สวัสดีครับชาวพันทิปทุกคน พอดีรู้จักเว็บนี้มานานแล้วแต่ไม่เคยมีโอกาสได้สมัครเป็นสมาชิกเลย นี้เป็นกระทู้แรกที่รวบรวมความกล้าตั้งขึ้นมา ถ้าผิดพลาดตรงไหน ก็ขอประทานอภัยและโปรดชี้แนะแนวทางให้ด้วยนะครับ ผมไม่รู้จะไประบายที่ไหนให้ใครฟังดี ก็เลยขอเปิดกระทู้ระบายในพันทิปซักหน่อย ยังไงก็ขอรบกวนหน่อยนะครับ
ขออนุญาตระบายเลยนะครับ คือว่า ผมเรียนจบมัธยมโรงเรียนไม่ได้ดังระดับจังหวัดมากมาด้วยเกรดประมาณ 2 กว่าๆ ในสายวิทย์-คณิต มีเพื่อนที่อยู่ระดับเดียวกันและเรียนเก่งกว่าคอยช่วยเหลือพึ่งพากันอยู่ตลอด ผมไม่ใช่คนขยันหรือหัวดีอะไรมากนักก็เลยมีปัญหากับพวกวิชาคำนวณอย่างคณิตกับฟิสิกส์อยู่บ้าง แต่เพื่อนๆก็เข้าใจดีและคอยยื่นมือเข้ามาช่วยติวให้ผมอยู่ตลอด ถึงผมจะเรียนได้เกรด 2-3.5 ในแต่ละวิชา ในขณะที่เพื่อนๆผมได้ 3.5-4 กันทั้งนั้น เพื่อนๆก็ไม่เคยพูดจาดูถูกผม มีการแซวหัวเราะขำขันอยู่บ้างแต่ผมก็ไม่รู้สึกอึดอัดกับพวกนี้เลยเวลาอยู่ด้วยกัน
จนกระทั่งเรียนจบม.ปลาย ขึ้นมหาลัย เพื่อนๆก็แยกย้ายกันไปสอบ ไปสมัครตามคณะที่ใฝ่ฝัน ผมเองก็มีคณะในดวงใจอยู่เหมือนกันแต่ดูเหมือนเกรดและความสามารถผมไม่ถึง ก็เลยมาจบที่ตัวเลือกสุดท้ายก็คือคณะรัฐศาสตร์ของมหาลัยหนึ่ง ซึ่งก็ไม่เลวร้ายซักเท่าไรสำหรับผม และโชคดีมากที่ในมหาลัยเดียวกันมีเพื่อนผมเรียนอยู่ด้วย ช่วงรับน้องก็เลยหาเรื่องนัดเจอ นัดไปจอยกันบ่อยมาก แต่ผมก็ตระหนักอยู่ว่าจะอยู่กับวงเพื่อนเก่าอย่างเดียวไม่ได้ ต้องเปิดโลกหาเพื่อนในสังคมใหม่บ้าง และนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นครับ
เพื่อนในคณะเดียวกันของผมที่ผมเริ่มเข้าหาและเริ่มทำความรู้จัก ค่อนข้างมีภูมิหลังการเรียนดีมากเลย เรียนจบมัธยมจากโรงเรียนประจำจังหวัดบ้างละ ดีกรีเด็กเรียนเก่งประจำชั้นบ้างละ ใฝ่เรียนเพื่อใบปริญญา 2 ใบควบกับอีกมหาลัยด้วยก็มี แต่ก็ยังมีพวกเดินตามลิขิตชีวิตแบบไม่ซีเรียสเหมือนผมด้วย ช่วงแรกๆที่รู้จักกันตอนรับน้องมีกิจกรรมให้ทำเยอะก็เลยสนิทกันเร็ว ทำให้ผมรู้ว่าเพื่อนกลุ่มนี้มีความคิดความชอบเหมือนๆผมอยู่บ้าง