สวัสดีครับเพื่อนๆพี่ๆและน้องๆชาวพันทิป นี้เป็นกระทู้แรกของผม จากเป็นคนที่ไม่เคยเล่นพันทิปแบบจริงๆจังๆเลย ส่วนใหญ่มักอ่านแค่บางกระทู้ที่เพื่อนแชร์บนเฟสบุค แต่ก็มีเหตุให้ผมต้องมาให้ความสนใจกับพันทิป เพราะผู้หญิงคนนึงที่ทำให้ผมรู้จักกับคำว่า "รักแรกพบ"
ครับ...เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อวัน อาทิตย์ที่ 20 กันยา ที่ผ่านมา ผมได้นั่งรถโดยสาร ของบริษัทย์ นครชัย สาย เชียงคาน-โคราช เพื่อจะกลับมาเรียนตามปกติ ผมขึ้นรถจากบ้านผมที่อยู่อำเภอ วังสะพุง จ.เลย เวลา 12.50 น. หมายเลขที่นั่ง 29 พอขึ้นรถได้สัก10นาทีด้วยความเหนื่อยล้า ผมก็หลับไป(เบาะที่ผมนั่งติดหน้าต่างฝั่งซ้ายนะ เบาะที่30,31ไม่มีคนนั่ง ตรงกลางระหว่างเบาะที่ 30-31 เป็นทางเดินเบาะที่32ก็ติดหน้าต่างทางฝั่งด้านขวาของรถแต่มีคนนั่ง)
และรถก็ขับมาเรื่อยๆจนผ่านไปประมาณ2ชั่วโมงครึ่งรถก็จอดพักให้ผู้โดยสารลงไปทำธุระส่วนตัวตามปกติ ที่ ขนส่ง จังหวัดชัยภูมิ ผมจึงสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ตอนผมตื่นมา หน้าผมหันไปทาง เบาะที่31,32 ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผิวขาว เสื้อแขนสั้นสีเทา กระเป๋าสีแดง ใส่กางเกงยีนส์ รองเท้าแตะ ผมสั้น กำลังหันตัวมาทางผมเพราะเขาจะให้คนที่นั่งเบาะที่32ลงนั้นเอง...ใช่ผู้หญิงคนนี้เธอนั่งเบาะที่31นั้นเอง...ในอาการที่เพิ่งตื่นขึ้นมาจากฝันด้วยความเหนื่อยล้าบวกกับที่เมื่อคืนไม่ได้นอน ผมจึงยังมึนๆงงๆ แต่วินาทีแรกที่ลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าเธอ เราสบตากันประมาณ2วินาที และใบหน้าที่เธอยิ้มให้เหมือนว่าทักทายผม หรือจะขำที่ผมเพิ่งตื่นขึ้นมา มันทำให้วินาทีนั้นผมตาสว่างรีบลุกขึ้นมาตั้งสติสักพัก และพูดในใจกับตัวเองว่า(เชี่ยยยยย กูฝันไปรึเปล่าววะ) ผมยังจำรอยยิ้มของเธอคนนั้นได้ดีมากเลยทีเดียว และหลังจากวินาทีนั้นหัวใจผมมันมีอาการแปลกๆ ฮ่าๆๆ มันรู้สึกว่า เฮ้ออออ จะทำยังไงดี อยากรู้จักเธอคนนี้จังเลย (คุณเคยไหมครับ ไม่เคยเจอกันมาก่อน ไม่เคยคุยกัน ไม่เคยรู้จักกัน แต่เจอแค่ครั้งเดียว ยิ้มให้เราแค่ครั้งเดียว เราก็เผลอใจไปแล้ว) นี้แหละครับ คือเรื่องของเรื่อง หลังจากที่รถออกจาก ขนส่ง ที่ จ.