เรื่องราวในอดีตที่น่าจดจำ

ผมรู้จักผู้หญิงคนนึง เมื่อสี่ปีก่อนครับ เธอเป็นคนร่าเริงคุยเก่ง สนุกสนานมาก เธอน่ารักจนใครๆหลายๆคนหมายปองเธอครับ แต่ผมไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้เท่าไร จะคุยกันก็แค่เรื่องงานเท่านั้น #ลืมบอกไปเธอเพิ่งเรียนจบมาทำงานใหม่ๆ  เธอเป็นหัวหน้าแผนกฝ่ายผลิตครับ ผมเป็นช่างซ่อมบำรุง เวลาเครื่องมีปัญหาเธอก็จะวิ่งมาตามผมที่ห้องช่างเสมอ ส่วนใหญ่รุ่นพี่ๆก็จะขอไปแทน ผมก็ให้รุ่นพี่ไปเสมอๆครับ จนวันนึงเธอเดินมาที่ห้องช่าง แล้วก็เดินเข้ามาหาผม ดึงมือผมแล้วก็ลากผมมาที่ไลน์ผลิตพลางก็พูดกับผมแบบงอลๆว่า "ฉันตามนายให้ไปซ่อม แต่นายกับใช่คนอื่นมาทำแทน ถ้าไม่อยากทำก็ลาออกไปเลยไป" ผมเป็นคนพูดอะไรตรงๆครับ ผมก็ตอบเธอกลับไปว่า "ก็พวกพี่ๆเข้าชอบเธอนิ มีแต่คนอยากมาซ่อมให้เธอกันทั้งนั้น ทำไมไม่ใช้พวกเค้าล่ะ" เธอหยุด แล้วก็มองหน้าผม สายตาเธอดุมาก จองตาผมไม่กระพริบเลย จากที่ผมเป็นคนไม่คิดอะไรกลับหน้าแดงขึ้นมาเฉยๆ แล้วเธอก็พูดกับผมว่า "ฉันไม่ชอบผู้ชายพวกนั้นเลย มีแต่พวกโรคจิต" ผมอดยิ้มไม่ได้ แต่ก็ยิ้มแบบเก็บอาการ เธอทำหน้าคิ้วขมวดใส่ ใบหน้าเธอตอนนั้น ไม่รู้สิ ผมชอบตอนเธอทำหน้าแบบนั้น ก่อนที่ผมจะคิดอะไรไปมากกว่านั้น ผมก็ตัดบทเธอด้วยการถามว่า "แล้วตามเรามีอะไรรึป่าว" เธอก็เลยพาผมเดินมาดูรางผลิตครับ รางผลิตมันจะเป็นรางยาวๆเหมือนสายพานงานมันจะไหลไปตามราง จะมีพนักงานค่อยเช็คว่าชิ้นไอซีมันตรงตะกั่วหรือเปล่า แล้วเธอก็พูดกับผมว่า 'รางมันหยุดบ่อยมากทำให้งานตินกัน ดันจนชิ้นงานตกรางเลย" ผมก็เลยไปเช็คดูครับ แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ รุ่นพี่แกวางยาไว้ครับ ให้เครื่องหยุดบ่อยจะได้มาซ่อมอีก ผมใช้เวลาซ่อมอยู่พักนึงครับ หลังจากที่ผมทำเสร็จและกำลังจะกลับห้องช่าง เธอวิ่งมาจับแขนผมแล้วพูดว่า "ขอเบอร์นายหน่อยสิ ถ้ามันพังอีกเราขี้เกียจวิ่งไปตามน่ะ โทรบอกไวกว่า" ตอนนั้นมือผมถือโทรศัพท์อยู่พอดีครับ เธอขว้างออกจากมือผม แล้วก็ถามว่ารหัสผ่านอะไร ผมเงียบครับ เธอหันมามองหน้าผม ทำคิ้วขมวดใส่อีก ไม่รู้สิครับ แต่ตอนนั้นดันหลุดปากบอกรหัสไปโดยไม่รู้ตัว เธอกดเบอร์ตัวเองแล้วโทรหาผม เมมชื่อให้เสร็จสับ แล้วเธอก็ยืนโทรศัพท์ให้ผมพร้อมกับพูดว่า "ถ้าเราโทรไปตามแล้วนายใช้คนอื่นมา เราฆ่านายแน่ เข้าใจไหม" ผมก็เป็นประเภทปากไวไปหน่อย ก็ตอบเธอไปว่า "คิดว่ากลัวรึไง แล้วถ้าเราติดซ่อมเครื่องอื่นอยู่ เราจะมาได้ไง เบอร์ช่างตั้งเยอะแยะทำไมต้องตามแต่เราล่ะ" เธอมองผมแบบค้อนๆใส่ ยืนนิ่งแล้วก็ก้มหน้า ผมรู้ตัวเลยว่าพูดอะไรไม่คิดอีกแล้ว ผมก็เลยพูดขึ้นมาว่า "เออๆ ถ้าว่างก็จะมาให้ล่ะกัน แล้วเบอร์ช่างคนอื่นไม่มีรึไง" เธอเหงยหน้ามาสั่นหัวเบาๆ แล้วก็พูดว่า "เราให้มีของนายคนดียวก็พอแล้วล่ะ" ไม่รู้สิครับ ใจมันเต้นแรงมาก เก็บอาการแล้วก็จะเดินออกมา ก่อนจะเดินพ้นประตูเธอก็พูดขึ้นมาอีกว่า "ถ้าโทรไปคุยนอกเวลางานได้ไหม" หัวใจเต้นแรงกว่าเดิมอีกครับตอนนี้ ผมไม่ได้ตอบอะไรแล้วก็เดินออกมา นั้นคือจุดเริ่มต้นของผมครับ รู้สึกรักการทำงานขึ้นมาเลย ไม่รู้ทำไม ผมชอบใบหน้าเธอตอนคิ้วขมวดมากเลย