สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกของเราเลย5555ผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยเด้อ
คือเราเคยมีแฟนค่ะ ก็ที่เราจะมาเป็นแฟนกันได้เนี่ยมันแบบยากมากๆๆๆๆๆๆคือตอนแรกเราแค่ปลื้มๆเค้าเฉยๆเรารู้จักรุ่นพี่คนนี้ตั้งแต่อยู่ประถมค่ะก็ไม่ได้อะไรมากเพราะตอนนั้เราวัยกำลังใสใส5555พอขึ้นม.ต้นมาเราก็สนิทกันมากขึ้นเริ่มคุยกันมากขึ้นเราก็เริ่มรู้สึกแล้วค่ะว่าเราชอบพี่เค้า-///- ตอนนั้นเราน่าปลวกมากๆๆๆเข้าคอนเซ็ปท์อ้วนดำเลยละค่ะและบวกกับพี่เค้ามีแฟนแล้วน่ะค่ะตอนนั้นเราแบบตัดใจดีกว่า.พี่เค้าไม่สนใจเราหรอกเราก็เลยหยุดทักพี่เค้าค่ะ.. พอนานๆเข้าพี่เค้าก็ทักมาหาค่ะมาหยอดนู่นนี่นั้นงานหนักใจก็มาเลยค่ะถ้าเค้าทำแบบนี้จะตัดใจได้ยังไงกันตอนนั้นเครียดมากๆค่ะเพราะไม่อยากไปยุ่งไม่อยากไปเป็นมือที่3ของเค้าสองคนแต่ทำไงได้ค่ะในเมื่อคนมันรักเราก็ต้องกลืนน้ำลายตัวเองไปหลังจากนั้นประมาน3เดือนพี่เค้ากับแฟนเค้าก็เลิกกันค่ะแต่ตอนนั้นเราไม่รู้เพราะว่าเราคุยกันน้อยลงแบบประมานว่า2อาทิตคุยทีแบบนั้นนะค่ะหรือบางทีก็แทบไม่ได้คุยกันเลยนั้นแหละค่ะทำให้เราไม่รู้มารู้อีกก็ตอนที่เค้าคบกันกับแฟนใหม่ได้เดือนนึงแล้วค่ะเราก็แบบเฮ้ยยยยไม่ม้างงงงทำไมเราไม่รู้อะไรแบบนั้นตอนนั้นนี้แทบจะกรี๊ดดิ้นตายยยเราก็บอกกับเพื่อนว่าเรายอมแพ้แล้วล่ะเราเหนื่อยแล้วเพื่อนก็คอยให้กำลังใจเราค่ะทุกๆครั้งที่เราเห็นเค้าเดินกับแฟนเราก็จะแบบเอาน่าพี่เค้ามีความสุขดีเราก็ดีใจปลอบตัวเองนั้นแหละค่ะเราทำเป็นว่าเราโอเคไม่เป็นอะไรแต่ในใจนี่แบบสัสเอยย~
ทำไงได้ละค่ะในเมื่อเราไม่ได้มีสิทธ์อะไรในตัวพี่เค้า เพื่อนเห็นเราท้อบ่อยๆมันเลยยุให้เราบอกชอบพี่เค้าค่ะตอนนั้นเราก็กำลังจะย้ายรร.พอดีไหนๆจะไปแล้วก็บอกชอบพี่เค้าก่อนไปเพราะยังดีกว่าที่พี่เค้าจะไม่รู้อะไรเลย โอเคค่ะบอกก็บอกเราเลยส่งข้อความไปบอกพี่เค้าค่ะว่าเราชอบพี่เค้าแต่พี่เค้าคบกับแฟนอยู่น่ะสิ คือ รู้อยู่แล้วว่าคำตอบคืออะไรแต่ทำไงได้ก็จะไปแล้วถ้าไม่ได้บอกคงจะกัดลิ้นตายแน่ๆ แน่นอนค่ะ คำตอบคือไม่ได้ชอบเราค่ะ ถามว่าเจ็บมั้ยตอบเลยค่ะทั้งเจ็บทั้งจุกแบบอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออกประมานนั้นเลยค่ะใครเคยโดนปฏิเสธรักมาคงเข้าใจTT แต่เราก็ยังคุยกันแบบพี่น้องต่อไปค่ะ หลังจากนั้นข้าวก็ไม่กินไปวิ่งออกกำลังกายค่ะขอพ่อดัดฟันซื้อครีมนู่นนี่นั้นมาใช้พัฒนาตนเองต่างๆนาๆพอปิดเทอมพี่เค้าก็เลิกกันกับแฟนค่ะ เค้าก็มาบ่นๆให้เราฟังนู่นนี่นั้นหลังจากนี่แหละค่ะที่ทำให้เราได้เป็นแฟนกัน แต่กว่าจะมาเป็นได้นี่ ต้องผ่านเรื่องหลายๆเรื่องค่ะ เหนื่อยมากท้อกับผช.