มีความหวังเป็นสิ่งที่ดี...แต่ถ้ามีมากเกินไปมันจะเป็นอันตราย!!!

คนเรามักพูดกันเสมอว่าการเวลาพรากและเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างไป...แต่จริงๆแล้วตัวเราต่างหากที่เปลี่ยนทุกสิ่งไปจากการเวลา..วาทะศิลป์-คีตศิลป์และท่วงทำนองล้วนแต่มีคุณค่าและความหมาย ใครจะลึกซึ้งซึ่งเข้าใจนั้นคงเป็นไปได้ยากหากตัวเรานั้นมีความคิดตั้งอยู่บนพื้นฐานของการมีสติก็คงจะเข้าใจถ่องแท้ในความหมายของมัน..สิ่งสำคัญในการเดินทางไม่ใช่จุดหมายแต่เป็นระหว่างทางที่เดินเดินต่างหากที่มีความหมาย เพราะฉะนั้นการเดินทางบนเส้นทางที่เรียกว่าความรักก็ควรจะให้ความสำคัญระหว่างทางให้มากๆถามว่าเรามีจุดหมายปลายทางมั้ยมีแน่นอนหลายคนเดินไปแล้วแต่ไปไม่ถึงเพราะผู้คนเหล่านั้นเดินทางคิดถึงแต่จุดหมายที่มีความหวังสูงแต่!!ไม่มีใครคิดว่าระหว่างทางที่เดินจะพบปะเจออุปสรรคอะไรไปบ้าง...เเละไม่มีใครบนโลกนี้ที่จะอยู่คนเดียว โดยไม่รักใครเลย...ในเมื่อวัฐจักรชีวิตสร้างมาแบบนี้ก็จงอย่าไปกลัวกับความรักกับการเปิดใจเริ่มต้นใหม่จงเชื่อมั่นและก้าวเดินไปในทางที่ถูกต้องที่ควรสุขใจแน่นอน...ตราบใดยังมีดวงอาทิตย์โผล่ขึ้นในตอนเช้า การเดินทางไม่มีวันสิ้นสุด ความศัทธาไม่เคยเลือนลาง!!!!! ....เรามาถึงจุดนี้ได้ยังใง??ขอให้คุณได้ไปต่อโชคดี..