ย้อนกลับไปเมื่อปะมาน4ปีที่แล้วเราได้มีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนนึงที่ขึ้นชื่อว่าแฟน เป็นรักแรกและการมีเพศสัมพันธ์ครั้งแรกในชีวิต ด้วยความที่ยังเด็กและรู้เท่าไม่ถึงการณ์ การมีเพศสัมพันธ์ในแต่ละครั้งไม่ได้มีการป้องกันเลย ในใจตอนนั้นก็กลัวแต่ว่าจะท้อง ไม่เคยกลัวโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์เลยสักครั้งเพราะความไว้ใจว่าเค้าคือแฟนคือคนที่เรารัก
แต่แฟนเราค่อนข้างมั่วค่ะอีกทั้งยังหลายใจด้วย ถ้ามีผู้หญิงมาให้แฟนเราเอาหมดค่ะ เค้ายอมทำทุกอย่างเพื่อแลกกับเงินแม้กระทั่งยอมมีอะไรกับเพศที่สาม ตอนนั้นเรารู้ดีค่ะว่าแฟนเราเป็นคนยังไง แต่ด้วยความที่เรายังเด็กและเป็นรักครั้งแรกทำให้เรารักเค้ามากยอมทุกอย่างแม้จะถูกหลอกหลายครั้ง เราคบกันได้ปีกว่าค่ะคบๆเลิกๆพอเค้ากลับมาง้อก็ใจอ่อนยอมมีอะไรกับเค้าตลอด จนกระทั่งวันนึงใจเราบอกว่าควรพอได้แล้ว เราตัดสินใจเลิกค่ะเค้าก็ไม่ง้อเรานะค่ะ เพราะช่วงนั้นเค้าติดพันกับเพศที่สามอยู่คนนึงซึ่งเลี้ยงดูเค้าดีมาก เราอยู่คนเดียวได้คิดอะไรหลายอย่างประกอบกับช่วงนั้นการรณรงค์เรื่องโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์เยอะมาก ทำให้เราเริ่มกลัวค่ะตัดสินใจว่าจะไปตรวจค่ะ แต่ตอนนั้นเราอายุประมาณ 16-17เองทำให้เราไม่กล้าไปตรวจค่ะ จมอยู่แต่กลับความกังวลหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตตลอดประกอบกับช่วงนั้นเราไม่สบายด้วยค่ะยิ่งตรงกับอาการการติดเชื้อhivระยะเริ่มแรกทุกอย่างเรยค่ะ ยิ่งกังวลยิ่งหาข้อมูลยิ่งตรงกัน ทุกอย่างที่ในอินเทอร์เน็ตบอกเราเป็นเกือบทุกอย่างค่ะ ตอนนั้นจิตตกมากค่ะใช้ชีวิตไม่มีความสุขเลยเครียดไปหมดจนสุดท้ายตัดสินใจไปตรวจที่แลปแถวบ้านค่ะ ตอนนั้นน่าจะประมาณ4-5เดือนแล้ะค่ะที่ไปตรวจเลือด ตอนเข้าไปบอกว่าจะตรวจหาเชื้ออายมากค่ะ กลัวก็กลัวอายก็อาย ตอนนั่งรอผลทรมานมากค่ะใจสั่นไปหมดกลัวว่าจะเป็นในใจได้แต่โทษตัวเองว่าไม่น่าเลยๆ จนถึงทุกวันนี้ยังจำภาพวันที่ไปตรวจเลือดได้อยู่เลยค่ะ มันทรมานใจจริงๆนะคะ สุดท้ายผลออกมาเป็นลบค่ะก็ดีใจค่ะใช้ชีวิตปกติ พอทราบผลแล้วอาการเหล่านั้นก็หายไปหมดภายในเวลาไม่กี่วันทั้งที่ก่อนตรวจเลือดเป็นมาเกือบเดือน แต่แล้วผ่านมาประมาณเกือบปีก็มีอาการผื่นขึ้นตามตัว คัน ป่วยอีกแล้วค่ะ พอหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตก็เจอเหมือนเดิมค่ะว่าเป็นอาการของผู้ติดเชื้อhiv ใจนึงก็ท้วงว่าเราไปตรวจมาแล้วผลเป็นลบจะเป็นได้ยังไง แต่ก็เหมือนอีกใจนึงเชื่อไม่เต็มร้อยอะค่ะเพราะคิดว่าเชื้อมันอาจจะซ่อนอยู่รึป่าวจึงตัดสินใจไปตรวจอีกครั้งนึงค่ะระหว่างรอผลเหมือนเดิมเลยค่ะเครียดด้วยกลัวด้วย ครึ่งชั่วโมงเหมือนครึ่งปีเลยค่ะ รอบที่2ตรวจผลสรุปออกมาเป็นลบค่ะ เราดีใจมากและก็เหมือนเดิมค่ะอาการเหล่านั้นที่เป็นที่คล้ายทุกอย่างหายไปภายในเวลาไม่กี่วันหลังจากที่ทราบผลเลือด เอาเป็นว่าไม่ว่าจะมีอาการอะไรเราจะคิดว่าติดเชื้อตลอดค่ะ เพราะประสบการณ์ชีวิตที่เจอมามันทำให้เราวิตกกังวลตลอด เราตรวจซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้อยู่ 3-4รอบ ระยะเวลาห่างกัน5-6เดือน ผลที่ได้ก็คือลบค่ะ เราคิดว่าเราอาจจะวิตกกังวลมากเกินไปแต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ค่ะ เราจึงคิดว่าเราจะอยู่กับปัจจุบันและทำวันนี้ที่ยังมีอยู่ให้ดีที่สุด
ตอนที่เราไปตรวจเลือดเราคิดทุกครั้งว่าถ้าผลเป็นลบ เราจะนำเรื่องราวในชีวิตเรามาเล่าให้ทุกคนได้ฟัง เพื่อเป็นอุทาหรณ์ในการดำเนินชีวิตให้เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน สิ่งที่เราอยากจะทำคือเราอยากจะมาเตือนทุกคน 2 เรื่องนะคะ เรื่องแรกการป้องกันในการมีเพศสัมพันธ์แต่บะครั้งถึงเราจะรักและไว้ใจเขามากแค่ไหนเราก็ควรรักตัวเองที่สุดนะคะ
เรื่องที่ 2 การตรวจเลือดเรารู้ดีนะคะว่าการที่จะเดินเข้าไปแล้วบอกว่าตรวจหาเชื้อhivนั้นมันไม่ได้ทำใจกันได้ง่ายๆเลย แต่เราอยากแนะนำและเป็นกำลังใจให้นะคะ ถ้าเราไปตรวจแล้วไม่ติดเชื้อเราจะได้ใช้ชีวิตต่อไปด้วยความระมัดระวังและมีสติในการดำเนินชีวิต แต่ละวัน หรือถ้าติดเชื้อจริงๆอย่างน้อยจะได้เริ่มรักษาแต่เนิ่นๆโอกาสที่เราจะมีชีวิตอยู่นานขึ้นมันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นนะคะ
สุดท้ายนี้หวังว่าเรื่องราวของเราจะสามารถเป็นอุทาหรณ์ให้กับทุกคนได้บ้างถึงแม้เล็กน้อยเราก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งนะคะ
แชร์ประสบการณ์การใช้ชีวิตแบบผิดๆเกือบเสี่ยงติดเชื้อhiv
แต่แฟนเราค่อนข้างมั่วค่ะอีกทั้งยังหลายใจด้วย ถ้ามีผู้หญิงมาให้แฟนเราเอาหมดค่ะ เค้ายอมทำทุกอย่างเพื่อแลกกับเงินแม้กระทั่งยอมมีอะไรกับเพศที่สาม ตอนนั้นเรารู้ดีค่ะว่าแฟนเราเป็นคนยังไง แต่ด้วยความที่เรายังเด็กและเป็นรักครั้งแรกทำให้เรารักเค้ามากยอมทุกอย่างแม้จะถูกหลอกหลายครั้ง เราคบกันได้ปีกว่าค่ะคบๆเลิกๆพอเค้ากลับมาง้อก็ใจอ่อนยอมมีอะไรกับเค้าตลอด จนกระทั่งวันนึงใจเราบอกว่าควรพอได้แล้ว เราตัดสินใจเลิกค่ะเค้าก็ไม่ง้อเรานะค่ะ เพราะช่วงนั้นเค้าติดพันกับเพศที่สามอยู่คนนึงซึ่งเลี้ยงดูเค้าดีมาก เราอยู่คนเดียวได้คิดอะไรหลายอย่างประกอบกับช่วงนั้นการรณรงค์เรื่องโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์เยอะมาก ทำให้เราเริ่มกลัวค่ะตัดสินใจว่าจะไปตรวจค่ะ แต่ตอนนั้นเราอายุประมาณ 16-17เองทำให้เราไม่กล้าไปตรวจค่ะ จมอยู่แต่กลับความกังวลหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตตลอดประกอบกับช่วงนั้นเราไม่สบายด้วยค่ะยิ่งตรงกับอาการการติดเชื้อhivระยะเริ่มแรกทุกอย่างเรยค่ะ ยิ่งกังวลยิ่งหาข้อมูลยิ่งตรงกัน