สวัสดีคะ คือเราจะมาเราเรื่องราวประทับใจของเราจะเกิ่นก่อนว่า เมื่อตอนเราอยู่มัธยมเราก็เป็นเด็กกระโปโลคนนึง ไม่ได้สวย แต่เราเป็นคนชอบทำกิจกรรม เราเป็นนักกีฬา เราได้มาเจอ ผช. คนนึงเค้าก็รุ่นเดียวกับเรานี้แหละเค้าเป็นนักกีฬา ตาตี๋ ขาว สูง
เค้ามาชอบเราคือเข้าใจป้ะว่าเราก็แบบจริงหรอ คือแกล้งรึป้าวเพราะเค้าอาจจะพนันกับเพื่อนเล่นก็ได้ก็เลยไม่คิดไร จนมาวันนึงเราเดินมาเจอเค้าแต่พอเค้าเจอเราเค้ากลับหลบตาแล้วก็รีบเดินหนี เราก็งง ก็เลยไปถามเพื่อนเค้า ว่าเค้าเป็นอะไรคือเดินหนีทำไม
เพื่อนเค้าก็ตอบมาว่า มันชอบไง
เราก็แบบเขินน่ะ แล้วเชื่อมั้ยเค้าไปบอกกับทุกคนที่เค้ารู้จักว่าเค้าชอบเรา แล้วก็ชอบมากๆด้วย แต่เค้าไม่ยอมมาบอกกับเรา ระยะเวลาเกือบ3ปีเค้าแอบชอบเรามาแบบนี้ตลอดเลย เราก็แอบดีใจน่ะ
มีเพื่อนเค้ามาบอกกับเค้าว่า ชอบได้ไงว่ะดำก็ดำ หน้าก็สิว เค้าบอกกับเพื่อนเค้าว่า ทำไมอ้ะกูชอบของกูอ้ะ เราได้ยินคนอื่นเล่ามาเล่ายิ่งแบบเริ่มจะชอบเค้าแล้วแหละ จนกระทั่งวันวาเลนไทน์เค้าก็ได้เอาดอกไม้มาให้เรา เราก็ได้เริ่มคุยกันเค้าก็ถามเราว่าชอบมั้ย บลาๆ ตอนนั้นมันยังไม่มีเฟชบุ๊คเนอะ เราก็คุยกันผ่านmsn มีส่งข้อความบ้าง แล้วหลังจากนั้นเค้ากับเราก็แยกย้ายกันไปเรียนต่อ ด้วยเทคโนโลยีสมัยก่อนมันยังไม่รวดเร็วขนาด ทำให้เราทั้งสองค่อยๆห่างกันไป
จนเวลาผ่านไป5ปีเราก็ลืมเค้าไปแล้วแหละ แต่ไม่ลืมสนิทใจหรอกเพราะเค้าคือรักแรกของเรา แต่เราไม่รู้ว่าเค้าจะลืมเรารึป้าว จนกระทั่งวันนึงทางที่ทำงานของเราได้จักกิจกรรม เราไม่รู้มาก่อนว่ามีกิจกรรมนี้
พอเราเดินผ่านก็มีเพื่อนบอกว่ามีการจัดงานเราก็เฉยๆ แต่พอเดินเข้าไปดู เชื่อมั้ยว่าเค้ามาอยู่ตรงนั่น
คือก่อนหน้านี้เรามีอาการแปลกแบบใจสั่น กระวนกระวาย คือมันบอกไม่ถูก เราก็นั่งดูเค้า เหมือนเค้าก็เห็นเราเพราะว่าเค้าไม่สบตาเราเลย
พอจบกิจกรรมก็มีการถ่ายรูป เราก็ไม่กล้าเข้าไปถ่าย
แต่พอคิดอีกใจนึงก็ถ่ายๆไปเถอะไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกมั้ย พอเราเข้าไปถ่ายเค้ายืนนิ่งไม่ทำท่าทำทาง
แต่กับคนอื่นนี้เอ็คเวอร์ พอถ่ายรูปเสร็จก็มีการแลกเฟชบุ๊คกัน หลังจากนั้นก็คุยกันประมาณ1เดือน
แบบเวลาเราโพสต์เฟชเค้าก็จะมาไลค์เป็นคนแรกตลอดเลยยย
พอหลังจากนั้นเราก็แอบส่องเชฟเค้า ทำให้เรารู้ว่าเรากลับเค้าต่างกันมา ตอนนี้เค้ากลายเป็นคนมีชื่อเสียงและได้ทุนไปต่างประเทศ แล้วพอเราย้อนกลับมาดูตัวเองเรารู้สึกว่าต่างกันเกินไป
ในเวลาคุยกันเรารู้สึกว่าเราต้องพยายามชวนคุยก่อนตลอดเรารู้สึกมันไม่ใช่เราเลยค่อยๆห่าง
เเล้วเราคิดว่าตอนนี้เราชอบเค้าแล้ว
และถ้าเราดีไม่พอเราก็จะไม่มีทางให้เค้าได้เจอเรา
