เคยไหมค่ะ ที่รู้สึกว่าชีวิตดิ่งลงจนหาทางไม่เจอ

คือตอนนี้เรารู้สึกว่าชีวิตตัวเองดิ่งมาก เรารู้ว่าปัญหาของเราเมื่อเทียบกับคนอื่นอาจจะดูเล็กน้อย
แต่ตอนนี้ เราหาทางออกไม่ได้เลยค่ะ
เราตอนนี้กำลังเรียนอยู่ปีสุดท้าย ไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไรเลยแต่เป็นคนที่ทำงาน ทำงานมาตั้งแต่ปี 1 แต่พอมาฝึกงานเราก็ทำงานไม่ได้
จึงลาออก ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเลยตกเป็นของทางบ้าน ซึ่งก่อนหน้านี้เราก็ขอแต่ไม่มาก อะไรที่เราออกเองได้เราก็ออก
พอตอนนี้อะไรๆมันก็ต้องใช้เงิน เราไม่มีเงินเข้าเลย ก็เลยต้องขอทางบ้าน
พอเป็นแบบนี้เรารู้เลย ว่าเขาไม่พยายามจะส่งเงินให้เราเลย เราไม่รู้น่ะว่ายังไง จะบอกว่าที่บ้านไม่มีเงิน แต่ก็เห็นไปเที่ยวกัน ออกรถให้น้องได้
แต่กับเรากลับบอกไม่มีเงิน ทะเลาะทุกครั้งที่โทรไปขอ
เราเลยรู้สึกว่า เห้ย!! เราก็ลูกป่ะ แต่ทำไมถึงแบบตัดหางปล่อยเราขนาดนี้
เราก็พยายามหานู้นนี้ทำไปเรื่อย แต่ด้วยเวลามันไม่ได้เราก็ทำได้ไม่มาก
จนมาพีคสุด ไม่ส่งมาทั้งที่ต้องส่ง ค่าห้องก็ไม่ แล้วเราก็ช๊อตทุกอย่าง แบบเห้ย!! ขนาดนี้เลยหรอ

เราก็เลยไปปรึกษากับอาจานเรื่องดรอป เพราะเรารู้สึกว่าเราเป้นภาระของเขามากเลยอยากออกมาทำงานก่อน
แต่ที่นี้อาจานบอกถ้าหยุดตอนนี้ ที่ผ่านทั้งเทอมก็สูญเปล่าต้องเริ่มใหม่ทั้งปี
เรานี้ทรุดเลย แล้วจะทำยังไงดี ทำอะไรไม่ได้เลย ถ้าดรอปต้องเริ่มใหม่หมด กว่าจะผ่านมาได้มันเหนื่อยขนาดไหน
แต่ถ้าไม่หยุด จะเอาเงินที่ไหนไป ไหนค่ากิน ค่าอยู่..

มีใครที่เคยมีปัญหาแบบนี้แล้วผ่านมาได้แล้วบ้างค่ะ เราอยากได้คำปรึกษา