ก็เลยไม่รู้สึกเกร็งมาก เวลานั้นเหมือนสีสันชีวิตเด็กมหาลัยเปี่ยมล้น จะคุย จะทำอะไรก็สนุกไปหมด และเพื่อนๆสมัยมัธยมของผมเองก็เจอเรื่องแบบเดียวกัน แต่นั้นก็ทำให้เวลาที่จะเจอกันแบบเดิมน้อยลงไป แต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะก็ยังติดต่อกันเหมือนเดิม
มันเป็นแบบนั้นเรื่อยมาจนถึงช่วงกลางเทอม เพื่อนกลุ่มเก่าติดต่อน้อยลงเพราะต่างคนต่างเรียน ต่างสังคมเพื่อน กับเพื่อนกลุ่มใหม่ที่สนิทกันขนาดเล่าเรื่องน่าอายให้ฟังได้แล้ว แต่พอถึงช่วงหลังสอบเกรดออก ผมนี้ก็ยังเหมือนเดิม เกรดกลางๆแบบพ้นเส้นมาได้ก็คือ C C+ ถึง B แต่เกรดรวมนับว่าอนาถเพราะแค่ 2 ต้นๆเอง พวกรุ่นพี่บอกว่าแรกๆก็มีบ้างที่ปรับตัวไม่ทัน ผมก็จิตตกนิดหน่อยเพราะกลัวจะอยู่ไม่จบพร้อมเพื่อน ยิ่งเรียนชั้นสูงขึ้นก็เริ่มยากขึ้น แต่พอถูกเพื่อนถามว่าได้เกรดอะไร ผมก็อายไม่กล้าบอกก็เลยตัดจบแค่ผ่านไม่ F ก็พอ
เหมือนโลกเบี้ยวเลยครับ พอตอบไปแบบนั้นเพื่อนๆก็เริ่มอวดเกรดของตัวเองให้ดู ว่า A บ้าง B+ บ้าง เกรดรวมได้ 3 กว่าๆ จบด้วย "ทำไมทำได้แค่นี้วะ" แอบเจ็บนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก จนสอบอีกครั้งปลายภาค ผมพยายามเต็มที่แล้วแต่ก็ได้สูงสุดจริงๆแค่ B ต่ำกว่านั้นก็ D แล้ว เกรดรวมปีนับว่าดีขึ้นจาก 2 ต้นๆมาเป็น 2 กลางๆ แม่ผมก็ดีใจที่เกรดผมขึ้น ผมเองก็ดีใจ แต่เพื่อนก็ยังพูดเหมือนเดิม "ทำไมทำได้แค่นี้" แล้วหลังจากนั้นก็เริ่มดูถูกผมเรื่อยๆ เวลามีงานกลุ่มอะไรใช้หัวคิดจะไม่ถามความเห็นผมและแยกกันไปคิดเอง งานปฏิบัติต่างๆจะโยนมาที่ผมหมด ผมก็ไม่ซีเรียสหรอก เพราะคิดว่าคงดีที่สุดแล้ว แต่ผมไม่ชอบเลยเวลาพวกนั้นคุยกันเรื่องเกรด เรื่องคะแนนสอบ คะแนนเก็บ แล้วทำเหมือนดูถูกผมที่ผมเรียนได้แค่พอผ่านแบบนี้ และเรื่องพวกนั้นก็ทำให้ผมเริ่มไม่มีบทบาทในกลุ่ม เริ่มเงียบ คุยกับใครก็ไม่มีใครฟัง เคยลองชวนคุยจริงจังนะแต่เหมือนจะไม่ค่อยโอเคซักเท่าไร ทำท่าเหมือนไม่สนใจ ทุกวันนี้เลยเหมือนแค่ยิ้มฝืนๆ หัวเราะฝืนๆ ตามไปเท่านั้น ผมเริ่มอึดอัดที่อยู่กับพวกนี้ในหลายๆอารมณ์ ทำเหมือนจะแบนผมออกจากกลุ่มเป็นนัยๆเพราะผมเรียนไม่เก่ง เกรดแย่ มันเริ่มเป็นแบบนั้นตั้งแต่เกรดออกเลยครับ
