ใครมีชีวิตที่แย่กว่าเราไหมคะ

แต่ก่อนบ้านเราค้าขายดีมากรายได้ไม่ต่ำกว่า2-3แสนต่อสัปดาห์ครอบครัวเราอบอุ่นมากพอวันนึงพ่อแม่เราเลิกกันเรามีน้องชายคนนึงและเราเป็นผู้หญิงพ่อกับแม่ตกลงว่าจะแบ่งกันเลี้ยงพ่อเราเลี้ยงน้องชายส่วนแม่เลี้ยงเราเราอายุห่างกับน้อง2ปีพ่อกับแม่เราเลิกกันตอนเราอยู่ประมาณป.3ตอนนี้เราอยุ15คะเริ่มเรื่องชีวิตเราเลยแม่ไปอยู่กับสามีใหม่ที่จังหวัดอื่นยายเราเลยต้องเลี้ยงเราแทนช่วงนั้นเราอยู่ป.4มั้งนะเรากะน้องก็ไม่ค่อยเจอกันเลยถึงแม้จะเรียนรรเดียวกันน้องเราพ่อไปรับไปส่งส่วนเรายายเราจ้างสามล้อไปส่งคะ ขากลับให้เราเดินกลับเองชีวิตช่วงนั้นมันแย่ๆไปเลยสำหรับเราจากแต่ก่อนครอบครัวอบอุ่นอยากได้อะไรก็ได้ต่างจากตอนนี้มาก แล้วชีวิตก็เริ่มแย่ขึ้นช่วงที่เข้าม.1 เราบังเอิญสอบติดโรงเรียนดังของจังหวัดยายเราก็ให้เรียนคะเราเข้าไปเรียนเจอเพื่อนดีๆเราแอบอิจจฉาเพื่อนเหมือนกันนะมีพ่อแม่ขับรถยนต์มารับมาส่งได้จัดฟันได้มีของดีๆใช้มีโทรศัพท์ใช้ต่างจากเรามากเราไม่มีอะไรเลยเราเดินมารรจากบ้านประมาน1กิโลไปกลับทุกวันเวลาเรียนพิเศษก็ต้องโหนสองแถวไปได้ค่าขนมวันละร้อยอยากได้อะไรต้องใช้เงินตัวเองเวลาอยู่บ้านยายเราใช้คำว่ากูคุยกับเรายายกับน้าเราก็จะชอบใช้เราทำนู้นทำนี้แล้วตอนนี้ยก็ใกล้จะปิดเทอมเราไม่อยากอยู่บ้านเลยเราแค่อยากมาระบาย เพราะรู้สึกว่าเหมือนเราเป็นเด็กมีปมด้อยเลยเนอะเรายังไม่กล้าบอกแม้แต่เพื่อนสนิทเลยว่าพ่อแม่เราเลิกกันเรากลัวเขามองเราว่าเป็นตัวประหลาด เรากลัวเพื่อนล้อว่า ลูกพ่อแม่เลิกกันบ้านอยู่ในสลัมป์เวลาไปบ้านเพื่อนก็คิดในใจว่าทำไมเราไม่ได้มีชีวิตดีๆแบบคนอื่นๆเขาบ้างวะ เราคิดว่าเราอายุยังน้อยประสบการณ์ยังน้อยอยากได้คำแนะนำจากผู้ใหญ่หรือเพื่อนๆหรือคนที่เป็นพ่อแม่คนแนะนำเราหน่อยนะคะว่าควรจะทำอะไรต่อไปกับชีวิตดีคะขอบคุณที่เข้ามาอ่านและแนะนำล่วงหน้าคะ