ค่ะ ..ตามหัวข้อกระทู้เลย ......ถ้าถามว่าทำไมถึงน้อยใจแม่อะไรขนาดนั้น
แต่ก็อยากถามแม่ว่าทำไมๆๆๆ
คือเราเห็นในละครงี้ แล้วก็เพื่อนเราบางคน ..เวลากลับบ้าน แม่จะถาม
ว่าวันนี้เรียนอะไรมาบ้าง เหนื่อยมั้ย การบ้านช่วยสอนมั้ย มีเรื่องอะไรๆก็จะพูดกัน
เราเป็นเด็กคนนึงที่ไม่กล้าพูดกับแม่เท่าไหร่ เพราะเวลากลับบ้าน แม่ไม่เคยถามเลยสักคำว่าเรียนเป็นไงบ้าง การบ้านมีมั้ย เหมือนในละคร
เหมือนกับแม่คนอื่น มีอะไรปรึกษากัน คือน้อยใจมากๆ เรารู้หล่ะคะ ว่าเราช่างเปรียบเทียบ "ทำไมถึงเอาแม่เราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น"
แต่เรา น้อยใจจริงๆคะ เราไม่กล้าปรึกษาเรื่องเพื่อน เรื่องคนนู้นคนนี้ ไม่กล้าเม้าท์อะไรกับแม่เลย เราคิดแบบนี้ตั้งแต่ป2 คิดว่าทำไมแม่ถึงไม่เคยสอนการบ้านเรา ทำไมแม่ถึงไม่ค่อยกอดเรา
จนเราเองไม่กล้ากอด ไม่กล้าถามแม่เลยสักคำ บางครั้งแม่ก็ดีมากค่ะ แบบดีสุดๆ
พอวันต่อมา แม่ก็เปลี่ยนไปไวเหมือนโกหก บอกเลยว่าน้อยใจ ...ตอนนี้แม่เราไปอยู่เมืองนอกค่ะ พ่อแม่เราหย่ากัน พ่อจะโทรมาถาม ว่าเป็นไงบ้าง
ทุกอาทิตย์ ถามทุกอย่าง เราสนิทกับพ่อมาก ...พ่อจะไม่ค่อยให้เงินเราใช้ แต่พ่อเราจะใช้คำพูด วาจาที่เหมือนรักเราจริงๆ ถามเราแทน... เราเลยรู้สึกรักพ่อมากกว่าแม่ แต่เราก็รักแม่เหมือนกันนะ แต่มันคนละความรู้สึก เหมือนแม่ให้เงินเราใช้ทุกวัน แต่ทำไมรู้สึกว่าห่างจังเลย
แค่ระยะทางที่แม่ไปเมืองนอกมันก็ห่างอยู่แล้ว แม่ส่งเราเรียนภาษาอังกฤษ แล้วแม่ก็บอกว่า you stupid บอกว่าเราโง่มากๆ ทำไมพูดไม่ได้สักที เราก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน เราไม่ใช่ว่าเราพูดไม่ได้ค่ะ แต่เราไม่กล้า เหมือนที่เราไม่กล้าพูดกับแม่ แม่ก็ย้ำว่าทำไมไม่เก่งเหมือนแม่ ไม่ทำให้ได้เหมือนแม่.. คือเราเป็นลูกแม่ก็จริงก็ใช่ แต่เราไม่ได้ฉลาดเหมือนแม่ทุกอย่าง เราอธิบายเท่าไหร่ก็บอกว่าเราเถียง เราโง่ เราไร้สาระ คือเราอยากได้คำปรึกษาที่ดีมากกว่านี้ ....เหมือนเวลาแม่เศร้าเรื่องพี่สาวเรา แม่ก็จะระบายใส่ ว่าทำไมถึงไม่รักแม่กันเลย แม่หาเงินมาก็เพื่อลูก ทำให้ลูก ทุกอย่างเพื่อลูก แต่เราก็เข้าใจ ...เราอยากจะพูดกับแม่มาก ว่าบางครั้ง เราก็ไม่ได้ต้องการเงิน ไม่ได้ต้องการสิ่งของ เพราะเงินมันไม่ได้บอกรักราอ่ะ เราต้องการแค่คำพูด ทักแชทมาหาเราก็ได้ แล้วบอกรักแค่คำหนึ่งมันก็ดี แล้วเราก็ไม่ได้โง่ แต่เรียนภาษามันต้องใช้เวลาจริงๆสำหรับเรา เราแค่พูดไม่ได้ เราฟังออก มันต้องใช้เวลาอ่ะ สำหรับเรามันยากกว่าวิชาคณิต ฟิสิกอีกอ่ะ เราไม่รู้จะอธิบายยังไงไม่กล้าพูด เดี๋ยวหาว่าเถียง เราก็รู้ว่าบางครั้งเราดื้อ แต่เราก็ทำเพื่อแม่อยู่ แม่ให้เงินไปซื้อหนังสือหาความรู้ใส่ตัว เราก็ทำแล้วเราก็อ่าน แต่เรายังรู้สึกแปลกๆกับแม่อยู่ดี ตั้งแต่เด็กๆ จนมอปลาย แม่ดูไม่เชื่อมั่นในตัวเรา แม่ชอบกดดัน ชอบเร่งว่าต้องพูดให้ได้ ! ทำนองนั้น แต่ยังไงหล่ะ เราไม่ได้เก่งขนาดนั้นอ่ะ ยิ่งแม่มาเร่งรัด พูดเหมือนอยากให้ได้ไวๆ แล้วเหมือนไม่เชื่อมั่นในตัวเรางี้ เราก็หดหู่เป็นอ่ะ TT แล้วเวลามีเรื่องอะไรงี้ เราก็ไม่กล้าไปพูดกับใครเลย พอแม่ส่งให้เราไปเรียนภาษางี้ เราไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว เราเรียนคนเดียวอยู่คนเดียว เอาจริงๆมันก็ไม่ตาย แต่เราเหงา ไม่มีเพื่อนจริงๆค่ะ ...เราก็ไม่กล้าไปพูดกับแม่เลย
เราไม่กล้าเข้าหาแม่เลยค่ะ ไม่รู้จะพูดยังไง ใครอ่านแล้วงง ขออภัยด้วยนะคะ มันเป็นความรู้สึกลึกๆจริงๆ จะว่าไร้สาระก็ได้ค่ะ
มีใครน้อยใจแม่เหมือนเรามั้ยคะ ?
แต่ก็อยากถามแม่ว่าทำไมๆๆๆ
คือเราเห็นในละครงี้ แล้วก็เพื่อนเราบางคน ..เวลากลับบ้าน แม่จะถาม
ว่าวันนี้เรียนอะไรมาบ้าง เหนื่อยมั้ย การบ้านช่วยสอนมั้ย มีเรื่องอะไรๆก็จะพูดกัน
เราเป็นเด็กคนนึงที่ไม่กล้าพูดกับแม่เท่าไหร่ เพราะเวลากลับบ้าน แม่ไม่เคยถามเลยสักคำว่าเรียนเป็นไงบ้าง การบ้านมีมั้ย เหมือนในละคร
เหมือนกับแม่คนอื่น มีอะไรปรึกษากัน คือน้อยใจมากๆ เรารู้หล่ะคะ ว่าเราช่างเปรียบเทียบ "ทำไมถึงเอาแม่เราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น"
แต่เรา น้อยใจจริงๆคะ เราไม่กล้าปรึกษาเรื่องเพื่อน เรื่องคนนู้นคนนี้ ไม่กล้าเม้าท์อะไรกับแม่เลย เราคิดแบบนี้ตั้งแต่ป2 คิดว่าทำไมแม่ถึงไม่เคยสอนการบ้านเรา ทำไมแม่ถึงไม่ค่อยกอดเรา
จนเราเองไม่กล้ากอด ไม่กล้าถามแม่เลยสักคำ บางครั้งแม่ก็ดีมากค่ะ แบบดีสุดๆ
พอวันต่อมา แม่ก็เปลี่ยนไปไวเหมือนโกหก บอกเลยว่าน้อยใจ ...ตอนนี้แม่เราไปอยู่เมืองนอกค่ะ พ่อแม่เราหย่ากัน พ่อจะโทรมาถาม ว่าเป็นไงบ้าง
