สวัสดีคะ กระทู้นี้คือกระทู้แรกของเรายืมไอดีรุ่นพี่มาหากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยคะ
เราพึ่งเลิกกับแฟนมาคะตอนนี้เป็นเวลา 10 วันแล้วคะความจริงเดือนหน้าถ้ายังคบกันอยู่จะครบ 2 ปีพอดี
เรากับแฟนเก่า (นามสมมุติโย้) เรากับโย้เจอกันในบีบีคะสมัยนั่นวัยรุ่นฮิตสุด ๆ คุยไปคุยมารู้สึกว่าโอเคคะหน้าจะไม่เกิน 1 เดือน
แล้วเราก็ตกลงคบกันคะ เราอยู่กรุงเทพส่วนโย้อยู่อุทัยคะบ้านโย้มีกิจการส่วนตัวซึ่งตอนคุยกันเขาดูขยันคะ คุยดีคอยเป็นห่วงเป็นใย
ทีนี้จะปีใหม่พอดีคะโย้ตกลงว่าจะมาหาเราที่กรุงเทพ ดีใจสิคะแต่เราเป็นคนไม่สวยอ้วนคะหน้าตาก็ไม่ได้ดูดีอะไรก็แอบคิดนิด ๆ โย้เป็นคนตัวเล็กเตี้ยกว่าเรานิดหน่อยแต่คือผอมคะผิวคล้ำ ทีนี้ตกลงว่าจะมาเรียนต่อที่โรงเรียนเดียวกันคะช่วงแรกที่โย้มามีเงินมา 4,500 บาทประมานนี้ที่จำได้เรารู้สึกเห้ยมีเงินมาเหมือนกันนี้หว่า ทีนี้ก็เปิดหอคะช่วงแรกโย้จ่ายแมน ๆ แต่พวกเพื่อนก็อยู่ด้วย ที่บ้านเราก็เปิดธุรกิจส่วนตัวคะบ้านมีฐานะพอตัวซึ่งต่างกับตัวผู้ชายอยู่บ้าง ตอนนั้นเราไม่ได้เรียนคะอยู่ช่วยกิจการพอดีก็มีเงินกินเงินไช้ไปเรื่อยทุกวันนั้นแหละคะขอก็แล้วแต่วันอยากได้เท่าใหร่ก็ขอเพราะทั้งบ้านลูกพี่ลูกน้อง เราทำงานช่วยพ่อแม่เพียงคนเดียว หลัง ๆ มาเราเริ่มบอกพ่อกับแม่ว่าเราคบโย้คะช่วงแรกอะไรก็ดีไปหมดเช้ามาช่วยเราทำงานอยู่กันจนเย็นช่วยปิดร้านเราก็กลับไปนอนหอกับโย้คะไม่ได้นอนบ้านค่าใช่จ่ายค่ากินดูหนังเที่ยวทุกอย่างเราเป็นคนออกคะแฟนกันเราไม่อยากคิดมากเห็นเขามาข่วยงาน เพราะยกของหนักเหมือนกัน.....
