สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรก ถ้าผิดพลาดยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ
เราเป็นเรียนอยู่ชั้น ม.6 ของโรงเรียนแห่งนึง ซึ่งเป็นโรงเรียนอันดับต้นๆของจังหวัดค่ะ ตอน ม.ต้น เราเรียนโรงเรียนประจำอำเภอยังไม่ได้ย้ายเข้ามาเรียนในเมือง ตอนนั้นเราเป็นตัวท้อปของโรงเรียนเลย เรียนได้ทุกอย่างสอบได้คะแนนดีตลอด จนเราสอบได้โรงเรียนมัธยมในตัวเมือง เราตัดสินใจย้ายเข้ามาเรียนค่ะ แรกๆเราก็ตื่นเต้นมากได้เรียนโรงเรียนใหม่ ได้เจอเพื่อนใหม่ แต่เราก็ต้องแป้วสิคะ เพื่อนเรามีแต่เก่งๆทั้งนั้นตอนเราเข้าไปเรียนครั้งแรกเราเรียนไม่รู้เรื่องเลยค่ะ เหมือนในหัวเรามันว่างเปล่า เรียนไม่ทันจนทำให้เกรดเราจาก ม. ต้น ที่สามปลายๆกลายมาเป็นสามต้นๆ จนเราต้องสู้ใหม่จนเกรดเราเพิ่มขึ้น แต่ก็เพิ่มไม่เยอะค่ะ เราพยายามเรียนมาเรื่อยๆจนปัจจุบันเราอยู่ ม.6 แล้วค่ะ เกรดเราสามหน่อยๆแต่ก็พอยื่นสอบได้หลายที่
ปัญหาเรามันก็เกิดตอน ม.6 นี่แหล่ะค่ะ เราต้องขยันเพิ่มมากขึ้น เพราะต้องสอบเข้ามหาลัย เราเองก็ยังไม่ทราบดีหรอกค่ะว่าเราอยากเป็นอะไรกันแน่ แต่ครอบครัวเราสิคาดหวังกับเรามากอยากให้เราเป็นหมอ ถ้าถามว่าเราอยากเป็นหรือเปล่า? เราก็อยากเป็นนะแต่เราก็ไม่มั่นใจว่าเราอยากเป็นจริงๆหรือว่าเพราะกระแสสังคม จนมีวันนึงเราได้ไป รพ เราเห็นพี่ๆ นศพ ทำงานกัน ตอนนั้นเราก็เริ่มมั่นใจตัวเองแล้วแหล่ะค่ะ(แต่ก็ไม่100%นะ)ว่าเราอยากเป็นหมอ แต่ด้วยความที่เกรดเราน้อยมากๆเมื่อเทียบกับคนอื่นๆที่เค้าก็อยากเป็นหมอบวกกับเรารู้ตัวเองช้ามากๆด้วย เราเลยพยายามอ่านหนังสือแต่มันก็ช่วยเราได้ไม่มาก
ทางครอบครัวของเราเองก็บอกกับเราค่ะว่า ปล่อยเราเต็มที่ถ้าไม่ได้ไม่เป็นไร เรียนคณะที่สองรองลงมาก็ได้ เราเลยโล่งใจไปนิดนึงค่ะ แต่แม่เรานี่สิคะ ชอบไปพูดกับคนโน้นคนนี้ว่าเราจะเรียนหมอ ด้วยความที่เราไม่ค่อยสนิทกับแม่อยู่แล้ว แรกๆเราเลยไม่ได้ว่าอะไร จนเริ่มมีคนมาถามเราค่ะว่าอยากเรียนหมออะไร ที่ไหน ได้หรือยัง คือแบบเฮ้ยยยไปเอามาจากไหนว่าเราอยากเรียนหมอ สรุปคือแม่เราเองค่ะชอบไปขี้โม้ไปเรื่อยว่าเราจะเรียนหมอจนเรารู้สึกอายนะแล้วก็ไม่ค่อยชอบด้วย เราไม่อยากให้ใครรู้ด้วยซ้ำค่ะ เราไม่ชอบให้ไปพูดไว้ก่อนทั้งๆที่เราเองก็ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า ตอนนั้นเราเลยโมโหแม่ตัวเองมากค่ะแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ครอบครัวเราชอบคิดว่าเราเป็นคนเก่งค่ะ แต่ก็คงคิดไม่ถึงว่าเราแทบจะโง่ที่สุดเมื่อเทียบกับเด็กในเมือง เราไม่อยากให้เค้าคาดหวังกับเรามาก เราเองก็กลัวว่าเราจะทำไม่ได้
