คับ ตอนผมเรียนอยู่ ม.ปลาย คับ ก็มีชีวิตมัธยมปกติดีเหมือนคนอื่นๆ เรียนก็ตั้งใจบ้าง ไม่ตั้งใจบ้าง เลิกเรียนก็หาเลาะ เตะบอล ทำนู้นนี่
นั่งจับกลุ่มคุยกับเพื่อน สนุกสนาน ผมเป็นคนเฟรนลี่เป็นมิตรกับทุกคนคับ นอกจากว่าไม่ชอบหน้าใครจริงๆก็จะไม่ยุ่งกับมัน
ภายนอกทุกคนก็เห็นว่าผมก็ปกติสดใสร่าเริง ชอบเล่นมุขควายๆ เฮฮา
แต่จริงๆแล้วนิสัยเสียๆของผมคือ"การคิดมาก" จนไม่รู้ว่าแบบนี้นี่ควรพบแพทย์มั้ย
อาการคิดมากที่ผมคิดว่าทำให้ตัวเองไม่โอเค ผมจะยกตัวอย่างนะคับ
- ก่อนนอนต้องเชคทุกอย่าง
เชค
ทุกอย่างจริงๆ ตารางเรียนนี่เชคก่อนนอนตั้งหลายรอบ กลัวจะจัดตารางเรียนไปผิด เชคกาน้ำร้อนถอดปลั๊ครึยัง
เตาแก๊สอยู่หลังบ้านนู้น ก็เดินไปเชค กลัวใครในบ้านจะลืมปิด เชคว่าชุด นร ที่จะใส่พรุ้งนี้นี่มีครบแล้วรึยัง 9ล9 คือที่ต้องเชคเพราะฟังข่าวแบบ
ลืมถอดปลั๊กกาน้ำร้อน ลืมปิดแก๊สไฟไหม้บ้านงี้ เราไม่อยากให้เกิดกับตัวเอง
ฟังดูก็เหมือนจะเป็นเรื่องที่ดี ฟังดูเหมือนรอบคอบ แต่ปัญหาคือผมไม่ได้เชคแค่ครั้งเดียวนะสิ จะเป็นเหมือนย้ำคิดย้ำทำ 10 นาทีที่แล้วจำได้
ว่าตัวเองเชคทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว แต่ก็บับบ เอาว๊ะ ก่อนนอนขอเดินไปเชคทุกอย่างดูอีกรอบ อาจจะเสียเวลา แต่ก็ซื้อความสบายใจให้ตัวเอง
เป็นแบบนี้ทุกวัน จนบางวันก็ลำคานตัวเองมาก แบบ เออกูก็เชคทุกอย่างแล้วนิหว่า จะเดินไปเชคอีกทำไม เตาแก๊สก็อยู่ตั้งหลังบ้านงี้ เบื่อมาก
- คิดมากแม้กระทั่งเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ทำ
พอมีเหตุการณ์อะไรบางอย่างที่ไม่ดี แน่นอน เรารู้ตัวเราเองว่า กูไม่ได้ทำนะ แต่ก็เกิดอาการคิดมาก "เฮ้ย เพื่อนมันจะคิดว่าเราทำรึป่าวว่ะ"
คนทั่วไป ถ้าไม่ได้ทำก็คือไม่ได้ทำ แต่สำหรับผม ผมกลัวที่สุดคือการเข้าใจผิด เกลียดที่สุดก็คือการต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำ
พอมีเหตุการอะไรที่ไม่ดี แน่นอนว่าผมไม่ได้เป็นคนทำ แต่ผมจะคิดมากว่า คนอื่นๆจะคิดว่าผมทำรึป่าว คนอื่นจะเข้าใจผมผิดรึป่าว
จนบางทีอาการคิดมากของผมก็ทำให้ผมมีพิรุท ทั้งๆที่ผมไม่ได้เป็นคนทำ 55555555 ก็ซวยไปอีก เพื่อนก็สงสัย แย่มากนะบางที