ปัจจุบันปี 2 ผมก็ยังเป็นแบบเดิม ฝืนยิ้ม ฝืนหัวเราะ อยู่เงียบๆคนเดียว ก้มหน้าเขี่ยโทรศัพท์ส่องข่าวไปเรื่อยเปื่อย แต่เวลาเพื่อนมีปัญหาอะไรหนักใจหรือต้องการระบาย ความเป็นเพื่อนผมก็ยังมีผมก็เสนอหน้าไปฟัง ออกปากแนะนำบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะเป็นอะไรที่พวกนั้นคุยกันแบบรู้กันเองซ่ะมากกว่า ผมเริ่มฟังพวกนั้นน้อยลง หันมาอยู่คนเดียวมากขึ้น แต่เวลาโดนเรียกก็จะทำตัวมีส่วนร่วมตลอด แต่สิ่งเดียวที่ผมรู้สึกอึดอัดก็คือเรื่องเกรดวัดผลการเรียนนี่แหละ ทุกวันนี้ผมก็ทำให้ดีที่สุดตามแบบของผม แต่ก็ชอบโดนถามเชิงแขวะตลอดว่า "ได้เกรดอะไร" ผมก็จะตอบแบบเดิมว่าไม่ F หรอก แล้วก็โดนเมินไปตามระเบียบ พวกนี้มันเป็นพวกใฝ่เรียน นั่งหน้าคลาสตลอด กลุ่มมัธยมผมก็เป็น นั่งหน้าห้อง คุยเล่นกับอาจารย์ แซวพวกผู้หญิงกลุ่มแม่ๆขำๆ แต่มันไม่เคยทิ้งผม และผมก็รู้สึกว่าพวกมันสำคัญ มันไม่เคยดูคุณค่าผมจากเกรด ผมเองก็ไม่ได้ดูมันจากเกรดแต่เพราะมันเป็นคนดี พึ่งเคยเจอ จะเล่นหัวด่าหม่อมก็รู้ว่ามันเล่น มันจะโกหกเพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้เรื่องน่าอายผมก็ไม่เคยว่าเพราะเข้าใจมันคงไม่อยากให้ใครจี้จุดจริงๆ แต่กับเพื่อนมหาลัยกลุ่มนี้ ผมแยกแทบไม่ออกว่า เวลามันด่ามันแซวผม คือมันคิดจริงๆรึเปล่า แซวเรื่องสูงกว่า ขาวกว่าอยู่ได้
ตุ๊ดรึเปล่าวะมานั่งสนใจเรื่องแบบนี้? ผมไม่เคยเปิดประเด็นเล่าเรื่องตัวเองก่อนเลย ก็ดันไปนินทากันว่าผมชอบอวดตัวเอง มันรู้เรื่องของผมซักเท่าไรเชีย เวลาผมมีปัญหาพวกมันไม่เคยยื่นมือมาสนใจถามไถ่ผมหรอก แต่ตีตัวออกห่างหนักกว่าเก่าเหมือนไม่อยากยุ่งด้วยเพราะเห็นผมเงียบหน้าบึ่งเท่านั้น บางทีผมก็ต้องการใครมาสนใจเหมือนที่พวกมันอยากมีใครมานั่งฟังมันบ่นเหมือนกันนะ