คนนี้มากๆ หลังจากที่เราได้เป็นแฟนกันมันจะมีจุดๆนึงค่ะที่แบบไม่มีอะไรจะคุยกัน ไม่ได้ไปไหนด้วยกัน คุยกันแบบเดิมๆ มันน่าเบื่อค่ะ พอเราเริ่มเบื่อกันเราก็จะทะเลาะกัน มันเหมือนถึงจุดต่ำสุดน่ะค่ะ เราเลยบอกเลิกพี่เค้า. ซึ่งพอมาถึงทุกวันนี้เราอยากกลับไปค่ะ ทำไมน่ะเหรอ? เพราะเราคิดว่าเค้ากลายไปเป็นส่วนนึงในชีวิตประจำวันไปแล้วค่ะ พอไม่มีเค้าเราเริ่มคิดถึงเค้าเราจะมองโทรศัพท์ตลอดเวลาว่าเค้าจะมาง้อเราหรือป่าว? เค้าจะส่งอะไรมาไหมน่ะ? ทุกๆครั้งที่มีแจ้งเตือนเข้ามาเราจะรีบดูว่าใช่เค้ารึป่าว แต่ในเมื่อเลิกกันไปแล้วจะเป็นเค้าได้ยังไงกัน จริงไหมค่ะ? กว่าเราจะมาคบกันกว่าเราจะได้มารักกันเราผ่านอะไรๆมาทำไมถึงทิ้งเค้าไปง่ายๆ "แล้วทำไมถึงเลิก?" คำถามนี่วนอยู่ให้หัวตลอดเวลาเลยค่ะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราจะทำให้ช่วงเวลาที่เราอยู่ข้างๆกันให้มันดีขึ้นจะทำให้ดีกว่านี้.. ตอนนี้สับสนค่ะว่า "เรารักเค้าจริงๆ" หรือ "เราแค่ต้องการใครสักคน" มีใครเป็นเหมือนกันบ้างไหมค่ะ?
เคยสับสนไหม? กับการรักใครสักคน
คือเราเคยมีแฟนค่ะ ก็ที่เราจะมาเป็นแฟนกันได้เนี่ยมันแบบยากมากๆๆๆๆๆๆคือตอนแรกเราแค่ปลื้มๆเค้าเฉยๆเรารู้จักรุ่นพี่คนนี้ตั้งแต่อยู่ประถมค่ะก็ไม่ได้อะไรมากเพราะตอนนั้เราวัยกำลังใสใส5555พอขึ้นม.ต้นมาเราก็สนิทกันมากขึ้นเริ่มคุยกันมากขึ้นเราก็เริ่มรู้สึกแล้วค่ะว่าเราชอบพี่เค้า-///- ตอนนั้นเราน่าปลวกมากๆๆๆเข้าคอนเซ็ปท์อ้วนดำเลยละค่ะและบวกกับพี่เค้ามีแฟนแล้วน่ะค่ะตอนนั้นเราแบบตัดใจดีกว่า.พี่เค้าไม่สนใจเราหรอกเราก็เลยหยุดทักพี่เค้าค่ะ.. พอนานๆเข้าพี่เค้าก็ทักมาหาค่ะมาหยอดนู่นนี่นั้นงานหนักใจก็มาเลยค่ะถ้าเค้าทำแบบนี้จะตัดใจได้ยังไงกันตอนนั้นเครียดมากๆค่ะเพราะไม่อยากไปยุ่งไม่อยากไปเป็นมือที่3ของเค้าสองคนแต่ทำไงได้ค่ะในเมื่อคนมันรักเราก็ต้องกลืนน้ำลายตัวเองไปหลังจากนั้นประมาน3เดือนพี่เค้ากับแฟนเค้าก็เลิกกันค่ะแต่ตอนนั้นเราไม่รู้เพราะว่าเราคุยกันน้อยลงแบบประมานว่า2อาทิตคุยทีแบบนั้นนะค่ะหรือบางทีก็แทบไม่ได้คุยกันเลยนั้นแหละค่ะทำให้เราไม่รู้มารู้อีกก็ตอนที่เค้าคบกันกับแฟนใหม่ได้เดือนนึงแล้วค่ะเราก็แบบเฮ้ยยยยไม่ม้างงงงทำไมเราไม่รู้อะไรแบบนั้นตอนนั้นนี้แทบจะกรี๊ดดิ้นตายยยเราก็บอกกับเพื่อนว่าเรายอมแพ้แล้วล่ะเราเหนื่อยแล้วเพื่อนก็คอยให้กำลังใจเราค่ะทุกๆครั้งที่เราเห็นเค้าเดินกับแฟนเราก็จะแบบเอาน่าพี่เค้ามีความสุขดีเราก็ดีใจปลอบตัวเองนั้นแหละค่ะเราทำเป็นว่าเราโอเคไม่เป็นอะไรแต่ในใจนี่แบบสัสเอยย~