ทุกอย่างที่ในอินเทอร์เน็ตบอกเราเป็นเกือบทุกอย่างค่ะ ตอนนั้นจิตตกมากค่ะใช้ชีวิตไม่มีความสุขเลยเครียดไปหมดจนสุดท้ายตัดสินใจไปตรวจที่แลปแถวบ้านค่ะ ตอนนั้นน่าจะประมาณ4-5เดือนแล้ะค่ะที่ไปตรวจเลือด ตอนเข้าไปบอกว่าจะตรวจหาเชื้ออายมากค่ะ กลัวก็กลัวอายก็อาย ตอนนั่งรอผลทรมานมากค่ะใจสั่นไปหมดกลัวว่าจะเป็นในใจได้แต่โทษตัวเองว่าไม่น่าเลยๆ จนถึงทุกวันนี้ยังจำภาพวันที่ไปตรวจเลือดได้อยู่เลยค่ะ มันทรมานใจจริงๆนะคะ สุดท้ายผลออกมาเป็นลบค่ะก็ดีใจค่ะใช้ชีวิตปกติ พอทราบผลแล้วอาการเหล่านั้นก็หายไปหมดภายในเวลาไม่กี่วันทั้งที่ก่อนตรวจเลือดเป็นมาเกือบเดือน แต่แล้วผ่านมาประมาณเกือบปีก็มีอาการผื่นขึ้นตามตัว คัน ป่วยอีกแล้วค่ะ พอหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตก็เจอเหมือนเดิมค่ะว่าเป็นอาการของผู้ติดเชื้อhiv ใจนึงก็ท้วงว่าเราไปตรวจมาแล้วผลเป็นลบจะเป็นได้ยังไง แต่ก็เหมือนอีกใจนึงเชื่อไม่เต็มร้อยอะค่ะเพราะคิดว่าเชื้อมันอาจจะซ่อนอยู่รึป่าวจึงตัดสินใจไปตรวจอีกครั้งนึงค่ะระหว่างรอผลเหมือนเดิมเลยค่ะเครียดด้วยกลัวด้วย ครึ่งชั่วโมงเหมือนครึ่งปีเลยค่ะ รอบที่2ตรวจผลสรุปออกมาเป็นลบค่ะ เราดีใจมากและก็เหมือนเดิมค่ะอาการเหล่านั้นที่เป็นที่คล้ายทุกอย่างหายไปภายในเวลาไม่กี่วันหลังจากที่ทราบผลเลือด เอาเป็นว่าไม่ว่าจะมีอาการอะไรเราจะคิดว่าติดเชื้อตลอดค่ะ เพราะประสบการณ์ชีวิตที่เจอมามันทำให้เราวิตกกังวลตลอด เราตรวจซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้อยู่ 3-4รอบ ระยะเวลาห่างกัน5-6เดือน ผลที่ได้ก็คือลบค่ะ เราคิดว่าเราอาจจะวิตกกังวลมากเกินไปแต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ค่ะ เราจึงคิดว่าเราจะอยู่กับปัจจุบันและทำวันนี้ที่ยังมีอยู่ให้ดีที่สุด
ตอนที่เราไปตรวจเลือดเราคิดทุกครั้งว่าถ้าผลเป็นลบ เราจะนำเรื่องราวในชีวิตเรามาเล่าให้ทุกคนได้ฟัง เพื่อเป็นอุทาหรณ์ในการดำเนินชีวิตให้เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน สิ่งที่เราอยากจะทำคือเราอยากจะมาเตือนทุกคน 2 เรื่องนะคะ เรื่องแรกการป้องกันในการมีเพศสัมพันธ์แต่บะครั้งถึงเราจะรักและไว้ใจเขามากแค่ไหนเราก็ควรรักตัวเองที่สุดนะคะ
เรื่องที่ 2 การตรวจเลือดเรารู้ดีนะคะว่าการที่จะเดินเข้าไปแล้วบอกว่าตรวจหาเชื้อhivนั้นมันไม่ได้ทำใจกันได้ง่ายๆเลย แต่เราอยากแนะนำและเป็นกำลังใจให้นะคะ ถ้าเราไปตรวจแล้วไม่ติดเชื้อเราจะได้ใช้ชีวิตต่อไปด้วยความระมัดระวังและมีสติในการดำเนินชีวิต แต่ละวัน หรือถ้าติดเชื้อจริงๆอย่างน้อยจะได้เริ่มรักษาแต่เนิ่นๆโอกาสที่เราจะมีชีวิตอยู่นานขึ้นมันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นนะคะ
สุดท้ายนี้หวังว่าเรื่องราวของเราจะสามารถเป็นอุทาหรณ์ให้กับทุกคนได้บ้างถึงแม้เล็กน้อยเราก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งนะคะ