ตามหัวข้อเลย
คือคุยกับคนๆนึงมานานพอสามควร แต่ประเด็นคือเราเคยปฏิเสธเค้าไปตอนแรก แต่แล้วก็กลับมาคุยกัน แต่เหมือนจะคุยกันกึ่งเพื่อนกึ่งจีบ เราคุยกันแทบทุกเรื่อง เมื่อเรามีปัญหาเราก็จะมาปรึกษากัน เราเลยไม่คิดว่าเค้ายังชอบเราอยู่หรือเปล่า เพราะตลอดเวลาเราก็จะคุยกันบ้างห่างกันบ้าง เป็นแบบนี้ตลอด แล้วช่วงเวลาที่เค้ากับเราดูเริ่มห่างๆกัน เราก็จะมีคนเข้ามาจีบตลอด และบางครั้งเราก็จากเขาไป พอเราเลิกกับแฟน ทุกครั้งจะมีเค้านี่ละที่คอยให้คำปรึกษา คอยอยู่ข้างๆ เราไม่เคยเห็นเค้าคุยกับใครเลย ทุกครั้งทีเค้ามองเราเค้าจะมองอย่างไม่ละสายตาจนบางทีก็ทำเราเขิน แต่ก็นั่นแหละค่ะ เราคิดในใจว่าเค้าคงเลิกชอบเราไปแล้ว มีคนเคยบอกเรานะ ว่าเค้าดีขนาดนี้ทำไมถึงไม่คบกันซะที เราได้แต่บอกว่าเราไม่รู้จะเริ่มยังไง มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะเค้าเลิกชอบเราไปแล้ว เราเองก็คิดเสมอว่าถึงเค้าชอบเราจริงแต่เราเป็นคนเก็บอาการมาก พูดตรงข้ามกับความรู้สึก เราเคยสนับสนุนให้เค้าไปจีบคนอื่นและเราเชื่อว่าวันนึงเค้าต้องไป และสุดท้ายเค้าไปจริงๆ ไปแบบไม่ทันตั้งตัว พอรู้ว่าเค้าคบกัน เราก็รู้สึกเสียใจมาก เสียใจที่ปากแข็งเสียใจที่ไม่พูดความรู้สึกไป เสียใจว่าที่ผ่านมาเราก็อาจมองข้ามความรู้สึกเค้าไป เค้าคงรู้สึกแย่กับเราพอสมควร แต่เราก็คิดนะว่าถ้าวันนี้เค้าจะจากเราไปบ้าง สลับกับทุกครั้งที่เราเป็นคนไปก็คงไม่เป็นไรมั้ง จริงๆตอนแรกเราคิดว่าครั้งนี้แหละ เรากลับมาเพื่อที่จะคบกับเค้าถ้าหากเค้ายังชอบเราอยู่ แต่สุดท้ายคือแห้ว รู้ตัวอีกทีคือเสียดายเค้า เสียใจที่เก็บความรู้สึก เสียใจที่เสียคนที่รักเราไป รู้สึกตัวเองแย่มากที่ทำเค้าหลุดมือ ใครเคยมีอารมแบบนี้บ้าง แล้วถ้าเกิดเรารู้ว่าเค้ายังชอบเราอยู่หล่ะ ควรทำไงดี
เคยไหมคิดได้ก็ช้าไป เพราะความมีทิฐิของตัวเอง
คือคุยกับคนๆนึงมานานพอสามควร แต่ประเด็นคือเราเคยปฏิเสธเค้าไปตอนแรก แต่แล้วก็กลับมาคุยกัน แต่เหมือนจะคุยกันกึ่งเพื่อนกึ่งจีบ เราคุยกันแทบทุกเรื่อง เมื่อเรามีปัญหาเราก็จะมาปรึกษากัน เราเลยไม่คิดว่าเค้ายังชอบเราอยู่หรือเปล่า เพราะตลอดเวลาเราก็จะคุยกันบ้างห่างกันบ้าง เป็นแบบนี้ตลอด แล้วช่วงเวลาที่เค้ากับเราดูเริ่มห่างๆกัน เราก็จะมีคนเข้ามาจีบตลอด และบางครั้งเราก็จากเขาไป พอเราเลิกกับแฟน ทุกครั้งจะมีเค้านี่ละที่คอยให้คำปรึกษา คอยอยู่ข้างๆ เราไม่เคยเห็นเค้าคุยกับใครเลย ทุกครั้งทีเค้ามองเราเค้าจะมองอย่างไม่ละสายตาจนบางทีก็ทำเราเขิน แต่ก็นั่นแหละค่ะ เราคิดในใจว่าเค้าคงเลิกชอบเราไปแล้ว มีคนเคยบอกเรานะ ว่าเค้าดีขนาดนี้ทำไมถึงไม่คบกันซะที เราได้แต่บอกว่าเราไม่รู้จะเริ่มยังไง มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะเค้าเลิกชอบเราไปแล้ว เราเองก็คิดเสมอว่าถึงเค้าชอบเราจริงแต่เราเป็นคนเก็บอาการมาก พูดตรงข้ามกับความรู้สึก เราเคยสนับสนุนให้เค้าไปจีบคนอื่นและเราเชื่อว่าวันนึงเค้าต้องไป และสุดท้ายเค้าไปจริงๆ ไปแบบไม่ทันตั้งตัว พอรู้ว่าเค้าคบกัน เราก็รู้สึกเสียใจมาก เสียใจที่ปากแข็งเสียใจที่ไม่พูดความรู้สึกไป เสียใจว่าที่ผ่านมาเราก็อาจมองข้ามความรู้สึกเค้าไป เค้าคงรู้สึกแย่กับเราพอสมควร แต่เราก็คิดนะว่าถ้าวันนี้เค้าจะจากเราไปบ้าง สลับกับทุกครั้งที่เราเป็นคนไปก็คงไม่เป็นไรมั้ง จริงๆตอนแรกเราคิดว่าครั้งนี้แหละ เรากลับมาเพื่อที่จะคบกับเค้าถ้าหากเค้ายังชอบเราอยู่ แต่สุดท้ายคือแห้ว รู้ตัวอีกทีคือเสียดายเค้า เสียใจที่เก็บความรู้สึก เสียใจที่เสียคนที่รักเราไป รู้สึกตัวเองแย่มากที่ทำเค้าหลุดมือ ใครเคยมีอารมแบบนี้บ้าง แล้วถ้าเกิดเรารู้ว่าเค้ายังชอบเราอยู่หล่ะ ควรทำไงดี