ตอนปิดเทอมเราเลยขอแม่เรียนพิเศษ เพราะถ้าไม่เรียนยังไงเราก็อ่านหนังสือเองไม่ทันอยู่แล้ว แต่สรุปก็คือ ถ้าอยากเรียนก็ต้องจ่ายตังเองทั้งหมด ทั้งค่านู่นนี่นั่น เราก็โอเคได้! เราหมดไปหมื่นกว่าบาทค่ะ คือตังเนี่ยเป็นตังที่เราหามาจากการช่วยพี่ขายของ เราจ่ายไปแทบหมดกระเป๋า
แรกมันก็โอเคค่ะ เราคิดว่าเราไหว แต่ตอนนี้อ่ะเรารู้สึกแบบเหนื่อยอ่ะ เหนื่อยมากๆ เหนื่อยที่ต้องแบกรับความหวังของตัวเองไม่พอยังต้องมาแบกรับความหวังของคนอื่นอีก แล้วพ่อแม่เราอ่ะอยากให้เราเป็นนู่นนี่นั่นหวังกับเราสูงมากแต่ก็ไม่ให้กำลังใจเราไมสนใจเราเลยค่าใช้จ่ายทุกอย่างเราก็ต้องหาเอง เราต้องทั้งเรียนแล้วก็ขายของซึ่งมันก็เหนื่อยนะคะ เรารู้สึกว่าเราไม่มีเวลาอ่านหนังสือมากพอ แต่เราก็ไม่มีทางเลือก
มันยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าถ้าหวังกับเราขนาดนี้ ทำไมไม่ช่วยเราบ้าง ตอนนี้เราทั้งเหนื่อย ทั้งท้อ แต่เราก็ถอยไม่ได้ เราเลยอยากรู้ค่ะว่าจะมีคนที่เค้ามีความรู้สึกเหมือนเราหรือเปล่า แล้วเราควรจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง
เคยรู้สึกเหนื่อยที่ต้องรับความหวังจากคนในครอบครัวกันมั้ยคะ?
เราเป็นเรียนอยู่ชั้น ม.6 ของโรงเรียนแห่งนึง ซึ่งเป็นโรงเรียนอันดับต้นๆของจังหวัดค่ะ ตอน ม.ต้น เราเรียนโรงเรียนประจำอำเภอยังไม่ได้ย้ายเข้ามาเรียนในเมือง ตอนนั้นเราเป็นตัวท้อปของโรงเรียนเลย เรียนได้ทุกอย่างสอบได้คะแนนดีตลอด จนเราสอบได้โรงเรียนมัธยมในตัวเมือง เราตัดสินใจย้ายเข้ามาเรียนค่ะ แรกๆเราก็ตื่นเต้นมากได้เรียนโรงเรียนใหม่ ได้เจอเพื่อนใหม่ แต่เราก็ต้องแป้วสิคะ เพื่อนเรามีแต่เก่งๆทั้งนั้นตอนเราเข้าไปเรียนครั้งแรกเราเรียนไม่รู้เรื่องเลยค่ะ เหมือนในหัวเรามันว่างเปล่า เรียนไม่ทันจนทำให้เกรดเราจาก ม. ต้น ที่สามปลายๆกลายมาเป็นสามต้นๆ จนเราต้องสู้ใหม่จนเกรดเราเพิ่มขึ้น แต่ก็เพิ่มไม่เยอะค่ะ เราพยายามเรียนมาเรื่อยๆจนปัจจุบันเราอยู่ ม.6 แล้วค่ะ เกรดเราสามหน่อยๆแต่ก็พอยื่นสอบได้หลายที่
