*ตั้งกระทู้ให้เพื่อนค่ะ ข้อความก็ตามนี้เลย*
ส่วนตัวมีเรื่องดราม่าาของตัวเองเหมือนกัน แต่วันก่อนได้มีโอกาสพูดคุยกับพี่ที่สนิทคนนึง
เขาบอกว่าเขาเป็นเกย์ เขาเคยคบผู้ชายต่างประเทศ เรารักกันมาก รักกันมาสองปี
แต่พอพ่อแม่ฝั่งโน้นเขารู้ เขารู้สึกอับอายที่ลูกชายคนโตเขาเป็นแบบนั้น
แฟนพี่คนนั้นเขาเสียใจมาก แต่ก็ต้องยอมบอกเลิก พี่คนนั้นก็เสียใจไม่แพ้กัน
แต่ก็ต้องยอมบอกว่า อืม เราโอเค
พี่เขาบอกว่า เพราะถ้าเรายื้อเขาไว้ เขาจะยิ่งทรมาน รักกันต้องปล่อยให้เขาไปเจอสิ่งที่ดี
ให้เขาไม่ต้องทะเลาะกับครอบครัว เขายอมเจ็บจริงๆ มันสวยงามนะ
ที่ครั้งนึงเราเคยเป็นคนรักของกันและกัน เคยเป็นคนที่รักที่สุดของกันและกัน
ความทรงจำดีๆมันก็ยังคงมี ตอนนี้ต่างคนต่างมีแฟนแล้ว แต่ก็ยังคุยกันบ้างเล็กน้อย
เราก็คิด มันโอเคจริงๆเหรอวะ...
กว่าจะได้รักกัน มันยากนะเว้ย ไม่รู้สิ
เรารักคนยากด้วยมั้งคะ พอฟังแล้วก็เอาไปเปรียบเทียบกับเรื่องเรา
ของเราเบากว่าค่ะ แต่คนของเรา(ไม่ใช่แฟนค่ะ แต่เหมือน) นิสัยเหมือนพี่คนนี้เลย
เขามีปัญหาหลายๆอย่างซึ่งไม่เกี่ยวกับเรา(พ่อแม่เป็้นหลักเหมือนกัน) ปัจจัยภัยนอกเยอะแยะไปหมด
ไม่เกี่ยวกับเรา
เขาเคยบอกเลิกเราไปทีนึงด้วยเหตุผลที่ว่า "กลัวเรารู้สึกแย่ที่ต้องเป็นแบบนี้"
เราร้องไห้แล้วบอกเขาว่า "เราไม่เคยรู้สึกว่ามันแย่ อย่าคิดว่าเรารู้สึกแย่ได้ไหม"
เขาเลยคบและคุยกับเราต่อ
แต่มันก็ยังไม่จบ (ขอโทษนะคะเรายังไม่อยากเล่าปัญหาเรา เอาเป็นว่ามันเกี่ยวกับพ่อแม่เขา)
ล่าสุดเขาบอกเราว่าเราเลิกยุ่งกันมั้ย ถ้าเรื่องมันดีขึ้น ปัญหาที่บ้านเขาสงบลง เราจะกลับมาแก้ปัญหาใหม่
แต่ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำคือเลิกคุยกัน
เรารู้เขาเองก็ทนไม่ได้ นี่ผ่านมาสักพักแล้ว ล่าสุดเขาทักมาว่าไม่ไหว แล้วเขาก็หายไปเอง
แล้วก็มีโทรมา แต่เราชาจมือถือไว้แต่ไม่ได้รับ เราไม่ได้โทรกลับ บอกตรงๆเราไม่ค่อยโอเคเท่าไร
จริงๆคือคุยกันไม่รู้เรื่องด้วย แต่สรุปก็เลิก(ด้วยความงง แต่เดี๋ยวอีกแป๊ปคงได้เคลียร์ค่ะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น)
