ครับเรื่องของเรื่องครับ
ผม เรียนปี4 ครับ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ครับ
โดยหัวข้อการวิจัยขอองผมนั้น เป็นหัวข้อเชิงคุณภาพครับ เป็นหัวข้อที่หาเอกสารอ้างอิงได้ค่อนข้างยาก รวมไปถึงทฤษฏี แนวคิด นิยามศัพท์ แม้แต่งานวิจัยตัวอย่างในประเทศไทยยังแถบไม่มีเลยครับ....
ตัวเราเอง ทำงานนี่ทั้งวัน หามรุ่งหามค่ำ ทำล่วงหน้ามาโดยตลอด......คิดว่าเราทำเต็มที่ของเราแล้ว......พอเราส่งไป 3 บทแรกครับ อาจจะไม่ทั้งเล่ม
แต่อาจารย์ก็บอกให้แก้ทั้งหมด ทั้งๆที่เพื่อนคนอื่นๆ ไม่ค่อยมีปัญหากับงานวิจัยของเขา หรือมีก็ได้แค่เรียบเรียงแก้นิดๆหน่อย
เคยไหมครับ.....เหมือนจะรู้ว่า เราไม่ควร..เปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นแต่...หลายๆครั้งก้อด ท้อใจ และสิ้นหวังไม่ได้.....ทำไมต้องเป็นเรา....
ความสามารถเรามีไม่พอ.....ทั้งๆที่เราพยามสุดๆแล้ว.......
วันที่ไปหา อาจารย์ที่ปรึกษา อาจารย์ก็ พูดด้วยความเป็นห่วง และตำหนิ ในความเป็นจริง.....ซึ่งผมเข้าใจครับ และไม่ได้โกรธเคืองอะไร เพราะเป็นความจริงของโลกวิชาการอยุ่แล้ว.....เพียงแต่ ไม่รู้เพราะอะไร....
ตอนที่อาจารย์พูดว่า " อย่าเอาแต่ครับอย่างเดียว....ฟังผมก่อน..." อันที่จริงประโยคนี้ก็ไม่ไช่ประโยคที่ต่อว่าหรอกครับ แต่อยุ่ๆตอนนั้น
ก็รู้สึกริมฝีปากสั่นๆ.....เหมือนมีอะไรจุกในคอ รู้สึกว่า ในตามีน้ำตา แต่ไม่ไหลออกมา...เราก็พยายามสะกดไว้ไม่ให้ร้องไห้...เราเป็นผู้ชายด้วย ถ้าร้องไห้คงดูอ่อนแอมาก.......
" ผมคิดว่า งานวิจัยของคุณ ทำไม่ละเอียด มันไม่ใช่ให้ทำแบบผ่านๆ ต้องละเอียดกว่านี้ " ผมเองก็เข้าใจดีว่า อาจารย์ก็เป็นห่วง +กับโลกความจริงทางวิชาการ
แต่เพราะอะไรไม่ทราบ......ผมพยายามสะกดน้ำตา...ไว้ แล้วพออาจารย์พูดจบ ผมก็ขอตัวจะกลับไปแก้งานวิจัย.......เพราะ 3 บทนั่น ต้องแก้ทั้งหมด กว่า ถ้าไม่แก้จะเริ่มเก็บข้อมูลไม่ได้.......ตอนนั้น รู้สึกว่า ตัวเองโดดเดี่ยว....ผมลองหยิบมือถือครับ...ดทรหาเพื่อนสนิท 2-3 คน แต่เพื่อนๆก็ติดธุระบ้าง...กินข้าวกับแฟน......ไปเที่ยวคนเดียวบ้าง...
ซึ่งก็เข้าใจว่า แต่ละคนก้มีธุระครับ ไม่เป็นไร..
แต่เวลานั้นก็อยุ่ๆก็แอบน้อยใจ....อยากมีใครสักคนมารับฟัง + ระบาย จนท้ายที่สุดผมเดินไปนั่งบริเวณจุดที่สามารถเห็นวิวของมหาลัยได้ชัดๆพอนั่งเท่านั้นแหละครับ ผมก็ร้องไห้....ร้องไห้....แล้วก็ร้องไห้....
ผมเหนื่อยและท้อครับ ทั้งๆที่ควรจะพยายามและตั้งใจต่อไป...เลยอยากถามพี่ๆเพื่อนๆว่า มีใครไหมต้องเจอแบบผม มีปัญหากับตัววิจัย แล้วพี่ๆแก้ปัญหากันอย่างไรครับ....ไม่รู้สิครับ ผมเข้าใจว่า ในโลกออนไลน์เราอาจจะเจอสิ่งที่จริงบ้างไม่จริงบ้าง แต่ผมก็ไม่รู้จะเล่าเรื่องราวแบบนี้ให้ใครที่ไหนฟัง....จึงขออณุญาติใช้พื้นที่ตรงนี้เป็นที่ระบาย ความรู้สึกที่มี ขอบคุณครับ
มีใครเคยต้อง แก้วิจัยทั้งเล่ม สมัยเรียนมหาวิทยาลัยไหมครับ
ผม เรียนปี4 ครับ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ครับ
โดยหัวข้อการวิจัยขอองผมนั้น เป็นหัวข้อเชิงคุณภาพครับ เป็นหัวข้อที่หาเอกสารอ้างอิงได้ค่อนข้างยาก รวมไปถึงทฤษฏี แนวคิด นิยามศัพท์ แม้แต่งานวิจัยตัวอย่างในประเทศไทยยังแถบไม่มีเลยครับ....
