นี้ก็เป็นกระทู้แรก อยากจะระบาย อยากรู้ว่ารู้สึกแบบนี้มันผิดไหม!!!
คือคุยกับคนๆนึงๆมาเป็นเวลานานเกือบ10ปี ช่วงเวลาที่คุยก็รู้สึกหลายๆอย่าง เป็นทั้งพี่ น้อง เพื่อน แต่ก็ไม่รู้ว่าอยู่ในฐานะอะไรกัน ยอมรับนะว่าตัวเราเองชอบเค้านะ ชอบมาตั้งแต่เริ่มคุยแล้ว เวลามันทำให้รู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ ช่วงเวลานั้นเที่ยวด้วยกัน คุยกันตลอด นี้แบบคือเฮ้ย!!!เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ป่ะ (แอบดีใจอยู่คนเดียว)
แต่พอถึงเวลาเราถามนะว่า”ชอบเราหรือเปล่า” เค้าก็ทำเฉยๆ
ทุกวันพิเศษเราทำของส่งไปให้ตลอด แต่ตัวเค้าก็รับนะ แต่เวลาถามก็ยังพูดเฉยๆว่ามีเยอะแล้วส่งมาทำไม คือทำตัวเฉยมาก
วันนี้แหละเจ็บสุด เค้าชวนไปเที่ยว รอบนี้ไปสองคนไปนอนค้างด้วย คืนนั้นก็ยอมเค้าเนอะ คิดว่ามันอาจมีอะไรดีๆก็ได้ หลังจากคืนนั้นก็ถามเหมือนเดิมว่า ชอบเรารึป่าว คำตอบคือ “อืม” แต่ก็ไม่ได้มีไรดีขึ้นเลย
ความรู้สึกแย่กว่าเดิมอีก ทุกความคิดอยู่ในหัวว่าที่ผ่านมาคืออะไร เราเป็นอะไรกันแน่
แต่รู้ไหมแก ... เราก็อยู่กับความเฉยเค้าได้มาได้อีกหลายปีเลย
แต่พอถึงจุดๆนึง เราเริ่มรู้สึกว่าทำมาขนาดนี้แล้วก็เหมือนเดิมไม่มีความชัดเจนอะไรสักอย่างเลย เราตัดสินเปิดใจมีคนใหม่ พอเค้ารู้ว่าเรามีแฟน เค้าโทรมาถามว่า “จะจบหรือไม่จบ” คือก็งง เราไม่เคยเปนแฟนกันจะไม่จบไม่จบทำไม หลังจากนั้นก็ห่างกันไปพักใหญ่ๆ
ไม่รู้มีอะไรมาดลใจให้ทักกัน แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนแต่ก่อนแล้ว เราคุยกันเรื่องเก่าๆ ทุกอย่างเริ่มเปิดเผยทั้งหมดถึงเหตุผลที่เค้าเปน เค้าก็ชอบเรามาตั้งแต่แรกแล้วเหมือนกัน แต่ที่ทำตัวเฉยเพราะเราอยู่กันในคนละฐานะ ไม่อยากให้มายุ่งกับเค้ามาก วันที่เรามีแฟนจิงจังเค้าเสียใจมาก และทุกวันนี้ก็รอเรากับไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เค้าจะไม่ทำตัวอย่างนั้นเลย เค้าพูดถึงความรู้สึกทุกอย่าง ทำเรา อึ้ง!!!ไปเลยจ้า (มาพูดอะไรตอนนี้)
แต่ทุกวันนี้เราก็คุยกันอยู่แต่ไม่ใช่ทางโทรศัพท์ ต่างคนก็ต่างรู้สึกเหมือนเดิม แต่ก็กลับไปไม่ได้แล้ว เรารู้นะว่ายิ่งคุยตัวเค้ายิ่งเสียใจ ก็บอกเค้าอยู่ตลอดนะว่าเปิดใจมีคนใหม่ได้แล้ว เค้าก็บอกไม่...
ความรู้สึกแบบนี้มันผิดไหม?????
