สวัสดีค่ะเพื่อนๆนักอ่านทุกคน อันนี้เป็นกระทู้แรกของเรา
เรื่องที่เราจะเล่าให้อ่านมันเป็นความทรงจำที่เราไม่เคยจะลืมได้เลย
เข้าเรื่องเลยแล้วกัน อิอิ ...
ย้อนไปเมื่อ 6-7 ปีก่อน ตอนนั้นเราอยู่ประถม ช่วงนั้นโลกออนไลน์ยังฮิตเล่น hi5
เย็นวันนั้นเรากลับมาจากโรงเรียน ก็ชีวิตธรรมดาปกติค่ะกลับมาก็นั่งเล่นคอม ดูอะไรไปเรื่อย
แล้วมีผู้ชายคนหนึ่งแอดเพื่อนเรามา สักพักเขาก็ทักเรามาหรือเปล่าอันนี้เราจำไม่ค่อยได้ว่าใครทักใครก่อน
เราคุยถามถึงชื่อที่อยู่จังหวัดประมาณนี้เราเป็นรุ่นเดียวกัน
มารู้ทีหลังว่าอยู่จังหวัดเดียวกันแต่คนละอำเภอคุยกันเกือบทุกวัน หายไปบ้างทักมาบ้าง
จนเราขึ้นมัธยมต้น เราสอบโรงเรียนใกล้บ้านเป็นโรงเรียนประจำอำเภอ ห้องที่เราสอบได้คือห้องวิทย์-คณิต-ภาษา
โรงเรียนมีจัดกิจกรรมศึกษานอกสถานที่ให้ห้องเราไปเข้าค่ายที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคอีสาน มหาวิทยาลัยนี้ดังมาก
แต่ค่ายให้จัดกิจกรรม 2โรงเรียน มีโรงเรียนเรากับอีกโรงเรียนหนึ่งอยู่ต่างอำเภอแต่จังหวัดเดียวกัน ไป 6วัน5คืน
วันที่เราไปค่ายใช้เวลาเดินทางประมาณ 3-4 ชั่วโมง
พอมาถึงที่พักจะมีพี่ๆสตาฟมารอรับ แต่อีกโรงเรียนหนึ่งยังไม่มา
พี่ๆเลยให้นั่งรอเพราะต้องให้ครบทุกคนจะได้แบ่งแยกห้องพักให้
ตอนนั้นรู้สึกจะรอนานอยู่นะเกือบๆชั่วโมงนึง และแล้วววว ....
การรอคอยของฉันก็สิ้นสุดลง เห็นรถจอดหน้าโรงแรมตื่นเต้นมากๆ
ตอนนั้นอยากเข้าห้องพักมากคือเหนื่อย อยากพักผ่อนค้าาาาา แต่พาเพื่อนแอบดูผู้ชาย 55555555+ (ออกแววแต่เด็กอิอิ ><)
ระหว่างวันที่เรียนอยู่ที่ค่าย อ้อลืมบอก...ค่ายที่เราไปเป็นค่ายวิชาการจะเน้นเรียนวิทย์ คณิต ภาษา
แล้วจะมีวันที่เราได้เรียนวิชาคอมพิวเตอร์เรียนตั้งแต่ 6โมงเย็น-2ทุ่ม
ตอนที่เรียนอาจารย์ก็สอนให้ทำอะไรเนี่ยละเราจำไม่ได้ แต่เราแอบเข้าเล่น Hi5 (เช็คเรทติ้งเจ้นิดนึง คริ ><)
เราเห็นมีคนทักข้อความเรามา พอเปิดดูก็เป็นผู้ชายที่อยู่ต่างอำเภอ
เขาก็ถามทำอะไร เราบอกเรียนอยู่ พอเราถามเขากลับ เขาก็บอกเรียนอยู่เหมือนกันเขาบอกมาค่ายที่มหาวิทยาลัย...พอเราเห็นแบบนั้นนะ
แม่เจ้าาาา ตกใจมากๆ ก่อนหน้านั้นไม่รู้มาก่อนเลยว่าเขาเรียนที่ไหนไม่รู้ด้วยว่าโรงเรียนเขามาเข้าค่ายกับโรงเรียนเรา
