ที่จริงมันก็ไม่เหมือนกัน ขนาดสนามต่างกัน ความเร็วของเกมส์ต่างกัน แต่สิ่งที่เห็นในฟุตซอลไทยแต่ฟุตบอลไทยไม่ค่อยเห็นคือความเด็ดขาดในการทำประดู รู้สึกว่าคนที่ได้จังหวะในการทำประตู(ฟุตบอล) ไม่ค่อยมั่นใจ เห็นหลายๆครั้งที่คนที่อยู่ในตำแหน่งดีที่สุดในการยิง ส่งคืนหลังให้คนอื่น บางครั้งแค่ยกข้ามผู้รักษาประตูก็เข้าแล้ว เพราะอยู่ใกล้มาก แต่กลับส่งคืนหลัง และอีกหลายเคสที่อยู่ในตำแหน่งดี ยิงได้เลย แต่ดันส่งให้เพื่อน แต่ลูกเหินออกนี่มันสุดวิสัย เป็นเรื่องของคนยิงเองที่เค้าคงรู้กันเองว่าควรเตะหนักเบายังไง เราไม่ขอวิจารณ์  
อีกประเด็นคือลูกยิงไม่ค่อยมีพลัง ไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกับสภาพสนามที่ต่างกันรึเปล่า กับน้ำหนักของบอล เหมือนว่าบอลฟุตซอลจะเบากว่าหรือว่าใช้บอลแบบเดียวกัน อันนี้ไม่รู้จริงๆ  เลยทำให้ฟุตซอลยิงหายๆ คือมองแทบไม่ทัน  เบียดเสาแค่ไหนก็เข้า  ส่วนฟุตบอลที่ยิงแล้วหายก็ลูกสุดท้ายที่เจ้าเจยิงมาเลย์นัดชิง AFF ที่จริงทัวร์นาเมนท์นั้นไทยยิงหายหลายลูกเลย  แต่หลังๆมานี่ไม่ค่อยเห็น   มันเกี่ยวกับความมั่นใจ ไม่กดดันรึเปล่า  เพราะพักหลังๆศรัทธาคนดูมันกลับมา และมันก็แบกความคาดหวังกลับมาด้วย  นักเตะเลยกดดัน ถ้าตัวเองเป็นคนยิง แต่ยิงไม่เข้ามีหวังได้เป็นหัวข้อในเว็บบอร์ด เหมือนที่มุ้ยเคยโดน แต่วันก่อนมุ้ยช้านะ เหมือนนัดเวียดนามในบ้านนัดนั้นก็ช้าเหมือนกัน  แต่อุ่นเครื่องวันก่อนอาจจะกั้กก็ได้  หวังว่าไปเยือนเวียดนามจะเห็นมุ้ยเป็นสิบล้อตีนผีนะ


ปล. ไม่อยากให้กดดันกันค่ะ มั่นใจก็ใส่เลย แต่วันที่ 13 นี้ต้องชนะเท่านั้นนะ(ไม่กดดันเล้ยยย)

ปล.2 ขออีกนิดนึง นัดเจอเวียดนามครั้งที่แล้วที่กองหลังพลาดสองชอต เราไม่ได้เป็นโค้ชนะ แต่การปล่อยให้กองหน้าทีมตรงข้ามวิ่งอ้อมหลังนี่เสียเหลี่ยมมากเลย ดูบอลอย่าลืมดูคนด้วย หวังดีค่ะ อยากเห็นไทยชนะ

ปล.3  อยากเห็นผู้รักษาประตูเป็นสินทวีชัย ไม่ใช่อะไรหรอก เวียดนามทำเราตอนปี 2008 อยากเห็นโกสินทร์ทำเวียดนามตกรอบฟุตบอลโลก จะได้หายกันค่ะ