นั่งเงียบคือหยิ่ง? พูดด้วยฟังด้วยคือเผือก? ยิ้มคือเสแสร้ง? ห้วเราะคือดูถูก? เกรด 2 คือโง่ไม่เหมาะสมจะมาเรียนมหาลัย? ความเป็นเพื่อนวัดกันด้วยเกรด ฐานะทางบ้านดีเรียนไม่เก่งคือลูกคุณหนูคุณชายเกาะพ่อแม่กิน? ฐานะทางบ้านขัดสนเรื่องเงิน สู้ชีวิตเรียนชิงทุนเกรด A คือคนปกติที่ใครๆเค้าทำกัน? ที่ปรึกษาที่ดีต้องเกรด A เท่านั้น? ที่ระบายก็ต้องเกรด A ด้วย? ไอ้เกรด B เกรด D บ้านพ่อแม่ทำงานอยู่บ้านเป็นคุณหนูคุณชาย ไม่เคยสู้เรียนเพื่อชิงทุนใครอย่างผมไม่เหมาะจะเป็นเพื่อนสินะ บอกตามตรงผมอึดอัดกับเพื่อนกลุ่มนี้พอสมควรเลยล่ะ ลองเข้าหาทุกวิธีที่เคยหาอ่านตามกระทู้พันทิปหรือเว็บเด็กดีแล้ว แต่เหมือนพวกมันจะบอกผมในแง่ลบไปแล้ว ไปเรียนทุกวันนี้ผมอินดี้นั่งเรียนคนเดียวหน้าห้อง นั่งข้างๆพวกมันแบบเดิมแหละ แต่เรียนเสร็จก็กลับเลย ไม่เคยถามหรือสนใจผมด้วย รุ่นพี่ชวนไปนั่งเมาปรับทุกข์ไร้สาระผมก็ไปนะ แม่อยากให้รีบกลับไปบ้านไปตลาดถือของให้ก็ไป เรื่องอื่นสำหรับผม ผมรู้สึกโอเคนะ แย่อย่างเดียวก็เกรด 2 กับทำตัวเป็นเกรด A ให้เพื่อนไม่ได้นี่แหละ
ผมระบายหมดจนโล่งไปได้พอสมควรแล้ว ใครที่อ่านก็ขอบคุณนะครับที่อ่าน ถ้ามีคำแนะนำอะไรดีๆให้ผมไปแก้ไขปรับปรุงตัวเองก็ขอความกรุณาด้วยนะครับ
ปล. เห็นว่าในพันทิป ปัญหาชีวิตส่วนใหญ่มีคนแซวว่าแต่งนิยาย ผมขออนุญาตแท๊กห้องนิยายตามคำแนะนำของชาวพันทิปในหลายๆกระทู้ที่เคยอ่านๆมาบ้างนะครับ บางทีเรื่องระบายของผมอาจจะไร้สาระเหมือนนิยายก็ได้เหมือนกันใช่มั้ยครับ?
มหาลัยปี 2 เรียนได้เกรด 2 คบเพื่อนที่เรียนเก่งกว่าแต่รู้สึกแย่จัง
ขออนุญาตระบายเลยนะครับ คือว่า ผมเรียนจบมัธยมโรงเรียนไม่ได้ดังระดับจังหวัดมากมาด้วยเกรดประมาณ 2 กว่าๆ ในสายวิทย์-คณิต มีเพื่อนที่อยู่ระดับเดียวกันและเรียนเก่งกว่าคอยช่วยเหลือพึ่งพากันอยู่ตลอด ผมไม่ใช่คนขยันหรือหัวดีอะไรมากนักก็เลยมีปัญหากับพวกวิชาคำนวณอย่างคณิตกับฟิสิกส์อยู่บ้าง แต่เพื่อนๆก็เข้าใจดีและคอยยื่นมือเข้ามาช่วยติวให้ผมอยู่ตลอด ถึงผมจะเรียนได้เกรด 2-3.5 ในแต่ละวิชา ในขณะที่เพื่อนๆผมได้ 3.5-4 กันทั้งนั้น เพื่อนๆก็ไม่เคยพูดจาดูถูกผม มีการแซวหัวเราะขำขันอยู่บ้างแต่ผมก็ไม่รู้สึกอึดอัดกับพวกนี้เลยเวลาอยู่ด้วยกัน
