เรื่องนี้ค่อนข้างยาวนิดนึงนะ ขอบคุณเพื่อนๆที่ช่วยอ่านด้วยนะคะ ><
เราคบกับแฟนเรามา 6 ปีกว่าๆแล้วค่ะ เราสองคนคบกันตอนแรกๆก็ปกติดีค่ะ แต่หลังๆแฟนเรามักจะงี่เง้า ไม่ค่อยฟังเหตุผลเอาซะเลย แถมยิ่งคุยยิ่งไม่เข้าใจยิ่งเข้ากันไม่ได้เลย เราเลยรู้สึกเบื่อๆขี้เกียจคุยด้วย (นี่พูดกันตรงๆเลยนะคะ) เรียนก็เหนื่อยแล้วกลับบ้านมายังจะต้องมาปวดหัวกับเรื่องแบบนี้อีก บางครั้งเหมือนจะมีความสุขนะ แต่มันไม่สุด
พอมาไม่นานนี้เราได้รู้จักกับคนๆนึง(รู้จักประมาน 1 ปีกว่าแล้ว)ซึ่งเขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว ตอนแรกๆเราก็ไม่คิดอะไรหรอกค่ะ แต่มันมีเรื่องที่เราสองคนได้ทำร่วมกัน แค่วันแรกที่เราได้อยู่ใกล้เขา เรารู้สึกได้เลยว่า เรารู้สึกมีความสุขมาก อบอุ่น ไม่อึดอัด และเราก็รู้สึกแบบนี้มาตลอดทุกครั้งที่เจอ ส่วนตัวเขาเองเวลาเจอเราเขาจะมองๆเรา บางทีก็แอบมองเราแล้วอมยิ้มด้วย แต่ไม่กล้าคุยกันนะ เพราะเขาก็รู้ว่าเรามีแฟนแล้ว แต่เวลาเราลงรูปคู่กับแฟนเราเขาจะไม่ไลค์เลยนะ แต่ถ้ารูปเราคนเดียว เขาจะมาไลค์ตลอด.. และไม่นานมานี้เขาได้ชวนเราไปทานเขาด้วยแต่ให้เราว่างก่อนถึงจะไป... แต่ตอนนี้เขาได้ย้ายไปอยู่ ตจว.ชั้วคราวก่อน ตอนที่เขาย้ายเราก็คิดถึงเขานะ อยากเจอเขาอีก แต่คงอีกนานกว่าจะได้เจอ แต่เรารู้สึกว่าเรากับเขาต้องได้เจออีกครั้งแน่นอน
ส่วนอีกคนเป็นเพื่อนผู้ชาย (กลุ่มเรามีแต่เพื่อนผู้ชาย) เราสองคนสนิทกันก็เพื่อนกลุ่มเดียวกันอ่ะเนอะ เราสนิทกันมา 3 ปีแล้วค่ะ ซึ่งตอนนี้ก็จะเรียนจบแล้วก็ยิ่งสนิทกันเข้าไปอีก แต่เพื่อนคนนี้เขามีนิสัยและความคิดเหมือนเรามากกก อย่างเรากับเขาเวลาคิดอะไรก็จะเหมือนกันหมด ส่วนเพื่อนเราก็ยังโสดด้วย แถมยังชอบมาบอกเราว่า “เวลาใกล้กันทีไร ชอบเป็นแบบนี้ตลอด” เขาชอบพูดออกแนวกำกวมอ่ะค่ะ แถมเพื่อนๆในกลุ่มก็ชอบแซวว่าเขาชอบคนในกลุ่มนี้แหละ และเราก็เป็นผู้หญิงคนเดียวซะด้วย แถมตัวเขาเองและเพื่อนเราอีกสองคนก็ชอบชมเราว่า “เธออ่ะน่ารักนะ” แต่เรายอมรับนะ ว่า... เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลย นอกจากเพื่อน แต่เพื่อนเรามันก็รู้นะว่าเรามีแฟน มันก็เลยทำเป็นพูดกับเพื่อนๆว่า “แล้วไงว่ะ”
เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันเป็นเพราะอะไร แต่เรายอมรับว่าเรารู้สึกดีกับอีกคนมากกว่า ส่วนแฟนเราๆก็รักนะ แต่ทำไมเรายิ่งคุยยิ่งเบื่อก็ไม่รู้ ยิ่งคุยยิ่งไม่เข้าใจกัน ยิ่งต่างกัน ส่วนเพื่อนเรา เราก็ไม่ได้คิดอะไรนะ คิดแค่ว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงเท่านั้นเอง ถ้าเพื่อนๆเจอสถานการณ์แบบนี้เพื่อนๆจะทำยังไงค่ะ เราสับสนตัวเองเหลือเกิน