ตัวเราเอง ทำงานนี่ทั้งวัน หามรุ่งหามค่ำ ทำล่วงหน้ามาโดยตลอด......คิดว่าเราทำเต็มที่ของเราแล้ว......พอเราส่งไป 3 บทแรกครับ อาจจะไม่ทั้งเล่ม
แต่อาจารย์ก็บอกให้แก้ทั้งหมด ทั้งๆที่เพื่อนคนอื่นๆ ไม่ค่อยมีปัญหากับงานวิจัยของเขา หรือมีก็ได้แค่เรียบเรียงแก้นิดๆหน่อย
เคยไหมครับ.....เหมือนจะรู้ว่า เราไม่ควร..เปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นแต่...หลายๆครั้งก้อด ท้อใจ และสิ้นหวังไม่ได้.....ทำไมต้องเป็นเรา....
ความสามารถเรามีไม่พอ.....ทั้งๆที่เราพยามสุดๆแล้ว.......
วันที่ไปหา อาจารย์ที่ปรึกษา อาจารย์ก็ พูดด้วยความเป็นห่วง และตำหนิ ในความเป็นจริง.....ซึ่งผมเข้าใจครับ และไม่ได้โกรธเคืองอะไร เพราะเป็นความจริงของโลกวิชาการอยุ่แล้ว.....เพียงแต่ ไม่รู้เพราะอะไร....
ตอนที่อาจารย์พูดว่า " อย่าเอาแต่ครับอย่างเดียว....ฟังผมก่อน..." อันที่จริงประโยคนี้ก็ไม่ไช่ประโยคที่ต่อว่าหรอกครับ แต่อยุ่ๆตอนนั้น
ก็รู้สึกริมฝีปากสั่นๆ.....เหมือนมีอะไรจุกในคอ รู้สึกว่า ในตามีน้ำตา แต่ไม่ไหลออกมา...เราก็พยายามสะกดไว้ไม่ให้ร้องไห้...เราเป็นผู้ชายด้วย ถ้าร้องไห้คงดูอ่อนแอมาก.......
" ผมคิดว่า งานวิจัยของคุณ ทำไม่ละเอียด มันไม่ใช่ให้ทำแบบผ่านๆ ต้องละเอียดกว่านี้ " ผมเองก็เข้าใจดีว่า อาจารย์ก็เป็นห่วง +กับโลกความจริงทางวิชาการ
แต่เพราะอะไรไม่ทราบ......ผมพยายามสะกดน้ำตา...ไว้ แล้วพออาจารย์พูดจบ ผมก็ขอตัวจะกลับไปแก้งานวิจัย.......เพราะ 3 บทนั่น ต้องแก้ทั้งหมด กว่า ถ้าไม่แก้จะเริ่มเก็บข้อมูลไม่ได้.......ตอนนั้น รู้สึกว่า ตัวเองโดดเดี่ยว....ผมลองหยิบมือถือครับ...ดทรหาเพื่อนสนิท 2-3 คน แต่เพื่อนๆก็ติดธุระบ้าง...กินข้าวกับแฟน......ไปเที่ยวคนเดียวบ้าง...
ซึ่งก็เข้าใจว่า แต่ละคนก้มีธุระครับ ไม่เป็นไร..
แต่เวลานั้นก็อยุ่ๆก็แอบน้อยใจ....อยากมีใครสักคนมารับฟัง + ระบาย จนท้ายที่สุดผมเดินไปนั่งบริเวณจุดที่สามารถเห็นวิวของมหาลัยได้ชัดๆพอนั่งเท่านั้นแหละครับ ผมก็ร้องไห้....ร้องไห้....แล้วก็ร้องไห้....
ผมเหนื่อยและท้อครับ ทั้งๆที่ควรจะพยายามและตั้งใจต่อไป...เลยอยากถามพี่ๆเพื่อนๆว่า มีใครไหมต้องเจอแบบผม มีปัญหากับตัววิจัย แล้วพี่ๆแก้ปัญหากันอย่างไรครับ....ไม่รู้สิครับ ผมเข้าใจว่า ในโลกออนไลน์เราอาจจะเจอสิ่งที่จริงบ้างไม่จริงบ้าง แต่ผมก็ไม่รู้จะเล่าเรื่องราวแบบนี้ให้ใครที่ไหนฟัง....จึงขออณุญาติใช้พื้นที่ตรงนี้เป็นที่ระบาย ความรู้สึกที่มี ขอบคุณครับ