เมื่อความรักมันไม่ได้เป็นแบบชายรักหญิง ปรึกษาหน่อยครับบ T^T

สวัสดีครับ ผมมีเรื่องที่จะเล่า เป็นปัญหาในชีวิตผมเลย ปนๆกับปรึกษาด้วยนะครับ(ช-ช นะครับ ไม่ได้เขียนให้จิ้น แต่มันมีอยู่ในโลกจริงๆนะครับ T^T)
มันทำให้ผมติดกับปัญหานี้มาประมาน 5-6 ปีแล้วครับ จนตอนนี้ผมก็ไม่รู้ตัวว่าผมเป็นอะไรกันแน่
ตั้งแต่ก่อนหน้านั้นมีแฟนเป็นผู้หญิงมาตลอด อินเลิฟสวีทวิดวิ้วกะแฟนมาตลอด จนเลิกและโสดมาจนถึงสมัยมหาลัย
จนเจอกับคนๆนี้ นี่แหละครับ อาจจะเขียนไม่เก่งนะครับ เพราะไม่ค่อยได้มาอ่าน ได้มาเขียน
แต่อยากจะมีที่ที่เราสามารถปรึกษาได้ โดยที่คนอื่นไม่รู้ว่าเราเป็นใครนะครับ

  ย้อนความตอน5-6 ปีก่อนครับ ผมอยู่ มหาลัยแห่งหนึ่งทางภาคใต้ ในช่วงของการรับน้อง
ก็มีน้องใหม่เข้ามา ผมทำหน้าที่สโมสรนักศึกษา ก็เลยมีหน้าที่จัดการดูแลกิจกรรมเหล่านี้ครับ
มีน้องๆอยู่กลุ่มนึง มาทีไรก็มาหลังสุด สายสุด หน้าตาดูไม่สบอารมครับ
ผมก็ไม่ชอบเค้าตั้งแต่แรกเห็นเลย รู้สึกหน้ามันไม่มีสัมมาคารวะ กวนตีน หน้ามันแบบ ขาวๆ ตี๋ๆ
ส่วนผมก็ลูกคนจีนนะ แต่หน้าออกฝรั่งสะมากกว่า 5555
กิจกรรมก็ผ่านไปด้วยดีครับไม่มีอะไร แต่เราก็จำหน้าน้องคนนี้ได้โดยจำด้วยการไม่ชอบขี้หน้า
แล้วไหนที่เพื่อนๆเราไปกรี้ดมันอีก เรายิ่งเห้ยมันหล่อตรงไหนวะ
เพื่อนๆผู้หญิง ในกลุ่มถึงกับซื้อของเทคไปให้ จนทำให้เรารู้สึกว่าเห้ยย เกินไปป่าว
แต่ก็ได้แค่เกลียดขี้หน้าอะครับ ทำไรไม่ได้ มันหล่อกว่า เท่กว่า 5555555
  ผ่านไปเทอมนึง ช่วงผมฝึกงานพอดี ก็มีเฟสบุ๊คของผช คนนึงแอดเข้ามา เอ้าเห้ยย ไอน้องหน้าคนนั้นนี้หว่า ขอเรียกมันว่า ไอ้ อั้ม ก็แล้วกันนะครับ คือมันแอดเข้ามาตอนกลางคืนละ ผมก็ฝึกงานเสร็จพอดี ผมก็รับแอดมันไปครับ อยู่มันก็ทักแชทมา
อั้ม: สวัสดีครับพี่
ผม: สวัสดี
อั้ม: พี่ชื่อพี่นิวใช่มั้ยครับ ผมอั้มนะครับ
ผม:อ่า รู้แล้ว ว่างายยย
อั้ม:ป่าว เห็นพี่เช็คอินฝึกงาน เลยอยากจะทักเฉยๆ เป็นไงบ้างพี่หนุกมะ
ผม: ก็โอเคน่ะเหนื่อยดี แต่มันสนุกที่ได้เที่ยวเสาอาทิตย์ ได้ตังด้วย
อั้ม: หรอยๆ(เยี่ยมๆ)  ของฝากด้วยยย อย่าลืมมมมมมม
ผม: ได้แต่อึ้งครับ แล้วก็ส่งอีโมชั่น ชูนิ้วไป

มันเป็นบทสนทานาแรกที่ได้คุยกับมันครับ
เราก็เออ มันดูเฟรนลี่ดีเนอะ แต่สนิทกะกุเกินไปมะวะ กุไม่ทันได้รุ้จักกะเลย ขอของฝากแล้ว
   จนผมได้ไปเที่ยวช่วงเสาร์อาทิตย์ ผมก็ได้เชคอินพร้อมถ่ายรูปที่จังหวัดหนึ่ง
พร้อมใส่แว่นที่พึ่งถอยมาจากอนุเสาวรีย์ 49 บาท 5555 สักพักก็มีคอมเม้นนึง เด้งขึ้นมา จากไออั้มนี่แหละครับ
"เที่ยวอีกแล้ว ของฝากด้วย"
สงสัยน้องมันคงนิสัยดีจริงๆละ เลยเม้นตอบกลับไป และก็เอาแว่นที่ใส่นี่ละครับไปฝากมัน (เปลืองตัง)