เวลาผ่านไปประมาน 2 เดือนเราก็ดูรักกันดีคะยังอยู่หอแต่เป็นเราที่จ่ายเงินเองทั้งหมดคะเงินโย้หมดตั้งแต่แรก ๆ แล้วแต่ช่วงหลังเราทะเลาะกันบ่อยคะเพราะโย้ติดเกมการใส่ใจเรามันดูน้อยขึ้นคะ แล้วเราก็ไม่ชอบผู้ชายที่ติดเกมเอามาก ๆ ก่อนคบรู้คะว่าติดเกมแต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้เราพยายามเข้าใจคะแต่บางทีมากเกินไปเราก็ไม่ไหว ถึงขั้นขนาดเคยเลิกกันเพราะเรื่องเกมแต่ยังไม่หนักมากเราก็ดีกันคะ พอเล่นร้านเกมไปสักพักก็มีเรื่องผู้หญิงเข้ามาคะคือคนคุมร้านเกมเป็นนักศึกษามหาลัยในซอยเสือใหญ่หน้าจะปี 2-3 เรื่องนี้ตั้งแต่สงการปีที่แล้วคะ เราเองดันสนิทกับพี่คนนี้มากสะด้วยตอนที่จับได้เขาบอกว่าไม่รู้ว่าเป็นแฟนกันแต่พี่คนนั้นก็มีแฟนแล้วนะคะเราก็โง่คะทุกวันนั้นคือเป็นคนให้เงินโย้ใช้แล้วนะคะเราจับได้ตอนสงการคะไปเล่นที่ข้าวสารวันที่ 12 เมษาดันมีเรื่องกันคะแล้วโย้บาดเจ็บเราเลยพาโย้ไปหาหมอคะเราร้องให้แบบเป็นห่วงมากเพราะเลือดใหลเยอะทีนี้เราให้เพื่อนพาโย้ไปนั้งรอคะเรากำลังจะไปกรอกประวัติให้โย้ ความแตกพอดีคะในกระเป๋าตังโย้มีจดหมายเล็กๆซ้อนอยู่เชิงประมานว่าอยู่ด้วยแล้วมีความสุขมากเลยนะ พี่รักโย้มากนะแล้วก็ให้เบอร์มาคะจาก...
ณ จุดนั้นเวลานั้นเราทิ้งทุกอย่างคะเราเดินไปหาแล้วถามว่าอะไรโย้หน้าเสียคะเพื่อนทุกคนตกใจแต่เขาก็เงียบไม่พูดคะเราเคยสงสัยหลัง ๆ ชอบยืมโทรสับเราไปโทรแต่เราไม่ว่าอะไรคะมาวันนี้ความจริงเปิดเราโทรไปตามเบอร์คะตอนแรกเราไม่รู้ว่าใครพอฟังเสียงสักพักเราจำได้เลยคะ เราพูดไม่ออกรู้สึกว่าจุกมากแต่ก็ด่าไปเยอะมากพี่ก็มีคนของพี่แล้วพี่จะมาเอาอะไรของคนอื่นอีกพี่เขาก็เงียบคะแล้วพี่ผู้หญิงก็ให้แฟนผู้ชายคุยเราแบบพี่ไม่เสียใจหรอคะพี่เขาก็บอกว่าเสียใจก็พึ่งรู้เหมือนกัน จากนั้นเราก็ออกมาข้างนอกโรงพยาบาลคะนั้งอยู่คนเดียวสักพักเพื่อนก็มาตามปลอบเรา เราก็พยายามคะฝืนใจไว้เราก็ไปนั้งรอคะแล้วเขาก็มาคุกเข่าขอโทษเราว่าจะไม่มีอีก เราก็ให้อภัยคะเพราะตอนนั้นเริ่มรักมากแล้วและอยู่ด้วยกันทุกวัน