แล้วเราก็บอกเขาว่าเราก็มาเหมือนกัน เฮ้ย!!! บังเอิญไปหรือเปล่าเนี่ย
แล้วเขาก็ถามว่าเราอยู่เครื่องไหน เราก็บอกไปสักพักเขาก็ทักมาอีกว่าเห็นเราแล้ว >< อ๊ายยยย
เราตื่นเต้นมากๆทำอะไรไม่ถูก แต่เราไม่ได้หันไปมองเขา
เราก็ไม่รู้ว่าคนไหนเหมือนกัน แต่จะมีป้ายชื่อบอกอยู่ เราก็เห็นชื่อเขา ตัวจริงเขาตอนนั้นอ้วนดำ ไม่หล่อ ไม่น่ารัก หน้ากลมๆไม่สูง
หลังจากนั้นเรากับเขาก็เจอกันทุกวันตลอดเวลาที่อยู่ค่ายเลย จนมาถึงวันสุดท้ายที่จะต้องออกจากค่าย
ตอนนั้นเราหวิวๆในใจมาก เราก็ไม่รู้ว่าเราชอบเขาหรือเปล่า
แต่ก็แอบเสียใจนิดๆที่จะไม่ได้เจอเขาแล้ว T.T
แต่ไม่เป็นไร!!!! ยังไงก็ต้องมาเข้าค่ายด้วยกันทุกเทอมอยู่แล้ว คริๆ เลยหายเศร้าไปปปป
ช่วงนั้นก็เริ่มรู้จัก Facebook เพราะเห็นพี่ที่สตาฟเล่นกันเลยสมัครเล่นบ้าง
เด็กที่ไปค่ายครั้งนั้นคือสมัครกันทุกคนค่ะรวมทั้งเราและเขาด้วย
เริ่มคุยกับเขามาเรื่อยๆ จนวันนึงเขาขอเราเป็นแฟน ... โหวววตอนนั้นแบบความรู้สึกตื่นเต้นด้วยไง
ไม่คิดว่าเขาจะชอบเราเหมือนกัน เราก็เลยโอเคตอบตกลงไป 55555555+ (ฉันชอบอ่ะ เข้าทางฉัน)
แรกๆก็ดี พอมาหลังๆผ่านไปเดือนกว่าเขาเริ่มหึงหวงเรามากขึ้น
แล้วเราไม่มีโทรศัพท์เวลาหายไปไหนก็จะไม่ค่อยบอก
เขาก็จะถามเพื่อนเราตลอดว่าเราอยู่ไหน หายไปไหน ทำไมไม่ออน เราเข้าใจนะว่าเขาคิดถึง แรกๆเราก็สนุก
พอหนักขึ้นทุกวันๆเราก็รำคาร เราเป็นคนที่ไม่ชอบคนที่จุกจิกกับเราแบบนี้ เลยตัดสินใจบอกเลิกเขาไปเลย
รู้ว่าเขาเสียใจ แต่เราก็ไม่ได้สนใจเขา เลิกกันก็หายไปไม่ทักไม่คุยกัน
เวลาไปค่ายก็เจอกันอีก แต่คือสถานะเราเปลี่ยนไปมันไม่ใช่เหมือนช่วงแรกๆที่เจอกัน
เราเฉยชามาก ต่างคนต่างไม่สนใจกัน แต่มีบางเวลาที่เราแอบมองเขาเหมือนกัน
เอาละ....ขึ้น ม.ปลายแล้ว เราเรียนที่เดิมห้องเดิมแล้วก็ต้องไปค่ายเดิมอีกกับโรงเรียนเดิม
ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าเขาเรียนต่อที่ไหน จนเราเห็นเขาขึ้นสถานะว่าสอบติดที่เดิมห้องเดิมเหมือนกัน
เราก็เปิดผ่านๆไม่ได้สนใจอะไร แล้ว ม.4 เทอม1 เราก็ต้องไปค่ายอีก
เราได้เจอกันอีกแล้ว เวลาเราสองคนเผลอมองหน้ากันเนี่ยเราจะเขินมากๆใจเต้นแรงทำอะไรไม่ถูก
มันจะมีช่วงที่เรามีปัญหากับเขาทะเลาะกันหนักมากๆ แบบโพสด่ากันในเฟสเลย
จะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงเราด่าหมด ตอนนั้นเหมือนเพื่อนเขาจะมีปัญหากับเพื่อนผู้ชายในห้องเรา
แล้วเพื่อนเขาก็อัดคลิปลงเฟส พูดเชิงประมาณว่าเพื่อนเราให้ระวังตัวไว้ดีๆ เราเป็นคนรักเพื่อนด้วยซิ
เราก็เลยโพสด่า ซึ่งเขาไม่รู้เรี่องอะไรเลยแต่เพื่อนเขาเอาโทรศัพท์เขาอัดคลิป
แล้วพอเขาเห็นเราโพสด่า เขาก็โมโห เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยแต่ก็โดนด่าเขาเลยโพสด่าเรากลับ
ตอนนั้นเดือดมากกกกกกกกก พอเจอกันก็เริ่มมีอาการไม่อยากเห็นหน้า คือเขาชอบทำหน้าตากวนโอ้ยใส่ค่ะ แบบหน้ามึนๆ
เราหมั่นไส้มากๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจครั้งนั้นเป็นการเข้าค่ายที่เดือดมากจริงๆ555555+
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกับเขาเลยจนขึ้น ม.4 เทอม2 เราก็ไปค่ายอีก ตอนเจอหน้าเขาครั้งแรก ยังหมั่นไส้อยู่อ่ะ
คือหมั่นไส้มากๆ แต่เราก็สังเกตุเขาว่าเขาสูงขึ้น หน้าเริ่มยาวขึ้น เขาเป็นคนโครงหน้ายาวตาเล็กๆเวลาเขายิ้ม
ตาเขาจะปิดหมดเลยเหมือนแปะยิ้ม555+ เรากับเขาจะยิ้มเหมือนกัน เวลายิ้มนี่ตาหายหมดอ่ะ ><
มันจะมีตอนกลางคืนก่อนจะถึงวันจบค่าย พี่ๆสตาฟจะจัดพิธีบายศรีสู่ขวัญให้ทั้ง 2โรงเรียนจะมีด้ายเอาไว้ผูกแขนให้เพื่อนๆผูกแขนกัน
ใครอยากผูกแขนใครก็เดินเข้าไปหา แล้วเรามีเพื่อนที่รู้จักอยู่โรงเรียนเดียวกันกับเขา
เดินเข้ามาหาเราแล้วบอกเราว่ามีคนจะให้ตัง -0-
ดูมันหลอกกกกก ตอนแรกเราก็แปลกใจ ใครวะ จะมาให้ตังตอนนี้ -.-
มันก็พาเราเดินจูงมือไปหาผู้ชายคนนึง ซึ่งก็คือเขาคนนั้น
คนที่เราเคยคบและเคยมีปัญหาทะเลาะกัน เขายืนเขินๆแล้วยิ้มให้เรา
เราก็ยิ้มให้เขา เราถามเขาไหนจะมีตังให้หรอ ^^
เขาก็หัวเราะ เราก็เลยยื่นมือให้เขาผูกไปด้วยพูดขอโทษไปด้วยต่างคนต่างขอโทษกัน
ยิ้มให้กันแบบเพื่อนเหมือนเดิม ความรู้สึกเราตอนนั้นมีความสุขมากๆ
เราได้อยู่ใกล้เขาเราก็มีความสุขแล้วอ่ะ ไม่รู้ทำไมมันรู้สึกสบายใจดีใจที่เขาขอโทษเราและดีใจที่เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
มีต่อๆ เดี๋ยวกลับมาเล่านะคะ
ใครเคยบังเอิญได้เจอใครสักคนมั้ย? คุณมีความรู้สึกว่ารักเขาจริงๆ แต่สุดท้ายก็ต้องจากกัน.
