การชอบใครสักคนผิดมากมั้ยค่ะ ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่ได้ชอบแต่เราก็ยังอยากชอบอยู่

เขาเข้ามาในชีวิตแล้วทำให้เรารู้สึกผูกพัน การได้คุยกันทุกวันทำให้ในวันที่เราเครียดๆเหนื่อยๆรู้สึกดีขึ้น ทำให้เรายิ้มได้เสมอเมื่อได้คุยกัน จนมันทำให้เรารู้สึกดีและแอบคิดไปเองว่าเขาก็รู้สึกดีกับเรา จนบอกเขาไปว่าเราชอบเขา แต่เขาก็ตอบกลับมาว่ายังไม่พร้อมจะคบใคร ซึ่งที่จริงเราก็รู้คำตอบอยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะคบเรา เราไม่ได้หวังเลยจริงๆแค่อยากบอกความรู้สึกดีๆนี้แค่นั้น หลังจากนั้นการคุยก็ค่อยๆเปลี่ยนไป ถามอะไรชวนคุยอะไรบางครั้งก็ไม่ตอบเหรอนานๆก็ค่อยตอบ พอเราเซ้าซี้มากเขาก็เหมือนรำคาญทั้งๆที่ถ้าเราถามเขาตอบมันก็จบไม่มีการเซ้าซี้สำหรับเรา เพราะเราไม่ชอบบังคับใครไม่ชอบเซ้าซี้ใครอยู่แล้วเราชอบคนพูดตรงๆ จนเขาพูดตรงๆว่าไม่ได้รู้สึก ไม่ใส่ใจอยู่แล้ว เราก็เข้าใจในตัวเขาถึงจะมึนๆไปบางกับคำพวกนี้แต่สำหรับเขาเราเคยบอกกับเขาทุกครั้งว่าเราคุยกับเขาคบกับเขาไม่ได้หวังอะไร แค่อยากเป็นเพื่อนกันตลอดไป คุยกันเหมือนที่เคยคุย คอยเป็นห่วง คอยให้กำลังใจ คอยเป็นที่ปรับทุกข์ให้กันเวลาเราเหนื่อยเขาเหนื่อย ถึงเขาจะมีแฟนเราก็พร้อมยินดีและคอยเป็นเพื่อนกันตลอดเพราะเราคิดว่า เพื่อนที่ดีเข้าใจซึ่งกันและกัน มันดีกว่าสถานะอื่นอีก แต่เดี๋ยวนี้กลับกลายเป็นเราต้องคอยมองเขาห่างๆ ไม่กล้าคุยไม่กล้าทัก เพราะถ้าทักไปก็กลัวเขาไม่เข้าใจและรำคาญกลัวเขาคิดว่าเราจะไปกวนเขาแล้วเขาก็ไม่อ่านไม่ตอบอีก ทั้งที่เราอยากบอกว่าเราเข้าใจทุกอย่างแล้วแต่เราอยากเป็นเพื่อนเหมือนเดิมก็แค่นั้นว่างคุยกันทักกัน ไปเที่ยวด้วยกัน มีอะไรดีๆก็แชร์ให้กันดูเหมือนอย่างเคย ติดตามกันและกันเหมือนเดิมซึ่งตอนนี้เป็นเราคนเดียวที่ทำเพราะอยากให้เขารู้ว่าเรายังเหมือนเดิม สรุปคือเราคิดมาตลอดเลยว่าถ้าเราไม่บอกว่าชอบเขาก็คงจะดีมันเหมือนทำให้เขาลำบากใจ และถ้าไม่บอกออกไปมิตรภาพดีๆของเราก็คงยังอยู่ตลอดไป ยังรอมิตรภาพดีๆอยู่เสมอให้กลับมา อยากเป็นเพื่อนกันไปตลอดเหมือนที่เขาเคยบอก อยากเป็นเพื่อนคนนึงที่สนิทเหมือนเพื่อนๆทุกคนของเขา อยากเป็นเหมือนเพื่อนสนิทที่เขาคบกันมานานๆ แค่นั้นเอง