วันเวลาผ่านไปเราก็ไปสมัครเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งสอนศิลป์ล้วนเป็นช่างศิลป์ย้านรัชโยธินด้วยกันคะโดยพ่อเราเป็นผู้ปกครองและจ่ายเงินให้ทั้งสองคนคะ พ่อเราออกให้ก่อนเพราะพ่อโย้ยังไม่โอนเงินมาให้ โย้ย้ายเข้ามาอยู่บ้านเราคะชีวิตเริ่มสุขสบายขึ้นคะเหมือนอะไรในตัวมันเริ่มออกมาเงินไปเรียนแต่ละวันของโย้แม่เราเป็นคนให้คะ อยู่บ้านเรากินนี้นอนนี้เหมือนคนในครอบครัวแต่หลังเลิกเรียนก็ต้องมาช่วยที่ร้านแต่ที่ร้านก็ไม่มีอะไรคะมีแค่ยกของบ้างนิดหน่อยพอเราเริ่มมีเพื่อนคะทุกอย่างเปลี่ยนไปเริ่มกลับร้านเย็นอยู่กับเพื่อนแม่เราเริ่มเตือนเพราะเริ่มดูออก ทำไมเดี่ยวนี้เริ่มขี้เกียจทำอะไรจะต้องเทียบเราได้ยังไงบางเรื่องคือเรื่องตื่นนอนเรื่องความสบายเราจะต้องเป็นคนตื่นและปลุกไปเรียนคะเวลามีงานเราจะไม่ยกก็ไม่ได้ต้องยกคะพอเราไม่ทำเหมือนโย้ก็ไม่ค่อยจะทำบ้านเรามีลูกน้องคะแต่ก็ช่วย ๆ กันบ้างเทอมแรกก็เรียนกันไม่รอดคะเราเองก็ตื่นสายต่างคนต่างตื่นสายไม่ไปคือไม่ไปทั้งคู่พากันลงเหว พ่อเราให้เลิกเรียนคะเฉพาะเราคนเดียวแม่เราก็ไม่ให้เรียนเพราะไม่อยากให้เราเรียนที่เดียวกันอีกคะ โย้ก็เรียนต่อคะค่าเทอมขอที่บ้านแต่ค่าขนมเราเป็นคนให้คะทุกวันวันละ 200 ค่ากินค่าอะไรต่าง ๆ เราออกคะพักหลังเราเริ่มสังเกตุในเฟสเริ่มโพสอะไรที่เราคิดว่าไม่ได้หมายถึงเราแน่นอนและสุดท้ายใช่คะมันไม่ได้หมายถึงเราโย้เล่นสองเฟส เฟสที่ขึ้นสถานะกับเราไม่มีอะไรคะแต่วันนั้นบังเอิญเราเข้าไปเจอไม่ได้ออกรหัสคะ ความแตกแชทกับเด็กผู้หญิงคนนึงตอนนั้นอยู่ม.2 โรงเรียนเซนนิโกลาส อักษรย่อ จ เราแม้งโคตรเจ็บสองคนนี้นัดจะเยกันคะทั้งที่คบเรากินเงินบ้านเราอยู่บ้านเราอยากได้อะไรเราก็ให้มีกินมีใช้เงินเราเราระเบิดคะทักไปหาน้อง จ. หลายอย่างคะแต่เราก็ยังให้อภัยมันเพราะเรารักมันไปแล้วให้โอกาศไม่ทิ้งโย้ไป
จากนั้นเราก็อยู่ปรกติคะแต่โย้ไปนอนหอแล้วหารกับเพื่อน ค่าหอค่ากินแต่ละวันเราจ่ายคะพ่อโย้จะส่งมาเดือนละ 3000 บ้าง 2000 บ้างแต่ก็ไม่พอคะแต่ละเดือนจากที่เราเคยมีชีวิตของตัวเองอยากใช่เงินเท่าใหร่ใช่แต่เดี่ยวนี้ต้องมาหารสองคะมานั้งจ่ายค่าหอค่ากินค่าไปเรียนเหมือนเราดูแลชีวิตเขาทุกอย่างช่วงเดือนตุลาวันเกิดเราโย้ต้องไปหาแม่ที่เชียงใหม่คะด้วยความกลัวไม่ได้คุยกันเราเอาไอโฟนเครื่องเก่าเราให้เขาใช้ เราโกหกแม่ว่าขายไปแล้วจะเอามาออกไอห้าแล้วให้แม่ข่วยออกเราเก็บเงินเพื่อซื้อไอห้าคะ พอเขาไปก็เปลี่ยนไปอีกเราคุยกันน้อยลงแทบไม่ได้คุยเลยเหงาคะบอกตรง