- คิดแทนคนอื่น เห็นใจคนอื่นเกินไปจนตัวเองลำบาก
เวลามีคนเดือดร้อน จะมีบางพวก จะมาขอร้องให้ผมทำนู้นนี่ ขอให้ผมช่วยเหลือ เพราะไอ่พวกนี่มันรู้ ว่าผมน่ะปฏิเสธคนไม่เป็น
จริงๆแล้วผมปฏิเสธคนเป็นนะคับ แต่ผมไม่อยากทำแบบนั้น อาทิเช่น เพื่อนมาขอร้องอ้อนวอนยืมตั้งไปกินข้าว ผมก็ไม่ค่อยอยากจะให้หรอก
ให้ไปไม่รู้จะคืนมั้ย จะไปทวงมันก็เกรงใจ แต่ผมก็ให้ตังมันไป เพราะผมชอบคิดแทนคนอื่น คิดในมุมคนอื่น "ถ้าเป็นเราบ้างล่ะ"
"ถ้าวันนึงเราไม่มีตังกินบ้างข้าวล่ะ" ผมจะเกิดความสงสารและให้เงินมันไป โดยที่บางเงินผมก็ไม่ค่อยจะมี แล้วก็เหมือนกับพวกนี้มันรู้คับ
ว่าผมขี้สงสาร เวลาเดือดร้อนอะไร ก็จะมาตื้อผม บางทีใช้ความขี้สงสารของผมมาเอาเปรียบผม หลังๆ นี่ผมก็ไม่ไหวจะทน
ก็เริ่มปฏิเสธบ้าง "เฮ้ย ไม่มีแบงค์ย้อยว่ะ มีแต่แบงค์ร้อย" "เฮ้ย กุไม่มีตังว่ะ" จริงๆแล้วผมโกหกมันคับ ผมแค่ไม่อยากให้มัน
ซึ้งมันก็เป็นสิทธิ์ของผม แต่ความคิดมากของผมก็มาเล่นงานผมอีกแล้ว "การที่เราโกหกเพื่อนว่าไม่มีตัง ทั้งๆที่เรามี เรียกว่าเห็นแก่ตัวมั้ยว่ะ"
"เราปฏิเสธเพื่อนไปแบบนั้น เพื่อนมันจะโกรธมั้ยว่ะ" "โกหกแบบนี้จะบาปมั้ยว่ะ"
คือเรื่องแบบนี้ สำหรับบางคนมันง่ายมากคับ เคยได้ยินบางคนปฏิเสธเพื่อนแรงๆ ว่า "กุไม่มีตัง สัส" "กุไม่ให้" "บ่ๆๆ" งี้ แล้วก็ไม่ได้คิดไรมาก
ผมอิจฉาคนพวกนี้มาก ที่ไม่คิดอะไรมากแบบผม
- คิดมากว่า คนอื่นจะคิดกับเรายังไง
สถานที่ในโรงเรียนที่ผมเกลียดคือ โรงอาหารคับ คือคนเยอะแยะไปหมด รู้จักบ้างไม่รู้จักบ้าง จั๊กไผเป็นไผแหน่ 5555555
การไปซื้อข้าวกินของคนปกตินะคับ เดินไปซื้อ กลับมานั่งโต๊ะ กินข้าว จบบ
แต่การไปซื้อข้าวของผมนี่ดูเหมือนจะลำบากมาก เดือนผ่านแต่ละโต๊ะนี่ผมก็มองๆ คิดๆไปเรื่อย ไม่ชอบเวลาคนเยอะๆ ทำตัวไม่ถูกเวลามีคนมอง
เบื่อกับความขี้เก๊กของตัวเองมาก มักจะเลือกร้านข้าวคนน้อยๆ เพราะไม่ต้องเก๊กเวลาเจอคนมากๆ 555555 ผมรู้ว่า ทุกคนก็กินข้าว ทุกคนก็ไม่ได้อะไร
แต่ผมก็กลัวว่า จะมีคนมองมาที่เราตอนเราทำอะไรที่น่าอายรึป่าว ไรงี้ ก็เลยไม่ชอบที่ๆคนเยอะๆ
- เก็บทุกอย่างมาคิด
การแกล้งผมง่ายมากคับ แค่มาบอกว่า "มีไรจะบอก แต่ไม่บอกดีกว่าว่ะ" "พรุ้งนี้มา รร แต่เช้านะ มีเรื่องจะคุยด้วย" คือจะคิดไปไกลมาก 55555555