จนกระทั่งเรียนจบม.ปลาย ขึ้นมหาลัย เพื่อนๆก็แยกย้ายกันไปสอบ ไปสมัครตามคณะที่ใฝ่ฝัน ผมเองก็มีคณะในดวงใจอยู่เหมือนกันแต่ดูเหมือนเกรดและความสามารถผมไม่ถึง ก็เลยมาจบที่ตัวเลือกสุดท้ายก็คือคณะรัฐศาสตร์ของมหาลัยหนึ่ง ซึ่งก็ไม่เลวร้ายซักเท่าไรสำหรับผม และโชคดีมากที่ในมหาลัยเดียวกันมีเพื่อนผมเรียนอยู่ด้วย ช่วงรับน้องก็เลยหาเรื่องนัดเจอ นัดไปจอยกันบ่อยมาก แต่ผมก็ตระหนักอยู่ว่าจะอยู่กับวงเพื่อนเก่าอย่างเดียวไม่ได้ ต้องเปิดโลกหาเพื่อนในสังคมใหม่บ้าง และนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นครับ
เพื่อนในคณะเดียวกันของผมที่ผมเริ่มเข้าหาและเริ่มทำความรู้จัก ค่อนข้างมีภูมิหลังการเรียนดีมากเลย เรียนจบมัธยมจากโรงเรียนประจำจังหวัดบ้างละ ดีกรีเด็กเรียนเก่งประจำชั้นบ้างละ ใฝ่เรียนเพื่อใบปริญญา 2 ใบควบกับอีกมหาลัยด้วยก็มี แต่ก็ยังมีพวกเดินตามลิขิตชีวิตแบบไม่ซีเรียสเหมือนผมด้วย ช่วงแรกๆที่รู้จักกันตอนรับน้องมีกิจกรรมให้ทำเยอะก็เลยสนิทกันเร็ว ทำให้ผมรู้ว่าเพื่อนกลุ่มนี้มีความคิดความชอบเหมือนๆผมอยู่บ้าง ก็เลยไม่รู้สึกเกร็งมาก เวลานั้นเหมือนสีสันชีวิตเด็กมหาลัยเปี่ยมล้น จะคุย จะทำอะไรก็สนุกไปหมด และเพื่อนๆสมัยมัธยมของผมเองก็เจอเรื่องแบบเดียวกัน แต่นั้นก็ทำให้เวลาที่จะเจอกันแบบเดิมน้อยลงไป แต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะก็ยังติดต่อกันเหมือนเดิม
มันเป็นแบบนั้นเรื่อยมาจนถึงช่วงกลางเทอม เพื่อนกลุ่มเก่าติดต่อน้อยลงเพราะต่างคนต่างเรียน ต่างสังคมเพื่อน กับเพื่อนกลุ่มใหม่ที่สนิทกันขนาดเล่าเรื่องน่าอายให้ฟังได้แล้ว แต่พอถึงช่วงหลังสอบเกรดออก ผมนี้ก็ยังเหมือนเดิม เกรดกลางๆแบบพ้นเส้นมาได้ก็คือ C C+ ถึง B แต่เกรดรวมนับว่าอนาถเพราะแค่ 2 ต้นๆเอง พวกรุ่นพี่บอกว่าแรกๆก็มีบ้างที่ปรับตัวไม่ทัน ผมก็จิตตกนิดหน่อยเพราะกลัวจะอยู่ไม่จบพร้อมเพื่อน ยิ่งเรียนชั้นสูงขึ้นก็เริ่มยากขึ้น แต่พอถูกเพื่อนถามว่าได้เกรดอะไร ผมก็อายไม่กล้าบอกก็เลยตัดจบแค่ผ่านไม่ F ก็พอ
