สวัสดีค่ะ เราขอใช้อักษรย่อของเราว่า น ก็แล้วกันนะคะ ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เพื่อนๆเคยไหมคะ .. เอาล่ะ มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า
เราได้คุยกับคนคนนึง ซึ่งตอนนั้นเฟสเรามีปัญหาค่ะเลยจำเป็นต้องเปลี่ยนเฟสบุ๊คใหม่ ตอนนั้นก็เซ็งมากๆค่ะเพราะต้องนั่งหาเพื่อนใหม่ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาของเราค่ะ55555พอดีช่วงนั้นเรามีกิจกรรมที่จะต้องทำสักหน่อย ประมาณเดือนมิถุนายนค่ะ เรื่องของเรื่อง คนคนนี้ค่ะ (ขอใช้อักษรย่อว่า ม)แล้วกันนะคะ เขาจะอายุมากกว่าเราประมาณ1-2ปีค่ะ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว เพราะตอนแรกเราไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับเขาด้วยซ้ำ เพราะอยู่คนละซีกโลกเลยค่ะ แต่ก็แอบปลื้มๆพี่เขานิดๆนะคะเพราะเราก็ติดตามไอจีพี่เขาเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว พี่เขาเริ่มจากการส่งสตก.มาให้เราทางแชทค่ะ ไอเราก็ตอบๆไปตามมารยาท เราก็คุยกันไปเรื่อยๆค่ะ แล้วจังหวะพอเหมาะ เราเลิกกับแฟนเราพอดี เลยปรึกษาพี่เขาค่ะว่าเนี่ยเลิกกับแฟนแล้วนะ ต้องทำยังไงดี เสียใจ บลาๆๆๆๆค่ะ ก็บ่นไปเรื่อย5555555 พี่เขาก็อยู่ข้างเราตลอดนะคะ คุยกันทุกวัน เป็นห่วงเป็นใยกันตลอด ความสัมพันธ์ของเราสองคนก็นับว่าโอเคขึ้นเรื่อยๆนะคะ เรียกว่าพัฒนาขึ้นดีกว่า พัฒนาเป็นแบบไหนอะหรอ ก็คงเรียกว่า 'คนคุย' แล้วค่ะ ระยะเวลาประมาณเดือนกว่าๆเกือบๆสองเดือน ยอมรับนะคะว่าชอบ ชอบตั้งแต่แรกๆที่คุยกันแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่ามันกลายเป็นคำว่ารักตั้งแต่ตอนไหน แต่ระยะเวลาที่คุยกัน เรามีความสุขมากค่ะ เอ่อออ..ลืมเล่าค่ะ ต้องบอกเลยว่าเรารู้จักกับเพื่อนพี่เขาด้วยค่ะ ก็เลยง่ายหน่อยในการติดต่อ ครั้งแรกเลยก็ไปหาอะไรกินกันค่ะ มีเพื่อนพี่เขาด้วย ไอเราก็รู้สึกดีตั้งแต่ตอนนั้นค่ะ แต่ยังไม่ได้พูด ก็ไปเที่ยวด้วยกันค่ะ ไอเราก็รักพี่เขาแล้ว พี่เขาก็ไม่รู้ว่ารักเรารึเปล่านะคะ แต่พี่เขาก็บอกรักเราบ้าง อะไรบ้าง เราก็คิดว่าพี่เขารักเราค่ะ(ตอนนั้น) ความสัมพันธ์พัฒนาขึ้นเรื่อยๆเลยค่ะ คนรอบข้างนี่ถามตลอดค่ะว่าคบกันหรือยัง บางคนนี่คิดว่าเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ แต่ยังค่ะ ทำทุกอย่างเหมือนแฟน บอกรักกันคิดถึงกันนัดเจอกัน