ตั้งแต่นั้นมาก็คุยกันเรื่อยๆครับ แอคทิวิตี้ ก็เหมือนกันหมดทุกอย่าง นิสัย ก็คล้ายๆกัน
คือผมอะจะชอบการวิ่งตอนเย็นแล้วก็ฟิตเนสมากกก ก็ได้มันนี่ละไปวิ่งละฟิตเนสด้วยกันทุกๆเย็น
ละก็ชอบทำอะไรแบบไม่เหมือนคนอื่น เลยต้องไปทำกันสองคนบ่อยครั้ง จนเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ในคณะเริ่มสงสัย
จนมีเพื่อนสนิทผมคนนึงที่ชื่อไอปอก็ถามผมมาว่า

ปอ:เป็นอะไรกับไอน้องอั้มป่าววะ?
ผม: เหยยย ทำไมวะ
ปอ: ป่าว ก็เหนไปไหนมาไหนกันตลอดด
ผม:สนิทเฉยๆ ทำไมวะ มันดูขนาดนั้นกันเลยหรอวะ
ปอ: กูไม่ได้อะไรหรอก เห็นไม่ค่อยไปไหนกับเพื่อนเลย ไปแต่กับน้องมันอะ คนเค้าก็ลือกันทั้งคณะแล้ว
ผม: อ่อ (หน้าเจื๋อน) กูดังขนาดนั้นเลยหรอวะ

  ตั้งแต่ที่เพื่อนมันถามผมก็มานั่งคิดนะครับ ว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงป่าว
ในใจลึกๆ ผมไม่ค่อยแคร์นะ ใครจะมอง ก็เรามันบริสุทธิ์ใจอะ
ใครจะคิดยังไงก็ช่างมัน แต่ทำไงได้ละครับ คนไม่ถูกนินทาไม่มีในโลก
จะเป็นห่วงก็ตรงไอน้องนี้มันจะรับข่าแบบนั้นได้ไหม ผมนะชิลๆอยู่แล้ว
แต่กลายเป็นว่าตั้งแต่นั้นมา ผมเริ่มจะห่างจากน้องมันมากขึ้น เพราะกลัวน้องมันจะโดนรุ่นพี่มองไม่ดี
ผมคิดว่ามันจะดีกว่าที่แบบกลับไปอยู่กับกลุ่มเพื่อนของตัวเองแบบเดิม จะได้ตัดปัญหาไปด้วย
แต่เวลาเจอหน้ามันนี่โคดแบบอึดอัดเลยครับ น้องมันก็ทักมา ถามว่าเป็นไร เกิดอะไรขึ้นป่าว
ไอผมก็อ้าง การเรียน วิจีย โปรเจคไปเรื่อยๆทั้งที่เป็นคนที่ขี้เกียจมาก อ้างเป็นคนขยันเลยกุ

  จนมีวันนึง น้องมันแชทมาถาม ว่าเป็นไร ผมก็บอกไม่เป็นไร มันก็ถามว่าทำไมโกดไรมันป่าว ผมก็อ้างไปว่าไม่ได้โกด แต่พี่ไม่มีเวลาเลยเว้ยเดี๋ยวนี้ก็เลยห่างกันครับ ห่างกันไปประมานเกือบปีอะ จนผมเรียนจบ ผมก็ยังไม่ทำงานครับ ตระเวนสอบใบอณุญาต นี่นั่น ก็ต้องอ่านหนังสือเรื่อยๆครับ ผมก็มักไปอ่านห้องสมุดมหาวิทยาลัย ตลอด จนๆวันนึงมีข้อความทักมา จากไออั้มนี่แหละครับ