เหมือนโลกเบี้ยวเลยครับ พอตอบไปแบบนั้นเพื่อนๆก็เริ่มอวดเกรดของตัวเองให้ดู ว่า A บ้าง B+ บ้าง เกรดรวมได้ 3 กว่าๆ จบด้วย "ทำไมทำได้แค่นี้วะ" แอบเจ็บนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก จนสอบอีกครั้งปลายภาค ผมพยายามเต็มที่แล้วแต่ก็ได้สูงสุดจริงๆแค่ B ต่ำกว่านั้นก็ D แล้ว เกรดรวมปีนับว่าดีขึ้นจาก 2 ต้นๆมาเป็น 2 กลางๆ แม่ผมก็ดีใจที่เกรดผมขึ้น ผมเองก็ดีใจ แต่เพื่อนก็ยังพูดเหมือนเดิม "ทำไมทำได้แค่นี้" แล้วหลังจากนั้นก็เริ่มดูถูกผมเรื่อยๆ เวลามีงานกลุ่มอะไรใช้หัวคิดจะไม่ถามความเห็นผมและแยกกันไปคิดเอง งานปฏิบัติต่างๆจะโยนมาที่ผมหมด ผมก็ไม่ซีเรียสหรอก เพราะคิดว่าคงดีที่สุดแล้ว แต่ผมไม่ชอบเลยเวลาพวกนั้นคุยกันเรื่องเกรด เรื่องคะแนนสอบ คะแนนเก็บ แล้วทำเหมือนดูถูกผมที่ผมเรียนได้แค่พอผ่านแบบนี้ และเรื่องพวกนั้นก็ทำให้ผมเริ่มไม่มีบทบาทในกลุ่ม เริ่มเงียบ คุยกับใครก็ไม่มีใครฟัง เคยลองชวนคุยจริงจังนะแต่เหมือนจะไม่ค่อยโอเคซักเท่าไร ทำท่าเหมือนไม่สนใจ ทุกวันนี้เลยเหมือนแค่ยิ้มฝืนๆ หัวเราะฝืนๆ ตามไปเท่านั้น ผมเริ่มอึดอัดที่อยู่กับพวกนี้ในหลายๆอารมณ์ ทำเหมือนจะแบนผมออกจากกลุ่มเป็นนัยๆเพราะผมเรียนไม่เก่ง เกรดแย่ มันเริ่มเป็นแบบนั้นตั้งแต่เกรดออกเลยครับ
ปัจจุบันปี 2 ผมก็ยังเป็นแบบเดิม ฝืนยิ้ม ฝืนหัวเราะ อยู่เงียบๆคนเดียว ก้มหน้าเขี่ยโทรศัพท์ส่องข่าวไปเรื่อยเปื่อย แต่เวลาเพื่อนมีปัญหาอะไรหนักใจหรือต้องการระบาย ความเป็นเพื่อนผมก็ยังมีผมก็เสนอหน้าไปฟัง ออกปากแนะนำบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะเป็นอะไรที่พวกนั้นคุยกันแบบรู้กันเองซ่ะมากกว่า ผมเริ่มฟังพวกนั้นน้อยลง หันมาอยู่คนเดียวมากขึ้น แต่เวลาโดนเรียกก็จะทำตัวมีส่วนร่วมตลอด แต่สิ่งเดียวที่ผมรู้สึกอึดอัดก็คือเรื่องเกรดวัดผลการเรียนนี่แหละ ทุกวันนี้ผมก็ทำให้ดีที่สุดตามแบบของผม แต่ก็ชอบโดนถามเชิงแขวะตลอดว่า "ได้เกรดอะไร" ผมก็จะตอบแบบเดิมว่าไม่ F หรอก แล้วก็โดนเมินไปตามระเบียบ พวกนี้มันเป็นพวกใฝ่เรียน นั่งหน้าคลาสตลอด กลุ่มมัธยมผมก็เป็น นั่งหน้าห้อง