ท้อ....เหนื่อย ... สับสน

เราเป็นคนที่ตัวคนเดียวตลอด ทำอะไร ก็ต้องทำด้วยตัวเอง
ห่างบ้านมาไกล ใช้ชีวิตเเบบเป้นผู้หญิง เเต่ความเข้มเเข็งนั้นต้องเป็นเเบบผู้ชายเท่านั้น ถึงจะยืนอยู่ได้
เรียน กลับมาห้องจะว่ามีเพื่อนก็พูดเต็มร้อยไม่ได้ เรียนเสร็จก็เเยกกันกลับ เรียนเสร็จทำงาน ที่ทำงานก้มีเรื่องกลุ้มใจเราเป็นเเค่พาสทาม
ลูกจ้าง บางทีก็ท้อ ที่จริงเราไม่ทำเราก็มีกินพ่อเเม่ส่งให้ต่อเดือนต่อเดือน เเต่เราก็อยากทำ อยากทำตัวมีประโยชน์ เเต่บางทีเราก็อดทนกับงานกับทุกอย่าง เราก็เลยอยากจะลาออกเเล้ว บางทีเวลาท้อ ทำไมไม่มีใครที่เราจะมองหาได้เลย เราอยู่หอพักคนเดียว เวลาท้อก็ไม่เคยอยากจะกลับบ้านเลย ไม่คิดถึงพ่อเเม่เพราะท่านช่วยอะไรเราไม่ได้หรอก เเม้เราะปรึกษาท่านเรายังไม่กลัา ไม่อยากเอาเรื่องปวดหัวไปให้ท่านได้รับรู้ ไม่อยากให้คนที่เรารักต้องมาคิดมากเรื่องของเรา  จะเล่าเฉพาะเรื่องดีดีให้ท่านฟัง เวลาเาเหนื่อยเราท้อ คนเดียวเราไม่เคยเล่าเลยว่าเเม่พ่อ ลุกเหนื่อยน่ะ ลูกตัวคนเดียว ลูกสู้ ลูกอยากพัก เเละสิ่งที่ลูกทำมันคือความต้องการของพ่อกับเเม่น่ะ ไม่ใช่สิ่งที่ลูกอยากจะทำ เเละเราก็ชอบอย่ตัวคนเดียว กับโลกส่วนตัว บางทีเปิดเพลงฟัง บางทีก็นอนร้องไห้คนเดียว มันเหมือนเราต้องตัวคนเดียว บางทีถ้าเราหายไป จะมีสักกี่คนที่เสียดายในตัวเรา พูดถึงอะไรดีดีเกี่ยวกับเรา มัน.....คงไม่มี