นี่เป็นกระทู้แรกผิดพลาดยังไงขอโทษด้วยนะค่ะ
ย้อนไปเมื่อ 7 ปีก่อนนะค่ะ ฉันเป็น นศ มหาลัยชื่อดังด้วยความที่ไม่เคยออกมาใช้ชีวิตคนเดียว ไม่เที่ยวกลางคืน จนมาเรียนมหาวิทยาลัย ก็มีแฟน เขาไม่หล่อ ไม่รวย เป็นคนดีคนนึงเลยแหละ คารมดี พูดเพราะเอาใจเก่ง นิสัยเหมือนผู้หญิงจู้จี้ ย้ำคิดย้ำทำ ช่วยเราก็ นิสัยคล้ายผู้ชาย ลุยๆ ไปไหนไปกัน ไม่ขี้หึง ไม่โทรตาม เราสองคนก็คบกันมาซักพัก ดีบ้างร้ายบ้าง ทะเลาะบ้าง ก็ตามประสาคนเป็นแฟนกัน คบกันได้ ประมาณ5-6 เดือน เราก็ท้อง ทีนี้แหละจะทำยังไงล่ะเด็กกันทั้งคู่ ตอนแรกเราคิดจะเอาเด็กออกนะ บอกเขาเราจะทำแท้งนะ เขาตอบกลับมาค่าใช้จ่ายเท่าไหร่บอกเขานะ เรานี่จุกเหมือนกันนะเหมือนเราไร้ค่ามากเลยเวลานั้น ปรึกษาใครก็ไม่ได้แม้แต่เพื่อนเรา เรายังไม่กล้าไปบอกเขาเลย พ่อแม่ก็ไม่กล้าบอก นอนร้องไห้ทุกคืน จนสุดท้ายก็ตัดสินใจเก็บเด็กไว้ ครอบครัวเราดีมาก พ่อกับแม่ไม่ด่าเราสักคำ แต่เข้ามากอดเราแล้วบอกว่าไม่เป็นไรนะ พ่อกับแม่รักหนู และจะรักลูกของหนูด้วย ด้วยที่ฝ่ายผู้ชายไม่มีแม้แต่คำพูดใดๆกลับมา ไม่มีความคิดเห็นให้เรา ไม่มีคำปลอบใจ เราอุ้มท้องลูกไปหาหมอเอง ทำทุกอย่างเองโดยที่เขาไม่หยิบยื่นอะไรมาแม้แต่นิดเดียวค่าใช้จ่ายโรงพยาบาลพ่อกับแม่เราให้เราตลอด พยาบาลก็ถามนะพ่อเด็กล่ะค่ะ ต้องมาเจาะเลือดด้วยนะ เรานี่น้ำตาแทบร่วงตรงนั้น ตอบพยาบาลไปว่าเขาติดงายค่ะ วันนั้นที่ไปฝากครรภ์แม่เราไปส่งค่ะ ก็เป็นแบบนี้แทบทุกเดือนที่ไปหาหมอเอง มีอยู่เดือนนึงเขาไปส่งเราไปหาหมอก็แอบดีใจนะ แต่ก็แอบได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กับแฟนเก่ามั้งว่าอยู่ รพ. น่าเบื่อ 😢 และก็เป็นครั้งสุดท้ายค่ะที่เรามาฝากครรภ์ด้วยกัน เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันนะค่ะ ต่างคนต่างอยู่เขาเรียนและพักที่บ้านของเขา เราอ้อนวอนเขาขอร้องเขาให้มาอยู่กับเรากับลูกได้ไหมแต่ก็ไม่เป็นผล แต่เราโชคดีที่มีพ่อแม่ดี ตอนท้องแก่แม่จะใาจับที่ท้องเราแล้วถามตลอดว่าน้องดิ้นเยอะไหมวันนี้ บางคืนก็มานอนกอดที่ท้องของเราด้วยนะ ตอนท้องเราก็มีไปนอนบ้านแฟนบ้างแต่ก็แค่ไปนอนเพราะสุดท้ายเขาก็ออกไปกินเรากับเพื่อนอยู่ดี ทั้งๆที่นานๆจะมีเวลาอยู่ด้วยกัน