เรื่องมีอยู่ว่า ผมอายุ23ปีมีน้องชาย1คนอายุ 19 ปี นิสัยเรามันช่างแตกต่างกันมมาเหลือเกินครับ ผมเป็นคนขยันมากทำงานบ้านทุกอย่างตั้งแต่เด็กจนโต
ส่วนน้องผมไม่เคยทำอะไรเลยตั้งแต่เด็กจนโต เป็นคนขี้เกียจสันหลังยาว ไม่เคยสนใจครอบครัว ไม่เคยสนใจใคร คนในครอบครัวพูดอะไรเขาจะไม่ฟังใครทั้งนั้น ถ้าเขาขอเงินพ่อแม่ก็จะต้องคอยหาให้ คือไม่หกล้าขัดกลัวลูกจะไม่มีเงินใช้ ตอนนี้ผมเรียนวิศวะอยุ่โคราชครับ ปีสุดท้ายล่ะผมรู้ว่ามางบ้านมีปัญหาเรื่อเงินผมเลยต้องใช้เงินอย่างประหยัดมาก รวมถึงกู้กยศด้วย จึงขอเงินทางบ้านแค่ครั้งล่ะ500บาท ใช้ประมาณอาทิตครึ่ง ส่วนน้องผมเรียนอยุ่กรุ่งเทพครับ ทางบ้านไม่มีเงินจะส่งเขา เขาก็ไม่สนใจเหตุผของทางบ้านเท่าไรครับถ้าเขาขอมายังไงก็จะเอาให้ได้ คือชินกับการเป็นคนขออย่างเดียว ผมกับน้องผมก็จะมีทะเลาะกันบ่อย ทางพ่อกับแม่เครียดเรื่องน้องมากครับเพาระยิ่งโตขึ้นเขาก็ยิงเป็นหนักขึ้น พ่อกับแม่ก็หวังกับตัวผมมากครับถ้าเรียนจบแล้วจะให้มาส่งน้องเรียน แต่ใจผมบอกกับตัวเองว่าไม่ส่งเรียนแน่นอน ผมคิดอยู่ในใจว่า"หมดบุญพ่อกับแม่เมื่อไรกูกับขาดกัน" อยากถามว่าพี่น้องตัดขาดกัน จะเป็นบาปกับพ่อแม่รึป่าวครับ
พี่น้องตัดขาดกัน จะเป็นบาปกับพ่อแม่รึป่าวครับ ?
ส่วนน้องผมไม่เคยทำอะไรเลยตั้งแต่เด็กจนโต เป็นคนขี้เกียจสันหลังยาว ไม่เคยสนใจครอบครัว ไม่เคยสนใจใคร คนในครอบครัวพูดอะไรเขาจะไม่ฟังใครทั้งนั้น ถ้าเขาขอเงินพ่อแม่ก็จะต้องคอยหาให้ คือไม่หกล้าขัดกลัวลูกจะไม่มีเงินใช้ ตอนนี้ผมเรียนวิศวะอยุ่โคราชครับ ปีสุดท้ายล่ะผมรู้ว่ามางบ้านมีปัญหาเรื่อเงินผมเลยต้องใช้เงินอย่างประหยัดมาก รวมถึงกู้กยศด้วย จึงขอเงินทางบ้านแค่ครั้งล่ะ500บาท ใช้ประมาณอาทิตครึ่ง ส่วนน้องผมเรียนอยุ่กรุ่งเทพครับ ทางบ้านไม่มีเงินจะส่งเขา เขาก็ไม่สนใจเหตุผของทางบ้านเท่าไรครับถ้าเขาขอมายังไงก็จะเอาให้ได้ คือชินกับการเป็นคนขออย่างเดียว ผมกับน้องผมก็จะมีทะเลาะกันบ่อย ทางพ่อกับแม่เครียดเรื่องน้องมากครับเพาระยิ่งโตขึ้นเขาก็ยิงเป็นหนักขึ้น พ่อกับแม่ก็หวังกับตัวผมมากครับถ้าเรียนจบแล้วจะให้มาส่งน้องเรียน แต่ใจผมบอกกับตัวเองว่าไม่ส่งเรียนแน่นอน ผมคิดอยู่ในใจว่า"หมดบุญพ่อกับแม่เมื่อไรกูกับขาดกัน" อยากถามว่าพี่น้องตัดขาดกัน จะเป็นบาปกับพ่อแม่รึป่าวครับ