ครั้งหนึ่ง...เมื่อความรักมาผิดเวลา

สวัสดีครับ…
ต้องขอบอกก่อนเลยว่านี้เป็นกระทู้แรกของผมนะครับ แท็กผิดห้องยังไงก็ขออภัยด้วยครับ

เรื่องเกิดขึ้นเมื่อ… ผมเป็นนักศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งย่านวิภาวดี ไม่ต้องเอ่ยชื่อคงรู้จักกันทั่วไป ผมเป็นคนคนหนึ่งที่ชอบทำกิจกรรมทำงานpart-time ทำถึงขึ้นแบบไม่มีเวลาเลยละครับ เพราะปกติเป็นคนอยู่นิ่งไม่ได้ ถ้านิ่งเมื่อไรฟุ้งซ่านครับ เรื่องเกิดขึ้นตอนผมขึ้นปี 3  มอผมถือว่าเป็นมอกิจกรรมเลยก็ว่าได้ครับ มีกิจกรรมให้ทำตลอดทั้งปี และการเปิดเทอมแรกของภาคการศึกษาน้องใหม่ก็จะมีการรับน้องเปิดซุ้มแบบทั่วๆไปแล่ะครับ แต่เราจะแบ่งเป็นสองฝั่งครับ จะมีเชียรแสตน กับ หลีดมือ ในวันที่เปิดซุ้มส่วนมากน้อง(ปี2)สาขาก็จะทำกันเองแล่ะ แต่ในส่วนของหลีดนี้ไม่ใช่ครับ ต้องมีรุ่นพี่ครบทั้งชั้นปี เพื่อมาดูศักยภาพของน้องๆว่าทำได้รึป่าวอะไรประมาณนี้ พูดง่ายๆมันกลายเป็นครอบครัวหลีดไปแล้ว ถ้าขาดปีไหนไปแล้วมันจะหงอยเหงา ฮ่า  ในวันที่คัดเลือกหลีด ก็ได้หลีดครบตามจำนวนที่ต้องการ ก็ถึงฤดูการที่จะเข้มข้นมากขึ้นละครับ ซ้อมโหดซ้อมดุซ้อมแบบบ้าคลั่งเลยจริงๆ แต่ในการซ้อมของพวกเรามักจะแฝงไปด้วยมิตรภาพและความรักให้แก่น้องๆ เพื่อจะได้เป็นกำลังใจว่ายังมีพวกพี่ๆอยู่ข้างๆนะ จำได้ว่ามีหลีด 11 คน ชาย7 ญ 4 น้องทุกคนนี้น่ารักสุดๆทั้งหน้าตาและนิสัย ปกติน้องจะสนิทสุดๆกับปี2 แต่ไม่รู้ทำไมปีนั้นถึงสนิทกันกับปี3 ซะมากกว่า เลิกซ้อมดึกๆก็จะมีไปกินข้าวกันบ้าง สังสรรค์กันบ้างแถวๆหน้ามอ ความสัมพันธ์ของพวกเราก็เริ่มสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ ส่วนตัวผมเองสนิทกับน้องคนหนึ่งที่เป็นหลีดสนิทกันมาก คือน้องเขามีอะไรก็จะมาถามผมตลอด เช่นการบ้านตรงนี้ทำยังไง ตลาดที่นั้นที่นี้เปิดปิดกี่โมง ผมก็ตอบปกติครับ หลังๆมาเริ่มหนักขึ้นครับ ทักไลน์มาตลอดเลย “ทำอะไรอยู่อ่าพี่”  “กินข้าวยังอะพี่” บวกผมก็เป็นคนกันเองอยู่แล้วใครทักมาคุยด้วยผมตอบหมด ปกติซ้อมหลีดเสร็จผมก็ถามน้องทางไลน์กลุ่มตลอดว่าถึงบ้านกันยังนอนพักผ่อนเยอะๆนะ แต่น้องเขากับต้อง ทักไลน์แยกมาคุยกับผมตลอด จนผมจับครวามรู้สึกตัวเองได้ละว่าเริ่มหวั่นๆ (บอกเลยผมเป็นคนหวั่นไหวง่ายครับ) ผมก็ไม่รู้คิดยังไงก็บ้าๆบอๆตามๆไป ทักไปปลุกตอนเช้าบ้าง ตามคำเรียกร้อง น้องเขาก่อนนอนก็ต้องบอกฝันดีผมก่อน แบบรู้สึกจักกะจี้มากๆเลยครับ55555 หลังจากที่การแข่งขันของคณะจบลง ทุกอย่างในกิจกรรมหลีดจบสิ้น ผมลึกๆแล้วใจหายมากเลยครับ ตลอดเกือบ2เดือนที่อยู่ด้วยกันเกือบทุกช่วงเวลาแต่จะไม่ได้เจอน้องๆโดยเฉพาะน้องเขา55555(ตอนนั้นผมเริ่มหวั่นไหวละครับ) แต่มันไม่จบสิครับ เอ้ะรึผมไม่จบ หลังๆน้องเขาก็ไลน์หาผมตลอดนะ “พี่อยู่ไหนทำไรอยู่ไปกินข้าวกัน” คือผมนับครั้งไม่ได้เลยที่ไปกับน้องเขา แต่ไม่ได้ไปกันสองคนนะ ผมมีเพื่อนสนิทคนนึงไปกับผมตลอด(ขนาดเรื่องนี้มันยังไม่รู้เลยว่ามันเป็นมายังไง) ไปเดินสวนจตุจักรกัน ไปกินไอติม คือทุกๆวันน้องเขาต้องมีเรื่องแล่ะ ต้องหาเรื่องไปให้ได้ ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนะ แต่คือตอนนั้นผมก็เหมือนมีน้องเขาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตแล้วเหมือนกัน ก่อนนอนนี้มุ้งมิ้ง เหมือนแฟนกันเลย5555พูดมาละเขิลจริงๆ  …หลังจากนั้นไม่นานผมพึ่งรู้ครับว่ามีน้องคนนึงมาจีบ รุ่นเดียวกันกับน้องเลยครับ ผมก็เริ่มชักไม่พอใจเลยครับ น้องเขาก็ชอบมาปรึกษาผมเหมือนปกติเลยครับ “ทำยังไงดีพี่”  “ผมจะทำตัวยังไง” ผมก็อธิบายไปตามความรู้สึกตอนนั้น55555แต่ผมให้คำปรึกษาดีนะครับ ตั้งแต่น้องคบกับน้องอีกคน ผมสังเกตได้ตลอดเลยว่ามีปัญหากันตลอด อีกคนก็ชอบเอาแต่ใจ อีกคนก็ตามใจจนใกล้หมดความอดทนละ สุดท้ายไปกันไม่รอดครับ น้องเขาก็เลิกกัน  ผมก็ดีใจสุดๆ(จะดีใจทำไมผมก็งง) หลังจากนั้นมาผมกับน้องเขาก็เริ่มลดความสัมพันธ์ที่แบบสนิทกันเหมือนเมื่อก่อนลง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนะครับ น้องเขาเหมือนเดิมครับ แต่ผมอะไม่เหมือนเดิมรู้ตัวเองเลย ผมจึงตัดสินใจออกห่างน้องเขามาเรื่อยๆ เพราะกลัวเสียคำว่าน้องไป คือคิดแล้วคิดอีกทำแบบนี้จะดีรึป่าว แต่ณ เวลานั้นผมตัดสินใจไปแล้วครับว่าถอยห่างเองดีกว่า เจอน้องที่มอผมก็พยายามหลีกเลี่ยงไม่เจอหน้าตลอด คือรู้อย่างเดียวว่าไม่อยากให้ความสัมพันธ์เปลี่ยนไปจากนี้กลัวเสียน้องเขาไป …เวลาผ่านไปเรื่อยๆผมก็เริ่มไม่คิดอะไรแล้วครับ น้องก็เริ่มไม่ติดต่อผมแล้วครับต่างคนต่างหายไป จนประมาณเมื่อปลายปีเมื่อกี้น้องเปิดตัวกับแฟนใหม่ ผมนี้อึ่งทึ่งเลยครับ เฮ้ยยยยย !!! เสียใจเสียใจแบบถึงที่สุด โทรหาเพื่อนเล่าให้เพื่อนฟัง มีแต่เพื่อนสมน้ำหน้า คือตอนนั้นที่กลัวเสียน้องเขาไปคือน้องเขาเป็นผู้ชายนะครับ กลัวน้องเขาไม่คิดอะไรกับผม เพราะก่อนหน้านี้แฟนน้องเป็นผู้หญิงไงครับ ผมนี้ฟูมฟายเลยครับ ทำไมนะทำไมเราทำน้องเขาถึงได้ขนาดนั้น คือตอนนั้นผมก็ไม่รู้นะว่าน้องคิดยังไงกับผม แต่ตอนนั้นผมรักน้องเขามากจนต้องถอยออกห่างออกมาเพราะคำว่าพี่น้องในใจของผมมันสะท้อนในหัวตลอด  …จนเวลาล่วงเลยมาถึงอีกรอบผมขึ้นปี4 น้องเขาขึ้นปี2