สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม อาจจะอ่านแล้วติดขัดไปบ้าง แต่ผมจะเขียนให้ดีที่สุดครับ
ชีวิตทั้งชีวิตผม ไม่เคยสนใจผู้หญิงเลยครับ ครอบครัวผมจน ผมเลยพยายามเรียนให้หนักเพราะอยากให้พ่อกับแม่สบาย จนผมสามารถสอบติดรร.ชุมพลทหารเรือได้ครับ ทุกๆปีรร.ชุมพลจะมีงานรื่นเริง ชื่องานราตรีสองสมอครับ เหมือนงานเลี้ยงทั่วๆไป ผมก็ชอบสิครับ ได้มีของกินดีๆให้เลือกเยอะเลย55 แต่มันติดตรงที่ นรจ.ทุกคนต้องพาญาติ(แฟน)มางานด้วยสิครับ เอาแล้วทีนี้ ด้วยความที่ผมเป็นเด็กวัดมาค่อนชีวิตเรียนรร.วัดมา ไม่คุ้นเคยหรือมีเพื่อนผญ.ที่ไหนผมก็เลยจำเป็นต้องขอให้เพื่อนของผม พาเพื่อนที่เป็นผญ.มาเป็นญาติให้ผม ตอนแรกผมก็เฉยๆ ไม่คิดอะไรนะครับ เพราะงานนี้ผมหวังแค่กิน กับดูงานแสดงเฉยๆ55 แต่...พอผมเจอเธอ ความคิดของผมก็เปลี่ยนไปครับ จากคนที่เฉยๆเวลาเจอผู้หญิง ไม่ว่าจะสวยหรือน่ารักมากเท่าไหร่ผมก็จะแค่มองเหมือนเจอภาพวาดสวยๆภาพหนึ่ง แต่กับคนนี้ๆไม่ใช่ครับ เธอใส่ชุดราตรีสีชมพู แต่งหน้าบางๆ ผมออกสีน้ำตาลหน่อยๆ ที่สำคัญ.. คือรอยยิ้มครับ รอยยิ้มของเธอ หวานจนผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ พอจบงานผมก็อยากจะคุยกับเธอต่อ ผมเลยขอเฟสเธอจากเพื่อนของผมครับ(ไม่กล้าขอเธอเองหรอกครับ.. อาย55) ผมกับเธอก็คุยกันมาเรื่อยๆครับเธอเรียนเภสัช ผมชอบแหย่เธอบ่อยๆว่า ที่เรียนเภสัชนี่แอบทำยาใส่เราใช่ไหม เธอค้อนตาเขียวใส่ทุกทีเลยครับ เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ ผมไปออกภาคสาธารณะ เธอก็คอย ไปฝึก เธอก็รอ เราทั้งคู่ต่างก็มีความสุข เป็นส่วนเติมเต็มของอีกฝ่าย ส่วนพ่อกับแม่ของเธอตอนแรกๆ ก็ไม่มั่นใจว่าผมจะดูแลได้ แต่สุดท้ายผมก็สามารถพิชิตใจท่านได้สำเร็จ จนมาถึงเหตุการณ์นึงครับ ที่ทำให้ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงไป วันนั้น เธอเรียนเลิกดึกครับ กำลังกลับบ้าน เราโทรคุยกัน จนเธอจะขี่รถกลับบ้าน ผมก็วางสายตอนผมวาง ผมรู้สึกใจหวิวแปลกๆ มันรู้สึกแย่ครับ เลยส่งข้อความไปหาประมาณว่าถึงบ้านแล้วโทรบอกนะ ผมก็รอครับ จนผมผลัดเวรก็ยังไม่โทร ผมโกรธเธอเพราะคิดว่าเธอลืมโดยไม่รู้เลยว่า เธอกลับไม่ถึงบ้าน.... ผมตื่นขึ้นมา ก็กุลีกุจอดูมือถือ มีสายที่ไม่ได้รับ ผมนี่ยิ้มออกเลย แย่พอกดดู กลับเป็นเบอร์ของแม่เค้า ผมก็คิดแล้วว่าต้องมีอะไรแต่ไม่ได้คิดว่าเธอจะประสบอุบัติเหตุจนถึงชีวิต เธอโดนรถชนครับ แม่บอกว่าคนขับรถดื่มเหล้ามาจนเมาและคุมรถไม่ได้ เลยชนท้ายมอเตอร์ไซค์แฟนผม ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูก ผมกับเธอ ยังมีอะไรที่ยังไม่ได้ทำด้วยกันอีกมากมาย หลายๆที่ที่ยังไม่ได้พาเธอไปเที่ยว จากนั้นมาผมสัญญากับตัวเองว่าจะเลิกดื่มเหล้า แอลกอฮอลล์ทุกชนิด เธอเป็นคนรักคนแรกของผม เป็นอนาคตที่ผมวาดฝัน แต่สุดท้ายมันก็จบลง... ผ่านมาสองปีแล้วผมก็ยังไม่ลืมเธอ เรายังคิดถึงจ๋าเสมอนะ และเราก็จะคิดถึงเธอตลอดไป ขอบคุณเพื่อนๆ55ทุกคนที่อยู่ข้างเวลากูอ่อนแอนะ ท้ายนี้ ใครที่มีคนรักขอให้ดูแลเขาให้ดีๆนะครับ ขอบคุณมากครับที่มาเสียเวลาอ่านอะไรไร้แก่นสารจากผม ขอบคุณมากครับ
เคยเสียใครไปโดยไม่ทันตั้งตัวไหมครับ?
