เวลาบังเอิญเจอแฟนเก่า...มันเป้นโม้เม้นต์ที่ยากมากจิงๆ

เคยกันช่ายป่ะค่ะ เวลาบังเอิญไปเจอแฟนเก่าเนี่ย เป้นไรที่วางตัว วางหน้าลำบากมากเลย โดยเฉพาะถ้าจบกันไปแบบไม่สวยซักเท่าไหร่ ที่มาเล่านี่ก้อไม่ใช่ไร แค่อึดอัดอยากระบาย คือ จขทก เพิ่งบังเอิญเจอแฟนเก่าอ่ะค่ะ นาทีนั้นคือแบบไม่เจอกันนานมากแล้ว ทำตัวไม่ถูกอ่ะ จะหลบก้อหลบไม่ทัน เพื่อนก้อถามแล้วจะหลบทำไม เคสนี้แกไม่ผิด เอ่อ!! ก้อจิง...ชั้นไม่ใช่คนผิด ชั้นจะหลบทำไม?? แต่มันก้อเป้นโดยอัตโนมัติ ที่จิงก้อไม่ได้รู้สึกโกดไรแล้วนะ แต่คือถ้าเลือกได้เลือกที่จะไม่เจอดีก่า ส่วนแฟนเก่าพอเค้าเห็นเราก้อสาวเท้าเข้ามาเลยจ้า ทักทายเหมือนสนิทสนม เหมือนไม่เคยมีไรเกิดขึ้น เป้นเราที่รู้สึกอึดอัดส่วนเค้าดูสบายมาก ที่จิงเราก้ออยากแบบว่าเจอเค้าแล้วสบายๆไม่รู้สึกไร ทักทายได้สนิทใจเหมือนเป้นเพื่อนที่ดีต่อกันคนนึง อย่างน้อยก้อเหมือนก่อนที่จะเป้นแฟนกัน แต่ก้อไม่เคยทำได้นะ ผ่านมานานแค่ไหนก้อยังเป้นแบบนี้ เพื่อนเคยถามนะว่าทำไมไม่ลืม บางทีมันก้อตอบยากอ่ะ รึเป้นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นมันร้ายแรงเกินไปสำหรับเราที่จะลืมมันง่ายๆ ถึงจะไม่โกดแล้วก้อเถอะนะ คือตอนที่ยังคบกันอยู่เค้าก้อดีกับเรามากๆนะ ดีจนเราคิดว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้น คือเค้าเป้นคนใจเย็นและอดทนกับเราสุดๆแบบที่ทำให้เรารู้สึกได้ว่าเคัาไม่ได้ใช้ความพยายามที่จะต้องอดทนกับเราซึ่งเป้นคนเอาแต่ใจตามประสาลูกคนเล็ก แล้วที่สำคัญเค้าก้อไม่ได้เป้นคนที่มีลักษณะเจ้าชู้รึไรเลยนะ เค้าแก่กว่าเรา2ปี เราคบกันอยู่นานถึง7ปี ตั้งแต่ยังอยู่ ม.ปลาย ที่จิงรู้กันตั้งแต่เราอยู่ ม.ต้น เค้าเป้นเพื่อนรุ่นน้องของลูกพี่ลูกน้องเรา ตอนนั้นที่รู้จักกันแรกๆเรายังเด็กมากอ่ะ ม.1 ไรงี้ ส่วนเค้าก้อมีแฟนนะตอนที่รู้จักกันทีแรก ตอนนั้นเราแบบว่าเป้นน้องเล็กของแก๊งค์ลูกพี่ลูกน้องเราที่เป้นผู้ชายก้อจะสนิทกันมากๆ เค้าก้อจะดูแลเราดี คือตามใจเราเกือบตะทุกอย่างด้วยความที่เราเด็กสุด ไปไหนไปด้วยกัน มีกิจกรรมให้ทำด้วยกันทุกอาทิตย์ กินข้าวดูหนังพี่เรากัอจะเอาเราไปด้วย แล้วเค้าก้อเป้นเพื่อนรุ่นน้องที่สนิทกะพี่เราเพราะเล่นดนตรีด้วยกันงี้ เค้าก้อมาด้วยประจำ คือพวกเรากลายเป้นแก๊งค์ใหญ่ที่เจอกันมีกิจกรรมดด้วยกันทุกอาทิตย์เลย ตอนนั้นเด็กไม่ได้คิดไรเลย กับเค้าเนี่ยเราเถียงกันตลอด คือเราเป้นเด็กไม่ยอมคนนะตอนนั้น ด้วยความที่เจอกันเกือบทุกอาทิตย์ก้อเลยกลายเป้นสนิทกับเค้าไปด้วย ต่อมาเค้ากับแฟนเค้าก้อเลิกกัน อันนี้เพราะอะไรไม่รู้ เราไม่เคยถามเค้าเลย ตอนนั้นคือเราอยู่ ม.4 ละ พี่ชายที่เป้นลูกพี่ลูกน้องเราทั้ง2คนก้อเข้ามหาลัยพอดี คือไปเรียนเมืองนอกอ่ะ ก้อเลยออกแนวแก๊งค์แตก หันไปหันมา อ้าว...