"สวัสดีความรัก ไว้ก่อนนะตอนนี้ผมยังไม่พร้อมพบคุณ"
นี่คือสเตตัสล่าสุดที่เธอโพสเมื่อคืน
สวัสดีครับนี่คือกระทู้แรกของผมหากผิดพลาดประการใดหรือพิมพ์ตกหล่นก็ขอโทษขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยนะครับ
เรื่องมันเกิดขึ้นตอนประมาณกลางเดือนมีนาคมที่ผ่านมาถ้านับรวมๆแล้วผมรู้จักกับเธอมาประมาณ6-7เดือนผมเห็นเธอครั้งแรกตอนอยู่ปี1วันแรกที่ผมพบเธอผมเจอเธอที่ร้านๆหนึ่งทึ่ผมไปนั่งกินประจำครั้งแรกที่ผมเจอเธอผมเห็นเธอขี่รถมากับเพื่อนจอดที่หน้าร้านซึ่งบังเอิญตอนนั้นผมก็มาถึงพอดีตอนแรกก็ไม่ได้คิดไรแค่คุยกับรุ่นพี่ที่สนิทกันว่า อืมมม..น่ารักนะ
แล้วหลังจากนั้นเราก็ปาร์ตี้แบบสุดเหวี่ยง จนมาถึงประมาณตี1ตอนนั้นผมรู้สึกเบื่อๆเลยออกมานั่งข้างนอกแล้วค่อยกลับเข้าไปใหม่ แต่....ก่อนที่ผมจะกลับเข้าไปใหม่ผมเห็นเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างนอกคนเดียวผมเลยอื้มมลองเข้าไปทักเข้าไปทำความรู้จักดู(ผมเป็นคนไม่ทักไม่เข้าหาใครก่อนจนใครๆว่าผมหยิ่งซึ่งจริงๆไม่ได้หยิ่งนะ555)ตอนนั้นกว่าที่จะเข้าไปคุยกับเธอได้นานพอสมควรนะกว่าจะรวบรวมความกล้าเข้าไปได้555 พอผมเข้าไปคุยก็รู้สึกว่าเฮ้ยยโอเคว่ะมีหลายๆอย่างที่เหมือนกันตอนนั้นเป็นเวลาที่ผมมีความสุขมากถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาแค่นิดเดียวก็เถอะนะ
หลังจากนั้นผมก็โทร เฟส ไลน์หาเธออยู่ตลอด(คงมีใครหลายคนน่าจะเข้าใจโมเมนต์แบบโลกนี้มันช่างมีความสุขเหลือเกินที่ได้คุยกับเขา โลกนี้เป็นสีชมพู. ความรู้สึกประมาณนี้แหละครับ5555)หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆนานซักพักนึงเห็นจะได้แล้ว...แต่จู่ๆเธอก็เงียบไปซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าสาเหตุมันคือไรจู่ๆเธอก็หายไปดื้อๆเลยไม่ติดต่อมาทักไปไม่ตอบ โทรไปไม่รับ ตอนนั้นผมรู้สึกเสียใจมากนะคือที่คิดไว้ว่าคนๆนี้คือผู้หญิงในฝันคนที่เราตามหามาตลอดคนที่โอเคคุยได้ทุกเรื่องคุยแล้วสบายใจแต่แล้วจู่ๆเธอก็หายไปแบบไม่มีปีมีขลุ่ยเลย เสียใจนะตอนนั้นเสียใจนะ555 ตอนนั้นผมก็ได้แต่โทษว่าตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอหายไป บางทีสาเหตุมันอาจจะเป็นที่ผมก็ได้ผมรู้สึกกับเธอมากเกินไปจนเธออาจจะอึดอัดหรือยังไม่พร้อมก็ได้ แล้วหลังจากที่เธอหายไปผมก็ไม่ได้คบไม่ได้คุยกับผู้หญิงอีกเลย และช่วงเวลาที่ผ่านมาหลายเดือนตั้งแต่ที่เธอหายไปผมได้แต่ภาวนาได้แต่เฝ้ารอว่าซักวันนึงผมจะได้กลับไปคุยกับเธออยากเจอเธออีกครั้ง จน.....