ไปดูในพระสูตรทั้งหลาย ที่เกี่ยวกับการทำสมาธิจะเริ่มด้วยกายสังขารระงับ จิตตสังขารระงับ ไม่มีวจีสังขารเลย แต่ถ้าพยายามเข้าสมาธิ ด้วยการท่องพุทโธ ยุบหนอพองหนอ ฯลฯ วจีสังขารจะยังทำงานอยู่ รอจนกระทั่ง ค

มาอยู่บ้านคนเดียวใน กทม. และ เริ่มสนใจศึกษาธรรมมะ  ฟังเทศฟังธรรมของพระอาจารย์หลายๆ ท่าน ทำให้จิตใจโน้มไปทางพระธรรม  ใจจริง อยากไปบวชปฏิบัติธรรม และศึกษาพระไตรปิฎก ติดอยู่ที่ยังมีหนี้อยู

มีความรู้สึกว่าเวลาใช้คำบริกรรม จิตไปอยู่กับคำบริกรรม ยุบหนอ พองหนอ หรือ พุท โธ มากกว่าเอาจิตไปอยู่ที่ท้อง หรือ ลมหายใจจริงๆ แล้วก้อกลายเป็นว่า ในหัวท่องคำบริกรรมไป แต่ใจยังหลุดไปคิดเรื่องอื่น แต่พอลอ

https://www.youtube.com/watch?v=p9ihnsEXbt0 (00:00) อานาปานสติที่ถูกต้อง คือการเจริญสติ ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ ให้ภิกษุไปนั่งในที่สงบ ตั้งกายตรง ดำรงสติ และมีสติรู้ลมหายใจเข้าออก (00:47) ให้รู้ลมหา

เวลานั่งสมาธิจะบริกรรมยุบหนอ...พองหนอที่ท้อง..แต่พอนั่งได้สักพักจิตไปดูลมหายใจแทนอย่างนี้คืออาปานสติหรือป่าวค่ะ ปล.นั่งได้สักพัก..ลมหายใจจะเบามาก

ที่ปฏิบัติกันไม่ถึงไหน วนยังกะติดเขาวงกต เพราะขาด"สมาธิ" ดังนั้นทุกขณะที่"รับรู้" ให้รับรู้อยู่ในฌาน2,3ปิติ สุขหรือสูงกว่านั้น 1.ขณะเดินให้เดินอยู่ในความสุข มีความสุขเป็นผู้เห็น 2.

การสร้างมิเตอร์วัดคุณภาพของการภาวนา            วันนี้มาชวนคิดชวนคุยนะครับ             &nbs