เราปรึกษาเรื่องนี้กับพี่คนที่มาเล่าเรื่องเขาให้เราฟัง
จริงๆวัตถุประสงค์ของกระทู้นี้คือ เราแค่จะบอกว่า
"เราไม่เข้าใจ มุมมองคนที่เป็นแบบพี่เขาเลยค่ะ"
ทำไมรักกันแล้วต้องปล่อยมือเหรอคะ เรายังคิดจะสู้เลย
เราแค่มีความคิดแบบที่ว่า "เกิดมาครั้งเดียว เราเจอกันครั้งเดียวนะเว้ย"
ไม่อยากปล่อย ไม่ได้อยากเจอใคร ไม่ได้ปิดโอกาสตัวเองนะ
ก็ไม่เอาอ่ะ จะหาใหม่ทำไม คนนี้ใช่ แค่มันยังไม่ลงตัว
ถ้าเขาทรมาน เราคงยอมถอย แต่นี่การที่เราไม่คุยกัน มันก็ทรมานเหมือนกันไมใช่เหรอ
กว่าจะรักกันมันยากนะเว่ย
เขาคงคิดว่า วิธีนี้คงทำให้เราเจ็บน้อยที่สุด ให้เราไปเจอคนที่พร้อมจะดูแลเรามากกว่าเขา
เห้ย เราไม่เอา ถามเรายัง?
นั่นคือความคิดเราค่ะ
จริงๆเรายังไม่ได้เคลียร์กันเรื่องนี้
แต่เราไม่เข้าใจ พยายามเข้าาใจแล้ว แต่มันก็ยังแบบ ขอโทษนะ เราคิดว่ามันสวยไป
เราดูเห็นแก่ตัวใช่ไหมคะ ?
เราก็ว่างั้น555555555
แต่เราพูดตรงๆอีกทีว่า ไหนๆเจอกันแล้ว ทำไมต้องปล่อย ?
ใครพอจะอธิบายให้เราฟัง หรือเล่าเป็นวิทยาทานให้คนเห็นแก่ตัวอย่างเราฟังหน่อยมั้ยคะ
เราไม่เข้าใจจริงๆ
รักไม่ใช่การครอบครองจริงๆเหรอคะ ? ไม่โลกสวยนะ
ส่วนตัวมีเรื่องดราม่าาของตัวเองเหมือนกัน แต่วันก่อนได้มีโอกาสพูดคุยกับพี่ที่สนิทคนนึง
เขาบอกว่าเขาเป็นเกย์ เขาเคยคบผู้ชายต่างประเทศ เรารักกันมาก รักกันมาสองปี
แต่พอพ่อแม่ฝั่งโน้นเขารู้ เขารู้สึกอับอายที่ลูกชายคนโตเขาเป็นแบบนั้น
แฟนพี่คนนั้นเขาเสียใจมาก แต่ก็ต้องยอมบอกเลิก พี่คนนั้นก็เสียใจไม่แพ้กัน
แต่ก็ต้องยอมบอกว่า อืม เราโอเค
พี่เขาบอกว่า เพราะถ้าเรายื้อเขาไว้ เขาจะยิ่งทรมาน รักกันต้องปล่อยให้เขาไปเจอสิ่งที่ดี
ให้เขาไม่ต้องทะเลาะกับครอบครัว เขายอมเจ็บจริงๆ มันสวยงามนะ
ที่ครั้งนึงเราเคยเป็นคนรักของกันและกัน เคยเป็นคนที่รักที่สุดของกันและกัน
ความทรงจำดีๆมันก็ยังคงมี ตอนนี้ต่างคนต่างมีแฟนแล้ว แต่ก็ยังคุยกันบ้างเล็กน้อย
เราก็คิด มันโอเคจริงๆเหรอวะ...