กระทั่งขึ้นปี2ผมก็ใช้ชีวิตปกติที่ผมเคยทำก็กินเที่ยวเล่นตามประสาคนโสดผมไม่เคยว่าจะมีโอกาสได้เจอเธออีก......แต่แล้วจู่ๆผมก็เจอเธอโดยบังเอิญอีกครั้งที่ๆแห่งหนึ่งครั้งนี้ผมเดินเข้าไปหาเธอเลยประโยคแรกที่เธอถามผม"จำกันได้รึป่าว?"ตอนนั้นผมทั้งรู้สึกดีใจและเสียใจไปพร้อมๆกันนะ เสียใจที่เธอหายไปที่เธอเงียบไปเลยไม่ติดต่อกลับมาและดีใจที่เธอ"ยังจำ"ผมได้ ดีใจที่เธอ"ยังไม่ลืมกัน" ความรู้สึกตอนนั้นมันคละเคล้าปะปนกันไปหมดหลังจากวันนั้นผมก็อืมมมมเอาว่ะลองดูอีกรอบผมลองทักเธอไปหาเธอคุยกับเธอเหมือนๆเดิมแต่ครั้งนี้ผมพยายามบอกตัวเองว่า"ควรรักษาระยะห่างไว้ด้วย"ผมไม่อยากให้เธอรู้สึกอึดอัดและผมไม่อยากที่จะเสียเธอไปอีกครั้ง ครั้งนี้รู้สึกว่ามันดีนะมันโอเคกว่าครั้งที่แล้ว เราไปกินข้าวดูหนังกัน ขี่รถเล่นกัน มันเป็นช่วงเวลาที่โคตรมีความสุขนะผมอยากให้เวลามันเดินช้าๆอยากใช้เวลาอยู่กับเธอให้นานที่สุดในตอนนั้นผมอยากจะขอเธอเป็นแฟนแต่ผมกลัวว่าเธอจะหายไปอีกผมเลยเลือกที่จะเก็บคำๆนีไว้กับตัวเองก่อนค่อยบอกเธอตอนที่เธอพร้อมจะดีกว่า
แต่แล้ว....ผมรู้สึกว่าฝันที่ตัวเองกำลังวาดไว้มันกลับพังทลายลงมาจนผมจับต้นชนปลายไม่ถูก
"สวัสดีความรัก ไว้ก่อนนะตอนนี้ผมยังไม่พร้อมพบคุณ"นี่คือสเตตัสล่าสุดที่เธอโพสเมื่อคืน
เราจะไม่ยอมแพ้
เราจะพยายามให้ถึงที่สุดเว้ยยย
เราจะพยายามจนสุดความสามารถเพราะอย่างน้อยมันก็ได้ทำถึงที่สุดแล้วดีกว่าไม่ได้ทำไรเลย
เธอคือผู้หญิงคนที่เราตามหามาตลอด
สวัสดีความรัก ไว้ก่อนนะตอนนี้ผมยังไม่พร้อมพบคุณ
นี่คือสเตตัสล่าสุดที่เธอโพสเมื่อคืน
สวัสดีครับนี่คือกระทู้แรกของผมหากผิดพลาดประการใดหรือพิมพ์ตกหล่นก็ขอโทษขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยนะครับ
เรื่องมันเกิดขึ้นตอนประมาณกลางเดือนมีนาคมที่ผ่านมาถ้านับรวมๆแล้วผมรู้จักกับเธอมาประมาณ6-7เดือนผมเห็นเธอครั้งแรกตอนอยู่ปี1วันแรกที่ผมพบเธอผมเจอเธอที่ร้านๆหนึ่งทึ่ผมไปนั่งกินประจำครั้งแรกที่ผมเจอเธอผมเห็นเธอขี่รถมากับเพื่อนจอดที่หน้าร้านซึ่งบังเอิญตอนนั้นผมก็มาถึงพอดีตอนแรกก็ไม่ได้คิดไรแค่คุยกับรุ่นพี่ที่สนิทกันว่า อืมมม..น่ารักนะ