เราแอบคิดน่ะว่าถ้าเจอกันอีกมันคงจะเป็นพรหมลิขิตจริงๆแล้วตอนนั่นถ้าเราดีพอเราจะสารภาพรักกับเค้า
เรียกมันว่าอะไร
เค้ามาชอบเราคือเข้าใจป้ะว่าเราก็แบบจริงหรอ คือแกล้งรึป้าวเพราะเค้าอาจจะพนันกับเพื่อนเล่นก็ได้ก็เลยไม่คิดไร จนมาวันนึงเราเดินมาเจอเค้าแต่พอเค้าเจอเราเค้ากลับหลบตาแล้วก็รีบเดินหนี เราก็งง ก็เลยไปถามเพื่อนเค้า ว่าเค้าเป็นอะไรคือเดินหนีทำไม
เพื่อนเค้าก็ตอบมาว่า มันชอบไง
เราก็แบบเขินน่ะ แล้วเชื่อมั้ยเค้าไปบอกกับทุกคนที่เค้ารู้จักว่าเค้าชอบเรา แล้วก็ชอบมากๆด้วย แต่เค้าไม่ยอมมาบอกกับเรา ระยะเวลาเกือบ3ปีเค้าแอบชอบเรามาแบบนี้ตลอดเลย เราก็แอบดีใจน่ะ
มีเพื่อนเค้ามาบอกกับเค้าว่า ชอบได้ไงว่ะดำก็ดำ หน้าก็สิว เค้าบอกกับเพื่อนเค้าว่า ทำไมอ้ะกูชอบของกูอ้ะ เราได้ยินคนอื่นเล่ามาเล่ายิ่งแบบเริ่มจะชอบเค้าแล้วแหละ จนกระทั่งวันวาเลนไทน์เค้าก็ได้เอาดอกไม้มาให้เรา เราก็ได้เริ่มคุยกันเค้าก็ถามเราว่าชอบมั้ย บลาๆ ตอนนั้นมันยังไม่มีเฟชบุ๊คเนอะ เราก็คุยกันผ่านmsn มีส่งข้อความบ้าง แล้วหลังจากนั้นเค้ากับเราก็แยกย้ายกันไปเรียนต่อ ด้วยเทคโนโลยีสมัยก่อนมันยังไม่รวดเร็วขนาด ทำให้เราทั้งสองค่อยๆห่างกันไป
จนเวลาผ่านไป5ปีเราก็ลืมเค้าไปแล้วแหละ แต่ไม่ลืมสนิทใจหรอกเพราะเค้าคือรักแรกของเรา แต่เราไม่รู้ว่าเค้าจะลืมเรารึป้าว จนกระทั่งวันนึงทางที่ทำงานของเราได้จักกิจกรรม เราไม่รู้มาก่อนว่ามีกิจกรรมนี้
พอเราเดินผ่านก็มีเพื่อนบอกว่ามีการจัดงานเราก็เฉยๆ แต่พอเดินเข้าไปดู เชื่อมั้ยว่าเค้ามาอยู่ตรงนั่น
คือก่อนหน้านี้เรามีอาการแปลกแบบใจสั่น กระวนกระวาย คือมันบอกไม่ถูก เราก็นั่งดูเค้า เหมือนเค้าก็เห็นเราเพราะว่าเค้าไม่สบตาเราเลย
พอจบกิจกรรมก็มีการถ่ายรูป เราก็ไม่กล้าเข้าไปถ่าย
แต่พอคิดอีกใจนึงก็ถ่ายๆไปเถอะไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกมั้ย พอเราเข้าไปถ่ายเค้ายืนนิ่งไม่ทำท่าทำทาง
แต่กับคนอื่นนี้เอ็คเวอร์ พอถ่ายรูปเสร็จก็มีการแลกเฟชบุ๊คกัน หลังจากนั้นก็คุยกันประมาณ1เดือน
แบบเวลาเราโพสต์เฟชเค้าก็จะมาไลค์เป็นคนแรกตลอดเลยยย
พอหลังจากนั้นเราก็แอบส่องเชฟเค้า ทำให้เรารู้ว่าเรากลับเค้าต่างกันมา ตอนนี้เค้ากลายเป็นคนมีชื่อเสียงและได้ทุนไปต่างประเทศ แล้วพอเราย้อนกลับมาดูตัวเองเรารู้สึกว่าต่างกันเกินไป
ในเวลาคุยกันเรารู้สึกว่าเราต้องพยายามชวนคุยก่อนตลอดเรารู้สึกมันไม่ใช่เราเลยค่อยๆห่าง
เเล้วเราคิดว่าตอนนี้เราชอบเค้าแล้ว
และถ้าเราดีไม่พอเราก็จะไม่มีทางให้เค้าได้เจอเรา
เราแอบคิดน่ะว่าถ้าเจอกันอีกมันคงจะเป็นพรหมลิขิตจริงๆแล้วตอนนั่นถ้าเราดีพอเราจะสารภาพรักกับเค้า