เรื่องที่เราจะเล่าให้อ่านมันเป็นความทรงจำที่เราไม่เคยจะลืมได้เลย
เข้าเรื่องเลยแล้วกัน อิอิ ...
ย้อนไปเมื่อ 6-7 ปีก่อน ตอนนั้นเราอยู่ประถม ช่วงนั้นโลกออนไลน์ยังฮิตเล่น hi5
เย็นวันนั้นเรากลับมาจากโรงเรียน ก็ชีวิตธรรมดาปกติค่ะกลับมาก็นั่งเล่นคอม ดูอะไรไปเรื่อย
แล้วมีผู้ชายคนหนึ่งแอดเพื่อนเรามา สักพักเขาก็ทักเรามาหรือเปล่าอันนี้เราจำไม่ค่อยได้ว่าใครทักใครก่อน
เราคุยถามถึงชื่อที่อยู่จังหวัดประมาณนี้เราเป็นรุ่นเดียวกัน
มารู้ทีหลังว่าอยู่จังหวัดเดียวกันแต่คนละอำเภอคุยกันเกือบทุกวัน หายไปบ้างทักมาบ้าง
จนเราขึ้นมัธยมต้น เราสอบโรงเรียนใกล้บ้านเป็นโรงเรียนประจำอำเภอ ห้องที่เราสอบได้คือห้องวิทย์-คณิต-ภาษา
โรงเรียนมีจัดกิจกรรมศึกษานอกสถานที่ให้ห้องเราไปเข้าค่ายที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคอีสาน มหาวิทยาลัยนี้ดังมาก
แต่ค่ายให้จัดกิจกรรม 2โรงเรียน มีโรงเรียนเรากับอีกโรงเรียนหนึ่งอยู่ต่างอำเภอแต่จังหวัดเดียวกัน ไป 6วัน5คืน
วันที่เราไปค่ายใช้เวลาเดินทางประมาณ 3-4 ชั่วโมง
พอมาถึงที่พักจะมีพี่ๆสตาฟมารอรับ แต่อีกโรงเรียนหนึ่งยังไม่มา
พี่ๆเลยให้นั่งรอเพราะต้องให้ครบทุกคนจะได้แบ่งแยกห้องพักให้
ตอนนั้นรู้สึกจะรอนานอยู่นะเกือบๆชั่วโมงนึง และแล้วววว ....
การรอคอยของฉันก็สิ้นสุดลง เห็นรถจอดหน้าโรงแรมตื่นเต้นมากๆ
ตอนนั้นอยากเข้าห้องพักมากคือเหนื่อย อยากพักผ่อนค้าาาาา แต่พาเพื่อนแอบดูผู้ชาย 55555555+ (ออกแววแต่เด็กอิอิ ><)
ระหว่างวันที่เรียนอยู่ที่ค่าย อ้อลืมบอก...ค่ายที่เราไปเป็นค่ายวิชาการจะเน้นเรียนวิทย์ คณิต ภาษา
แล้วจะมีวันที่เราได้เรียนวิชาคอมพิวเตอร์เรียนตั้งแต่ 6โมงเย็น-2ทุ่ม
ตอนที่เรียนอาจารย์ก็สอนให้ทำอะไรเนี่ยละเราจำไม่ได้ แต่เราแอบเข้าเล่น Hi5 (เช็คเรทติ้งเจ้นิดนึง คริ ><)
เราเห็นมีคนทักข้อความเรามา พอเปิดดูก็เป็นผู้ชายที่อยู่ต่างอำเภอ
เขาก็ถามทำอะไร เราบอกเรียนอยู่ พอเราถามเขากลับ เขาก็บอกเรียนอยู่เหมือนกันเขาบอกมาค่ายที่มหาวิทยาลัย...พอเราเห็นแบบนั้นนะ
แม่เจ้าาาา ตกใจมากๆ ก่อนหน้านั้นไม่รู้มาก่อนเลยว่าเขาเรียนที่ไหนไม่รู้ด้วยว่าโรงเรียนเขามาเข้าค่ายกับโรงเรียนเรา
