เราเลิกกับแฟนสาเหตุเพราะเค้าคบซ้อน
แรกๆ เค้าไม่ยอมที่จะเลือกคนใดคนหนึ่ง แต่สุดท้ายมันก็ต้องถึงจุดแตกหัก
เค้าเลิกกับเรา แต่ไม่นานเค้าก็เลิกกับทางนั้นเหมือนกัน
บอกเลยตอนที่เลิกกัน เราทำใจไม่ได้ ไม่ยอมรับกับความจริงที่เกิดขึ้น ฟูมฟาย ร้องไห้จะเป็นจะตายให้ได้
ทั้งโกรธ อาฆาต สาปแช่งเค้าต่างๆ นานา เป็นแบบนี้อยู่หลายเดือน คนรอบข้างพยายามปลอบใจ พูดให้สติตลอดเวลา มีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งคอยเตือนสติเราเสมอ ใช้ธรรมะเข้าช่วยเราตลอด ท่านบอกให้เราปล่อยวาง มองความเป็นจริงที่เกิด บอกตามตรงตอนนั้นทำยากมาก เราพร่ำพูดกับตัวเองตลอดว่า รักเค้าๆๆๆๆ รักขนาดนี้จะให้ทำใจ ตัดใจง่ายๆ ได้ยังไง
“ในเมื่อฉันทุกข์ ไม่มีความสุข ใครหน้าไหนก็อย่าได้มีความสุข” ตอนนั้นเราคิดแบบนี้แต่เราก็ไม่ได้ไปหาเรื่องอะไรเค้าทั้งนั้น ทำได้ก็แค่สาปแช่งพวกเค้าอยู่ในใจ
แต่ถามว่าเรามีความสุขไหมที่ทำแบบนั้น บอกเลย “ไม่” มันก็ยังคิดถึงตลอดเวลา ฝันถึงทุกคืน เวลาที่คิดถึงมากๆ เราก็จะนึกถึงเรื่องร้ายๆ ที่เค้าทำกับเราแล้วความโกรธมันก็ทำให้เราหายคิดถึง หายเศร้า บอกเลยตอนนั้นเราอยู่ได้เพราะความโกรธแค้นจริงๆ
ผู้ใหญ่ท่านนั้นพูดให้ข้อคิดเราหลายอย่าง เราก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่ก็มาสะดุดอยู่ประโยคหนึ่ง ท่านว่าเรา ที่เราบอกว่ารักเค้าน่ะ รักจริงหรือแค่หลง อยากได้ครอบครอง แค่นั้นหรือเปล่า เราก็เงียบตอบไม่ได้ แล้วท่านก็พูดขึ้นมาอีกว่า “ถ้ารักแล้วทำไมต้องทำร้ายกัน” เราก็สวนกลับไปว่า แล้วที่เค้าทำร้ายเราล่ะ นั่นก็แสดงว่าเค้าไม่ได้รักเราใช่ไหม ท่านก็บอกว่าให้เราคิดดูเองคนรักกันเค้าควรจะทำอะไรให้กัน
คิดก็คิดค่ะ คิดทบทวนแล้ว รู้ว่าที่ผ่านมาเค้าก็รักเราแต่เค้าอาจจะรักตัวเองมากว่าถึงได้ทำแบบนี้ ส่วนเรารักแล้วก็อยากครอบครอง เมื่อเราไม่ได้ใครก็อย่าได้ พอเริ่มคิดได้ความโกรธมันก็เหมือนลดลง เราเริ่มสวดมนต์ นั่งสมาธิ ใจก็สงบลงมาบ้าง จนถึงตอนนี้เราพอจะทำใจยกโทษให้เค้าได้บ้างแล้ว แต่ก็ยังมีบ้างที่รู้สึกน้อยใจ ถามว่า “รัก” หรือ “หลง” เราก็ตอบไม่ได้ รู้แต่ว่าพอรู้ว่าเค้าเข้าโรงพยาบาล มีปัญหาเรื่องงานกับลูกค้า เราก็อดห่วงไม่ได้ อยากไปหา อยากปลอบใจ ความแค้นที่ยังหลงเหลืออยู่มันแทบหายไปจนหมด
ทุกวันนี้หลังสวดมนต์เสร็จ เราก็กล่าวขออโหสิกรรมทั้งจากเจ้ากรรมนายเวรและจากพวกเค้า
เราบอกตัวเองว่าจะปล่อยวาง จะไม่ยึดติด ในเมื่อเรารักเค้าเราก็จะไม่ทำร้ายเค้า จะคอยเป็นกำลังใจอยู่ห่างๆ ตรงนี้ แต่เรากล้าพูดกล้ายอมรับเลยว่า บางครั้งเราก็ทำไม่ได้อย่างที่พูดหรอก ใจลึกๆ แล้วเราก็อยากได้เค้ากลับมาคืน อยากให้เรากลับมารักกันเหมือนเดิม