เหลือกันอยู่2คน ก้อเลยสนิทกันมากขึ้น แล้วก้อเลยกลายเป้นว่าไปไหนด้วยกัน 2 คนบ่อยขึ้น สุดท้ายก้อเป้นแฟนกันนี่แหละ คบกันอยู่ในสายจาผู้ใหญ่ตลอดนะ พ่อแม่เค้ารู้ พ่อแม่เราก้อรู้ไม่มีเกินเลยอะไรเลย คือเราอ่ะค่อนข้างเป้นคนConservative มากสุดนี่คือแค่หอมแก้มนะ ไม่เคยมากก่านี้ เราก้อคบกันจนกะทั้งเค้าเรียนจบมหาลัยแล้วเค้าก้อไปต่อโทที่ออสเตรเลีย ตอนนั้นก้อได้แค่emailบ้าง โทรหากันบ้าง คือเค้าไปเรียนปีนึงจะกลับไทยแค่1-2ครั้ง มันก้อเหมือนเริ่มห่างอ่ะนะในความรู้สึกเรา เราก้อระแวงบ้าง หึงบ้างแต่ไม่แสดงออกหรอก แต่พอเวลาเค้าได้กลับมาไทยเค้าก้อพยายามที่จะใช้เวลาอยู่กันเราเยอะที่สุดแหละ ตอนนั้นที่เค้าไปเราก้อยังอยู่ปี2 ก้อคุยกันนะเรื่องเรียน คือเค้าก้อวางแผนให้โน่นนี้นั่นว่าจะให้ไปเรียนออสเตรเลีย เราต้องทำไรบ้าง ต้องสอบต้องเทคคอร์สโน่นนี้นั้น คุยกันแบบนี้ตลอด จนเราเรียนจบจิงๆ เค้าก้อจบโทพอดี แล้วก้อพอดีว่าเราก้อได้งานก้อสนุกสนานกะชีวิตนอกรั้วมหาลัย เค้าก้อหางานทำรอเราอยู่โน่นคือเค้ากะว่าเค้าจะอยู่เป้นเพื่อน จะให้เราโอเคก่อนตอนที่ไปเรียนว่าดูแลตัวเองได้ เค้าถึงจะกลับ เวลาเค้าถามว่าเตียมตัวยัง จะมาไหม คือเราก้อผัดผ่อนอ่ะ คือจะไปนี้มันต้องสอบภาษา ไอ้เราก้อไม่ได้เก่งอิ้งมาก จะสอบก้อต้องไปติวไรงี้ แล้วตอนนั้นก้ออย่างที่บอกว่าเราสนุกกะชีวิตการทำงานอยู่อ่ะ ก้อเลยไม่ได้ทำไรซักอย่าง สุดท้ายเค้าเลยบอกไม่มางั้นเค้ากลับไทยนะ อิช่วงนี้แหละที่เราร่าเริงกะชีวิตสาวออฟฟิศอยู่ ไม่รู้เลยว่าความวิบัติมาเยือน อิแฟนเก่าเค้าจ้าาา บินไปเที่ยวออสเตรเลีย ไปหากันถึงโน่น ที่รู้เพราะมีคนส่งข่าว เค้าก้อรู้ว่ามีคนส่งข่าวเรานะ ตอนโทรคุยกันเค้าก้อชอบถามว่ามีไรอยากถามอยากรู้ไหม ให้ถามที่เค้า เค้าจะตอบเราทุกอย่าง เพราะเค้ารู้ว่าเราคิดมาก ตอนนั้นอ่ะก้อคิดจิงแต่ด้วยความที่เค้าไม่มีลักษณะเจ้าชู้ คืออันที่จิงเรารู้อ่ะว่าเค้าเป้นไง เราไว้ใจเค้าแต่มันก้อแอบคิดไม่ได้หรอก ประสาผู้หญิงอ่ะเนอะ แต่รู้และแน่ใจว่าตอนนั้นไม่มีไรในก่อไผ่ระหว่างเค้ากะแฟนเก่าจิง จนกะทั้งที่เค้าบอกว่าจะกลับไทยกำหนดมันเลื่อนออกไปเรื่อยๆ เราก่อเริ่มคิดละว่าเกิดไรขึ้นแน่ๆ เค้าเริ่มเงียบไป แต่เราก้อรู้เค้าอยู่ไหนตลอดนะ แบบว่ามีคนส่งข่าวตลอดคือน้องชายเค้าบอกเราตลอดแหละว่าเค้าอยู่ไหน ตอนนัเนเริ่มใจไม่ดีนะ จากที่เคยคิดว่าถ้าวีนนึงจะเลิกกันก้อต้องเลิก ไม่เป้นไรไรงี้ ตอนนี้ไม่ใช่ละ คือถึงขั้นนอยด์ อ่อ!!