มีเรื่องไรป่ะว่ะ สำคัญป่ะว่ะ เกี่ยวกับกุป่ะว่ะ อันนี้ก็ฟังดูปกติทั่วไปคับ แต่อีกอย่างที่รกหัวผมมากคือคำพูดคนอื่น บางทีเจอเพื่อนต่างห้อง
ก็พูดจาทักทายกัน แต่บทสนทนาของเราที่ตอบมันไป มานั่งคิดๆดูแล้ว เอ๊ ตอบไปแบบนั้นมันจะคิดว่ากุหยิ่งรึป่าวน้าา ตอบไปแบบนั้นมันจะโกรธมั้ยว่ะ
แล้วคำพูดเล็กๆน้อยๆของคนรอบข้างมีผมกับผมหมด ผมอ่อนไหว ผมรู้สึกอ่อนแอ แค่คำพูดก็ทำร้ายผมได้มากแล้ว ผมอิจฉาบางคน
ผมอิจฉาบางคนที่พูดจาแรงๆใส่คนรอบข้างได้โดยไม่ต้องมาคิดมากว่าเพื่อนจะโกรธมั้ย
ผมอิจฉาคนที่สามารถปฏิเสธ ปกป้องสิทธิ์ของตัวเอง โดยไม่ต้องกลัวคนอื่นจะเคือง
ผมอิจฉาคนที่ไม่ต้องสนใจคนอื่น -ข้าวก็คือ-ข้าว ไม่ต้องสนใจโต๊ะข้างๆ
อิจคนที่ไม่ต้องเก็บคำพูดคนอื่นมาคิดมาก
อิจคนที่โกหกได้แบบไม่ต้องเก็บมาคิด
อิจคนที่ ไม่มีอาการย้ำคิดย้ำทำแบบผม
ผมเกรงใจคนอื่นมาก คิดมากกับทุกคำพูด บางทีมารู้ทีหลังแบบว่า แม๊งเอ๊ยยย ไม่มีอะไรเลย เราคิดมากไปเอง
ผมรู้ว่าผมเป็นคนคิดมาก จากตัวอย่างที่เล่ามาเพื่อนๆพอจะมีคำแนะนำอะไรให้ผมเอาไปใช้ได้บ้างมั้ยคับ
ผมเบื่ออาการคิดมาก ขี้กังวลของผมเต็มทนแล้ว TT
อาการคิดมากเกินไป แบบนี้นี่ควรพบแพทย์รึป่าว
นั่งจับกลุ่มคุยกับเพื่อน สนุกสนาน ผมเป็นคนเฟรนลี่เป็นมิตรกับทุกคนคับ นอกจากว่าไม่ชอบหน้าใครจริงๆก็จะไม่ยุ่งกับมัน
ภายนอกทุกคนก็เห็นว่าผมก็ปกติสดใสร่าเริง ชอบเล่นมุขควายๆ เฮฮา
แต่จริงๆแล้วนิสัยเสียๆของผมคือ"การคิดมาก" จนไม่รู้ว่าแบบนี้นี่ควรพบแพทย์มั้ย
อาการคิดมากที่ผมคิดว่าทำให้ตัวเองไม่โอเค ผมจะยกตัวอย่างนะคับ
- ก่อนนอนต้องเชคทุกอย่าง
เชค
เตาแก๊สอยู่หลังบ้านนู้น ก็เดินไปเชค กลัวใครในบ้านจะลืมปิด เชคว่าชุด นร ที่จะใส่พรุ้งนี้นี่มีครบแล้วรึยัง 9ล9 คือที่ต้องเชคเพราะฟังข่าวแบบ
ลืมถอดปลั๊กกาน้ำร้อน ลืมปิดแก๊สไฟไหม้บ้านงี้ เราไม่อยากให้เกิดกับตัวเอง
ฟังดูก็เหมือนจะเป็นเรื่องที่ดี ฟังดูเหมือนรอบคอบ แต่ปัญหาคือผมไม่ได้เชคแค่ครั้งเดียวนะสิ จะเป็นเหมือนย้ำคิดย้ำทำ 10 นาทีที่แล้วจำได้
ว่าตัวเองเชคทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว แต่ก็บับบ เอาว๊ะ ก่อนนอนขอเดินไปเชคทุกอย่างดูอีกรอบ อาจจะเสียเวลา แต่ก็ซื้อความสบายใจให้ตัวเอง