อั้ม: เห้ยพี่ ทำไรอยู่อะ
ผม: อ่านอิ้ง สอบโทอิค มีไรปะ
อั้ม: โห ติวให้หน่อยดิ โง่อิ้งมากเลยยย อยากเก่งอิ้ง
ผม: ไม่ลองไปหาติวเตอวะ มีเยอะแยะ
อั้ม: ไม่เอาอะ ไม่มีตัง
ผม: เออๆ หาวันว่างๆมาละกัน
อั้ม: จัดไป นี่ทำไรอยู่ว่างมั้ยยย
ผม:มีไรป่าว (คิดในใจ กุก็บอกแล้วอ่านหนังสืออยู่งายยยย )
อั้ม: ไปคณะทันตะเป็นเพื่อนหน่อยดิ จะไปผ่าฟันคุดไม่อยากไปคนเดียว
ผม: เอ่อออออ เออ มารับหน้าหอสมุดงั้น
อั้ม: อีโมชั่น ชูมือ
ตั้งแต่ห่างหายกันมา ก็มีวันนี้ที่มันแชทมา ผมก็งงนะว่ามันยังไงกันวะแต่พอกลับไปคุยกับมันก็สบายใจ
เหมือนปัญหาที่มันเคยคาไว้ ได้ถูกตอบไปแล้ว ตั้งแต่นั้นมาก็มาอ่านหนังสือ หรือแอคทิวิตี้อะไรกับมันทุกวัน
กลับบ้านก็แชทหามันทุกวันๆ บ่อยขึ้นๆ จนกลายเป็นสนิทมากก จนบางทีผมอาจคิดกับมันเลยเถิดไปแล้วสำหรับผม
เพราะแชทกันทุกวัน และผมรู้สึกดีนะที่ได้แชท
มีการบอกไปนอนก่อน ฝันดีกันทุกวัน ไอเห้!!!! ผช ที่ไหนจะทำกันวะ
เลยแบบเห้ย นี่กุชอบมันหรอวะ แต่ตอนนั้นก็ไม่ค่อยสนใจอะไรแล้วละครับ
เพราะเพื่อนผมก็แยกย้ายไปทำงาน ผมก็จบแล้ว ก็เลยเออไม่สนใจอะไร แล้วพวกวันพิเศษ พวกวันเกิด ผมก็ให้ของขวัญปกติธรรมดา
โดยไม่รู้ตัวว่ามันพิเศษมากสำหรับคนอื่นถ้ามอง จนมาเอะใจทีหลัง เชรี้ยยยยย มันจะรู้ป่าววะว่ากุชอบมันเนี่ย
   พออั้มเรียนจบ ก็สอบได้โน่นนนี่นั่น ของขวัญผมก็มีมาตลอดนะ สิ่งที่มันอยากได้ทั้งนั้นหล่ะ
แต่คราวนี้ผมก็จะอ้างเว้ย ว่าแบบ ของเหลือที่บ้าน พี่สาวซื้อมาเกิน ป๊าซื้อมาใส่ไม่ได้พอดี เลยเอาไปละกัน
เห้ยย ทำไมมันรู้สึกดีวะ แต่ะมันก็อึดอัดในบางเวลานะที่แบบ เห้ยทำไมกูเป็นแบบนี้ ทำไมมันอึดอัดแบบนี้วะ

จนมาถึงปัจจุบันเลยนะครับ ตอนนี้ผมก็ไม่รู้นะว่าผมชอบหรือรัก หรือความเคยชินกับมันมากกว่า
ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิมครับ เสาร์อาทิตก็ไปเจอกันดูหนังด้วยกัน แชทหากันตลอด
และทั้งสองก็มีคนเข้ามาครับ แต่ไม่สนใจใคร แต่ผมอาจจะรู้สึกไปคนเดียวก็ได้
เพราะไออั้มมันอาจจะมองผมไปแล้วว่าเป็นคนที่ชอบทำอะไรให้คนอื่น อะไรก็ได้
จริงๆแล้วก็กับมันคนเดียวนี่ละครับ และผมก็เหมือนจะรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ
มันทรมานครับ ทำไรไม่ได้ แต่อยู่แบบนี้ก็มีความสุข แต่ทุกก็มีมากเช่นกัน ทั้งเรื่องครอบครัวคาดหวัง เรื่องความรู้สึกที่เก็บไว้ไม่กล้าบอก
สำหรับผม ไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือรู้สึกแย่อะไรเลยครับที่ผ่านมา
มีความสุขที่ได้ทำอะไรให้มัน แต่มันคงตลอดไปไม่ได้ อย่างที่ว่าอะครับ ความรักไม่ใช่เรื่องของคนสองคน
หากปราศจากคนอื่น มีแค่ผมกับมัน ผมก็คงบอกมันไปแล้ว มันจะโอเค ไม่โอเคยังไง
แต่ผมก็ไม่อยากเก็บอะไรแบบนี้ไว้คนเดียว
แต่สิ่งที่กลัวก็คือถ้าผมบอกไป อั้มมันอาจไม่เหมือนเดิม มันอาจจะรู้สึกแย่
มีวิธีไหนมั้ยครับ ที่ผมจะบอก และไม่ทำให้เค้ารู้สึกแย่ไปกับอะไรๆแบบนี้

ที่จริงมีรายละเอียดอีกเยอะแยะนะครับที่อยากจะเล่า แต่ขอเมนๆหลักก่อน ถ้าว่างยังไง จะมาระบายอีกนะครับ ขอบคุณครับ