ชัยภูมิแล้ว เธอเข้าไปนั่งเบาะที่32 และมีคนมานั่ง เบาะ31แทนเธอ แน่นอนว่าบังทัศนะในการแอบมองของผมมาก ฮ่าๆๆๆ แต่จากชัยภูมิ - โคราช ประมาณ3ชั่วโมง ผมแอบมองเธอมาตลอดเลยนะ ในหัวผมมีแต่คำถามว่า ทำยังไงผมถึงจะสามารถติดตามเธอคนนี้ได้น้าาาา จะให้ขอไลน์,เฟสหรือเบอร์ ผมก็คงไม่ด้านพอ(เอาตรงๆผมไม่เคยเข้าไปขอเบอร์หรือไลน์และเฟสของสาวคนไหนเลยแหละ) แต่กับเธอคนนี้ ผมครุ่นคิดอยู่นานก็คิดไม่ออก ทำได้แค่เก็บภาพเธอไว้ ผมเขย่า Beetalk จนเบาะข้างหลังคิดว่าผมMasterbationก็ไม่เจอเธอ แถมยังเจอแต่กระเทย(เพลียยแป๊พพพ)
และรถก็ขับใกล้โคราชมาเรื่อยๆ นั้นก็หมายความว่าเวลาของผมกับเธอก็น้อยลงเข้าไปทุกทีๆ ก่อนถึงโคราช20นาทีผมเลยได้ตัดสินใจว่า โอเค....จะหน้าด้านไปขอเบอร์ ตอนถึงขนส่งที่โคราช 55555 ผมเลยตัดสินใจใส่หูฟังและเปิดเพลง ดังๆ เพื่อปลุกใจให้มันกล้าๆไว้รอ ไปขอเธอ และเมื่อถึง ขนส่งที่โคราช เอาละสิครับ หัวใจผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เริ่มเหงือตก มือไม้สั่น เมื่อรถจอดให้ผู้โดยสารลง เธอก็ลุกโดยไว ผมกะว่าจะตามเธอไปติดๆ แต่ก็มีอุปสรรคมาขัดขวาง คือทหารเกณฑ์2นาน เข้ามาต่อท้ายเธอตอนกำลังรอลงรถ แย่ละสิผมเลยต้องต่อหลังทหาร และเมื่อเธอลงจากรถ เธอดูคุ้นเคยกับพื้นที่มากๆและเหมือนเธอรู้ว่าเธอจะต้องไปไหนอะไรยังไง เธอเดินเร็วมากครับ ผมวิ่งตามเธอไป ใกล้เธอแค่เอื้อม...แต่ก็อย่างว่าแหละครับ ไม่กล้าแม้แต่จะเรียกให้เธอหันมา ผมเลยหยุด และเธอก็เดินหายไปในอาคาร ผมเลยบอกกับตัวเองว่า "เห้ยยยยไม่ตามจริงหรอวะ" ผมเลยตัดสินใจเดินตามเธอไป แต่ก็ต้องเจอกับปัญหาใหญ่ก็คือ....เธอหายไปแล้ว ผมเลยตั้งสติสักพัก และวิเคราะห์สถานะการ ว่าเธอไม่น่าจะหายไปไหน เพราะมองๆดูแล้วตรงที่เธอเลี้ยวเข้าไป มันเป็นห้องของพนักงาน ของขนส่ง เอ๊ะ ผมเลยเดินดูรอบๆบริเวณนั้นสักพัก มองรถ2แถวทุกคนที่กำลังจะออกจากขนส่งรวมถึงแท็กซี่ เพราะ ขนส่งที่โคราช ออกได้ทางเดียวผมจึงพอได้รู้ว่าเธอยังอยู่แถวๆนี้ แต่เธอหายไปไหนน๊าาาา ผมเลยยืนคิดอยู่สักพัก ห่างจากจุดที่เธอหายไปประมาณ50เมตร และก็เห็น ผู้หญิงคนนึง เกงยีนส์ ผมสั้น เสื้อยืดแขนสั้นสีเทา รองเท้าแตะ กำลังเดินมากับผู้หญิงอีกหนึ่งคน ใช่...คือเธอนั้นเอง ผมจึงรีบวิ่งไปหาเธอ แต่ก็เหมือนเดิมครับ TT ผมไม่กล้าที่จะเข้าไปทักทายหรือทำความรู้จักกับเธอเลยแม้แต่น้อย ได้แค่เดินตามเธอไปห่างๆ และเธอก็เดินเข้าไปในลานจอดรถมอเตอร์ไซต์ ซึ่งผมคงไม่กล้าเข้าไป เพราะไม่มีรถ5555ผมจึงได้แค่ยืนเก้ๆกังๆ อยู่แถวหน้า ทางออกของลานจอดรถมอเตอร์ไซต์ และสักพักเธอกับเพื่อนก็หันมามองทางผม และเหมือนจะพูดว่า"เนี้ยไอ่คนเนี้ย มันนั่งรถมาด้วยกัน ทำไมมันไม่กลับสักทีนะ มายืนทำไรแถวนี้" ผมเลยเดินเนียนๆมาทางเส้นขาออกของขนส่งโคราช หวังว่าจะดักรอรถเธอผ่านมาและจะขอเบอร์ให้รู้แล้วรู้รอด และก็เป็นไปตามแผน เธอกับเพื่อนขับรถออกมาจากลานจอดรถมอเตอาร์ไซต์ (เพื่อนเธอขับนะ) ผมก็ยืนอยู่ข้างถนน มองเธอผ่านไปเฉยๆ แบบหมาเห่าเครื่องบิน TT แต่..... ตอนเธอขับผ่านไป เธอหันมามองผมแล้วยิ้มให้ผมอีกครั้ง หรือเธอยิ้มเพราะคุยกับเพื่อนเธอแล้วหันมามองทางผมพอดี อันนี้ผมไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือใจผมตอนนั้น มันรู้สึกว่า จะขอเธอให้ได้ อย่างน้อยไม่ให้ แต่เธอตอบเราตอน ที่เราถามเธอก็มีความสุขแล้ว ผมยืนนิ่งอยู่สักพัก ขณะที่รถเธอติดไฟแดงบริเวณหน้าขนส่งโคราช ห่างจากจุดที่ผมยืนประมาณ100เมตรได้ ผมเลยตัดสินใจวิ่งไปหารถเธอสุดชีวิต แต่ชีวิตมันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นหนะสิ TT. อีกประมาณ20เมตรจะถึงอยู่แล้ว ไฟดันเขียวสะงั้น เธอก็หายไป ผมที่ผมก็เพิ่งเข้าใจความรู้สึกของ เจี๊ยบ ในตอนที่วิ่งตามรถของ น้อยหน่า ในเรื่อง"แฟนฉัน"เลยหละสิ...เห้ออออออ
ผมเลยมานั่งคิดๆดูแล้ว ก็เลยเอะใจขึ้นได้ว่า อ้าว เธอไม่ได้เอากระเป๋าออกไปด้วยนี่ แสดงว่า เธอต้องมีญาติพี่น้องที่ทำงานอยู่ที่นี้แล้วเธอเลยเอากระเป๋าไปฝากไว้และออกไปเที่ยวข้างนอกแน่เลย ผมเลยตัดสินใจ วิ่งไปดักรอเธอกลับมา ที่จุดๆหนึ่งใน ขนส่งโคราช (ทางเข้าของขนส่งโคราช มีสองทาง จุดที่ผมไปดักรอเธอนั้น เป็นจุดที่ ทางเข้าทั้งสองทาง มาเจอกันพอดี) ผมเลยตัดสินใจนั่งรอเธออยู่จุดนั้น ตั้งแต่18.30น. ผ่านมาเรื่อยๆ นั่งชมรถเข้าออก ขนส่งโคราช เป็นร้อยๆคัน ยุงก็เยอะ ทั้ง รปภ. ยังมีท่าทีสงสัยว่าผมมาทำอะไรตรงนี้ จนผ่านไปเวลา 21.30น. ผมเริ่มไม่ไหวแล้วหละสิ ในใจก็คิดว่าหรือเธอ อาจจะเอากระเป๋าฝากไว้กับญาติเธอ ให้ญาติเธอเอากลับบ้านด้วย ส่วนเธอจะตามไปทีหลัง TT. และเนื่องจากตัวผมก็เหนื่อยล้าเต็มที ผมเลยตัดสินใจ เดินไปที่เค้าเตอร์ขายตั๋ว ของบริษัทย์ นครชัย เพื่อถามว่าเธอคนนี้ คนที่นั่งเบาะที่ 31นี้คือใคร แต่ก็น่าเสียดาย ที่บริษัทย์ จดไว้แค่ชื่อของเธอเท่านั้น "ณัฐธิดา" โอ้วววววว ประเทศไทยมีคนชื่อนี้เป็นหมื่นๆคน ผมจะทำยังไงหละเนี้ย แต่ก็ยังโชคดีที่คุณพี่พนักงานแกทักมาว่า คนนี้ขึ้นจากภูเขียว ก็ยังพอทำให้ขอบเขตการค้นหาคุณ"ณัฐธิดา"นั้นแคบลงมาพอประมาณ แต่ก็อย่างว่าแหละครับเพื่อนๆ บ้านอยู่ภูเขียว เข้ามาเรียนที่โคราช แถวๆในเมืองนี้ ก็มีมหาลัย 3 แห่ง 1.ม.เทคโนโลยีสุระนารี 2.ม.ราชภัฎนครราชสีมา 3.ม.เชาวลิตกุล แหมผมจะทำยังไงหละทีนี้ มันดูมืดมากทั้ง10ทิศ ตอนนั้นผมเลยนึกขึ้นได้ว่า ตัวช่วยที่ดีที่สุดของผมคงเป็น พันทิป แล้วแหละ คืนนั้นผมจึงกลับมา ไล่ทบทวนเหตุการณ์ทุกอย่างดูอย่างละเอียด และตัดสินใจเข้ามาในครอบครัวพันทิป และที่ผมเพิ่งมาทั้งกระทู้วันนี้ ซึ่งห่างจากวันที่20กันยายน 3วัน เพราะผมมีปัญหาหลายอย่างที่ค่อนข้างสับสนเพราะเมื่อวันที่20สมัครเข้ามาแล้วตั้งกระทู้ตั้งนาแต่โพสรูปไม่ได้ 5555. เลยไปศึกษาดูสักพัก และเพิ่งไปยืนยันตนด้วย บัตรประจำตัวประชาชนไป วันนี้เพิ่งได้เป็นสมาชิกในครอบครัวพันทิปอย่างเต็มตัว ก็รีบมาทั้งกระทู้เลยนี้แหละครับ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ถึงตอนนี้เธอจะไปอยู่ที่ไหนสักที่ในโคราชหรือภูเขียวก็ตาม ผมก็ยังยืนยันจะตามหาเธอคนนี้ต่อไป อย่างน้อยๆ ขอแค่ให้ได้เจอเธออีกสักครั้งก็จะขอบคุณโชคชะตามากๆแล้วครับ TT
ยังไงเพื่อนๆพี่ๆหรือน้องๆ ใครที่พอมีข้อแนะนำดีๆ หรือพอรู้จักเธอคนนี้ก็ ช่วยชี้แนะหรือติดต่อผมมาหน่อยนะครับ
ผมจะขอบคุณมากและขอบคุณมากๆเลยจริงๆ
รูปเห็นแค่ข้างๆนะครับ เพราะผมถ่ายไว้รูปเดียว นี้แหละครับ สาวผิวขาว เกงยีนส์ขายาว เสื้อยืดสีเทาแขนสั้น กระเป๋าสีแดง ผมสั้น...จัดฟัน
สุดท้ายนี้ผมก็ต้องขอขอบคุณทุกคนนะครับที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้กระทู้แรกของผม ถ้ามีอะไรขาดตกหรือบกพร่องยังไงผมก็ต้องขออภัยไว้ที่นี้ด้วยนะครับ (มือใหม่หนะ>_<")
อ้อออ หากใครรู้จักเธอคนนี้ ช่วยบอกเขาทีนะครับ ว่าให้เอาหัวใจของผมมาส่งคืนเจ้าของด้วยย <3. ขอบคุณครับ ^^
ตามหาคุณ "ณัฐธิดา" (ภูเขียว)
ครับ...เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อวัน อาทิตย์ที่ 20 กันยา ที่ผ่านมา ผมได้นั่งรถโดยสาร ของบริษัทย์ นครชัย สาย เชียงคาน-โคราช เพื่อจะกลับมาเรียนตามปกติ ผมขึ้นรถจากบ้านผมที่อยู่อำเภอ วังสะพุง จ.เลย เวลา 12.50 น. หมายเลขที่นั่ง 29 พอขึ้นรถได้สัก10นาทีด้วยความเหนื่อยล้า ผมก็หลับไป(เบาะที่ผมนั่งติดหน้าต่างฝั่งซ้ายนะ เบาะที่30,31ไม่มีคนนั่ง ตรงกลางระหว่างเบาะที่ 30-31 เป็นทางเดินเบาะที่32ก็ติดหน้าต่างทางฝั่งด้านขวาของรถแต่มีคนนั่ง)
และรถก็ขับมาเรื่อยๆจนผ่านไปประมาณ2ชั่วโมงครึ่งรถก็จอดพักให้ผู้โดยสารลงไปทำธุระส่วนตัวตามปกติ ที่ ขนส่ง จังหวัดชัยภูมิ ผมจึงสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ตอนผมตื่นมา หน้าผมหันไปทาง เบาะที่31,32 ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผิวขาว เสื้อแขนสั้นสีเทา กระเป๋าสีแดง ใส่กางเกงยีนส์ รองเท้าแตะ ผมสั้น กำลังหันตัวมาทางผมเพราะเขาจะให้คนที่นั่งเบาะที่32ลงนั้นเอง...ใช่ผู้หญิงคนนี้เธอนั่งเบาะที่31นั้นเอง...ในอาการที่เพิ่งตื่นขึ้นมาจากฝันด้วยความเหนื่อยล้าบวกกับที่เมื่อคืนไม่ได้นอน ผมจึงยังมึนๆงงๆ แต่วินาทีแรกที่ลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าเธอ เราสบตากันประมาณ2วินาที และใบหน้าที่เธอยิ้มให้เหมือนว่าทักทายผม หรือจะขำที่ผมเพิ่งตื่นขึ้นมา มันทำให้วินาทีนั้นผมตาสว่างรีบลุกขึ้นมาตั้งสติสักพัก และพูดในใจกับตัวเองว่า(เชี่ยยยยย กูฝันไปรึเปล่าววะ) ผมยังจำรอยยิ้มของเธอคนนั้นได้ดีมากเลยทีเดียว และหลังจากวินาทีนั้นหัวใจผมมันมีอาการแปลกๆ ฮ่าๆๆ มันรู้สึกว่า เฮ้ออออ จะทำยังไงดี อยากรู้จักเธอคนนี้จังเลย (คุณเคยไหมครับ ไม่เคยเจอกันมาก่อน ไม่เคยคุยกัน ไม่เคยรู้จักกัน แต่เจอแค่ครั้งเดียว ยิ้มให้เราแค่ครั้งเดียว เราก็เผลอใจไปแล้ว) นี้แหละครับ คือเรื่องของเรื่อง หลังจากที่รถออกจาก ขนส่ง ที่ จ.ชัยภูมิแล้ว เธอเข้าไปนั่งเบาะที่32 และมีคนมานั่ง เบาะ31แทนเธอ แน่นอนว่าบังทัศนะในการแอบมองของผมมาก ฮ่าๆๆๆ แต่จากชัยภูมิ - โคราช ประมาณ3ชั่วโมง ผมแอบมองเธอมาตลอดเลยนะ ในหัวผมมีแต่คำถามว่า ทำยังไงผมถึงจะสามารถติดตามเธอคนนี้ได้น้าาาา จะให้ขอไลน์,เฟสหรือเบอร์ ผมก็คงไม่ด้านพอ(เอาตรงๆผมไม่เคยเข้าไปขอเบอร์หรือไลน์และเฟสของสาวคนไหนเลยแหละ) แต่กับเธอคนนี้ ผมครุ่นคิดอยู่นานก็คิดไม่ออก ทำได้แค่เก็บภาพเธอไว้ ผมเขย่า Beetalk จนเบาะข้างหลังคิดว่าผมMasterbationก็ไม่เจอเธอ แถมยังเจอแต่กระเทย(เพลียยแป๊พพพ)
และรถก็ขับใกล้โคราชมาเรื่อยๆ นั้นก็หมายความว่าเวลาของผมกับเธอก็น้อยลงเข้าไปทุกทีๆ ก่อนถึงโคราช20นาทีผมเลยได้ตัดสินใจว่า โอเค....จะหน้าด้านไปขอเบอร์ ตอนถึงขนส่งที่โคราช 55555 ผมเลยตัดสินใจใส่หูฟังและเปิดเพลง ดังๆ เพื่อปลุกใจให้มันกล้าๆไว้รอ ไปขอเธอ และเมื่อถึง ขนส่งที่โคราช เอาละสิครับ หัวใจผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เริ่มเหงือตก มือไม้สั่น เมื่อรถจอดให้ผู้โดยสารลง เธอก็ลุกโดยไว ผมกะว่าจะตามเธอไปติดๆ แต่ก็มีอุปสรรคมาขัดขวาง คือทหารเกณฑ์2นาน เข้ามาต่อท้ายเธอตอนกำลังรอลงรถ แย่ละสิผมเลยต้องต่อหลังทหาร และเมื่อเธอลงจากรถ เธอดูคุ้นเคยกับพื้นที่มากๆและเหมือนเธอรู้ว่าเธอจะต้องไปไหนอะไรยังไง เธอเดินเร็วมากครับ ผมวิ่งตามเธอไป ใกล้เธอแค่เอื้อม...แต่ก็อย่างว่าแหละครับ ไม่กล้าแม้แต่จะเรียกให้เธอหันมา ผมเลยหยุด และเธอก็เดินหายไปในอาคาร ผมเลยบอกกับตัวเองว่า "เห้ยยยยไม่ตามจริงหรอวะ" ผมเลยตัดสินใจเดินตามเธอไป แต่ก็ต้องเจอกับปัญหาใหญ่ก็คือ....เธอหายไปแล้ว ผมเลยตั้งสติสักพัก และวิเคราะห์สถานะการ ว่าเธอไม่น่าจะหายไปไหน เพราะมองๆดูแล้วตรงที่เธอเลี้ยวเข้าไป มันเป็นห้องของพนักงาน ของขนส่ง เอ๊ะ ผมเลยเดินดูรอบๆบริเวณนั้นสักพัก มองรถ2แถวทุกคนที่กำลังจะออกจากขนส่งรวมถึงแท็กซี่ เพราะ ขนส่งที่โคราช ออกได้ทางเดียวผมจึงพอได้รู้ว่าเธอยังอยู่แถวๆนี้ แต่เธอหายไปไหนน๊าาาา ผมเลยยืนคิดอยู่สักพัก ห่างจากจุดที่เธอหายไปประมาณ50เมตร และก็เห็น ผู้หญิงคนนึง เกงยีนส์ ผมสั้น เสื้อยืดแขนสั้นสีเทา รองเท้าแตะ กำลังเดินมากับผู้หญิงอีกหนึ่งคน ใช่...คือเธอนั้นเอง ผมจึงรีบวิ่งไปหาเธอ แต่ก็เหมือนเดิมครับ TT ผมไม่กล้าที่จะเข้าไปทักทายหรือทำความรู้จักกับเธอเลยแม้แต่น้อย ได้แค่เดินตามเธอไปห่างๆ และเธอก็เดินเข้าไปในลานจอดรถมอเตอร์ไซต์ ซึ่งผมคงไม่กล้าเข้าไป เพราะไม่มีรถ5555ผมจึงได้แค่ยืนเก้ๆกังๆ อยู่แถวหน้า ทางออกของลานจอดรถมอเตอร์ไซต์ และสักพักเธอกับเพื่อนก็หันมามองทางผม และเหมือนจะพูดว่า"เนี้ยไอ่คนเนี้ย มันนั่งรถมาด้วยกัน ทำไมมันไม่กลับสักทีนะ มายืนทำไรแถวนี้" ผมเลยเดินเนียนๆมาทางเส้นขาออกของขนส่งโคราช หวังว่าจะดักรอรถเธอผ่านมาและจะขอเบอร์ให้รู้แล้วรู้รอด และก็เป็นไปตามแผน เธอกับเพื่อนขับรถออกมาจากลานจอดรถมอเตอาร์ไซต์ (เพื่อนเธอขับนะ) ผมก็ยืนอยู่ข้างถนน มองเธอผ่านไปเฉยๆ แบบหมาเห่าเครื่องบิน TT แต่..... ตอนเธอขับผ่านไป เธอหันมามองผมแล้วยิ้มให้ผมอีกครั้ง หรือเธอยิ้มเพราะคุยกับเพื่อนเธอแล้วหันมามองทางผมพอดี อันนี้ผมไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือใจผมตอนนั้น มันรู้สึกว่า จะขอเธอให้ได้ อย่างน้อยไม่ให้ แต่เธอตอบเราตอน ที่เราถามเธอก็มีความสุขแล้ว ผมยืนนิ่งอยู่สักพัก ขณะที่รถเธอติดไฟแดงบริเวณหน้าขนส่งโคราช ห่างจากจุดที่ผมยืนประมาณ100เมตรได้ ผมเลยตัดสินใจวิ่งไปหารถเธอสุดชีวิต แต่ชีวิตมันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นหนะสิ TT. อีกประมาณ20เมตรจะถึงอยู่แล้ว ไฟดันเขียวสะงั้น เธอก็หายไป ผมที่ผมก็เพิ่งเข้าใจความรู้สึกของ เจี๊ยบ ในตอนที่วิ่งตามรถของ น้อยหน่า ในเรื่อง"แฟนฉัน"เลยหละสิ...เห้ออออออ
ผมเลยมานั่งคิดๆดูแล้ว ก็เลยเอะใจขึ้นได้ว่า อ้าว เธอไม่ได้เอากระเป๋าออกไปด้วยนี่ แสดงว่า เธอต้องมีญาติพี่น้องที่ทำงานอยู่ที่นี้แล้วเธอเลยเอากระเป๋าไปฝากไว้และออกไปเที่ยวข้างนอกแน่เลย ผมเลยตัดสินใจ วิ่งไปดักรอเธอกลับมา ที่จุดๆหนึ่งใน ขนส่งโคราช (ทางเข้าของขนส่งโคราช มีสองทาง จุดที่ผมไปดักรอเธอนั้น เป็นจุดที่ ทางเข้าทั้งสองทาง มาเจอกันพอดี) ผมเลยตัดสินใจนั่งรอเธออยู่จุดนั้น ตั้งแต่18.30น. ผ่านมาเรื่อยๆ นั่งชมรถเข้าออก ขนส่งโคราช เป็นร้อยๆคัน ยุงก็เยอะ ทั้ง รปภ. ยังมีท่าทีสงสัยว่าผมมาทำอะไรตรงนี้ จนผ่านไปเวลา 21.30น. ผมเริ่มไม่ไหวแล้วหละสิ ในใจก็คิดว่าหรือเธอ อาจจะเอากระเป๋าฝากไว้กับญาติเธอ ให้ญาติเธอเอากลับบ้านด้วย ส่วนเธอจะตามไปทีหลัง TT. และเนื่องจากตัวผมก็เหนื่อยล้าเต็มที ผมเลยตัดสินใจ เดินไปที่เค้าเตอร์ขายตั๋ว ของบริษัทย์ นครชัย เพื่อถามว่าเธอคนนี้ คนที่นั่งเบาะที่ 31นี้คือใคร แต่ก็น่าเสียดาย ที่บริษัทย์ จดไว้แค่ชื่อของเธอเท่านั้น "ณัฐธิดา" โอ้วววววว ประเทศไทยมีคนชื่อนี้เป็นหมื่นๆคน ผมจะทำยังไงหละเนี้ย แต่ก็ยังโชคดีที่คุณพี่พนักงานแกทักมาว่า คนนี้ขึ้นจากภูเขียว ก็ยังพอทำให้ขอบเขตการค้นหาคุณ"ณัฐธิดา"นั้นแคบลงมาพอประมาณ แต่ก็อย่างว่าแหละครับเพื่อนๆ บ้านอยู่ภูเขียว เข้ามาเรียนที่โคราช แถวๆในเมืองนี้ ก็มีมหาลัย 3 แห่ง 1.ม.เทคโนโลยีสุระนารี 2.ม.ราชภัฎนครราชสีมา 3.ม.เชาวลิตกุล แหมผมจะทำยังไงหละทีนี้ มันดูมืดมากทั้ง10ทิศ ตอนนั้นผมเลยนึกขึ้นได้ว่า ตัวช่วยที่ดีที่สุดของผมคงเป็น พันทิป แล้วแหละ คืนนั้นผมจึงกลับมา ไล่ทบทวนเหตุการณ์ทุกอย่างดูอย่างละเอียด และตัดสินใจเข้ามาในครอบครัวพันทิป และที่ผมเพิ่งมาทั้งกระทู้วันนี้ ซึ่งห่างจากวันที่20กันยายน 3วัน เพราะผมมีปัญหาหลายอย่างที่ค่อนข้างสับสนเพราะเมื่อวันที่20สมัครเข้ามาแล้วตั้งกระทู้ตั้งนาแต่โพสรูปไม่ได้ 5555. เลยไปศึกษาดูสักพัก และเพิ่งไปยืนยันตนด้วย บัตรประจำตัวประชาชนไป วันนี้เพิ่งได้เป็นสมาชิกในครอบครัวพันทิปอย่างเต็มตัว ก็รีบมาทั้งกระทู้เลยนี้แหละครับ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ถึงตอนนี้เธอจะไปอยู่ที่ไหนสักที่ในโคราชหรือภูเขียวก็ตาม ผมก็ยังยืนยันจะตามหาเธอคนนี้ต่อไป อย่างน้อยๆ ขอแค่ให้ได้เจอเธออีกสักครั้งก็จะขอบคุณโชคชะตามากๆแล้วครับ TT
ยังไงเพื่อนๆพี่ๆหรือน้องๆ ใครที่พอมีข้อแนะนำดีๆ หรือพอรู้จักเธอคนนี้ก็ ช่วยชี้แนะหรือติดต่อผมมาหน่อยนะครับ
ผมจะขอบคุณมากและขอบคุณมากๆเลยจริงๆ
รูปเห็นแค่ข้างๆนะครับ เพราะผมถ่ายไว้รูปเดียว นี้แหละครับ สาวผิวขาว เกงยีนส์ขายาว เสื้อยืดสีเทาแขนสั้น กระเป๋าสีแดง ผมสั้น...จัดฟัน
สุดท้ายนี้ผมก็ต้องขอขอบคุณทุกคนนะครับที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้กระทู้แรกของผม ถ้ามีอะไรขาดตกหรือบกพร่องยังไงผมก็ต้องขออภัยไว้ที่นี้ด้วยนะครับ (มือใหม่หนะ>_<")
อ้อออ หากใครรู้จักเธอคนนี้ ช่วยบอกเขาทีนะครับ ว่าให้เอาหัวใจของผมมาส่งคืนเจ้าของด้วยย <3. ขอบคุณครับ ^^