รังเกียจ แฟนตัวเอง เป็นเพราะอะไร?

เรื่องมันเริ่มที่เรามีแฟนคนแรก เราก็คุยกันแบบวัยรุ่นทั่วๆไป โทรคุยกัน แฟนมาหาบ้าง อาทิตย์ละ 2-3 ครั้ง แต่มันไม่เหมือนกับวัยรุ่น ทั่วไปก็คือ เราไม่ชอบอยู่ไกล้แฟน ไม่ชอบอยู่กับแฟน 2 ต่อ 2  ไม่ยอมให้แฟนถูกเนื้อต้องตัว   ไม่ให้เข้ามาไกล้ ไม่ไปเที่ยว หรือไปไหนมาไหนด้วย เรารู้สึกรังเกียจ ขยะแขยง ทุกครั้งที่เราเห็นหน้าแฟน หรือ อยู่ต่อหน้ากัน แฟนเราก็ไม่ได้ ขี้เหร่ ออกจะหน้าตาดีด้วยซ้ำ เอาตำแหน่ง freshy ของวิทยาลัย เอกชนชื้อดังของจังหวัด การันตีเลย  เรามีความรู้สึกแบบนี้เฉพาะตอนที่ เห็นหน้าแฟนเท่านั้น  ตอนคุยโทรศัพท์กันเราก็คุยกันปกติ หวานบ้าง ด่าบ้าง อ้อนบ้าน แต่พอเจอหน้ากัน  มันจะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกรังเกียจ ทันที  จนเราเลิกกัน พอมีแฟนคนที่ 2 แรกๆก็เหมือนจะดี สักพักมันก็เหมือนเดิม เราก็เลยคิดว่าเป็นเพราะเรายังเด็ก ยังไม่รู้จักความรัก ยังไม่รู้จักความรู้สึกของตัวเอง เห็นเพื่อนมีเลยอยากมีบ้าง มันไม่ได้เกิดเพราะความรัก  ต่อจากนั้นเราก็เลยไม่มีแฟนอีกเลย มีคนมาจีบกี่คนเราก็ปฏิเสธทุกคน เพราะไม่อยาก ทำให้คนอื่นเสียใจอีก จนเมื่อปีที่แล้ว เราเลยเสี่ยงทดสอบความรู้สึกตัวเองดู  ลองคบกับตนที่คนที่ตามจีบเราดู  2 วันรู้เรื่อง!! รู้สึกรังเกียจ ขยะแขยง จนเราไม่กล้าไปเรียน ไม่กล้าหายใจไกล้ผู้ชายคนนั้น   แล้วเราก็เลยขอเลิกคุย โดยให้เหตุผลว่าเรายังไม่พร้อมมีแฟน จนตอนนี้เราอายุ18 โสดมาปีกว่าล่ะ
แล้วดูเหมือนความรู้สึกแบบนี้จะยังไม่หายไป
เราเลยอยากรู้ว่าอาการแบบนี้เคยมีใครเป็นมั้ย แล้วแก้ยงไง ใครมีคนรอบข้างที่เป็นแบบเราช่วยแนะนำวิธีแก้หน่อย เป็นเพราะอะไร (หรือเราเป็นโรคจิตชนิดหนึง555555+)