ทำไงได้ละค่ะในเมื่อเราไม่ได้มีสิทธ์อะไรในตัวพี่เค้า เพื่อนเห็นเราท้อบ่อยๆมันเลยยุให้เราบอกชอบพี่เค้าค่ะตอนนั้นเราก็กำลังจะย้ายรร.พอดีไหนๆจะไปแล้วก็บอกชอบพี่เค้าก่อนไปเพราะยังดีกว่าที่พี่เค้าจะไม่รู้อะไรเลย โอเคค่ะบอกก็บอกเราเลยส่งข้อความไปบอกพี่เค้าค่ะว่าเราชอบพี่เค้าแต่พี่เค้าคบกับแฟนอยู่น่ะสิ คือ รู้อยู่แล้วว่าคำตอบคืออะไรแต่ทำไงได้ก็จะไปแล้วถ้าไม่ได้บอกคงจะกัดลิ้นตายแน่ๆ แน่นอนค่ะ คำตอบคือไม่ได้ชอบเราค่ะ ถามว่าเจ็บมั้ยตอบเลยค่ะทั้งเจ็บทั้งจุกแบบอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออกประมานนั้นเลยค่ะใครเคยโดนปฏิเสธรักมาคงเข้าใจTT แต่เราก็ยังคุยกันแบบพี่น้องต่อไปค่ะ หลังจากนั้นข้าวก็ไม่กินไปวิ่งออกกำลังกายค่ะขอพ่อดัดฟันซื้อครีมนู่นนี่นั้นมาใช้พัฒนาตนเองต่างๆนาๆพอปิดเทอมพี่เค้าก็เลิกกันกับแฟนค่ะ เค้าก็มาบ่นๆให้เราฟังนู่นนี่นั้นหลังจากนี่แหละค่ะที่ทำให้เราได้เป็นแฟนกัน แต่กว่าจะมาเป็นได้นี่ ต้องผ่านเรื่องหลายๆเรื่องค่ะ เหนื่อยมากท้อกับผช.คนนี้มากๆ หลังจากที่เราได้เป็นแฟนกันมันจะมีจุดๆนึงค่ะที่แบบไม่มีอะไรจะคุยกัน ไม่ได้ไปไหนด้วยกัน คุยกันแบบเดิมๆ มันน่าเบื่อค่ะ พอเราเริ่มเบื่อกันเราก็จะทะเลาะกัน มันเหมือนถึงจุดต่ำสุดน่ะค่ะ เราเลยบอกเลิกพี่เค้า. ซึ่งพอมาถึงทุกวันนี้เราอยากกลับไปค่ะ ทำไมน่ะเหรอ? เพราะเราคิดว่าเค้ากลายไปเป็นส่วนนึงในชีวิตประจำวันไปแล้วค่ะ พอไม่มีเค้าเราเริ่มคิดถึงเค้าเราจะมองโทรศัพท์ตลอดเวลาว่าเค้าจะมาง้อเราหรือป่าว? เค้าจะส่งอะไรมาไหมน่ะ? ทุกๆครั้งที่มีแจ้งเตือนเข้ามาเราจะรีบดูว่าใช่เค้ารึป่าว แต่ในเมื่อเลิกกันไปแล้วจะเป็นเค้าได้ยังไงกัน จริงไหมค่ะ? กว่าเราจะมาคบกันกว่าเราจะได้มารักกันเราผ่านอะไรๆมาทำไมถึงทิ้งเค้าไปง่ายๆ "แล้วทำไมถึงเลิก?" คำถามนี่วนอยู่ให้หัวตลอดเวลาเลยค่ะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราจะทำให้ช่วงเวลาที่เราอยู่ข้างๆกันให้มันดีขึ้นจะทำให้ดีกว่านี้.. ตอนนี้สับสนค่ะว่า "เรารักเค้าจริงๆ" หรือ "เราแค่ต้องการใครสักคน" มีใครเป็นเหมือนกันบ้างไหมค่ะ?