แล้วเราก็บอกเขาว่าเราก็มาเหมือนกัน เฮ้ย!!! บังเอิญไปหรือเปล่าเนี่ย
แล้วเขาก็ถามว่าเราอยู่เครื่องไหน เราก็บอกไปสักพักเขาก็ทักมาอีกว่าเห็นเราแล้ว >< อ๊ายยยย
เราตื่นเต้นมากๆทำอะไรไม่ถูก แต่เราไม่ได้หันไปมองเขา
เราก็ไม่รู้ว่าคนไหนเหมือนกัน แต่จะมีป้ายชื่อบอกอยู่ เราก็เห็นชื่อเขา ตัวจริงเขาตอนนั้นอ้วนดำ ไม่หล่อ ไม่น่ารัก หน้ากลมๆไม่สูง
หลังจากนั้นเรากับเขาก็เจอกันทุกวันตลอดเวลาที่อยู่ค่ายเลย จนมาถึงวันสุดท้ายที่จะต้องออกจากค่าย
ตอนนั้นเราหวิวๆในใจมาก เราก็ไม่รู้ว่าเราชอบเขาหรือเปล่า
แต่ก็แอบเสียใจนิดๆที่จะไม่ได้เจอเขาแล้ว T.T
แต่ไม่เป็นไร!!!! ยังไงก็ต้องมาเข้าค่ายด้วยกันทุกเทอมอยู่แล้ว คริๆ เลยหายเศร้าไปปปป
ช่วงนั้นก็เริ่มรู้จัก Facebook เพราะเห็นพี่ที่สตาฟเล่นกันเลยสมัครเล่นบ้าง
เด็กที่ไปค่ายครั้งนั้นคือสมัครกันทุกคนค่ะรวมทั้งเราและเขาด้วย
เริ่มคุยกับเขามาเรื่อยๆ จนวันนึงเขาขอเราเป็นแฟน ... โหวววตอนนั้นแบบความรู้สึกตื่นเต้นด้วยไง
ไม่คิดว่าเขาจะชอบเราเหมือนกัน เราก็เลยโอเคตอบตกลงไป 55555555+ (ฉันชอบอ่ะ เข้าทางฉัน)
แรกๆก็ดี พอมาหลังๆผ่านไปเดือนกว่าเขาเริ่มหึงหวงเรามากขึ้น
แล้วเราไม่มีโทรศัพท์เวลาหายไปไหนก็จะไม่ค่อยบอก
เขาก็จะถามเพื่อนเราตลอดว่าเราอยู่ไหน หายไปไหน ทำไมไม่ออน เราเข้าใจนะว่าเขาคิดถึง แรกๆเราก็สนุก
พอหนักขึ้นทุกวันๆเราก็รำคาร เราเป็นคนที่ไม่ชอบคนที่จุกจิกกับเราแบบนี้ เลยตัดสินใจบอกเลิกเขาไปเลย
รู้ว่าเขาเสียใจ แต่เราก็ไม่ได้สนใจเขา เลิกกันก็หายไปไม่ทักไม่คุยกัน
เวลาไปค่ายก็เจอกันอีก แต่คือสถานะเราเปลี่ยนไปมันไม่ใช่เหมือนช่วงแรกๆที่เจอกัน
เราเฉยชามาก ต่างคนต่างไม่สนใจกัน แต่มีบางเวลาที่เราแอบมองเขาเหมือนกัน
เอาละ....ขึ้น ม.ปลายแล้ว เราเรียนที่เดิมห้องเดิมแล้วก็ต้องไปค่ายเดิมอีกกับโรงเรียนเดิม
ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าเขาเรียนต่อที่ไหน จนเราเห็นเขาขึ้นสถานะว่าสอบติดที่เดิมห้องเดิมเหมือนกัน
เราก็เปิดผ่านๆไม่ได้สนใจอะไร แล้ว ม.4 เทอม1 เราก็ต้องไปค่ายอีก
เราได้เจอกันอีกแล้ว เวลาเราสองคนเผลอมองหน้ากันเนี่ยเราจะเขินมากๆใจเต้นแรงทำอะไรไม่ถูก