ตอนนั้นทั้งท้อทั้งเหนื่อยใจได้แต่นอนร้องไห้ คิดแค่ว่าชีวิตดีๆเราจบลงแล้ว เราไม่เหลือค่าอะไรเลย จนใกล้คลอดเราโทรกาแฟนว่าจัคลอดแล้วนะ เราเจ็บท้องคลอด ประมาณ 14 ชั่วโมงได้ แต่คนแรกที่เราเห็นหน้าตอนไปห้องพักฟื้น แม้เรากับป้าเราค่ะ เสียใจนะค่ะที่คิดว่าคนแรกที่อยากเห็นคือพ่อของลูก เราอยู่ไฟลูกเจ็บแทบตายเขาก็ยังคงออกไปกินเหล้ากับเพื่อน เราเลี่ยงลูกเองมีพ่อกับแม่คอยช่วยสอนบ้าง แต่เราก็ทำได้นะเลี้ยงลูกจนลูกได้ 8-9 เดือนเราก็กลับไปเรียน ไปเรียนกลับมาก็มาหาลูก เหนื่อยเหมือนกันนะค่ะ แต่เป็นเหนื่อยที่มีความสุข จนลูกอายุได้ 1.6 ปี เราถึงได้มาอยู่ด้วยกัน เขาเรียนจบแล้วทำงาน แต่เราก็ไม่เคยถามเรื่องเงินเขาเลยเพราะที่บ้านเราดูแลตลอด เขาก็มีช่วยซื้อของใช้ลูกบ้างบางเดือน แต่อย่าถามเรื่องเลี้ยงเราเลยค่ะ ไปกินข้าวแล้วเขาจ่ายให้เรานี่บุญมากแล้ว ตอนที่เราอยู่ด้วยกันก็มีความสุขดีนะค่ะช่วยกันเลี้ยงลูก ดูแลลูก แต่เขาเป็นคนที่ไม่กระตือรืนร้นในหน้าที่การงานเท่าไหร่ เขาทำงานมา 3 ปีก็อยู่ที่เดิม เงินแต่ล่ะเดือนได้มาเท่าไหร่เราไม่รู้ แถมยีงมายืมเงินที่แม่เราอีก แต่เราก็เลือกที่จะไม่พูด บ้านก็อาศัยบ้านเราอยู่ รถก็ใช้รถที่บ้านเรา กลับข้าวแม่เราเตรียมให้ทั้งเช้าทั้งเย็น แทบไม่ต้องใช้เงินเลย สุดท้ายเริ่มหนักเริ่มมีเรื่องหนี้สินเข้าบ้าน มาทวงถึงบ้าน พ่อกับแม่ก็เริ่มเหนื่อยใจ แต่เขาไม่บอกเรานะแอบคุยกันสองคน พ่อบอกแม่เขาคือคนที่ลูกเลือกแล้ว เราก็ต้องรักเขาด้วย ... จนในที่สุดเราก็เลือกที่จะเดินออกมาเองแต่แฟนเราไม่ยอมไม่ยอมเลิก เขาบอกเขารักเราเขารักลูก เขาขาดเรากับลูกไม่ได้ ตอนเลิกกันลูกอายุ 5 ขวบล่ะค่ะ สถานะเราก็อยู่กะที่ให้พ่อกับแม่เลี้ยงเราทั้งสามคน เราเลือกแล้วที่จะเดินออกมาจากชีวิตเขาเราผิดมากไมค่ะ แต่ลูกอยู่กับเรานะค่ะ เขาไม่เคยส่งเงินรายเดือนมาให้ลูกเลย ช่วยค่าเทอมคนล่ะครึ่งมาตลอด แต่ค่าใช้จ่ายอย่างอื่นทางเราเป็นคนดูแลค่ะ ตอนนี้เราก็มีคนที่คุยอยู่เขาเข้ากับลูกเราได้ค่ะ แต่ทางแฟนเก่าเขาไม่ยอมให้ลูกเจอกับคนที่เราคุยด้วย โวยวายใส่เราด่ารวมถึงคนที่เราคุยด้วย เราเป็นผู้หญิงที่เลวมากเลยเหรอค่ะ ที่คิดจะมีรักครั้งใหม่ ...