[ระบายความในใจ] อารมณ์ ความรู้สึกหลังอกหัก และเริ่มฟื้นตัว
แรกๆ เค้าไม่ยอมที่จะเลือกคนใดคนหนึ่ง แต่สุดท้ายมันก็ต้องถึงจุดแตกหัก
เค้าเลิกกับเรา แต่ไม่นานเค้าก็เลิกกับทางนั้นเหมือนกัน
บอกเลยตอนที่เลิกกัน เราทำใจไม่ได้ ไม่ยอมรับกับความจริงที่เกิดขึ้น ฟูมฟาย ร้องไห้จะเป็นจะตายให้ได้
ทั้งโกรธ อาฆาต สาปแช่งเค้าต่างๆ นานา เป็นแบบนี้อยู่หลายเดือน คนรอบข้างพยายามปลอบใจ พูดให้สติตลอดเวลา มีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งคอยเตือนสติเราเสมอ ใช้ธรรมะเข้าช่วยเราตลอด ท่านบอกให้เราปล่อยวาง มองความเป็นจริงที่เกิด บอกตามตรงตอนนั้นทำยากมาก เราพร่ำพูดกับตัวเองตลอดว่า รักเค้าๆๆๆๆ รักขนาดนี้จะให้ทำใจ ตัดใจง่ายๆ ได้ยังไง
“ในเมื่อฉันทุกข์ ไม่มีความสุข ใครหน้าไหนก็อย่าได้มีความสุข” ตอนนั้นเราคิดแบบนี้แต่เราก็ไม่ได้ไปหาเรื่องอะไรเค้าทั้งนั้น ทำได้ก็แค่สาปแช่งพวกเค้าอยู่ในใจ
แต่ถามว่าเรามีความสุขไหมที่ทำแบบนั้น บอกเลย “ไม่” มันก็ยังคิดถึงตลอดเวลา ฝันถึงทุกคืน เวลาที่คิดถึงมากๆ เราก็จะนึกถึงเรื่องร้ายๆ ที่เค้าทำกับเราแล้วความโกรธมันก็ทำให้เราหายคิดถึง หายเศร้า บอกเลยตอนนั้นเราอยู่ได้เพราะความโกรธแค้นจริงๆ
ผู้ใหญ่ท่านนั้นพูดให้ข้อคิดเราหลายอย่าง เราก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่ก็มาสะดุดอยู่ประโยคหนึ่ง ท่านว่าเรา ที่เราบอกว่ารักเค้าน่ะ รักจริงหรือแค่หลง อยากได้ครอบครอง แค่นั้นหรือเปล่า เราก็เงียบตอบไม่ได้ แล้วท่านก็พูดขึ้นมาอีกว่า “ถ้ารักแล้วทำไมต้องทำร้ายกัน” เราก็สวนกลับไปว่า แล้วที่เค้าทำร้ายเราล่ะ นั่นก็แสดงว่าเค้าไม่ได้รักเราใช่ไหม ท่านก็บอกว่าให้เราคิดดูเองคนรักกันเค้าควรจะทำอะไรให้กัน
คิดก็คิดค่ะ คิดทบทวนแล้ว รู้ว่าที่ผ่านมาเค้าก็รักเราแต่เค้าอาจจะรักตัวเองมากว่าถึงได้ทำแบบนี้ ส่วนเรารักแล้วก็อยากครอบครอง เมื่อเราไม่ได้ใครก็อย่าได้ พอเริ่มคิดได้ความโกรธมันก็เหมือนลดลง เราเริ่มสวดมนต์ นั่งสมาธิ ใจก็สงบลงมาบ้าง จนถึงตอนนี้เราพอจะทำใจยกโทษให้เค้าได้บ้างแล้ว แต่ก็ยังมีบ้างที่รู้สึกน้อยใจ ถามว่า “รัก” หรือ “หลง” เราก็ตอบไม่ได้ รู้แต่ว่าพอรู้ว่าเค้าเข้าโรงพยาบาล มีปัญหาเรื่องงานกับลูกค้า เราก็อดห่วงไม่ได้ อยากไปหา อยากปลอบใจ ความแค้นที่ยังหลงเหลืออยู่มันแทบหายไปจนหมด
ทุกวันนี้หลังสวดมนต์เสร็จ เราก็กล่าวขออโหสิกรรมทั้งจากเจ้ากรรมนายเวรและจากพวกเค้า
เราบอกตัวเองว่าจะปล่อยวาง จะไม่ยึดติด ในเมื่อเรารักเค้าเราก็จะไม่ทำร้ายเค้า จะคอยเป็นกำลังใจอยู่ห่างๆ ตรงนี้ แต่เรากล้าพูดกล้ายอมรับเลยว่า บางครั้งเราก็ทำไม่ได้อย่างที่พูดหรอก ใจลึกๆ แล้วเราก็อยากได้เค้ากลับมาคืน อยากให้เรากลับมารักกันเหมือนเดิม