มาเริ่มกันเลยดีกว่าค่ะคือว่า ดิฉันเนี่ยมีแฟนอยู่คนนึง ตอนนี้ครอบครัวเราทั้งสองคนก็รับรู้ดีว่าเราอยู่ด้วยกันแล้ว สำหรับตัวฉันเองก็คิดว่าไม่เป็นไรเพราะเราคบกันมาแค่ปีเดียวเอง แม่ของแฟนก็ดีกับฉันมากต้อนรับฉันเข้าเป็นสมาชิกในครอบครัวเป็นอย่างดี สำหรับครอบครัวฉันก็ตกใจแปลกใจประหลาดใจแล้วอาจจะมีบางอารมณ์ที่ยังรับไม่ได้ แต่ป๊าแม่ก้อดีกับแฟนของฉันเหมือนกัน ทีนี้ขึ้นอยู่กับเรา 2 คนแล้วล่ะ ช่วงเวลาปีนึงอาจจะรวดเร็วค่ะแต่สำหรับฉันเวลามันไม่เคยช่วยอะไรเพราะว่าก่อนหน้านี้ก็คบกับแฟนเก่ามาตั้งเกือบ 10 ปีเขาก็มีคนอื่นเนอะ ที่คิดไว้นะคะว่าเราก็คบกันไปเรียนรู้กันไปนิสัยของคนมันไม่เหมือนกันแต่ทีนี้พอเวลาเริ่มผ่านไปเรากลับเป็นตัวเองมากยิ่งขึ้นต่างคนต่างเป็นตัวเองต่างคนต่างมีความคิดเป็นของกันและกัน. แต่คนที่ยอมที่สุดก็คงเป็นฉันนี่แหละ ไม่ว่าเค้าจะแอบไปคุยกับผู้หญิงคนอื่นก็ไม่รู้เหมือนกันเนาะว่าไปถึงกันขนาดไหน. แต่ฉันก็ให้อภัยเขาได้ทุกครั้งทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องเลวร้ายแค่ไหน แต่นับวันมันยิ่งหนักข้อขึ้นเรื่อยเรื่อย ทุกเช้าต้องมีเรื่องมาด่ากันโดยเฉพาะฉันโดนด่าทุกที เรียกว่าช่วงนี้ทะเลาะกันทุกวันเลยค่ะ แต่มันก็ยังไม่งานงอกที่ครอบครัวของฉันเริ่มถามว่า พ่อแม่ครอบครัวฝั่งโน้นเค้าว่ายังไง จะแต่งงานกันเมื่อไหร่เล่นทำเอาฉันช็อคเลยค่ะ คือเดาไม่ออกเลยว่าเราจะเป็นคู่แต่งงานกันแบบไหนเป็นคู่แต่งงานที่ทะเลาะกันทุกวันแบบนี้เลยเหรอ ที่ปรึกษากับคนอื่นไว้เค้าก็บอกว่าถ้าเข้ากันไม่ได้ก็แยกกันซะมันจะได้ไม่ยืดเยื้อ ถ้ามันแยกกันง่ายอย่างนั้นก็ดีสิคะเพราะพื้นฐานของเราที่ตัดสินใจมาอยู่ด้วยกันมันก็มาจากความรักนี่แหละค่ะแต่แค่ว่า ช่วงนี้เราทะเลาะกันบ่อยมากเรียกว่าเกือบทุกวันเลยก็ว่าได้ มันก็เลยทำให้ฉันไม่มั่นใจว่าเราจะเป็นคู่ที่แต่งงานกันแบบไหน ลืมเล่าไปใช่ไหมคะสำหรับครอบครัวของฝ่ายชายแม่เค้าโอเคดีค่ะไม่ได้ว่าอะไรแกบอกว่าเป็นเรื่องน่ายินดีสักอีกด้วย แต่สำหรับแฟนเราก็ยังงงงงอยู่ค่ะว่าจะทำอะไรดีจะทำยังไง ป๊าแม่บอกว่าไม่อยากให้เกินกุมภาปีหน้า จะถามว่าดีใจไหมก็ดีใจนะคะแต่ก็กลัวคะ กลัวสุดท้ายแล้วเราต้องมาหย่ากัน