ๆให้เราเติมเงินให้ทุกวันแต่ไม่ค่อยได้คุยกันก่อนวันเกิดเราเขากลับมาคะเราดีใจมากวันเกิดอะเนอะอยากอยู่ด้วยกัน มันเป็นวันเกิดที่เซอไพร์สุด ๆ เราทะเลาะกันตอนที่เขาอยู่เชียงใหม่คะเห็นสถานะบีท้อกเขาเป็นชื่อคนอื่นไช่คะเราจับได้แต่ก็ให้อภัยอีกนั้นแหละคงแค่คุย ๆ แต่ไม่ไช่แค่นั้นไงคืนนั้นสาวคนนั้นทักข้อความเฟสมาหาเราบอกว่าคิดแล้วว่าโย้ต้องโกหกเราว่าไม่มีแฟนแล้วเราก็หาเฟสแกจนเจอเราสะอึกคะทำไรไม่ถูก ผู้หญิงคนนั้นเล่าให้ฟังทุกอย่างว่าโทรคุยกันจนถึงเช้าคุยกันตลอดส่งเป็นรูปมาให้อ่านกันเลยเราโคตรทรมานจิตใจไม่คิดว่าคนที่เราให้ทุกอย่างจะทำกับเราแบบนี้ทุกคืนที่โย้อยู่เชียงใหม่เราแทบไม่ได้คุยกันโย้บอกว่าจะนอนเมื่อยบ้างตื่นเช้าบ้าง แต่ที่ใหนได้ปล่อยให้เรานอนเหงาและตัวเองคุยกับผู้หญิงอื่นเอาความไว้ใจให้ยืมโทรสับไปใช้นอกใจเรา ทะเลาะกันทุกรอบเราคือคนง้อคะเราไม่อยากมีปันหาเขาไม่เคยง้อเราเลยไม่เคยรักษาน้ำใจเราบั่นทอนความรู้สึกลดลงไปทุกวัน เขาบอกเลิกเราบ่อยมากจนคนรอบข้างสงสารแต่เราก็ทนคะคิดว่าสักวันสิ่งที่เราพยายามทุกอย่างจะดีขึ้นคิดแบบนั้นเสมอ
และมาถึงตอนจบคะ ก่อนเลิกกันสัก 2 เดือนได้ลูกจ้างที่บ้านเราเสียคะไม่มีคนคอยช่วยยกของเลยต้องให้โย้มายกบ่อยกว่าเดิมและเราเลี้ยงแมวคะประมาน 10 ตัวก็เลี้ยงมาด้วยกันแต่แรกนี้แหละเราก็จะให้เขามาช่วยเก็บห้องแมวหน่อยทุกวันหลังเลิกเรียนเขาก็จะมาหาเราคะบางคืนมานอนร้านกับเราปรกติระยะเวลาผ่านมาเกือบจะ 2 ปีนี้เราให้เงินเขาใช้ทุกวันจากเป็นที่มีเงินมาก้อนเดียวเราหมดกับเขาไปเยอะคะแต่เราไม่พูดแบบนี้แหละมีแฟนก็อยากให้แฟนดูดีบ้างไรบ้างเพราะเราเองก็ทำงานของเรา พอให้ยกของบ่อยขึ้นโย้เริ่มไม่อยากยกคะบอกว่ามีการบ้านบ้างอะไรเยอะแยะบ้างแต่คือตอนอยู่ด้วยกัน 90% เราไม่เคยเห็นเธอทำเลย มีวันนึงต้องไปส่งของคะปรกติโย้จะไปกับน้องแล้วก็พอเราขับรถวันนั้นเราพึ่งไปผ่าเอาจมูกที่เสริมออกเราเลยรู้สึกปวดและจะให้โย้ช่วยไปหน่อย แล้วเราก็ทะเลาะกันคะต่อหน้าตาของเราเอง ....แบบมิงกุเสียงดัง
โย้ : ไม่คิดว่าเราจะมีการบ้านทำบ้างหรอไม่ได้ว่างตลอดนะเว้ยเราก็มีการบ้าน
เรา : อยู่มาครึ่งค้อนปีขยันทันทีเลยนะมิง ไม่ไปก็ไม่ต้องไปกุไปเอง
แล้วโย้ก็ไปโพสเฟสคะประมานว่า ถ้ากุเรียนไม่จบพ่อแม่เราจะรู้สึกอะไรใหมประมานนี้ก็ให้พ่อแม่หาลูกจ้างมาแล้วเราถ้าไม่พอใจก็ไปหาผัวใหม่สะ...