พามาเจอแม่ ไม่ต้องพูดถึงแม่เลยค่ะ แม่เรานี่โอเคมาก เป็นคนเอ่ยปากเลยว่าให้พาพี่เขามาเจอ ไอเราก็ดีใจสิคะ เพราะแม่เราไม่เคยเปิดใจกับเรื่องพวกนี้ขนาดนี้ ก็คุยกันมาค่ะ คุยเรื่อยๆ พี่เขาก็ยังไม่ขอเราคบนะคะไม่รู้ว่ารออะไร แต่เราก็ไม่ได้อยากให้พี่เขาขออะไรมาก ถ้าคุยกันไปแบบนี้แล้วมันโอเคเราก็อยากคุยค่ะ แต่เรื่องมันก็ไม่ได้เป็นแบบนี้สิคะ .. พี่เขาเริ่มแปลกๆไปอย่างเห็นได้ชัดค่ะ เราก็รอเวลามาเรื่อยๆสักประมาณอาทิตย์นึงค่ะ ความจริงก็เปิดเผย เราไปรู้มาค่ะ ว่าเขายังติดต่อกับแฟนเก่าอยู่ ขึ้นชื่อว่ายังมีใจให้กันอยู่เลยก็ว่าได้ แล้วเราก็เลิกคุยค่ะ เราเสียใจมาก ร้องไห้ร้องห่มหนักมากเลย คือพี่เขาก็ไม่ได้แก้ตัวอะไรนะคะ ไม่ได้มาบอกว่าเป็นเพื่อนกันหรืออะไร แต่เราก็บอกไปว่าเราจะเลิกคุยเลิกยุ่งค่ะ พี่เขาก็ยังทักเรามาเรื่อยๆ ไอเราก็ทำใจไม่ได้ เลยต้องตอบ เอาตรงๆคือเราก็คิดถึงพี่เขาค่ะ ยังอยากคุยอยู่ แต่เราก็รู้เสมอว่าพี่เขายังไปไหนมาไหนกับแฟนเก่าเขาตลอด เราก็ยังไม่วายที่จะเจ็บค่ะ ก็ยังอยากคุยอยู่ดี.__. ที่ตั้งกระทู้นี่ขึ้น อยากขอความคิดเห็นจากเพื่อนๆที่เคยประสบอยู่กับความรู้สึกแบบนี้ ว่าควรทำยังไงดีคะ เราควรเลิกยุ่งเลิกคุย หรือคุยต่อไปตามที่ใจเราต้องการดี
รักแค่ไหน..ก็แพ้แฟนเก่า
เราได้คุยกับคนคนนึง ซึ่งตอนนั้นเฟสเรามีปัญหาค่ะเลยจำเป็นต้องเปลี่ยนเฟสบุ๊คใหม่ ตอนนั้นก็เซ็งมากๆค่ะเพราะต้องนั่งหาเพื่อนใหม่ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาของเราค่ะ55555พอดีช่วงนั้นเรามีกิจกรรมที่จะต้องทำสักหน่อย ประมาณเดือนมิถุนายนค่ะ เรื่องของเรื่อง คนคนนี้ค่ะ (ขอใช้อักษรย่อว่า ม)แล้วกันนะคะ เขาจะอายุมากกว่าเราประมาณ1-2ปีค่ะ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว เพราะตอนแรกเราไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับเขาด้วยซ้ำ เพราะอยู่คนละซีกโลกเลยค่ะ แต่ก็แอบปลื้มๆพี่เขานิดๆนะคะเพราะเราก็ติดตามไอจีพี่เขาเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว พี่เขาเริ่มจากการส่งสตก.