เราเป็นผู้หญิงที่เลวมากเลยใช่ไหม?
ย้อนไปเมื่อ 7 ปีก่อนนะค่ะ ฉันเป็น นศ มหาลัยชื่อดังด้วยความที่ไม่เคยออกมาใช้ชีวิตคนเดียว ไม่เที่ยวกลางคืน จนมาเรียนมหาวิทยาลัย ก็มีแฟน เขาไม่หล่อ ไม่รวย เป็นคนดีคนนึงเลยแหละ คารมดี พูดเพราะเอาใจเก่ง นิสัยเหมือนผู้หญิงจู้จี้ ย้ำคิดย้ำทำ ช่วยเราก็ นิสัยคล้ายผู้ชาย ลุยๆ ไปไหนไปกัน ไม่ขี้หึง ไม่โทรตาม เราสองคนก็คบกันมาซักพัก ดีบ้างร้ายบ้าง ทะเลาะบ้าง ก็ตามประสาคนเป็นแฟนกัน คบกันได้ ประมาณ5-6 เดือน เราก็ท้อง ทีนี้แหละจะทำยังไงล่ะเด็กกันทั้งคู่ ตอนแรกเราคิดจะเอาเด็กออกนะ บอกเขาเราจะทำแท้งนะ เขาตอบกลับมาค่าใช้จ่ายเท่าไหร่บอกเขานะ เรานี่จุกเหมือนกันนะเหมือนเราไร้ค่ามากเลยเวลานั้น ปรึกษาใครก็ไม่ได้แม้แต่เพื่อนเรา เรายังไม่กล้าไปบอกเขาเลย พ่อแม่ก็ไม่กล้าบอก นอนร้องไห้ทุกคืน จนสุดท้ายก็ตัดสินใจเก็บเด็กไว้ ครอบครัวเราดีมาก พ่อกับแม่ไม่ด่าเราสักคำ แต่เข้ามากอดเราแล้วบอกว่าไม่เป็นไรนะ พ่อกับแม่รักหนู และจะรักลูกของหนูด้วย ด้วยที่ฝ่ายผู้ชายไม่มีแม้แต่คำพูดใดๆกลับมา ไม่มีความคิดเห็นให้เรา ไม่มีคำปลอบใจ เราอุ้มท้องลูกไปหาหมอเอง ทำทุกอย่างเองโดยที่เขาไม่หยิบยื่นอะไรมาแม้แต่นิดเดียวค่าใช้จ่ายโรงพยาบาลพ่อกับแม่เราให้เราตลอด พยาบาลก็ถามนะพ่อเด็กล่ะค่ะ ต้องมาเจาะเลือดด้วยนะ เรานี่น้ำตาแทบร่วงตรงนั้น ตอบพยาบาลไปว่าเขาติดงายค่ะ วันนั้นที่ไปฝากครรภ์แม่เราไปส่งค่ะ ก็เป็นแบบนี้แทบทุกเดือนที่ไปหาหมอเอง มีอยู่เดือนนึงเขาไปส่งเราไปหาหมอก็แอบดีใจนะ แต่ก็แอบได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กับแฟนเก่ามั้งว่าอยู่ รพ. น่าเบื่อ 😢 และก็เป็นครั้งสุดท้ายค่ะที่เรามาฝากครรภ์ด้วยกัน เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันนะค่ะ ต่างคนต่างอยู่เขาเรียนและพักที่บ้านของเขา เราอ้อนวอนเขาขอร้องเขาให้มาอยู่กับเรากับลูกได้ไหมแต่ก็ไม่เป็นผล แต่เราโชคดีที่มีพ่อแม่ดี ตอนท้องแก่แม่จะใาจับที่ท้องเราแล้วถามตลอดว่าน้องดิ้นเยอะไหมวันนี้ บางคืนก็มานอนกอดที่ท้องของเราด้วยนะ ตอนท้องเราก็มีไปนอนบ้านแฟนบ้างแต่ก็แค่ไปนอนเพราะสุดท้ายเขาก็ออกไปกินเรากับเพื่อนอยู่ดี ทั้งๆที่นานๆจะมีเวลาอยู่ด้วยกัน