หลังจากนั้นผมก็โทร เฟส ไลน์หาเธออยู่ตลอด(คงมีใครหลายคนน่าจะเข้าใจโมเมนต์แบบโลกนี้มันช่างมีความสุขเหลือเกินที่ได้คุยกับเขา โลกนี้เป็นสีชมพู. ความรู้สึกประมาณนี้แหละครับ5555)หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆนานซักพักนึงเห็นจะได้แล้ว...แต่จู่ๆเธอก็เงียบไปซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าสาเหตุมันคือไรจู่ๆเธอก็หายไปดื้อๆเลยไม่ติดต่อมาทักไปไม่ตอบ โทรไปไม่รับ ตอนนั้นผมรู้สึกเสียใจมากนะคือที่คิดไว้ว่าคนๆนี้คือผู้หญิงในฝันคนที่เราตามหามาตลอดคนที่โอเคคุยได้ทุกเรื่องคุยแล้วสบายใจแต่แล้วจู่ๆเธอก็หายไปแบบไม่มีปีมีขลุ่ยเลย เสียใจนะตอนนั้นเสียใจนะ555 ตอนนั้นผมก็ได้แต่โทษว่าตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอหายไป บางทีสาเหตุมันอาจจะเป็นที่ผมก็ได้ผมรู้สึกกับเธอมากเกินไปจนเธออาจจะอึดอัดหรือยังไม่พร้อมก็ได้ แล้วหลังจากที่เธอหายไปผมก็ไม่ได้คบไม่ได้คุยกับผู้หญิงอีกเลย และช่วงเวลาที่ผ่านมาหลายเดือนตั้งแต่ที่เธอหายไปผมได้แต่ภาวนาได้แต่เฝ้ารอว่าซักวันนึงผมจะได้กลับไปคุยกับเธออยากเจอเธออีกครั้ง จน.....กระทั่งขึ้นปี2ผมก็ใช้ชีวิตปกติที่ผมเคยทำก็กินเที่ยวเล่นตามประสาคนโสดผมไม่เคยว่าจะมีโอกาสได้เจอเธออีก......แต่แล้วจู่ๆผมก็เจอเธอโดยบังเอิญอีกครั้งที่ๆแห่งหนึ่งครั้งนี้ผมเดินเข้าไปหาเธอเลยประโยคแรกที่เธอถามผม"จำกันได้รึป่าว?"ตอนนั้นผมทั้งรู้สึกดีใจและเสียใจไปพร้อมๆกันนะ เสียใจที่เธอหายไปที่เธอเงียบไปเลยไม่ติดต่อกลับมาและดีใจที่เธอ"ยังจำ"ผมได้ ดีใจที่เธอ"ยังไม่ลืมกัน" ความรู้สึกตอนนั้นมันคละเคล้าปะปนกันไปหมดหลังจากวันนั้นผมก็อืมมมมเอาว่ะลองดูอีกรอบผมลองทักเธอไปหาเธอคุยกับเธอเหมือนๆเดิมแต่ครั้งนี้ผมพยายามบอกตัวเองว่า"ควรรักษาระยะห่างไว้ด้วย"ผมไม่อยากให้เธอรู้สึกอึดอัดและผมไม่อยากที่จะเสียเธอไปอีกครั้ง ครั้งนี้รู้สึกว่ามันดีนะมันโอเคกว่าครั้งที่แล้ว เราไปกินข้าวดูหนังกัน ขี่รถเล่นกัน มันเป็นช่วงเวลาที่โคตรมีความสุขนะผมอยากให้เวลามันเดินช้าๆอยากใช้เวลาอยู่กับเธอให้นานที่สุดในตอนนั้นผมอยากจะขอเธอเป็นแฟนแต่ผมกลัวว่าเธอจะหายไปอีกผมเลยเลือกที่จะเก็บคำๆนีไว้กับตัวเองก่อนค่อยบอกเธอตอนที่เธอพร้อมจะดีกว่า
แต่แล้ว....ผมรู้สึกว่าฝันที่ตัวเองกำลังวาดไว้มันกลับพังทลายลงมาจนผมจับต้นชนปลายไม่ถูก
"สวัสดีความรัก ไว้ก่อนนะตอนนี้ผมยังไม่พร้อมพบคุณ"นี่คือสเตตัสล่าสุดที่เธอโพสเมื่อคืน
เราจะไม่ยอมแพ้
เราจะพยายามให้ถึงที่สุดเว้ยยย
เราจะพยายามจนสุดความสามารถเพราะอย่างน้อยมันก็ได้ทำถึงที่สุดแล้วดีกว่าไม่ได้ทำไรเลย
เธอคือผู้หญิงคนที่เราตามหามาตลอด