เป็นแบบนี้ทุกวัน จนบางวันก็ลำคานตัวเองมาก แบบ เออกูก็เชคทุกอย่างแล้วนิหว่า จะเดินไปเชคอีกทำไม เตาแก๊สก็อยู่ตั้งหลังบ้านงี้ เบื่อมาก
- คิดมากแม้กระทั่งเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ทำ
พอมีเหตุการณ์อะไรบางอย่างที่ไม่ดี แน่นอน เรารู้ตัวเราเองว่า กูไม่ได้ทำนะ แต่ก็เกิดอาการคิดมาก "เฮ้ย เพื่อนมันจะคิดว่าเราทำรึป่าวว่ะ"
คนทั่วไป ถ้าไม่ได้ทำก็คือไม่ได้ทำ แต่สำหรับผม ผมกลัวที่สุดคือการเข้าใจผิด เกลียดที่สุดก็คือการต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำ
พอมีเหตุการอะไรที่ไม่ดี แน่นอนว่าผมไม่ได้เป็นคนทำ แต่ผมจะคิดมากว่า คนอื่นๆจะคิดว่าผมทำรึป่าว คนอื่นจะเข้าใจผมผิดรึป่าว
จนบางทีอาการคิดมากของผมก็ทำให้ผมมีพิรุท ทั้งๆที่ผมไม่ได้เป็นคนทำ 55555555 ก็ซวยไปอีก เพื่อนก็สงสัย แย่มากนะบางที
- คิดแทนคนอื่น เห็นใจคนอื่นเกินไปจนตัวเองลำบาก
เวลามีคนเดือดร้อน จะมีบางพวก จะมาขอร้องให้ผมทำนู้นนี่ ขอให้ผมช่วยเหลือ เพราะไอ่พวกนี่มันรู้ ว่าผมน่ะปฏิเสธคนไม่เป็น
จริงๆแล้วผมปฏิเสธคนเป็นนะคับ แต่ผมไม่อยากทำแบบนั้น อาทิเช่น เพื่อนมาขอร้องอ้อนวอนยืมตั้งไปกินข้าว ผมก็ไม่ค่อยอยากจะให้หรอก
ให้ไปไม่รู้จะคืนมั้ย จะไปทวงมันก็เกรงใจ แต่ผมก็ให้ตังมันไป เพราะผมชอบคิดแทนคนอื่น คิดในมุมคนอื่น "ถ้าเป็นเราบ้างล่ะ"
"ถ้าวันนึงเราไม่มีตังกินบ้างข้าวล่ะ" ผมจะเกิดความสงสารและให้เงินมันไป โดยที่บางเงินผมก็ไม่ค่อยจะมี แล้วก็เหมือนกับพวกนี้มันรู้คับ
ว่าผมขี้สงสาร เวลาเดือดร้อนอะไร ก็จะมาตื้อผม บางทีใช้ความขี้สงสารของผมมาเอาเปรียบผม หลังๆ นี่ผมก็ไม่ไหวจะทน
ก็เริ่มปฏิเสธบ้าง "เฮ้ย ไม่มีแบงค์ย้อยว่ะ มีแต่แบงค์ร้อย" "เฮ้ย กุไม่มีตังว่ะ" จริงๆแล้วผมโกหกมันคับ ผมแค่ไม่อยากให้มัน
ซึ้งมันก็เป็นสิทธิ์ของผม แต่ความคิดมากของผมก็มาเล่นงานผมอีกแล้ว "การที่เราโกหกเพื่อนว่าไม่มีตัง ทั้งๆที่เรามี เรียกว่าเห็นแก่ตัวมั้ยว่ะ"
"เราปฏิเสธเพื่อนไปแบบนั้น เพื่อนมันจะโกรธมั้ยว่ะ" "โกหกแบบนี้จะบาปมั้ยว่ะ"