ชีวิตทั้งชีวิตผม ไม่เคยสนใจผู้หญิงเลยครับ ครอบครัวผมจน ผมเลยพยายามเรียนให้หนักเพราะอยากให้พ่อกับแม่สบาย จนผมสามารถสอบติดรร.ชุมพลทหารเรือได้ครับ ทุกๆปีรร.ชุมพลจะมีงานรื่นเริง ชื่องานราตรีสองสมอครับ เหมือนงานเลี้ยงทั่วๆไป ผมก็ชอบสิครับ ได้มีของกินดีๆให้เลือกเยอะเลย55 แต่มันติดตรงที่ นรจ.ทุกคนต้องพาญาติ(แฟน)มางานด้วยสิครับ เอาแล้วทีนี้ ด้วยความที่ผมเป็นเด็กวัดมาค่อนชีวิตเรียนรร.วัดมา ไม่คุ้นเคยหรือมีเพื่อนผญ.ที่ไหนผมก็เลยจำเป็นต้องขอให้เพื่อนของผม พาเพื่อนที่เป็นผญ.มาเป็นญาติให้ผม ตอนแรกผมก็เฉยๆ ไม่คิดอะไรนะครับ เพราะงานนี้ผมหวังแค่กิน กับดูงานแสดงเฉยๆ55 แต่...พอผมเจอเธอ ความคิดของผมก็เปลี่ยนไปครับ จากคนที่เฉยๆเวลาเจอผู้หญิง ไม่ว่าจะสวยหรือน่ารักมากเท่าไหร่ผมก็จะแค่มองเหมือนเจอภาพวาดสวยๆภาพหนึ่ง แต่กับคนนี้ๆไม่ใช่ครับ เธอใส่ชุดราตรีสีชมพู แต่งหน้าบางๆ ผมออกสีน้ำตาลหน่อยๆ ที่สำคัญ.. คือรอยยิ้มครับ รอยยิ้มของเธอ หวานจนผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ พอจบงานผมก็อยากจะคุยกับเธอต่อ ผมเลยขอเฟสเธอจากเพื่อนของผมครับ(ไม่กล้าขอเธอเองหรอกครับ.. อาย55) ผมกับเธอก็คุยกันมาเรื่อยๆครับเธอเรียนเภสัช ผมชอบแหย่เธอบ่อยๆว่า ที่เรียนเภสัชนี่แอบทำยาใส่เราใช่ไหม เธอค้อนตาเขียวใส่ทุกทีเลยครับ เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ ผมไปออกภาคสาธารณะ เธอก็คอย ไปฝึก เธอก็รอ เราทั้งคู่ต่างก็มีความสุข เป็นส่วนเติมเต็มของอีกฝ่าย ส่วนพ่อกับแม่ของเธอตอนแรกๆ ก็ไม่มั่นใจว่าผมจะดูแลได้ แต่สุดท้ายผมก็สามารถพิชิตใจท่านได้สำเร็จ จนมาถึงเหตุการณ์นึงครับ ที่ทำให้ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงไป วันนั้น เธอเรียนเลิกดึกครับ กำลังกลับบ้าน เราโทรคุยกัน จนเธอจะขี่รถกลับบ้าน ผมก็วางสายตอนผมวาง ผมรู้สึกใจหวิวแปลกๆ มันรู้สึกแย่ครับ เลยส่งข้อความไปหาประมาณว่าถึงบ้านแล้วโทรบอกนะ ผมก็รอครับ จนผมผลัดเวรก็ยังไม่โทร ผมโกรธเธอเพราะคิดว่าเธอลืมโดยไม่รู้เลยว่า เธอกลับไม่ถึงบ้าน.... ผมตื่นขึ้นมา ก็กุลีกุจอดูมือถือ มีสายที่ไม่ได้รับ ผมนี่ยิ้มออกเลย แย่พอกดดู กลับเป็นเบอร์ของแม่เค้า ผมก็คิดแล้วว่าต้องมีอะไรแต่ไม่ได้คิดว่าเธอจะประสบอุบัติเหตุจนถึงชีวิต เธอโดนรถชนครับ แม่บอกว่าคนขับรถดื่มเหล้ามาจนเมาและคุมรถไม่ได้ เลยชนท้ายมอเตอร์ไซค์แฟนผม ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูก ผมกับเธอ ยังมีอะไรที่ยังไม่ได้ทำด้วยกันอีกมากมาย หลายๆที่ที่ยังไม่ได้พาเธอไปเที่ยว จากนั้นมาผมสัญญากับตัวเองว่าจะเลิกดื่มเหล้า แอลกอฮอลล์ทุกชนิด เธอเป็นคนรักคนแรกของผม เป็นอนาคตที่ผมวาดฝัน แต่สุดท้ายมันก็จบลง... ผ่านมาสองปีแล้วผมก็ยังไม่ลืมเธอ เรายังคิดถึงจ๋าเสมอนะ และเราก็จะคิดถึงเธอตลอดไป ขอบคุณเพื่อนๆ55ทุกคนที่อยู่ข้างเวลากูอ่อนแอนะ ท้ายนี้ ใครที่มีคนรักขอให้ดูแลเขาให้ดีๆนะครับ ขอบคุณมากครับที่มาเสียเวลาอ่านอะไรไร้แก่นสารจากผม ขอบคุณมากครับ