ลืมบอกไปว่าก่อนเค้าจะไปออสเตรเลียคือเรามีโมเม้นต์ที่แบบว่าเหมือนเลิกกัน เอ่อ..คือเลิกกันแหละ คือคืนที่เลี้ยงส่งเค้าอ่ะ เค้าเล่นกีต้าร์ให้เราเพลง "ไกลเท่าเดิม" เค้าบอกระหว่างเค้ากะเราอ่ะเรามันจะมีช่องว่างคั่นกลางเสมอ เค้าพยายามแล้วที่จะลดช่องว่างตรงนั้น แต่ทุกครั้งที่เค้าก้าวเข้าหาเรา1ก้าว เราก้อจะขยับถอยจากเค้าไป1ก้าวเสมอ มันทำให้เค้าสรุปได้ว่าเรายังไม่พร้อมมีใครจิงๆ แล้วระยะเวลาที่เค้าต้องไปเรียนคือ 2ปีมันก้อนาน เค้าไม่อยากผูกมัดทั้งเราและเค้า เพราะงั้นถ้าเราจะเจอใครที่เราคิดว่าเราพร้อมเข้ามาในชีวิตเรากัอจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดกับเค้า แต่ถ้าเรายังมีกันและกันวันนึงเราก้อจะกลับมามีกันและกันอีกครั้ง ตอนนั้นฟังเค้าพูกแล้วเราแบบเฮ้ยยยยย คือไร??? นี่คือบอกเลิกกุ??? แต่พอไปได้ซักพักเค้าก้อโทมา เมลมา ทำทุกอย่างเหมือนเรายังเป้นแฟนกัน ตอนปิดเทอมกลับมาไทยก้อมาหาเรา ใช้เวลากะเรา เทคแคร์เหมือนเดิม เราก้อปล่อยเลยตามเลย แบบต่างคนต่างเค้าใจกันว่ากลัยมาคบกันไรงี้ ก้อเป้นงี้ตลอดมา จนกระทั้งที่บอกว่าจะกลับไทยแล้วไม่กลับ เงียบไป คือตอนนั้นเราพอรู้ละว่าเราจะเสียเค้าไปนะ ทำใจแล้วส่วนนึง ส่วนเค้าที่เงียบไปเราว่าเค้าก้อคงคิดอยู่ว่าควรพูดกับเราว่าไง เราคิดว่างี้นะ จนสุดท้ายมันยื้อเวล่ไม่ได้อีกต่อไป วันกลับมาไทย เราก้อได้คุยกันแล้วเค้ากัอบอกเราว่าขอโทษ เค้าผิดเอง แต่เค้าต้องรับผิดชอบ เข้าใจเค้าใจไม๊ ตอนนั้นช๊อคนะ แม้จะทำใจมาส่วนนึงก้อตาม แล้วมันก้องง แบบว่าเฮ้ยยย จิงใช่ไม๊ เราเสียเค้าไปจิงๆแล้ว??? แต่ก้อพยักหน้ารับว่าเราเข้าใจเค้า ทั้งที่ในใจร้องไห้หนักมาก แต่ตอนนั้นต่อหน้าเค้าคือไม่ร้องนะ แม่เค้าก้อนัดเราไปกินข้าว คุยกับเราเรื่องนี้ ขอโทดเรา บอกเสียใจที่สะใภ้คนโตของเค้าไม่ใช่เรา แต่ยังไงเราก้อเป้นลูกสาวเค้าเสมอ คือแม่น่ารักมากอ่ะ กอดเรา เราร้องไห้หนักเลย ดูเหมือนเราเข้าใจและรับได้ ดูเหมือนก้อจบสวยดีนี่ นางเอก...