เราอ่านแล้วรู้สึกเสียใจ เสียใจอีกละทุกวันนี้ให้มาช่วยงานไม่ได้ช่วยฟรี ๆ ให้มากกว่าที่ช่วยงานอีกทั้งรอยสักเสื้อผ้านาฬิการองเท้าพูดตรง ๆ สารพัดแต่แล้วก็ไม่พูดอะไรคะตอนเย็นพอดีมีนัดกันไปดูบอลแดงเดือด 12 กันยาจำได้ดีตอนแรกก็เหมือนคุยกันดีแล้วคะ แต่ตกดึกก็มามีปันหาอีกเรื่องเงินคะพอดีวันถัดไปเราต้องใช้เงินหลักพันแล้วเมื่อวานที่ดูบอลเราออกค่าเหล้าไปก่อน 800 บาทคะคนเดียวทีนี้ไปกัน 10 คนก็ควรจะหารมาคืนเราคะแต่ผลไม่ไช่แบบนั้นพอเราโทรไปอีกทีคือแยกกันกลับหมดแล้วส่วนเงินเราก็ไม่ได้คืนคะเพราะย้ายไปร้านใหม่แต่เราจำเป็นต้องใช่ โย้ก็บอกจะหามาให้เราเราก็ถามวิธีใหนทุกวันนี้ใช่เงินเราจะหามาจากใหนอีกทีนี้โยก็บอก กุหาได้ก็แล้วกันแล้วหุบปากไปสะ ก็เถียงกันคะสักพักเราก็ถามตกลงพรุ่งนี้จะไปใหมโย้บอกว่าไม่แน่เราก็เลยบอกพ่ออุส่าไม่ไปธุระจะให้แกช่วยยกของเห็นเป็นวันอาทิตย์ทีนี้ โย้ขึ้นเสียงทำไมไม่ให้พ่อแม่มิงหาลูกน้องใช้กุอย่างกะขี้ข้า เจอคำนี้เราโคตรขึ้นขึ้นแบบสุด ๆ แล้วก็เถียงกันสักพักโย้ก็บอกว่า เลิกกันไปจะได้จบ ๆ ทุกครั้งเราจะอ้อนวอนไม่อยากจะเลิกแต่รอบนี้เราบอกว่า เออเลิกก็เลิก เราเสียใจที่เขาพูดแบบนี้คนบางคนทำงานทั้งวันจนมือด้านยังได้วันละ200แต่นี้แค่มาช่วยยกของแล้วเสร็จบางวันไม่มียกมานั้งเล่นไอแพตออกไปกินข้าวซื้อนั้นนี้ค่าเรียนอีกต่างหากค่าเทอมไม่มีก็ช่วยออกก่อนแบบนี้ยังเรียกว่าขี้ข้าหรอดูแลดีขนาดนี้เราเสียใจพร้อมเริ่มใจแข็งและทุกครั้งเราจะง้อเขาแต่ครั้งนี้เราไม่คะ
เราเคยถามว่าจะไม่กลับมาแล้วไช่ใหม เขาบอกว่าอยู่ได้ไม่กลับมาแล้วเราโอเคคะวันแรกที่เลิกเขาหาเงิน800มาคืนเราได้คะแต่หลังจากเลิกเราโคตรทรมานแบบว่าเสียใจสุด ๆ เลิก2-3วันแรกเขาไปเที่ยวกับเพื่อนไปงานคอนเสิตบอกตรง ๆ ตอนนั้นเราไม่มีใครเราเริ่มจากจุดที่เลิกละอยู่คนเดียวเขามีคนรอบข้างไม่มีคำว่าขอโทษหรือง้อเราสักนิด แล้ววันนึงเขาก็ทักมาขอยืมเงินหน่อยได้ใหมใช้ไปโรงเรียนไม่พอด้วยความใจดีและรู้ว่าก็ไม่มีเงินใช่เลยให้ยืม แล้วอยู่ดีดีก็ขับรถกลับมาบอกไม่ยืมละเดี่ยวเราทวงเงินเหมือนรอบที่แล้วก็เถียงกันหน้าบ้านแต่เราไม่ได้เปิดประตูให้เข้าแค่มองเห็นผ่านประตู