มาให้เราทางแชทค่ะ ไอเราก็ตอบๆไปตามมารยาท เราก็คุยกันไปเรื่อยๆค่ะ แล้วจังหวะพอเหมาะ เราเลิกกับแฟนเราพอดี เลยปรึกษาพี่เขาค่ะว่าเนี่ยเลิกกับแฟนแล้วนะ ต้องทำยังไงดี เสียใจ บลาๆๆๆๆค่ะ ก็บ่นไปเรื่อย5555555 พี่เขาก็อยู่ข้างเราตลอดนะคะ คุยกันทุกวัน เป็นห่วงเป็นใยกันตลอด ความสัมพันธ์ของเราสองคนก็นับว่าโอเคขึ้นเรื่อยๆนะคะ เรียกว่าพัฒนาขึ้นดีกว่า พัฒนาเป็นแบบไหนอะหรอ ก็คงเรียกว่า 'คนคุย' แล้วค่ะ ระยะเวลาประมาณเดือนกว่าๆเกือบๆสองเดือน ยอมรับนะคะว่าชอบ ชอบตั้งแต่แรกๆที่คุยกันแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่ามันกลายเป็นคำว่ารักตั้งแต่ตอนไหน แต่ระยะเวลาที่คุยกัน เรามีความสุขมากค่ะ เอ่อออ..ลืมเล่าค่ะ ต้องบอกเลยว่าเรารู้จักกับเพื่อนพี่เขาด้วยค่ะ ก็เลยง่ายหน่อยในการติดต่อ ครั้งแรกเลยก็ไปหาอะไรกินกันค่ะ มีเพื่อนพี่เขาด้วย ไอเราก็รู้สึกดีตั้งแต่ตอนนั้นค่ะ แต่ยังไม่ได้พูด ก็ไปเที่ยวด้วยกันค่ะ ไอเราก็รักพี่เขาแล้ว พี่เขาก็ไม่รู้ว่ารักเรารึเปล่านะคะ แต่พี่เขาก็บอกรักเราบ้าง อะไรบ้าง เราก็คิดว่าพี่เขารักเราค่ะ(ตอนนั้น) ความสัมพันธ์พัฒนาขึ้นเรื่อยๆเลยค่ะ คนรอบข้างนี่ถามตลอดค่ะว่าคบกันหรือยัง บางคนนี่คิดว่าเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ แต่ยังค่ะ ทำทุกอย่างเหมือนแฟน บอกรักกันคิดถึงกันนัดเจอกัน พามาเจอแม่ ไม่ต้องพูดถึงแม่เลยค่ะ แม่เรานี่โอเคมาก เป็นคนเอ่ยปากเลยว่าให้พาพี่เขามาเจอ ไอเราก็ดีใจสิคะ เพราะแม่เราไม่เคยเปิดใจกับเรื่องพวกนี้ขนาดนี้ ก็คุยกันมาค่ะ คุยเรื่อยๆ พี่เขาก็ยังไม่ขอเราคบนะคะไม่รู้ว่ารออะไร แต่เราก็ไม่ได้อยากให้พี่เขาขออะไรมาก ถ้าคุยกันไปแบบนี้แล้วมันโอเคเราก็อยากคุยค่ะ แต่เรื่องมันก็ไม่ได้เป็นแบบนี้สิคะ .. พี่เขาเริ่มแปลกๆไปอย่างเห็นได้ชัดค่ะ เราก็รอเวลามาเรื่อยๆสักประมาณอาทิตย์นึงค่ะ ความจริงก็เปิดเผย เราไปรู้มาค่ะ ว่าเขายังติดต่อกับแฟนเก่าอยู่ ขึ้นชื่อว่ายังมีใจให้กันอยู่เลยก็ว่าได้ แล้วเราก็เลิกคุยค่ะ เราเสียใจมาก ร้องไห้ร้องห่มหนักมากเลย คือพี่เขาก็ไม่ได้แก้ตัวอะไรนะคะ ไม่ได้มาบอกว่าเป็นเพื่อนกันหรืออะไร แต่เราก็บอกไปว่าเราจะเลิกคุยเลิกยุ่งค่ะ พี่เขาก็ยังทักเรามาเรื่อยๆ ไอเราก็ทำใจไม่ได้ เลยต้องตอบ เอาตรงๆคือเราก็คิดถึงพี่เขาค่ะ ยังอยากคุยอยู่ แต่เราก็รู้เสมอว่าพี่เขายังไปไหนมาไหนกับแฟนเก่าเขาตลอด เราก็ยังไม่วายที่จะเจ็บค่ะ ก็ยังอยากคุยอยู่ดี.__. ที่ตั้งกระทู้นี่ขึ้น อยากขอความคิดเห็นจากเพื่อนๆที่เคยประสบอยู่กับความรู้สึกแบบนี้ ว่าควรทำยังไงดีคะ เราควรเลิกยุ่งเลิกคุย หรือคุยต่อไปตามที่ใจเราต้องการดี