คุยเล่นกับอาจารย์ แซวพวกผู้หญิงกลุ่มแม่ๆขำๆ แต่มันไม่เคยทิ้งผม และผมก็รู้สึกว่าพวกมันสำคัญ มันไม่เคยดูคุณค่าผมจากเกรด ผมเองก็ไม่ได้ดูมันจากเกรดแต่เพราะมันเป็นคนดี พึ่งเคยเจอ จะเล่นหัวด่าหม่อมก็รู้ว่ามันเล่น มันจะโกหกเพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้เรื่องน่าอายผมก็ไม่เคยว่าเพราะเข้าใจมันคงไม่อยากให้ใครจี้จุดจริงๆ แต่กับเพื่อนมหาลัยกลุ่มนี้ ผมแยกแทบไม่ออกว่า เวลามันด่ามันแซวผม คือมันคิดจริงๆรึเปล่า แซวเรื่องสูงกว่า ขาวกว่าอยู่ได้
นั่งเงียบคือหยิ่ง? พูดด้วยฟังด้วยคือเผือก? ยิ้มคือเสแสร้ง? ห้วเราะคือดูถูก? เกรด 2 คือโง่ไม่เหมาะสมจะมาเรียนมหาลัย? ความเป็นเพื่อนวัดกันด้วยเกรด ฐานะทางบ้านดีเรียนไม่เก่งคือลูกคุณหนูคุณชายเกาะพ่อแม่กิน? ฐานะทางบ้านขัดสนเรื่องเงิน สู้ชีวิตเรียนชิงทุนเกรด A คือคนปกติที่ใครๆเค้าทำกัน? ที่ปรึกษาที่ดีต้องเกรด A เท่านั้น? ที่ระบายก็ต้องเกรด A ด้วย? ไอ้เกรด B เกรด D บ้านพ่อแม่ทำงานอยู่บ้านเป็นคุณหนูคุณชาย ไม่เคยสู้เรียนเพื่อชิงทุนใครอย่างผมไม่เหมาะจะเป็นเพื่อนสินะ บอกตามตรงผมอึดอัดกับเพื่อนกลุ่มนี้พอสมควรเลยล่ะ ลองเข้าหาทุกวิธีที่เคยหาอ่านตามกระทู้พันทิปหรือเว็บเด็กดีแล้ว แต่เหมือนพวกมันจะบอกผมในแง่ลบไปแล้ว ไปเรียนทุกวันนี้ผมอินดี้นั่งเรียนคนเดียวหน้าห้อง นั่งข้างๆพวกมันแบบเดิมแหละ แต่เรียนเสร็จก็กลับเลย ไม่เคยถามหรือสนใจผมด้วย รุ่นพี่ชวนไปนั่งเมาปรับทุกข์ไร้สาระผมก็ไปนะ แม่อยากให้รีบกลับไปบ้านไปตลาดถือของให้ก็ไป เรื่องอื่นสำหรับผม ผมรู้สึกโอเคนะ แย่อย่างเดียวก็เกรด 2 กับทำตัวเป็นเกรด A ให้เพื่อนไม่ได้นี่แหละ
ผมระบายหมดจนโล่งไปได้พอสมควรแล้ว ใครที่อ่านก็ขอบคุณนะครับที่อ่าน ถ้ามีคำแนะนำอะไรดีๆให้ผมไปแก้ไขปรับปรุงตัวเองก็ขอความกรุณาด้วยนะครับ
ปล. เห็นว่าในพันทิป ปัญหาชีวิตส่วนใหญ่มีคนแซวว่าแต่งนิยาย ผมขออนุญาตแท๊กห้องนิยายตามคำแนะนำของชาวพันทิปในหลายๆกระทู้ที่เคยอ่านๆมาบ้างนะครับ บางทีเรื่องระบายของผมอาจจะไร้สาระเหมือนนิยายก็ได้เหมือนกันใช่มั้ยครับ?