เถียงกันสักพักเราหยุดและร้องให้คือไม่ไหวจริงต้องมาเจอละรู้สึกแบบนี้เขาเลยหยุดคะและเริ่มพูดดีกับเรา เราบอกเอาไปเถอะแล้วเอา 800 ที่ให้มาคืนไปด้วยเราไม่อยากได้เพราะเห็นว่าเขาไม่มีเงินไปโรงเรียน คุยกันทีขนาดเลิกกันยังทะเลาะกันทีนี้เราก็หมั่นไส้โพสกัดเขาในเฟสบ้างแหละจนเขาลบเฟสเราคะหลายคนบอกว่าเขาจะกลับมาเพราะอยู่ได้ด้วยเงินของเราแต่ไม่ไช่คะ
ไปคบกับเด็กที่เคยจะนัดเยกันชื่อแสดงข้างหลังชื่อเฟส เราจำได้แม้นแต่ก็ยังไม่มีขึ้นสถานะกันเราไม่คิดว่าจะกลับไปแบบนั้นอีกมันเหมือนเจ็บไปอีกแต่เราก็ช่างมันอวยพรให้มันรักกันนาน ๆ น้องคนนั้นก็มีเงินคะปัจจุบันขึ้นมอ 3 ละส่วนแฟนเก่าเรา (นามสมมุติโย้) ตอนนี้มหาลัยปีหนึ่งถ้าเทียบอายุขอให้ดูแลกันได้แบบที่เราทำทุกวันนี้รองเท้าที่ผู้ชายใส่ไปเรียนก็เป็นของเรา แต่ให้คือให้ไปแล้วถ้าเอากลับมาคืนเราคงเผาทิ้งหมด อย่าไปหลอกเกาะน้องเหมือนที่ทำกับเราแต่ก็ไม่แน่เพราะตอนที่อ่านแชทผู้ชายขอหนึ่งที น้องก็ตอบว่าได้ทั้งที่รู้ว่าผู้ชายมีแฟนอยู่บ้านเดียวกับแฟน ตอนนี้ขออโหสิกรรมให้ไปแล้วคะคิดว่าคือเวรกรรมแต่เวรกรรมนั้นมันตามกลับไป เขาจะต้องเจอแบบเราและเจ็บยิ่งกว่าเรา
หลังจากเลิกมา 10 วันชีวิตเราดีขึ้นคะมีเงินใช่มีทุกอย่างที่ทำแล้วมีความสุขอ่อที่บอกว่าเราอ้วนน้ำหนักเราลง 5 โลในอาทิตย์แรกที่เลิกกันหันมารักตัวเองอยู่กับพ่อแม่มากขึ้นแล้วเราคงไม่กลับไปอีกโอกาศที่มีให้มันหมด
คนทุกคนมีขีดจำกัด.
ทิ้งรักสองปีที่อดทนกลับไปหาเด็กม.3ที่เคยแอบนัดมีสัมพันธ์กัน
เราพึ่งเลิกกับแฟนมาคะตอนนี้เป็นเวลา 10 วันแล้วคะความจริงเดือนหน้าถ้ายังคบกันอยู่จะครบ 2 ปีพอดี
เรากับแฟนเก่า (นามสมมุติโย้) เรากับโย้เจอกันในบีบีคะสมัยนั่นวัยรุ่นฮิตสุด ๆ คุยไปคุยมารู้สึกว่าโอเคคะหน้าจะไม่เกิน 1 เดือน
แล้วเราก็ตกลงคบกันคะ เราอยู่กรุงเทพส่วนโย้อยู่อุทัยคะบ้านโย้มีกิจการส่วนตัวซึ่งตอนคุยกันเขาดูขยันคะ คุยดีคอยเป็นห่วงเป็นใย