มันจะมีช่วงที่เรามีปัญหากับเขาทะเลาะกันหนักมากๆ แบบโพสด่ากันในเฟสเลย
จะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงเราด่าหมด ตอนนั้นเหมือนเพื่อนเขาจะมีปัญหากับเพื่อนผู้ชายในห้องเรา
แล้วเพื่อนเขาก็อัดคลิปลงเฟส พูดเชิงประมาณว่าเพื่อนเราให้ระวังตัวไว้ดีๆ เราเป็นคนรักเพื่อนด้วยซิ
เราก็เลยโพสด่า ซึ่งเขาไม่รู้เรี่องอะไรเลยแต่เพื่อนเขาเอาโทรศัพท์เขาอัดคลิป
แล้วพอเขาเห็นเราโพสด่า เขาก็โมโห เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยแต่ก็โดนด่าเขาเลยโพสด่าเรากลับ
ตอนนั้นเดือดมากกกกกกกกก พอเจอกันก็เริ่มมีอาการไม่อยากเห็นหน้า คือเขาชอบทำหน้าตากวนโอ้ยใส่ค่ะ แบบหน้ามึนๆ
เราหมั่นไส้มากๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจครั้งนั้นเป็นการเข้าค่ายที่เดือดมากจริงๆ555555+
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกับเขาเลยจนขึ้น ม.4 เทอม2 เราก็ไปค่ายอีก ตอนเจอหน้าเขาครั้งแรก ยังหมั่นไส้อยู่อ่ะ
คือหมั่นไส้มากๆ แต่เราก็สังเกตุเขาว่าเขาสูงขึ้น หน้าเริ่มยาวขึ้น เขาเป็นคนโครงหน้ายาวตาเล็กๆเวลาเขายิ้ม
ตาเขาจะปิดหมดเลยเหมือนแปะยิ้ม555+ เรากับเขาจะยิ้มเหมือนกัน เวลายิ้มนี่ตาหายหมดอ่ะ ><
มันจะมีตอนกลางคืนก่อนจะถึงวันจบค่าย พี่ๆสตาฟจะจัดพิธีบายศรีสู่ขวัญให้ทั้ง 2โรงเรียนจะมีด้ายเอาไว้ผูกแขนให้เพื่อนๆผูกแขนกัน
ใครอยากผูกแขนใครก็เดินเข้าไปหา แล้วเรามีเพื่อนที่รู้จักอยู่โรงเรียนเดียวกันกับเขา
เดินเข้ามาหาเราแล้วบอกเราว่ามีคนจะให้ตัง -0-
ดูมันหลอกกกกก ตอนแรกเราก็แปลกใจ ใครวะ จะมาให้ตังตอนนี้ -.-
มันก็พาเราเดินจูงมือไปหาผู้ชายคนนึง ซึ่งก็คือเขาคนนั้น
คนที่เราเคยคบและเคยมีปัญหาทะเลาะกัน เขายืนเขินๆแล้วยิ้มให้เรา
เราก็ยิ้มให้เขา เราถามเขาไหนจะมีตังให้หรอ ^^
เขาก็หัวเราะ เราก็เลยยื่นมือให้เขาผูกไปด้วยพูดขอโทษไปด้วยต่างคนต่างขอโทษกัน
ยิ้มให้กันแบบเพื่อนเหมือนเดิม ความรู้สึกเราตอนนั้นมีความสุขมากๆ
เราได้อยู่ใกล้เขาเราก็มีความสุขแล้วอ่ะ ไม่รู้ทำไมมันรู้สึกสบายใจดีใจที่เขาขอโทษเราและดีใจที่เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
มีต่อๆ เดี๋ยวกลับมาเล่านะคะ