ทำไมคนที่ใช่มักมาตอนที่เรามีแฟนด้วย -_-
เราคบกับแฟนเรามา 6 ปีกว่าๆแล้วค่ะ เราสองคนคบกันตอนแรกๆก็ปกติดีค่ะ แต่หลังๆแฟนเรามักจะงี่เง้า ไม่ค่อยฟังเหตุผลเอาซะเลย แถมยิ่งคุยยิ่งไม่เข้าใจยิ่งเข้ากันไม่ได้เลย เราเลยรู้สึกเบื่อๆขี้เกียจคุยด้วย (นี่พูดกันตรงๆเลยนะคะ) เรียนก็เหนื่อยแล้วกลับบ้านมายังจะต้องมาปวดหัวกับเรื่องแบบนี้อีก บางครั้งเหมือนจะมีความสุขนะ แต่มันไม่สุด
พอมาไม่นานนี้เราได้รู้จักกับคนๆนึง(รู้จักประมาน 1 ปีกว่าแล้ว)ซึ่งเขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว ตอนแรกๆเราก็ไม่คิดอะไรหรอกค่ะ แต่มันมีเรื่องที่เราสองคนได้ทำร่วมกัน แค่วันแรกที่เราได้อยู่ใกล้เขา เรารู้สึกได้เลยว่า เรารู้สึกมีความสุขมาก อบอุ่น ไม่อึดอัด และเราก็รู้สึกแบบนี้มาตลอดทุกครั้งที่เจอ ส่วนตัวเขาเองเวลาเจอเราเขาจะมองๆเรา บางทีก็แอบมองเราแล้วอมยิ้มด้วย แต่ไม่กล้าคุยกันนะ เพราะเขาก็รู้ว่าเรามีแฟนแล้ว แต่เวลาเราลงรูปคู่กับแฟนเราเขาจะไม่ไลค์เลยนะ แต่ถ้ารูปเราคนเดียว เขาจะมาไลค์ตลอด.. และไม่นานมานี้เขาได้ชวนเราไปทานเขาด้วยแต่ให้เราว่างก่อนถึงจะไป... แต่ตอนนี้เขาได้ย้ายไปอยู่ ตจว.ชั้วคราวก่อน ตอนที่เขาย้ายเราก็คิดถึงเขานะ อยากเจอเขาอีก แต่คงอีกนานกว่าจะได้เจอ แต่เรารู้สึกว่าเรากับเขาต้องได้เจออีกครั้งแน่นอน
ส่วนอีกคนเป็นเพื่อนผู้ชาย (กลุ่มเรามีแต่เพื่อนผู้ชาย) เราสองคนสนิทกันก็เพื่อนกลุ่มเดียวกันอ่ะเนอะ เราสนิทกันมา 3 ปีแล้วค่ะ ซึ่งตอนนี้ก็จะเรียนจบแล้วก็ยิ่งสนิทกันเข้าไปอีก แต่เพื่อนคนนี้เขามีนิสัยและความคิดเหมือนเรามากกก อย่างเรากับเขาเวลาคิดอะไรก็จะเหมือนกันหมด ส่วนเพื่อนเราก็ยังโสดด้วย แถมยังชอบมาบอกเราว่า “เวลาใกล้กันทีไร ชอบเป็นแบบนี้ตลอด” เขาชอบพูดออกแนวกำกวมอ่ะค่ะ แถมเพื่อนๆในกลุ่มก็ชอบแซวว่าเขาชอบคนในกลุ่มนี้แหละ และเราก็เป็นผู้หญิงคนเดียวซะด้วย แถมตัวเขาเองและเพื่อนเราอีกสองคนก็ชอบชมเราว่า “เธออ่ะน่ารักนะ” แต่เรายอมรับนะ ว่า... เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลย นอกจากเพื่อน แต่เพื่อนเรามันก็รู้นะว่าเรามีแฟน มันก็เลยทำเป็นพูดกับเพื่อนๆว่า “แล้วไงว่ะ”
เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันเป็นเพราะอะไร แต่เรายอมรับว่าเรารู้สึกดีกับอีกคนมากกว่า ส่วนแฟนเราๆก็รักนะ แต่ทำไมเรายิ่งคุยยิ่งเบื่อก็ไม่รู้ ยิ่งคุยยิ่งไม่เข้าใจกัน ยิ่งต่างกัน ส่วนเพื่อนเรา เราก็ไม่ได้คิดอะไรนะ คิดแค่ว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงเท่านั้นเอง ถ้าเพื่อนๆเจอสถานการณ์แบบนี้เพื่อนๆจะทำยังไงค่ะ เราสับสนตัวเองเหลือเกิน