เสียสละ!! ไม่ค่ะ ไม่ใช่ เราไม่ใช่นางเอก เราแค่ตั้งตัวไม่ทัน หลังจากจุดนี้ไปคือชั้นร้ายละ ชั้นไม่ยอมละ เพราะเราว่ามันเกินไป คือถ้าหยุดแค่ที่เค้าขอโทด ขอไปรับผืดชอบ เราบอกเข้าไปแล้วว่าเราเข้าใจ แม้ว่าที่จิงไม่เข้าใจว่ะ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับชั้นได้ไง ทันไม่แฟร์เลย ชั้นไม่ใช่คนผิด ชั้นไม่ได้ทำไรเลย ทำไมชั้นต้องเจ็บละ แต่กลายเป้นว่าเค้ามาพร้อมการ?ดมาเชิญเราไปงานแต่คร่าา ตอนนั้นคือโกดมากจิงๆ เราปาการ์ดใส่หน้าเค้าเลย ถามอยากได้ไรจากเรา คือนึกออกป่ะว่าผู้ใหญ่ทั้งฝ่ายเค้าฝ่ายเรารู้หมดว่าเราคบกัน ที่ไม่รู้คือเราเลิกกัน แล้วในงานเจ้าสาวไม่ใช่ชั้น คิดว่าเราต้องเจอคำถามไรบ้าง ตอนนั้นเรารู้สึกเค้าใจร้ายกะเราเกินไป เรารับไม่ได้ โกดจนร้องไห้ ด่าเค้าเยอะมากจนจำไม่ได้ว่าด่าไรไปบ้าง แต่มีประโยคนึงที่เราพูดแล้วเรารู้สึกเค้าสะอึกที่ได้ยิน คือเราพูดว่า "ออสเตรเลียกับเมืองไทยห่างกันเท่ากับเมืองไทยกับออสเตรเลีย เรายังไม่คิดมีใคร เทอกล้าดียังไงมีคนอื่น" เค้าเงียบนะ ไม่พูดไรต่อ เป้นน้องชายเค้าที่พาเราออกมาจากตรงนั้นแล้วมาส่งบ้าน นี่แหละเราถึงว่าจบไม่สวยเค้า รู้นิสัยเราดีว่าชาตินี้คงเป้นเพื่อนกันแล้วไม่ได้ ซึ่งวันนั้นเราก้อบอกเค้านะว่าอย่าหวังว่าเราจะไปงาน ถ้าต้องการการยอมรับให้หาเอาจากที่อื่นไม่ใช่เรา อย่าว่าแต่จะไปงาน เป้นเพื่อนกันยังไม่คิดว่าเป้นได้ ตอนนั้นที่พูดไปคือคิดงี้จิงๆ สุดท้ายแฟนเก่าเค้ากลายเป้นภรรยาที่ถูกต้องตาม กม. ส่วนเรากลายเป้นแฟนเก่า นี่มันตลกร้ายชัดๆ  และที่เคยคิดว่าชาตินี้คงเป้นเพื่อนกันไม่ได้อีกแล้วก้อกลายเป้นไม่จิง เพราะหลังจากเค้าแต่งงานคือเค้าเหมือนต้องปรับตัวอ่ะ คือเราว่ามันเป้นเรื่องที่เค้ารู้สึกว่าเค้าพลาด แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันคือความต้ังใจของผู้หญิงคนนั้น สิ่งที่เค้าทำคือต้องรับผิดชอบผู้หญิงคนนั้น เค้าก้อเลยมีปัญหากันบ่อยๆ สุดท้ายเค้าเลือกที่จะโทรหาเรา ตลกดีที่เรากลับเป้นคนให้คำปรึกษาเรื่องครอบครัวกับเค้า ตอนนั้นเรารู้สึก เฮ้ย!!! ชั้นเจ๋งอ่ะ ไม่เด็กละ แต่มารู้สึกตัวอีกทีคือเราว่ามันไม้ถูก เราเลยต้องถอย ก้อบอกกับเค้าไปตรงๆว่า ทุกครั้งที่เทอมาหาเรา มาปรึกษาเราเนี่ย เทอกลับไปพร้อมกำลังใจดีๆ แต่ไม่คิดบ้างหรอว่ามันทำร้ายเรา คือเอาจิงๆตอนนั้นคือกัวนะ คือเข้าใจว่าเราผูกพันกัน แต่สถานะมันเปลี่ยนไปแล้ว เราจะสนิทสนมกันก้อไม่เหมาะละ เราเลยคิดว่าเราต้องถอย ตั้งแต่นั้นก้อเจอกันตามงานเท่านั้น พอเวลาเจอทีเราก้อวางตัวไม่ถูกทุกที เฮ้ออออ....!!!!