ขอระบายหน่อยนะครับ เหนื่อยและท้อกับชีวิตเหลือเกิน

เหนื่อยกับชีวิต ดิ้นรนกับพ่อแม่มาตั่งแต่เด็ก   เด็กๆอดๆอยากๆ ห่อกับข้าวจากโรงเรียนมาบ้าน  ทำงานรับจ้างตั้งแต่ป.4 ป.5   จนตอนนี้เรียนจะจบแล้ว แต่มันก็ยังเหนื่อยกายเหนื่อยใจที่ยังไม่สามารถที่จะมีเงินให้พ่อแม่ได้  ทุกวันนี้ก็แทบไม่ได้กลับบ้านเพราะคิดว่าเราไม่มีอะไรที่จะให้พ่อแม่  อยากที่จะหยุดเรียนแต่ก็นึกถึงพ่อแม่ที่รอเห็นวันที่เราเรียนจบ    แถมคนแถวบ้านก็ว่าเราเสียๆหายๆจนพ่อแม่คิดมาก มาพูดโอ้อวดลูกตัวเองเรียนนั่นเรียนนี่  เป็นนั่นเป็นนี่  พ่อแม่ก็อยากเห็นเราได้ดี  แต่เราก็รู้ตัวเราตอนนี้ว่ามันไม่มีอะไรดีเลย เราคงจะทำให้อย่างคนอื่นเขาทำไม่ได้ เราไม่พร้อมที่จะกลับบ้านได้แต่คุยกับพ่อแม่ผ่านโทรศัพท์ กลับบ้านทีปีละครั้ง สองปีครั้ง พี่กับน้องก็ถามว่าไม่กลับบ้านหรอ เราก็บอกว่าไม่พร้อมที่จะกลับ เรายังไม่ประสบความสำเร็จอะไรในชีวิตเลย ชีวิตเหมือนจะมีแต่เรื่องล้มเหลว  ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ กลับบ้านไปแต่ละทีก็มีแต่คนถามเสียๆหายๆเลยไม่กล้าจะกลับบ้านได้แต่คิดและหาหนทางที่จะทำให้ตัวเองประสบความสำเร็จในชีวิตบ้าง แล้วกลับบ้านด้วยความภาคภูมิใจ  แต่ถึงวันนี้ก็เหนื่อยและท้อมากเลย หนทางมืดมิดไปหมด #ระบายหน่อยนะครับ