ปัญหาเรามันก็เกิดตอน ม.6 นี่แหล่ะค่ะ เราต้องขยันเพิ่มมากขึ้น เพราะต้องสอบเข้ามหาลัย เราเองก็ยังไม่ทราบดีหรอกค่ะว่าเราอยากเป็นอะไรกันแน่ แต่ครอบครัวเราสิคาดหวังกับเรามากอยากให้เราเป็นหมอ ถ้าถามว่าเราอยากเป็นหรือเปล่า? เราก็อยากเป็นนะแต่เราก็ไม่มั่นใจว่าเราอยากเป็นจริงๆหรือว่าเพราะกระแสสังคม จนมีวันนึงเราได้ไป รพ เราเห็นพี่ๆ นศพ ทำงานกัน ตอนนั้นเราก็เริ่มมั่นใจตัวเองแล้วแหล่ะค่ะ(แต่ก็ไม่100%นะ)ว่าเราอยากเป็นหมอ แต่ด้วยความที่เกรดเราน้อยมากๆเมื่อเทียบกับคนอื่นๆที่เค้าก็อยากเป็นหมอบวกกับเรารู้ตัวเองช้ามากๆด้วย เราเลยพยายามอ่านหนังสือแต่มันก็ช่วยเราได้ไม่มาก
ทางครอบครัวของเราเองก็บอกกับเราค่ะว่า ปล่อยเราเต็มที่ถ้าไม่ได้ไม่เป็นไร เรียนคณะที่สองรองลงมาก็ได้ เราเลยโล่งใจไปนิดนึงค่ะ แต่แม่เรานี่สิคะ ชอบไปพูดกับคนโน้นคนนี้ว่าเราจะเรียนหมอ ด้วยความที่เราไม่ค่อยสนิทกับแม่อยู่แล้ว แรกๆเราเลยไม่ได้ว่าอะไร จนเริ่มมีคนมาถามเราค่ะว่าอยากเรียนหมออะไร ที่ไหน ได้หรือยัง คือแบบเฮ้ยยยไปเอามาจากไหนว่าเราอยากเรียนหมอ สรุปคือแม่เราเองค่ะชอบไปขี้โม้ไปเรื่อยว่าเราจะเรียนหมอจนเรารู้สึกอายนะแล้วก็ไม่ค่อยชอบด้วย เราไม่อยากให้ใครรู้ด้วยซ้ำค่ะ เราไม่ชอบให้ไปพูดไว้ก่อนทั้งๆที่เราเองก็ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า ตอนนั้นเราเลยโมโหแม่ตัวเองมากค่ะแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ครอบครัวเราชอบคิดว่าเราเป็นคนเก่งค่ะ แต่ก็คงคิดไม่ถึงว่าเราแทบจะโง่ที่สุดเมื่อเทียบกับเด็กในเมือง เราไม่อยากให้เค้าคาดหวังกับเรามาก เราเองก็กลัวว่าเราจะทำไม่ได้
ตอนปิดเทอมเราเลยขอแม่เรียนพิเศษ เพราะถ้าไม่เรียนยังไงเราก็อ่านหนังสือเองไม่ทันอยู่แล้ว แต่สรุปก็คือ ถ้าอยากเรียนก็ต้องจ่ายตังเองทั้งหมด ทั้งค่านู่นนี่นั่น เราก็โอเคได้! เราหมดไปหมื่นกว่าบาทค่ะ คือตังเนี่ยเป็นตังที่เราหามาจากการช่วยพี่ขายของ เราจ่ายไปแทบหมดกระเป๋า
แรกมันก็โอเคค่ะ เราคิดว่าเราไหว แต่ตอนนี้อ่ะเรารู้สึกแบบเหนื่อยอ่ะ เหนื่อยมากๆ เหนื่อยที่ต้องแบกรับความหวังของตัวเองไม่พอยังต้องมาแบกรับความหวังของคนอื่นอีก แล้วพ่อแม่เราอ่ะอยากให้เราเป็นนู่นนี่นั่นหวังกับเราสูงมากแต่ก็ไม่ให้กำลังใจเราไมสนใจเราเลยค่าใช้จ่ายทุกอย่างเราก็ต้องหาเอง เราต้องทั้งเรียนแล้วก็ขายของซึ่งมันก็เหนื่อยนะคะ เรารู้สึกว่าเราไม่มีเวลาอ่านหนังสือมากพอ แต่เราก็ไม่มีทางเลือก
มันยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าถ้าหวังกับเราขนาดนี้ ทำไมไม่ช่วยเราบ้าง ตอนนี้เราทั้งเหนื่อย ทั้งท้อ แต่เราก็ถอยไม่ได้ เราเลยอยากรู้ค่ะว่าจะมีคนที่เค้ามีความรู้สึกเหมือนเราหรือเปล่า แล้วเราควรจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง