อย่างที่บอกว่ายังไม่ลืม แฟนเก่า ทั้งที่เลิกกันมา1ปี5เดือน9วันแต่ก็ยังรอคอยที่เขาจะกลับมาทั้งๆที่ก็รู้อยู๋แก่ใจว่าเขาไม่กลับมา
เพราะเขาก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว เอาล่ะมาเริ่มเรื่องกันเลยค่ะ เราคบกันมาตอนม.5จะเข้าม.6นี้แหละก็คุยกันมาเรื่อยๆๆๆ จนตอนจะเข้าปี1 ตอนแรกๆเราก็เหมือนว่าจะได้เรียนที่เดียวกัน แต่โชคชะตานำพาให้เราห่างกัน เพราะทางวิทยาลัยโทรมาให้แฟนเราไปเรียน เป้นวิทยาลัยเกี่ยวกับการแพทย์ค่ะพอเราห่างกัน เราก็คุยกันเรื่อยๆๆมาความรักก็เหมือนจะดีทุกอย่าง ช่วงเวลาที่จะได้เจอกันคือช่วงที่เขาปิดเทอมและช่วงเทศกาล เขาก็ไปรับไปส่งที่บ้านและหอ ก็เป็นแบบนี้เรื่อยๆๆมาอาจจะไม่คุยกันบางเพราะเขาเรียนหนัก เราก็เข้าใจไม่ว่าอะไร ก็เหมือนความรักจะไม่มีปัญหาอะไรกัน แต่แล้วเมื่อโชคชะตาทำให้เราต้องเลิกกัน ยังจำได้ตอนนั้นเป็นช่วงเราจะเรียนชัมเมอร์ และเป็นวันสุดท้ายที่เราได้เจอกันยังจำไม่เคยลืม พอดีช่วงนั้นทางวิทยาลัยที่แฟนเราเรียนหยุดให้เพราะพึ่งสอบเสร็จ หยุดให้1อาทิตย์เขาก็มารับมาส่งเราเหมือนเดิม ยังจำได้วันที่เขามาส่งและเป็นวันสุดท้ายที่เราเจอกันคือวันที่15 มีนานคม2557เรื่องมันเริ่มขึ้นเมื่อเขากลับไปเรียน เขาเริ่มเปลี่ยนไป แต่ก่อนหน้านั้น2วันเราเริ่มระหองระแหงกันแล้ว พอเข้ากลับไปเขาเริ่มเปลี่ยนไป แบบเวลาเราโทรหาเขาก็จะรอสายบาง ไม่ยอมรับสายเราบาง แต่ก็ว่าล่ะคนเป็นแฟนมันจะมีความรู้สึกถ้าว่าแฟนเราเปลี่ยนไป เราก็พยายามถามเขาว่าเขามีคนอื่นหรือเปล่า เขาก็บอกว่าไม่มีแต่สำหรับเราคิดว่าเขามีนะ ในเวลาที่เราคุยกันเราจะทะเลาะกันทุกวัน และเราเป้นฝ่ายร้องไห้ตลอด และตอนนั้นเป็นช่วงที่เราเสริมจมูกพอดี เขาก็ไม่เคยถามนะว่าเจ็บไหม เป็นไงบ้างปกติเขาจะเรียกชื่อเราว่าอ้วน แต่มันเปลี่ยนไปเขาเรียนชื่อเราเพราะปกติเขาโทรมาเขาจะเรียกเราว่า อ้วนตลอดแล้วอยู๋ดีมาเรียกเรา ว่าAสมมุตว่าเราชื่อA นะคะ่และมันก้มีเรื่องหลายๆๆที่มันไม่เหมือนเดิม เราก็พยายามถามเขาว่า มีคนอื่นใช่ไหม เขาก็บอกว่าไม่มี แต่ที่จริงเขามีคนอื่นนั้นแหละ ถ้าไม่มีคนอื่นเขาจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้หรอ เราก็พยามถามเขาว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกัน เขาก็บอกว่าไม่รู้บอกไม่ได้ เรายังคบกันอยู๋ไหมเขาก็บอกว่าไม่รู้ นี้ไงแค่นี้ก็ร็แล้วว่าเขาเปลี่ยนไป แต่แล้วเขาก็บอกเราว่าเราลองห่างกันสักพักดูไหมเผื่ออะไรจะดีขึ้น คือห่างๆๆกันก็ไม่ต่างจากเลิกกันใช่ไหมค่ะ เราก็บอกว่าถ้าจะห่างกันเลิกกันดีไหม เราเจ็บมากเลยนะ แต่เขาก็ไม่ยอมเลิกกับเรา มีคนอื่นแต่ไม่ยอมทิ้งเราสักทีเลยช่วงเวลานั้นเราเสียใจมากไม่เป็นอันทำอะไรร้องไห้ทุกวัน และช่วงนั้นเสียใจแต่ก็ยังดียังมีพี่ ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องมาดูและเรา ค่อยซื้อข้าว ค่อยให้กำลังใจเราอยู๋เสมอ สุดท้ายเราเองก็เป็นคนยื้อเวลามาโคยตลอดทั้งทีรู้ว่ามันเจ็บแต่ก็ทนเจ็บ สุดท้ายแล้วไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ทนได้ต้องเจ็บๆๆช้ำเหมือนเดิมทุกวันแบบนี้ไปได้หรอก เราจึงยอมถอยออกมาแบบเจ็บๆๆที่สุดขนาดตอนนั้นเรียนชัมเมอร์อยู๋ยังต้องดอปเรียนไว้เลย ไม่ไมีกระจิตกระใจทำอะไร อยากอยู่คนเดียวร้องไห้คนเดี่ยว แต่พี่สาวเราที่ค่อยมาดูแลเราบอกเราว่าดีแล้วที่เราถ่อยออกมา มันเห็นเราร้องไห้ทุก ไม่เป็นทำอะไรเสียใจที่สุด แล้วเราก็เลิกกันไปโดยที่เขาก็บล็อก เฟสบล็อกไลค์เรา แม้แต่เบอร์เขายังเปลี่ยนใหม่ อินสตาแกรมยังบล็อกเลย แต่แล้วก้เหมือนเราเลิกกันไปแล้ว6เดือนก็เหมือนว่าเราจะได้กลับมาคุยกันใหม่ เราก็เลยถามว่าตอนนั้นที่เขาเปลี่ยนไปเพราะ เขามีคนใหม่ใช่ไหมเขาก็บอกว่าใช่ นั้นไงความร็สึกเราไม่ผิดแน่นอน เราก็คุยกันมาเกือบสองเดือน แต่เขายังไม่เลิกกับแฟนเขานะ แต่เขาก็มาคุยกับเรา เราเลยพูดให้พี่เราฟัง พี่เราเลยบอกว่าคนมันเคยนอกใจจะกลับไปคบกันเหมือนเดิมมันก็ต้องทำให้เสียใจเหมือนเดิมนั้นแหละเชื่อกู พี่เราก็พูดแบบนี้ชำไปชำมาจน เราก็ไม่โอเคที่จะแอบคุยกันแบบนี้ มันไม่ยอมเลิกกับแฟนแต่มันก็จะกลับมาคุยกับเราเหมือนเดิม เราเลยแก้เผ็ดมันด้วย การก๊อบเฟสที่มันคุยกับเรา กับในไลค์ ให้แฟนมันดู มันก็เลยจะโทรมาหาเราว่าเราทำแบบนี้ทำไม แต่เราก็ไม่รับสายมันนะ เราก็เลยบอกมันทางเฟสว่าเราไม่มีทางที่กลับไปคบกับมันได้หรอกเพราะเรามีแฟนแล้ว แต่ที่จริงเรายังไม่มีนะ แต่แค่อยากให้มันเลิกยุ่งกับเราแค่นั้น แต่ใจลึกๆๆก็ยังรักมันเหมือนเดิมนั้นแหละ แค่รับไม่ได้ว่ามันไม่ยอมเลือกใคร ไม่ยอมเลิกกับใครสัก แค่นั้นแหละจะควบสองว่างั้นหึ แต่จนทุกวันนี้เราก็ยังไม่เคยลืมมันได้เลย ยังคิดถึงยังคงมีความหวังว่าเขาจะกลับมา ยังรอที่กลางทาง อะไรที่เหมือนเดิมยังเหมือนเดิม แต่เขาคงไม่กลับมาแล้ว ทำยังไงเราถึงจะลืมเขาได้ ช่วยบอกเราหน่อยยย ขอบคุณที่เขามาอ่านนะค่ะ อาจจะพิมตกไปบ้างเพราะเป็นกระทู้แรกของเรา
ยังไม่ลืมแฟนเก่า
เพราะเขาก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว เอาล่ะมาเริ่มเรื่องกันเลยค่ะ เราคบกันมาตอนม.5จะเข้าม.6นี้แหละก็คุยกันมาเรื่อยๆๆๆ จนตอนจะเข้าปี1 ตอนแรกๆเราก็เหมือนว่าจะได้เรียนที่เดียวกัน แต่โชคชะตานำพาให้เราห่างกัน เพราะทางวิทยาลัยโทรมาให้แฟนเราไปเรียน เป้นวิทยาลัยเกี่ยวกับการแพทย์ค่ะพอเราห่างกัน เราก็คุยกันเรื่อยๆๆมาความรักก็เหมือนจะดีทุกอย่าง ช่วงเวลาที่จะได้เจอกันคือช่วงที่เขาปิดเทอมและช่วงเทศกาล เขาก็ไปรับไปส่งที่บ้านและหอ ก็เป็นแบบนี้เรื่อยๆๆมาอาจจะไม่คุยกันบางเพราะเขาเรียนหนัก เราก็เข้าใจไม่ว่าอะไร ก็เหมือนความรักจะไม่มีปัญหาอะไรกัน แต่แล้วเมื่อโชคชะตาทำให้เราต้องเลิกกัน ยังจำได้ตอนนั้นเป็นช่วงเราจะเรียนชัมเมอร์ และเป็นวันสุดท้ายที่เราได้เจอกันยังจำไม่เคยลืม พอดีช่วงนั้นทางวิทยาลัยที่แฟนเราเรียนหยุดให้เพราะพึ่งสอบเสร็จ หยุดให้1อาทิตย์เขาก็มารับมาส่งเราเหมือนเดิม ยังจำได้วันที่เขามาส่งและเป็นวันสุดท้ายที่เราเจอกันคือวันที่15 มีนานคม2557เรื่องมันเริ่มขึ้นเมื่อเขากลับไปเรียน เขาเริ่มเปลี่ยนไป แต่ก่อนหน้านั้น2วันเราเริ่มระหองระแหงกันแล้ว พอเข้ากลับไปเขาเริ่มเปลี่ยนไป แบบเวลาเราโทรหาเขาก็จะรอสายบาง ไม่ยอมรับสายเราบาง แต่ก็ว่าล่ะคนเป็นแฟนมันจะมีความรู้สึกถ้าว่าแฟนเราเปลี่ยนไป เราก็พยายามถามเขาว่าเขามีคนอื่นหรือเปล่า เขาก็บอกว่าไม่มีแต่สำหรับเราคิดว่าเขามีนะ ในเวลาที่เราคุยกันเราจะทะเลาะกันทุกวัน และเราเป้นฝ่ายร้องไห้ตลอด และตอนนั้นเป็นช่วงที่เราเสริมจมูกพอดี เขาก็ไม่เคยถามนะว่าเจ็บไหม เป็นไงบ้างปกติเขาจะเรียกชื่อเราว่าอ้วน แต่มันเปลี่ยนไปเขาเรียนชื่อเราเพราะปกติเขาโทรมาเขาจะเรียกเราว่า อ้วนตลอดแล้วอยู๋ดีมาเรียกเรา ว่าAสมมุตว่าเราชื่อA นะคะ่และมันก้มีเรื่องหลายๆๆที่มันไม่เหมือนเดิม เราก็พยายามถามเขาว่า มีคนอื่นใช่ไหม เขาก็บอกว่าไม่มี แต่ที่จริงเขามีคนอื่นนั้นแหละ ถ้าไม่มีคนอื่นเขาจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้หรอ เราก็พยามถามเขาว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกัน เขาก็บอกว่าไม่รู้บอกไม่ได้ เรายังคบกันอยู๋ไหมเขาก็บอกว่าไม่รู้ นี้ไงแค่นี้ก็ร็แล้วว่าเขาเปลี่ยนไป แต่แล้วเขาก็บอกเราว่าเราลองห่างกันสักพักดูไหมเผื่ออะไรจะดีขึ้น คือห่างๆๆกันก็ไม่ต่างจากเลิกกันใช่ไหมค่ะ เราก็บอกว่าถ้าจะห่างกันเลิกกันดีไหม เราเจ็บมากเลยนะ แต่เขาก็ไม่ยอมเลิกกับเรา มีคนอื่นแต่ไม่ยอมทิ้งเราสักทีเลยช่วงเวลานั้นเราเสียใจมากไม่เป็นอันทำอะไรร้องไห้ทุกวัน และช่วงนั้นเสียใจแต่ก็ยังดียังมีพี่ ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องมาดูและเรา ค่อยซื้อข้าว ค่อยให้กำลังใจเราอยู๋เสมอ สุดท้ายเราเองก็เป็นคนยื้อเวลามาโคยตลอดทั้งทีรู้ว่ามันเจ็บแต่ก็ทนเจ็บ สุดท้ายแล้วไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ทนได้ต้องเจ็บๆๆช้ำเหมือนเดิมทุกวันแบบนี้ไปได้หรอก เราจึงยอมถอยออกมาแบบเจ็บๆๆที่สุดขนาดตอนนั้นเรียนชัมเมอร์อยู๋ยังต้องดอปเรียนไว้เลย ไม่ไมีกระจิตกระใจทำอะไร อยากอยู่คนเดียวร้องไห้คนเดี่ยว แต่พี่สาวเราที่ค่อยมาดูแลเราบอกเราว่าดีแล้วที่เราถ่อยออกมา มันเห็นเราร้องไห้ทุก ไม่เป็นทำอะไรเสียใจที่สุด แล้วเราก็เลิกกันไปโดยที่เขาก็บล็อก เฟสบล็อกไลค์เรา แม้แต่เบอร์เขายังเปลี่ยนใหม่ อินสตาแกรมยังบล็อกเลย แต่แล้วก้เหมือนเราเลิกกันไปแล้ว6เดือนก็เหมือนว่าเราจะได้กลับมาคุยกันใหม่ เราก็เลยถามว่าตอนนั้นที่เขาเปลี่ยนไปเพราะ เขามีคนใหม่ใช่ไหมเขาก็บอกว่าใช่ นั้นไงความร็สึกเราไม่ผิดแน่นอน เราก็คุยกันมาเกือบสองเดือน แต่เขายังไม่เลิกกับแฟนเขานะ แต่เขาก็มาคุยกับเรา เราเลยพูดให้พี่เราฟัง พี่เราเลยบอกว่าคนมันเคยนอกใจจะกลับไปคบกันเหมือนเดิมมันก็ต้องทำให้เสียใจเหมือนเดิมนั้นแหละเชื่อกู พี่เราก็พูดแบบนี้ชำไปชำมาจน เราก็ไม่โอเคที่จะแอบคุยกันแบบนี้ มันไม่ยอมเลิกกับแฟนแต่มันก็จะกลับมาคุยกับเราเหมือนเดิม เราเลยแก้เผ็ดมันด้วย การก๊อบเฟสที่มันคุยกับเรา กับในไลค์ ให้แฟนมันดู มันก็เลยจะโทรมาหาเราว่าเราทำแบบนี้ทำไม แต่เราก็ไม่รับสายมันนะ เราก็เลยบอกมันทางเฟสว่าเราไม่มีทางที่กลับไปคบกับมันได้หรอกเพราะเรามีแฟนแล้ว แต่ที่จริงเรายังไม่มีนะ แต่แค่อยากให้มันเลิกยุ่งกับเราแค่นั้น แต่ใจลึกๆๆก็ยังรักมันเหมือนเดิมนั้นแหละ แค่รับไม่ได้ว่ามันไม่ยอมเลือกใคร ไม่ยอมเลิกกับใครสัก แค่นั้นแหละจะควบสองว่างั้นหึ แต่จนทุกวันนี้เราก็ยังไม่เคยลืมมันได้เลย ยังคิดถึงยังคงมีความหวังว่าเขาจะกลับมา ยังรอที่กลางทาง อะไรที่เหมือนเดิมยังเหมือนเดิม แต่เขาคงไม่กลับมาแล้ว ทำยังไงเราถึงจะลืมเขาได้ ช่วยบอกเราหน่อยยย ขอบคุณที่เขามาอ่านนะค่ะ อาจจะพิมตกไปบ้างเพราะเป็นกระทู้แรกของเรา