกำลังจะเดินเข้าประตูทางไปขึ้นเครื่อง เวลาก้ใกล้เขามาทุกทีเรากำลังจะห่างกันอีกแล้ว ไม่อยากห่างเรย แต่จะทำอย่างไรดี ฉันกะวนกะวายใจนะ เขาก็ให้สัญญานะ ว่าเขาจะรอ รอแบบนี้ตลอดไป หลังจากที่เราหันหลังเดินจากกัน ใจหวั่นๆสั่นๆเหมือนอยากร้องไห้ (ฮื้ออออออ)

..... วันแรกที่ฉันมาถึงออสเตรีย เราก็โทรเฟสโทรไลน์คุยกันตลอด ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ไปไหนกับใคร ที่ไหน อย่างไรเขารายงานให้ฉันรู้ตลอด ถ่ายรูปมาให้ดูทุกการกระทำ ความรู้สึกเหมือนตัวเราติดกันเรย ตอนนี้ฉันกับเขาคบกันได้ 1 ปี 8 เดือนแล้ว ( 24 กุมภาพันธ์ 2558)

*ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองโชคดีที่ได้เจอทอมคนนี้ เขามีสิทธิ์ว่าจะคบใคร คนไกล หรือคนใกล้ๆ เพราะเขาก็มีคนอื่นมาชอบเขาอยู่เหมือนกันนะ แต่เขากลับเลือกที่จะรอฉัน ระยะทางไม่ได้ทำให้เขาเปลี่ยนใจเรย

(( เมื่อห่างไกลกัน ความไว้ใจนี่จำเป็นมาก ))

...เดี๊ยวมาต่อนะว่าเขายังจะรอเราอยู่ไหม..