กว่าจะได้รักกัน มันยากนะเว้ย ไม่รู้สิ
เรารักคนยากด้วยมั้งคะ พอฟังแล้วก็เอาไปเปรียบเทียบกับเรื่องเรา
ของเราเบากว่าค่ะ แต่คนของเรา(ไม่ใช่แฟนค่ะ แต่เหมือน) นิสัยเหมือนพี่คนนี้เลย
เขามีปัญหาหลายๆอย่างซึ่งไม่เกี่ยวกับเรา(พ่อแม่เป็้นหลักเหมือนกัน) ปัจจัยภัยนอกเยอะแยะไปหมด
ไม่เกี่ยวกับเรา
เขาเคยบอกเลิกเราไปทีนึงด้วยเหตุผลที่ว่า "กลัวเรารู้สึกแย่ที่ต้องเป็นแบบนี้"
เราร้องไห้แล้วบอกเขาว่า "เราไม่เคยรู้สึกว่ามันแย่ อย่าคิดว่าเรารู้สึกแย่ได้ไหม"
เขาเลยคบและคุยกับเราต่อ
แต่มันก็ยังไม่จบ (ขอโทษนะคะเรายังไม่อยากเล่าปัญหาเรา เอาเป็นว่ามันเกี่ยวกับพ่อแม่เขา)
ล่าสุดเขาบอกเราว่าเราเลิกยุ่งกันมั้ย ถ้าเรื่องมันดีขึ้น ปัญหาที่บ้านเขาสงบลง เราจะกลับมาแก้ปัญหาใหม่
แต่ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำคือเลิกคุยกัน
เรารู้เขาเองก็ทนไม่ได้ นี่ผ่านมาสักพักแล้ว ล่าสุดเขาทักมาว่าไม่ไหว แล้วเขาก็หายไปเอง
แล้วก็มีโทรมา แต่เราชาจมือถือไว้แต่ไม่ได้รับ เราไม่ได้โทรกลับ บอกตรงๆเราไม่ค่อยโอเคเท่าไร
จริงๆคือคุยกันไม่รู้เรื่องด้วย แต่สรุปก็เลิก(ด้วยความงง แต่เดี๋ยวอีกแป๊ปคงได้เคลียร์ค่ะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น)
เราปรึกษาเรื่องนี้กับพี่คนที่มาเล่าเรื่องเขาให้เราฟัง
จริงๆวัตถุประสงค์ของกระทู้นี้คือ เราแค่จะบอกว่า
"เราไม่เข้าใจ มุมมองคนที่เป็นแบบพี่เขาเลยค่ะ"
ทำไมรักกันแล้วต้องปล่อยมือเหรอคะ เรายังคิดจะสู้เลย
เราแค่มีความคิดแบบที่ว่า "เกิดมาครั้งเดียว เราเจอกันครั้งเดียวนะเว้ย"
ไม่อยากปล่อย ไม่ได้อยากเจอใคร ไม่ได้ปิดโอกาสตัวเองนะ
ก็ไม่เอาอ่ะ จะหาใหม่ทำไม คนนี้ใช่ แค่มันยังไม่ลงตัว
ถ้าเขาทรมาน เราคงยอมถอย แต่นี่การที่เราไม่คุยกัน มันก็ทรมานเหมือนกันไมใช่เหรอ
กว่าจะรักกันมันยากนะเว่ย
เขาคงคิดว่า วิธีนี้คงทำให้เราเจ็บน้อยที่สุด ให้เราไปเจอคนที่พร้อมจะดูแลเรามากกว่าเขา
เห้ย เราไม่เอา ถามเรายัง?
นั่นคือความคิดเราค่ะ
จริงๆเรายังไม่ได้เคลียร์กันเรื่องนี้
แต่เราไม่เข้าใจ พยายามเข้าาใจแล้ว แต่มันก็ยังแบบ ขอโทษนะ เราคิดว่ามันสวยไป
เราดูเห็นแก่ตัวใช่ไหมคะ ?
เราก็ว่างั้น555555555
แต่เราพูดตรงๆอีกทีว่า ไหนๆเจอกันแล้ว ทำไมต้องปล่อย ?
ใครพอจะอธิบายให้เราฟัง หรือเล่าเป็นวิทยาทานให้คนเห็นแก่ตัวอย่างเราฟังหน่อยมั้ยคะ
เราไม่เข้าใจจริงๆ