ปล.นี้กระทู้แรก เขียนวกไปวนมา ก็ขอโทษด้วยนะ อยากระบาย
เคยไหม!!!คุยกับคนๆนึงเป็นเวลานาน แต่พอเลิกกันเพิ่งรู้ว่าเรารักกัน
คือคุยกับคนๆนึงๆมาเป็นเวลานานเกือบ10ปี ช่วงเวลาที่คุยก็รู้สึกหลายๆอย่าง เป็นทั้งพี่ น้อง เพื่อน แต่ก็ไม่รู้ว่าอยู่ในฐานะอะไรกัน ยอมรับนะว่าตัวเราเองชอบเค้านะ ชอบมาตั้งแต่เริ่มคุยแล้ว เวลามันทำให้รู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ ช่วงเวลานั้นเที่ยวด้วยกัน คุยกันตลอด นี้แบบคือเฮ้ย!!!เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ป่ะ (แอบดีใจอยู่คนเดียว)
แต่พอถึงเวลาเราถามนะว่า”ชอบเราหรือเปล่า” เค้าก็ทำเฉยๆ
ทุกวันพิเศษเราทำของส่งไปให้ตลอด แต่ตัวเค้าก็รับนะ แต่เวลาถามก็ยังพูดเฉยๆว่ามีเยอะแล้วส่งมาทำไม คือทำตัวเฉยมาก
วันนี้แหละเจ็บสุด เค้าชวนไปเที่ยว รอบนี้ไปสองคนไปนอนค้างด้วย คืนนั้นก็ยอมเค้าเนอะ คิดว่ามันอาจมีอะไรดีๆก็ได้ หลังจากคืนนั้นก็ถามเหมือนเดิมว่า ชอบเรารึป่าว คำตอบคือ “อืม” แต่ก็ไม่ได้มีไรดีขึ้นเลย
ความรู้สึกแย่กว่าเดิมอีก ทุกความคิดอยู่ในหัวว่าที่ผ่านมาคืออะไร เราเป็นอะไรกันแน่
แต่รู้ไหมแก ... เราก็อยู่กับความเฉยเค้าได้มาได้อีกหลายปีเลย
แต่พอถึงจุดๆนึง เราเริ่มรู้สึกว่าทำมาขนาดนี้แล้วก็เหมือนเดิมไม่มีความชัดเจนอะไรสักอย่างเลย เราตัดสินเปิดใจมีคนใหม่ พอเค้ารู้ว่าเรามีแฟน เค้าโทรมาถามว่า “จะจบหรือไม่จบ” คือก็งง เราไม่เคยเปนแฟนกันจะไม่จบไม่จบทำไม หลังจากนั้นก็ห่างกันไปพักใหญ่ๆ
ไม่รู้มีอะไรมาดลใจให้ทักกัน แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนแต่ก่อนแล้ว เราคุยกันเรื่องเก่าๆ ทุกอย่างเริ่มเปิดเผยทั้งหมดถึงเหตุผลที่เค้าเปน เค้าก็ชอบเรามาตั้งแต่แรกแล้วเหมือนกัน แต่ที่ทำตัวเฉยเพราะเราอยู่กันในคนละฐานะ ไม่อยากให้มายุ่งกับเค้ามาก วันที่เรามีแฟนจิงจังเค้าเสียใจมาก และทุกวันนี้ก็รอเรากับไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เค้าจะไม่ทำตัวอย่างนั้นเลย เค้าพูดถึงความรู้สึกทุกอย่าง ทำเรา อึ้ง!!!ไปเลยจ้า (มาพูดอะไรตอนนี้)
แต่ทุกวันนี้เราก็คุยกันอยู่แต่ไม่ใช่ทางโทรศัพท์ ต่างคนก็ต่างรู้สึกเหมือนเดิม แต่ก็กลับไปไม่ได้แล้ว เรารู้นะว่ายิ่งคุยตัวเค้ายิ่งเสียใจ ก็บอกเค้าอยู่ตลอดนะว่าเปิดใจมีคนใหม่ได้แล้ว เค้าก็บอกไม่...
ความรู้สึกแบบนี้มันผิดไหม?????
ปล.นี้กระทู้แรก เขียนวกไปวนมา ก็ขอโทษด้วยนะ อยากระบาย