สวัสดีครับ ผมขอเริ่มเลยนะครับ ผมอายุ27ปี คบกับแฟนมา9ปี ตั้งแต่แฟนผมอยู่ม.4 แฟนผมอายุ 24เดือนธันวานี้เราทั้งคู่จะมีอายุเพิ่มขึ้นอีกคนละ1ปี แฟนผมได้งานทำก่อนผม1ปี ส่วนผมเพิ่งได้งานเป็นครูอัตราจ้างที่โรงเรียนแห่งหนึ่งใกล้ๆบ้าน เมื่อตอนพฤษภาคมที่ผ่านมา
แฟนผมเป็นคนสวยและหน้าตาดีคนนึงเลย เค้าเป็นคนที่นิสัยดีมาก เค้าทำเพื่อผมทุกอย่าง ผมมีแผนไว้ว่าถ้าผมสร้างตัวได้ ผมจะไปขอเค้าแต่งงาน
แต่แล้วเมื่อวันที่ 18 กันยายน 2558 ที่ผ่านมา ผมทะเลาะกับแฟนผมเพราะว่าผมไปสถานที่ๆหนึ่งโดยไม่ได้บอกเค้าล่วงหน้า ผมไม่ได้บอกเพราะว่าผมต้องตามเค้าไป ถ้าอยากได้หน้าที่การงานที่ดี อยากรับราชการก็ต้องไปต้องทำตามที่เค้าขอ แค่นั่งดื่มนะครับ มากกว่านั้นไม่มีเพราะผมไม่ใช่คนแบบนั้น เรียกว่าซื่อสัตย์ตลอดมาตั้งแต่คบกันเลยครับ
คืนวันนั้นพอแฟนผมรู้ว่าผมไปแล้วไม่ได้บอก เธอโกรธผมมากว่าทำไมคิดจะไผแล้วไม่บอก ทำไมเพิ่งมาบอก ผมก็อธิบายไปเพื่อที่เธอจะได้เข้าใจ แต่เเล้วไม่เป็นอย่างที่คิดครับ ยิ่งคุย ยิ่งโมโหใส่กัน ผมกลับพูดคำที่ไม่ควรพูดออกไปโดยที่ไม่รู้ตัว วันนั้นยอมรับครับว่าฟิวขาด ดื่มด้วย โมโหด้วย เลยพูดไปว่า "ถ้าไม่เข้าใจกันก็เลิกกันเถอะ" แล้วเราทั้งคู่ก็ร้องไห้
คืนวันนั้นเราคุยกันไม่รู้เรื่องและผมก็เลือกที่จะเงียบ เงียบเพื่อตั้งสติ แต่ตอนนั้นสติไม่มีเลยครับ ยิ่งพูดยิ่งแย่
เช้าวันต่อมา ผมมีงานที่ต่างจังหวัด เช้ามาเธอก็โทรมาหาผม เหมือนจะดีแล้วนะครับ แต่อารมณ์ผมมันแปรปรวน มันกลับไม่ยอมจบมันยังดื้อดึงพูดไปว่า "ลองถอยกันคนละก้าว กลับไปทบทวนกันดูว่ายังต้องการกันอยู่มั้ย" เธอก็ถามผมว่าจะเลิกกันจริงๆหรอ ผมบอกว่าก็พูดไปแล้ว (จริงๆแล้วไม่เคยอยากเลิกหรืออยากห่างจากเค้าเลยครับ ความหมายของผมคือ ทบทวนกันใหม่)
เธอโทรมาง้อผมอยู่5วัน (เสาร์-พุธ) ผมก็ยังคงพูดคำเดิมว่า พูดไปแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ในใจอยากบอกว่าขอบคุณที่ง้อผม แต่ปากกลับพูดทำร้ายจิตใจเธอ เช้าวันพุธเธอโทรมาหาผมครั้งสุดท้ายตอน 8.30น. แล้วเธอก็ไม่โทรมาอีกเลย ผมก็มีส่วนผิดมากด้วยที่ตอนที่เราทะเลาะกันผมไม่เคยโทรหาเธอเลย มีแต่เธอโทรมา เราหายจากกันไป4วัน ไม่มีการโทรหา เจอหน้า หรือติดต่อผ่านใครเลย ผมเลือกที่จะเงียบเพราะอยากสงบสติอารมณ์ตัวเองที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ ไม่เคยมีความคิดว่าจะเลิกเลยครับ
จนมาวันอาทิตย์ที่ 27 กันยายน ตอน 12.00 น. ผมโทรไปหาเธอ เธอร้องไห้ และถามผมว่าโทรมาทำไม ตั้งนานทำไมไม่โทร ผมรู้สึกผิดมาก อยากใหเธอกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ผมง้อเธอตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี่ เธอยังไม่ยอมคุยกับผมเลย เธอบอกว่าขออยู่แบบนี้ ขออยู่เงียบๆ ไม่อยากคิดอะไร แต่ผมรู้ว่าถ้าปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป เราจะห่างเหินกันมากเกินไปกว่านี้
ผมยอมรับผิดทุกอย่างนะครับ ยอมรับผิดที่ไม่มีเวลาให้ ยอมรับผิดที่ปล่อยให้เธอไปทำงานคนเดียวและกลับคนเดียวในตอนดึกๆดื่นๆ ผมเป็นแฟนที่แย่ในสายตาเธอ
ตอนนี้ ผมอยากให้เธอให้อภัยผม ผมจะกลับไปแก้ไขตัวเองใหม่ จะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกเป็นอันขาด ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข ผมจะไม่ใช้อารมณ์กับเธอ