ตอนนั้นทั้งท้อทั้งเหนื่อยใจได้แต่นอนร้องไห้ คิดแค่ว่าชีวิตดีๆเราจบลงแล้ว เราไม่เหลือค่าอะไรเลย จนใกล้คลอดเราโทรกาแฟนว่าจัคลอดแล้วนะ เราเจ็บท้องคลอด ประมาณ 14 ชั่วโมงได้ แต่คนแรกที่เราเห็นหน้าตอนไปห้องพักฟื้น แม้เรากับป้าเราค่ะ เสียใจนะค่ะที่คิดว่าคนแรกที่อยากเห็นคือพ่อของลูก เราอยู่ไฟลูกเจ็บแทบตายเขาก็ยังคงออกไปกินเหล้ากับเพื่อน เราเลี่ยงลูกเองมีพ่อกับแม่คอยช่วยสอนบ้าง แต่เราก็ทำได้นะเลี้ยงลูกจนลูกได้ 8-9 เดือนเราก็กลับไปเรียน ไปเรียนกลับมาก็มาหาลูก เหนื่อยเหมือนกันนะค่ะ แต่เป็นเหนื่อยที่มีความสุข จนลูกอายุได้ 1.6 ปี เราถึงได้มาอยู่ด้วยกัน เขาเรียนจบแล้วทำงาน แต่เราก็ไม่เคยถามเรื่องเงินเขาเลยเพราะที่บ้านเราดูแลตลอด เขาก็มีช่วยซื้อของใช้ลูกบ้างบางเดือน แต่อย่าถามเรื่องเลี้ยงเราเลยค่ะ ไปกินข้าวแล้วเขาจ่ายให้เรานี่บุญมากแล้ว ตอนที่เราอยู่ด้วยกันก็มีความสุขดีนะค่ะช่วยกันเลี้ยงลูก ดูแลลูก แต่เขาเป็นคนที่ไม่กระตือรืนร้นในหน้าที่การงานเท่าไหร่ เขาทำงานมา 3 ปีก็อยู่ที่เดิม เงินแต่ล่ะเดือนได้มาเท่าไหร่เราไม่รู้ แถมยีงมายืมเงินที่แม่เราอีก แต่เราก็เลือกที่จะไม่พูด บ้านก็อาศัยบ้านเราอยู่ รถก็ใช้รถที่บ้านเรา กลับข้าวแม่เราเตรียมให้ทั้งเช้าทั้งเย็น แทบไม่ต้องใช้เงินเลย สุดท้ายเริ่มหนักเริ่มมีเรื่องหนี้สินเข้าบ้าน มาทวงถึงบ้าน พ่อกับแม่ก็เริ่มเหนื่อยใจ แต่เขาไม่บอกเรานะแอบคุยกันสองคน พ่อบอกแม่เขาคือคนที่ลูกเลือกแล้ว เราก็ต้องรักเขาด้วย ... จนในที่สุดเราก็เลือกที่จะเดินออกมาเองแต่แฟนเราไม่ยอมไม่ยอมเลิก เขาบอกเขารักเราเขารักลูก เขาขาดเรากับลูกไม่ได้ ตอนเลิกกันลูกอายุ 5 ขวบล่ะค่ะ สถานะเราก็อยู่กะที่ให้พ่อกับแม่เลี้ยงเราทั้งสามคน เราเลือกแล้วที่จะเดินออกมาจากชีวิตเขาเราผิดมากไมค่ะ แต่ลูกอยู่กับเรานะค่ะ เขาไม่เคยส่งเงินรายเดือนมาให้ลูกเลย ช่วยค่าเทอมคนล่ะครึ่งมาตลอด แต่ค่าใช้จ่ายอย่างอื่นทางเราเป็นคนดูแลค่ะ ตอนนี้เราก็มีคนที่คุยอยู่เขาเข้ากับลูกเราได้ค่ะ แต่ทางแฟนเก่าเขาไม่ยอมให้ลูกเจอกับคนที่เราคุยด้วย โวยวายใส่เราด่ารวมถึงคนที่เราคุยด้วย เราเป็นผู้หญิงที่เลวมากเลยเหรอค่ะ ที่คิดจะมีรักครั้งใหม่ ...