คือเรื่องแบบนี้ สำหรับบางคนมันง่ายมากคับ เคยได้ยินบางคนปฏิเสธเพื่อนแรงๆ ว่า "กุไม่มีตัง สัส" "กุไม่ให้" "บ่ๆๆ" งี้ แล้วก็ไม่ได้คิดไรมาก
ผมอิจฉาคนพวกนี้มาก ที่ไม่คิดอะไรมากแบบผม
- คิดมากว่า คนอื่นจะคิดกับเรายังไง
สถานที่ในโรงเรียนที่ผมเกลียดคือ โรงอาหารคับ คือคนเยอะแยะไปหมด รู้จักบ้างไม่รู้จักบ้าง จั๊กไผเป็นไผแหน่ 5555555
การไปซื้อข้าวกินของคนปกตินะคับ เดินไปซื้อ กลับมานั่งโต๊ะ กินข้าว จบบ
แต่การไปซื้อข้าวของผมนี่ดูเหมือนจะลำบากมาก เดือนผ่านแต่ละโต๊ะนี่ผมก็มองๆ คิดๆไปเรื่อย ไม่ชอบเวลาคนเยอะๆ ทำตัวไม่ถูกเวลามีคนมอง
เบื่อกับความขี้เก๊กของตัวเองมาก มักจะเลือกร้านข้าวคนน้อยๆ เพราะไม่ต้องเก๊กเวลาเจอคนมากๆ 555555 ผมรู้ว่า ทุกคนก็กินข้าว ทุกคนก็ไม่ได้อะไร
แต่ผมก็กลัวว่า จะมีคนมองมาที่เราตอนเราทำอะไรที่น่าอายรึป่าว ไรงี้ ก็เลยไม่ชอบที่ๆคนเยอะๆ
- เก็บทุกอย่างมาคิด
การแกล้งผมง่ายมากคับ แค่มาบอกว่า "มีไรจะบอก แต่ไม่บอกดีกว่าว่ะ" "พรุ้งนี้มา รร แต่เช้านะ มีเรื่องจะคุยด้วย" คือจะคิดไปไกลมาก 55555555
มีเรื่องไรป่ะว่ะ สำคัญป่ะว่ะ เกี่ยวกับกุป่ะว่ะ อันนี้ก็ฟังดูปกติทั่วไปคับ แต่อีกอย่างที่รกหัวผมมากคือคำพูดคนอื่น บางทีเจอเพื่อนต่างห้อง
ก็พูดจาทักทายกัน แต่บทสนทนาของเราที่ตอบมันไป มานั่งคิดๆดูแล้ว เอ๊ ตอบไปแบบนั้นมันจะคิดว่ากุหยิ่งรึป่าวน้าา ตอบไปแบบนั้นมันจะโกรธมั้ยว่ะ
แล้วคำพูดเล็กๆน้อยๆของคนรอบข้างมีผมกับผมหมด ผมอ่อนไหว ผมรู้สึกอ่อนแอ แค่คำพูดก็ทำร้ายผมได้มากแล้ว ผมอิจฉาบางคน
ผมอิจฉาบางคนที่พูดจาแรงๆใส่คนรอบข้างได้โดยไม่ต้องมาคิดมากว่าเพื่อนจะโกรธมั้ย
ผมอิจฉาคนที่สามารถปฏิเสธ ปกป้องสิทธิ์ของตัวเอง โดยไม่ต้องกลัวคนอื่นจะเคือง
ผมอิจฉาคนที่ไม่ต้องสนใจคนอื่น -ข้าวก็คือ-ข้าว ไม่ต้องสนใจโต๊ะข้างๆ
อิจคนที่ไม่ต้องเก็บคำพูดคนอื่นมาคิดมาก
อิจคนที่โกหกได้แบบไม่ต้องเก็บมาคิด
อิจคนที่ ไม่มีอาการย้ำคิดย้ำทำแบบผม
ผมเกรงใจคนอื่นมาก คิดมากกับทุกคำพูด บางทีมารู้ทีหลังแบบว่า แม๊งเอ๊ยยย ไม่มีอะไรเลย เราคิดมากไปเอง
ผมรู้ว่าผมเป็นคนคิดมาก จากตัวอย่างที่เล่ามาเพื่อนๆพอจะมีคำแนะนำอะไรให้ผมเอาไปใช้ได้บ้างมั้ยคับ
ผมเบื่ออาการคิดมาก ขี้กังวลของผมเต็มทนแล้ว TT