ผมควรจะทำยังไงดีครับเพื่อจะให้เธอหายโกรธผม ผมท้อแท้มาก ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลยครับ หดหู่มากครับ
ใครเคยทะเลาะกับแฟนเพราะเรื่องงาน จนบานปลายจนถึงขั้นบอกเลิกบ้างครับ
แฟนผมเป็นคนสวยและหน้าตาดีคนนึงเลย เค้าเป็นคนที่นิสัยดีมาก เค้าทำเพื่อผมทุกอย่าง ผมมีแผนไว้ว่าถ้าผมสร้างตัวได้ ผมจะไปขอเค้าแต่งงาน
แต่แล้วเมื่อวันที่ 18 กันยายน 2558 ที่ผ่านมา ผมทะเลาะกับแฟนผมเพราะว่าผมไปสถานที่ๆหนึ่งโดยไม่ได้บอกเค้าล่วงหน้า ผมไม่ได้บอกเพราะว่าผมต้องตามเค้าไป ถ้าอยากได้หน้าที่การงานที่ดี อยากรับราชการก็ต้องไปต้องทำตามที่เค้าขอ แค่นั่งดื่มนะครับ มากกว่านั้นไม่มีเพราะผมไม่ใช่คนแบบนั้น เรียกว่าซื่อสัตย์ตลอดมาตั้งแต่คบกันเลยครับ
คืนวันนั้นพอแฟนผมรู้ว่าผมไปแล้วไม่ได้บอก เธอโกรธผมมากว่าทำไมคิดจะไผแล้วไม่บอก ทำไมเพิ่งมาบอก ผมก็อธิบายไปเพื่อที่เธอจะได้เข้าใจ แต่เเล้วไม่เป็นอย่างที่คิดครับ ยิ่งคุย ยิ่งโมโหใส่กัน ผมกลับพูดคำที่ไม่ควรพูดออกไปโดยที่ไม่รู้ตัว วันนั้นยอมรับครับว่าฟิวขาด ดื่มด้วย โมโหด้วย เลยพูดไปว่า "ถ้าไม่เข้าใจกันก็เลิกกันเถอะ" แล้วเราทั้งคู่ก็ร้องไห้
คืนวันนั้นเราคุยกันไม่รู้เรื่องและผมก็เลือกที่จะเงียบ เงียบเพื่อตั้งสติ แต่ตอนนั้นสติไม่มีเลยครับ ยิ่งพูดยิ่งแย่
เช้าวันต่อมา ผมมีงานที่ต่างจังหวัด เช้ามาเธอก็โทรมาหาผม เหมือนจะดีแล้วนะครับ แต่อารมณ์ผมมันแปรปรวน มันกลับไม่ยอมจบมันยังดื้อดึงพูดไปว่า "ลองถอยกันคนละก้าว กลับไปทบทวนกันดูว่ายังต้องการกันอยู่มั้ย" เธอก็ถามผมว่าจะเลิกกันจริงๆหรอ ผมบอกว่าก็พูดไปแล้ว (จริงๆแล้วไม่เคยอยากเลิกหรืออยากห่างจากเค้าเลยครับ ความหมายของผมคือ ทบทวนกันใหม่)
เธอโทรมาง้อผมอยู่5วัน (เสาร์-พุธ) ผมก็ยังคงพูดคำเดิมว่า พูดไปแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ในใจอยากบอกว่าขอบคุณที่ง้อผม แต่ปากกลับพูดทำร้ายจิตใจเธอ เช้าวันพุธเธอโทรมาหาผมครั้งสุดท้ายตอน 8.30น. แล้วเธอก็ไม่โทรมาอีกเลย ผมก็มีส่วนผิดมากด้วยที่ตอนที่เราทะเลาะกันผมไม่เคยโทรหาเธอเลย มีแต่เธอโทรมา เราหายจากกันไป4วัน ไม่มีการโทรหา เจอหน้า หรือติดต่อผ่านใครเลย ผมเลือกที่จะเงียบเพราะอยากสงบสติอารมณ์ตัวเองที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ ไม่เคยมีความคิดว่าจะเลิกเลยครับ
จนมาวันอาทิตย์ที่ 27 กันยายน ตอน 12.00 น. ผมโทรไปหาเธอ เธอร้องไห้ และถามผมว่าโทรมาทำไม ตั้งนานทำไมไม่โทร ผมรู้สึกผิดมาก อยากใหเธอกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ผมง้อเธอตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี่ เธอยังไม่ยอมคุยกับผมเลย เธอบอกว่าขออยู่แบบนี้ ขออยู่เงียบๆ ไม่อยากคิดอะไร แต่ผมรู้ว่าถ้าปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป เราจะห่างเหินกันมากเกินไปกว่านี้
ผมยอมรับผิดทุกอย่างนะครับ ยอมรับผิดที่ไม่มีเวลาให้ ยอมรับผิดที่ปล่อยให้เธอไปทำงานคนเดียวและกลับคนเดียวในตอนดึกๆดื่นๆ ผมเป็นแฟนที่แย่ในสายตาเธอ
ตอนนี้ ผมอยากให้เธอให้อภัยผม ผมจะกลับไปแก้ไขตัวเองใหม่ จะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกเป็นอันขาด ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข ผมจะไม่ใช้อารมณ์กับเธอ
ผมควรจะทำยังไงดีครับเพื่อจะให้เธอหายโกรธผม ผมท้อแท้มาก ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลยครับ หดหู่มากครับ