ทุกอาทิตย์ ถามทุกอย่าง เราสนิทกับพ่อมาก ...พ่อจะไม่ค่อยให้เงินเราใช้ แต่พ่อเราจะใช้คำพูด วาจาที่เหมือนรักเราจริงๆ ถามเราแทน... เราเลยรู้สึกรักพ่อมากกว่าแม่ แต่เราก็รักแม่เหมือนกันนะ แต่มันคนละความรู้สึก เหมือนแม่ให้เงินเราใช้ทุกวัน แต่ทำไมรู้สึกว่าห่างจังเลย
แค่ระยะทางที่แม่ไปเมืองนอกมันก็ห่างอยู่แล้ว แม่ส่งเราเรียนภาษาอังกฤษ แล้วแม่ก็บอกว่า you stupid บอกว่าเราโง่มากๆ ทำไมพูดไม่ได้สักที เราก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน เราไม่ใช่ว่าเราพูดไม่ได้ค่ะ แต่เราไม่กล้า เหมือนที่เราไม่กล้าพูดกับแม่ แม่ก็ย้ำว่าทำไมไม่เก่งเหมือนแม่ ไม่ทำให้ได้เหมือนแม่.. คือเราเป็นลูกแม่ก็จริงก็ใช่ แต่เราไม่ได้ฉลาดเหมือนแม่ทุกอย่าง เราอธิบายเท่าไหร่ก็บอกว่าเราเถียง เราโง่ เราไร้สาระ คือเราอยากได้คำปรึกษาที่ดีมากกว่านี้ ....เหมือนเวลาแม่เศร้าเรื่องพี่สาวเรา แม่ก็จะระบายใส่ ว่าทำไมถึงไม่รักแม่กันเลย แม่หาเงินมาก็เพื่อลูก ทำให้ลูก ทุกอย่างเพื่อลูก แต่เราก็เข้าใจ ...เราอยากจะพูดกับแม่มาก ว่าบางครั้ง เราก็ไม่ได้ต้องการเงิน ไม่ได้ต้องการสิ่งของ เพราะเงินมันไม่ได้บอกรักราอ่ะ เราต้องการแค่คำพูด ทักแชทมาหาเราก็ได้ แล้วบอกรักแค่คำหนึ่งมันก็ดี แล้วเราก็ไม่ได้โง่ แต่เรียนภาษามันต้องใช้เวลาจริงๆสำหรับเรา เราแค่พูดไม่ได้ เราฟังออก มันต้องใช้เวลาอ่ะ สำหรับเรามันยากกว่าวิชาคณิต ฟิสิกอีกอ่ะ เราไม่รู้จะอธิบายยังไงไม่กล้าพูด เดี๋ยวหาว่าเถียง เราก็รู้ว่าบางครั้งเราดื้อ แต่เราก็ทำเพื่อแม่อยู่ แม่ให้เงินไปซื้อหนังสือหาความรู้ใส่ตัว เราก็ทำแล้วเราก็อ่าน แต่เรายังรู้สึกแปลกๆกับแม่อยู่ดี ตั้งแต่เด็กๆ จนมอปลาย แม่ดูไม่เชื่อมั่นในตัวเรา แม่ชอบกดดัน ชอบเร่งว่าต้องพูดให้ได้ ! ทำนองนั้น แต่ยังไงหล่ะ เราไม่ได้เก่งขนาดนั้นอ่ะ ยิ่งแม่มาเร่งรัด พูดเหมือนอยากให้ได้ไวๆ แล้วเหมือนไม่เชื่อมั่นในตัวเรางี้ เราก็หดหู่เป็นอ่ะ TT แล้วเวลามีเรื่องอะไรงี้ เราก็ไม่กล้าไปพูดกับใครเลย พอแม่ส่งให้เราไปเรียนภาษางี้ เราไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว เราเรียนคนเดียวอยู่คนเดียว เอาจริงๆมันก็ไม่ตาย แต่เราเหงา ไม่มีเพื่อนจริงๆค่ะ ...เราก็ไม่กล้าไปพูดกับแม่เลย
เราไม่กล้าเข้าหาแม่เลยค่ะ ไม่รู้จะพูดยังไง ใครอ่านแล้วงง ขออภัยด้วยนะคะ มันเป็นความรู้สึกลึกๆจริงๆ จะว่าไร้สาระก็ได้ค่ะ