สวัสดีค่ะ วันนี้เราก็มีเรื่องเกี่ยวกับยายมาเล่าให้ฟังกันค่ะ
กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรา ผิดพลาดยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ
(อาจจะยาวไปนิดนึงจะพยายามย่อค่ะ^^)
ยายเราป่วยด้วยโรคมะเร็งลำไส้ค่ะ เป็นมาปีกว่าอาการก็เริ่มทรุดลง
เข้าๆออกๆโรงพยาบาลอยู่หลายรอบมาก
ยายเราฉายแสงไม่ได้ค่ะเพราะเป็นความดัน(แม่บอกนะคะ)
จนมาถึงช่วงที่เราใกล้สอบแล้ว ช่วงนั้นยายก็อยู่โรงพยาบาล ยายเราเริ่มเป็นหนักแล้ว
แม่ไลน์มาบอกว่า อยู่ดีๆยายก็พูดประมาณว่าดุเรากับน้องชายว่าอย่าเล่นกันเสียงดังเดี๋ยวหมอด่า
(ตอนนั้นเราอยู่กรุงเทพค่ะ เราอยู่กับพ่อ แม่เลิกกับพ่อตั้งแต่เราป.4
แล้วแม่ก็ย้ายกลับไปอยู่อุตรดิตถ์แต่อยู่บ้านคนละหลังกับยายตา)
แม่นอนเฝ้ายายที่โรงพยาบาลคนเดียวค่ะ แต่แม่บอกว่า ยายพูดกับแม่ว่า
"ค่ำแล้วทำไมยังไม่กลับ ไปกับเขาสิ เขากับกันแล้ว"
ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดว่ายายจะเป็นอะไรมาก
หลังจากนั้นไม่กี่วันยายก็ออกจากโรงพยาบาลมาอยู่บ้านค่ะ
ตอนนั้นยายพูดไม่ได้แล้ว จำได้ว่าตอนนั้นวันพุธแม่เปิดกล้องให้เราคุยกับยาย
ยายได้แต่มองเราค่ะ แม่เราก็พูดกับยายว่า เนี่ยจำได้มั๊ยเนี่ยใคร ใช่หลานมั้ย ไหนลองเรียกหลานสิ
ยายก็มองเราผ่านโทรศัพท์แม่ค่ะ แล้วยายก็พูดว่า "ตอง" (ชื่อเรา)
แม่เล่าให้ฟังว่า ตอนแม่เปิดกล้องให้เราคุยกับยาย ยายเอื้อมมือจะมาจับโทรศัพท์ คิดว่าเรามาจริงๆ
เราจึงตัดสินใจกลับไปหายายค่ะ ไปวันเสาร์นั้นเลย
พอแม่ไปรับเราที่สถานีรถไฟ แม่ก็เล่าให้ฟังว่า ยายเอาแต่เพ้อถึงคนที่ตายไปแล้ว
บางทีก็พูดว่า "...(ชื่อคนที่ตายไปแล้ว)มานั่งเงียบๆทำไม ไม่พูดไม่จาเลย"
พอเราไปถึงบ้านยาย เราก็ไปนั่งข้างๆยายค่ะ ญาติๆก็ถามยายว่า หลานว่าหาเนี่ย จำได้มั๊ย
แต่คือยายจำเราไม่ได้ค่ะ เราถามว่า "จำได้มั๊ย ใครเนี่ย" ยายก็ส่ายหน้า
พอคืนวันอาทิตย์(เรากลับวันจันทร์ค่ะลาโรงเรียน) เราไปนั่งคุยกับยาย
ตอนนั้นยายจำเราได้ค่ะ ยายก็บอกว่า "ตอง บอกตาให้เอาค่าไถ่ไปให้เขาสิ เขาปิดทางหมดเลย ยายออกไม่ได้"
เราเลยเรียกตามาดู ยายบอกกับตาว่า มีคนตามเรามา เป็นคนธรรมดาคนนึงคนแก่คนนึง(ยายไม่ได้พูดว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย)
ตอนนั้นเราก็แอบขนลุกนิดหน่อย แต่คืนนั้นพวกเพื่อนยายที่มาเยี่ยมก็พากันสวดชินบัญชรไล่ไปค่ะ
ยาย ..
กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรา ผิดพลาดยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ
(อาจจะยาวไปนิดนึงจะพยายามย่อค่ะ^^)
ยายเราป่วยด้วยโรคมะเร็งลำไส้ค่ะ เป็นมาปีกว่าอาการก็เริ่มทรุดลง
เข้าๆออกๆโรงพยาบาลอยู่หลายรอบมาก
ยายเราฉายแสงไม่ได้ค่ะเพราะเป็นความดัน(แม่บอกนะคะ)
จนมาถึงช่วงที่เราใกล้สอบแล้ว ช่วงนั้นยายก็อยู่โรงพยาบาล ยายเราเริ่มเป็นหนักแล้ว
แม่ไลน์มาบอกว่า อยู่ดีๆยายก็พูดประมาณว่าดุเรากับน้องชายว่าอย่าเล่นกันเสียงดังเดี๋ยวหมอด่า
(ตอนนั้นเราอยู่กรุงเทพค่ะ เราอยู่กับพ่อ แม่เลิกกับพ่อตั้งแต่เราป.4
แล้วแม่ก็ย้ายกลับไปอยู่อุตรดิตถ์แต่อยู่บ้านคนละหลังกับยายตา)
แม่นอนเฝ้ายายที่โรงพยาบาลคนเดียวค่ะ แต่แม่บอกว่า ยายพูดกับแม่ว่า
"ค่ำแล้วทำไมยังไม่กลับ ไปกับเขาสิ เขากับกันแล้ว"
ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดว่ายายจะเป็นอะไรมาก
หลังจากนั้นไม่กี่วันยายก็ออกจากโรงพยาบาลมาอยู่บ้านค่ะ
ตอนนั้นยายพูดไม่ได้แล้ว จำได้ว่าตอนนั้นวันพุธแม่เปิดกล้องให้เราคุยกับยาย
ยายได้แต่มองเราค่ะ แม่เราก็พูดกับยายว่า เนี่ยจำได้มั๊ยเนี่ยใคร ใช่หลานมั้ย ไหนลองเรียกหลานสิ
ยายก็มองเราผ่านโทรศัพท์แม่ค่ะ แล้วยายก็พูดว่า "ตอง" (ชื่อเรา)
แม่เล่าให้ฟังว่า ตอนแม่เปิดกล้องให้เราคุยกับยาย ยายเอื้อมมือจะมาจับโทรศัพท์ คิดว่าเรามาจริงๆ
เราจึงตัดสินใจกลับไปหายายค่ะ ไปวันเสาร์นั้นเลย
พอแม่ไปรับเราที่สถานีรถไฟ แม่ก็เล่าให้ฟังว่า ยายเอาแต่เพ้อถึงคนที่ตายไปแล้ว
บางทีก็พูดว่า "...(ชื่อคนที่ตายไปแล้ว)มานั่งเงียบๆทำไม ไม่พูดไม่จาเลย"
พอเราไปถึงบ้านยาย เราก็ไปนั่งข้างๆยายค่ะ ญาติๆก็ถามยายว่า หลานว่าหาเนี่ย จำได้มั๊ย
แต่คือยายจำเราไม่ได้ค่ะ เราถามว่า "จำได้มั๊ย ใครเนี่ย" ยายก็ส่ายหน้า
พอคืนวันอาทิตย์(เรากลับวันจันทร์ค่ะลาโรงเรียน) เราไปนั่งคุยกับยาย
ตอนนั้นยายจำเราได้ค่ะ ยายก็บอกว่า "ตอง บอกตาให้เอาค่าไถ่ไปให้เขาสิ เขาปิดทางหมดเลย ยายออกไม่ได้"
เราเลยเรียกตามาดู ยายบอกกับตาว่า มีคนตามเรามา เป็นคนธรรมดาคนนึงคนแก่คนนึง(ยายไม่ได้พูดว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย)
ตอนนั้นเราก็แอบขนลุกนิดหน่อย แต่คืนนั้นพวกเพื่อนยายที่มาเยี่ยมก็พากันสวดชินบัญชรไล่ไปค่ะ