ทางที่รัก ทางที่ถูก

สวัสดีค่ะวันนี้จะมาเล่าเรื่องความอึดอัดในใจของตัวเอง เป็นกระทู้ที่สองที่ตั้งขึ้นมา หากผิดพลาดยังไงก็ขอโทษด้วยนะ
ตอนนี้เราอยู่ในช่วงม6เทอม1แล้ว เราเรียนอยู่ที่เหนือละสอบติดภาคเหนือมหาวิทยาลัยชื่อดังในภาค แต่เป็นคณะที่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่จะบอกว่าฟลุ๊คก็เป็นได้ เราไม่ได้เป็นเด็กดีและเรียบร้อย เราเป็นเด็กธรรมดาคนนึ่งหน้าตาใช้ได้กริยาท่าทางก็ตามกาละเทศะ เป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงเมื่ออยู่ตัวคนเดียว เป็นคนที่ชอบเงียบแต่ถ้าได้พูดก็จะพูด ชอบวาดภาพมากๆ เข้าเรื่องกันน่ะค่ะ นร.มอปลายคงเครียดกับการเข้ามหาลัยแทบทุกคน เราเองก็คนนึ่งถึงแม้จะมีที่เรียนแล้ว เราพยายามไขว้คว้าให้มากที่สุด สุดท้ายเราก็คว้าน้ำเหลวเราตั้งใจที่จะสอบคณะหนึ่ง เราพยายามที่จะติวเอง ทำเอง โดยที่พ่อแม่ไม่ได้พาไปเรียนพิเศษที่ไหน เราศึกษาหาความรู้เอง คือแบบเราพยายามที่สุดแล้วอะ แต่สุดท้ายทางครอบครัวของเราไม่สนับสนุนให้เราไปทางนี้ เหมือนความฝันทั้งหมดที่เราตั้งไว้มันพังไปหมดเลยค่ะตอนนี้เรารู้สึกเคว้งมาก รู้สึกแย่มากๆ แย่จนเราอธิบายออกมาไม่ได้ เราพลาดโอกาสที่จะทำ เราพลาดทุกสิ่งทุกอย่าง มันเหมือนเราทำแต่ไม่มีผลอะไรเลย ความคิดเราตอนนี้คือ ขอแค่ไปสอบ … ขอแค่ทำซักครั้ง…. ขอแค่ทำตามฝัน… แต่คำตอบที่ตอกหน้าคือ “ไม่ได้” เราหน้าชามากค่ะ รู้ว่าเขาเป็นห่วง เราเป็นผญตัวคนเดียว แต่เราจะสอบได้ไมอีกที เราก็แปลกใจนะเสียเงินไปแล้ว แค่ไปสอบมันก็ไม่เสียหายอะไรใช่ไมค่ะ เราเดินตามทางที่เขาวางไว้ตลอดมา เราไม่เคยออกนอกทางที่กำหนดให้เดิน เรารักที่จะทำสิ่งใดเขาไม่ได้ที่จะสนับสนุนอะไรเลย เราก็ได้แค่เพียงทำเอง หาเอง ค้นคว้าเอง แต่ก็ไม่เป็นไรเราก็พร้อมที่จะเดินตามทางที่เขาวางไว้มันคงเป็นทางที่ถูกแล้วจริงๆ
   บั้นปลายสุดท้ายของชีวิตมัธยมคิดให้ดีๆนะเพื่อนๆรักอะไรชอบอะไรก็ทำไปเถอะ ขนาดเรายังไม่มีโอกาสได้ทำเลย….