ตามดูโบ๊ทตั้งแต่วีคแรกเลยเพลียกับปากของโบ๊ทมากๆ
แต่ก็เห็นการปรับตัวของโบ๊ทเรียกได้ว่าโบ๊ทเป็นเด็กเอเอฟที่โตในบ้านจริงๆ
แต่ก่อนจะออกจากบ้านก็ยังเป็นห่วงกลัวปากและความอินดี้ของโบ๊ทมากๆ
ตอนทางคลับขอให้เขียนเรียงความบอกความในใจ
เขียนไปเยอะเลย สอนโน้นสอนนี้ตามประสาคนแก่ อยากให้ลูกหลานได้ดีมีงานมีการทำ พูดง่ายๆกลัวคนไม่รัก ไม่ให้งาน555

แต่พอออกจากบ้านมาจริงๆ มีความรู้สึกว่าเสียเวลาเขียนจริงๆ555
เพราะไม่ต้องสอนหรือเเนะอะไรโบ๊ทก็ทำได้โดยไม่ต้องห่วง
เรียกว่าโบ๊ทรู้อยู่ คือรู้ว่าจะอยู่อย่างไรให้คนรักโดยไม่ต้องสูญเสียตัวตนของโบ๊ทเอง
เปิดรับโอกาสที่เข้ามา และกล้าขอโอกาส และไม่ทำให้คนที่ให้โอกาสผิดหวังเพราะเต็มที่

อยากบอกโบ๊ทว่า ถ้าโบ๊ทเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆโบ๊ทจะมีคนรักเพิ่มขึ้น และคนที่รักโบ๊ทก็ไม่ทอดทิ้งโบ๊ทแน่ๆไม่ต้องห่วง
และโบ๊ทคงนิสัยที่คิดถึงและคอยช่วยเหลือคนอื่นอย่างนี้ไปเรื่อยๆรับรองเด็กคิดดีมีที่ไปแน่ๆ

ส่วนเรื่องบอกรักโบ๊ทเพราะอะไร กระทู้ล่างๆบอกหมดแล้ว ไม่ต้องพูดให้ซ้ำซาก
และอยากบอกว่ารักโบ๊ทแม้ว่าจะทำให้ปวดตับและพาขึ้นรถไฟเหาะบ่อยๆ
เหมือนรักลิเวอร์พูลแม้จะทำให้ปวดตับอย่างไรก็ยังรัก  รักแล้วให้ใจไปแล้วไม่คิดเอาคืน5555

สุดท้ายเป็นเด็กดีมีน้ำใจ เต็มที่กับงานรักษาตัวตนที่เป็นธรรมชาติอย่างนี้
โบ๊ท  "you never walk alone" แน่ๆ