มีใครที่ทนอยู่กันเพราะลูกไหมค่ะ  เราเป็นอีกคู่หนึ่งที่ไม่มีความสุขเลย อยู่กันมาจะ 8 ปีแล้ว
เราเป็นคู่รักที่ไม่เคยชอบอะไรเหมือนกันเลย มันชัดเจนตั้งแต่เราเริ่มคบหากันแล้วคะ แต่เราเองฝืนมัน
เพราะคิดว่าถึงเราจะแตกต่างกัน แต่เราก็คงจะรักกันได้ ไม่ใช่ปัญหา......
แต่เมื่อมาถึงวันหนึ่งที่เราโตขึ้น เหมือนต่างฝ่าย ต่างรักตัวเองมากขึ้น เริ่มมีจุดมุ่งหมายคนล่ะแบบ
มันเริ่มเกิดปัญหาตามมา........เริ่มเหนื่อย  เหมือนแบกอะไรไว้ในใจตลอดเวลา

เหมือนเราเองอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่วันที่ยังไม่มีอะไร....ลำบากสุดๆมาด้วยกัน
พอวันหนึ่งเค้ามีหน้าที่การงานมั่นคง มีครอบครัวที่อยู่ข้างเค้า..
แต่เราไม่มีอะไรเลย.......เราเองก็รู้สึกเหมือนจะถ่วงชีวิตเค้า และเค้าก็แสดงออกเช่นนั้น
วันที่มีลูกเราบอกว่า เราจดทะเบียนสมรสกันไหม....เพื่อเป็นการได้ปกครองบุตรคนล่ะครึ่ง แต่เค้าไม่เห็นด้วย

จริงๆถ้าไม่มีลูกเราคงเลือกจากไปแล้ว....เขาเองก็คงคิดเหมือนอย่างเรา
เราพยายามแก้ไขมัน แต่เหมือนมันยิ่งแย่กว่าเดิม  ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ ได้แต่ทน....แต่บางทีก็คิดว่า ฉันควรไปไหม
ไปอยู่กับความสบายใจอีกทั้งชีวิตของฉัน.....คิดจะตัดสินใจเป็นซิงเกิ้ล มัม
เราเองก็รู้สึกผิด รู้สึกเหมือนเห็นแก่ตัวและสงสารลูกขึ้นมาทันที

ตอนนี้ลูกก็ถูกฝั่งสามียึดไว้  เราไม่ได้มีโอกาสเลี้ยงดูเค้าเลย  อยากให้มาอยู่ด้วย  สามีก็ไม่ยอม....เราเหนื่อยจริงๆ
ถ้ามีลูกมาอยู่เป็นยาใจข้างๆ เราคงไม่ต้องทุกข์หนักขนาดนี้