ทีนี้จะปีใหม่พอดีคะโย้ตกลงว่าจะมาหาเราที่กรุงเทพ ดีใจสิคะแต่เราเป็นคนไม่สวยอ้วนคะหน้าตาก็ไม่ได้ดูดีอะไรก็แอบคิดนิด ๆ โย้เป็นคนตัวเล็กเตี้ยกว่าเรานิดหน่อยแต่คือผอมคะผิวคล้ำ ทีนี้ตกลงว่าจะมาเรียนต่อที่โรงเรียนเดียวกันคะช่วงแรกที่โย้มามีเงินมา 4,500 บาทประมานนี้ที่จำได้เรารู้สึกเห้ยมีเงินมาเหมือนกันนี้หว่า ทีนี้ก็เปิดหอคะช่วงแรกโย้จ่ายแมน ๆ แต่พวกเพื่อนก็อยู่ด้วย ที่บ้านเราก็เปิดธุรกิจส่วนตัวคะบ้านมีฐานะพอตัวซึ่งต่างกับตัวผู้ชายอยู่บ้าง ตอนนั้นเราไม่ได้เรียนคะอยู่ช่วยกิจการพอดีก็มีเงินกินเงินไช้ไปเรื่อยทุกวันนั้นแหละคะขอก็แล้วแต่วันอยากได้เท่าใหร่ก็ขอเพราะทั้งบ้านลูกพี่ลูกน้อง เราทำงานช่วยพ่อแม่เพียงคนเดียว หลัง ๆ มาเราเริ่มบอกพ่อกับแม่ว่าเราคบโย้คะช่วงแรกอะไรก็ดีไปหมดเช้ามาช่วยเราทำงานอยู่กันจนเย็นช่วยปิดร้านเราก็กลับไปนอนหอกับโย้คะไม่ได้นอนบ้านค่าใช่จ่ายค่ากินดูหนังเที่ยวทุกอย่างเราเป็นคนออกคะแฟนกันเราไม่อยากคิดมากเห็นเขามาข่วยงาน เพราะยกของหนักเหมือนกัน.....
เวลาผ่านไปประมาน 2 เดือนเราก็ดูรักกันดีคะยังอยู่หอแต่เป็นเราที่จ่ายเงินเองทั้งหมดคะเงินโย้หมดตั้งแต่แรก ๆ แล้วแต่ช่วงหลังเราทะเลาะกันบ่อยคะเพราะโย้ติดเกมการใส่ใจเรามันดูน้อยขึ้นคะ แล้วเราก็ไม่ชอบผู้ชายที่ติดเกมเอามาก ๆ ก่อนคบรู้คะว่าติดเกมแต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้เราพยายามเข้าใจคะแต่บางทีมากเกินไปเราก็ไม่ไหว ถึงขั้นขนาดเคยเลิกกันเพราะเรื่องเกมแต่ยังไม่หนักมากเราก็ดีกันคะ พอเล่นร้านเกมไปสักพักก็มีเรื่องผู้หญิงเข้ามาคะคือคนคุมร้านเกมเป็นนักศึกษามหาลัยในซอยเสือใหญ่หน้าจะปี 2-3 เรื่องนี้ตั้งแต่สงการปีที่แล้วคะ เราเองดันสนิทกับพี่คนนี้มากสะด้วยตอนที่จับได้เขาบอกว่าไม่รู้ว่าเป็นแฟนกันแต่พี่คนนั้นก็มีแฟนแล้วนะคะเราก็โง่คะทุกวันนั้นคือเป็นคนให้เงินโย้ใช้แล้วนะคะเราจับได้ตอนสงการคะไปเล่นที่ข้าวสารวันที่ 12 เมษาดันมีเรื่องกันคะแล้วโย้บาดเจ็บเราเลยพาโย้ไปหาหมอคะเราร้องให้แบบเป็นห่วงมากเพราะเลือดใหลเยอะทีนี้เราให้เพื่อนพาโย้ไปนั้งรอคะเรากำลังจะไปกรอกประวัติให้โย้ ความแตกพอดีคะในกระเป๋าตังโย้มีจดหมายเล็กๆซ้อนอยู่เชิงประมานว่าอยู่ด้วยแล้วมีความสุขมากเลยนะ พี่รักโย้มากนะแล้วก็ให้เบอร์มาคะจาก...
ณ จุดนั้นเวลานั้นเราทิ้งทุกอย่างคะเราเดินไปหาแล้วถามว่าอะไรโย้หน้าเสียคะเพื่อนทุกคนตกใจแต่เขาก็เงียบไม่พูดคะเราเคยสงสัยหลัง ๆ ชอบยืมโทรสับเราไปโทรแต่เราไม่ว่าอะไรคะมาวันนี้ความจริงเปิดเราโทรไปตามเบอร์คะตอนแรกเราไม่รู้ว่าใครพอฟังเสียงสักพักเราจำได้เลยคะ เราพูดไม่ออกรู้สึกว่าจุกมากแต่ก็ด่าไปเยอะมากพี่ก็มีคนของพี่แล้วพี่จะมาเอาอะไรของคนอื่นอีกพี่เขาก็เงียบคะแล้วพี่ผู้หญิงก็ให้แฟนผู้ชายคุยเราแบบพี่ไม่เสียใจหรอคะพี่เขาก็บอกว่าเสียใจก็พึ่งรู้เหมือนกัน จากนั้นเราก็ออกมาข้างนอกโรงพยาบาลคะนั้งอยู่คนเดียวสักพักเพื่อนก็มาตามปลอบเรา เราก็พยายามคะฝืนใจไว้เราก็ไปนั้งรอคะแล้วเขาก็มาคุกเข่าขอโทษเราว่าจะไม่มีอีก เราก็ให้อภัยคะเพราะตอนนั้นเริ่มรักมากแล้วและอยู่ด้วยกันทุกวัน
วันเวลาผ่านไปเราก็ไปสมัครเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งสอนศิลป์ล้วนเป็นช่างศิลป์ย้านรัชโยธินด้วยกันคะโดยพ่อเราเป็นผู้ปกครองและจ่ายเงินให้ทั้งสองคนคะ พ่อเราออกให้ก่อนเพราะพ่อโย้ยังไม่โอนเงินมาให้ โย้ย้ายเข้ามาอยู่บ้านเราคะชีวิตเริ่มสุขสบายขึ้นคะเหมือนอะไรในตัวมันเริ่มออกมาเงินไปเรียนแต่ละวันของโย้แม่เราเป็นคนให้คะ อยู่บ้านเรากินนี้นอนนี้เหมือนคนในครอบครัวแต่หลังเลิกเรียนก็ต้องมาช่วยที่ร้านแต่ที่ร้านก็ไม่มีอะไรคะมีแค่ยกของบ้างนิดหน่อยพอเราเริ่มมีเพื่อนคะทุกอย่างเปลี่ยนไปเริ่มกลับร้านเย็นอยู่กับเพื่อนแม่เราเริ่มเตือนเพราะเริ่มดูออก ทำไมเดี่ยวนี้เริ่มขี้เกียจทำอะไรจะต้องเทียบเราได้ยังไงบางเรื่องคือเรื่องตื่นนอนเรื่องความสบายเราจะต้องเป็นคนตื่นและปลุกไปเรียนคะเวลามีงานเราจะไม่ยกก็ไม่ได้ต้องยกคะพอเราไม่ทำเหมือนโย้ก็ไม่ค่อยจะทำบ้านเรามีลูกน้องคะแต่ก็ช่วย ๆ กันบ้างเทอมแรกก็เรียนกันไม่รอดคะเราเองก็ตื่นสายต่างคนต่างตื่นสายไม่ไปคือไม่ไปทั้งคู่พากันลงเหว พ่อเราให้เลิกเรียนคะเฉพาะเราคนเดียวแม่เราก็ไม่ให้เรียนเพราะไม่อยากให้เราเรียนที่เดียวกันอีกคะ โย้ก็เรียนต่อคะค่าเทอมขอที่บ้านแต่ค่าขนมเราเป็นคนให้คะทุกวันวันละ 200 ค่ากินค่าอะไรต่าง ๆ เราออกคะพักหลังเราเริ่มสังเกตุในเฟสเริ่มโพสอะไรที่เราคิดว่าไม่ได้หมายถึงเราแน่นอนและสุดท้ายใช่คะมันไม่ได้หมายถึงเราโย้เล่นสองเฟส เฟสที่ขึ้นสถานะกับเราไม่มีอะไรคะแต่วันนั้นบังเอิญเราเข้าไปเจอไม่ได้ออกรหัสคะ ความแตกแชทกับเด็กผู้หญิงคนนึงตอนนั้นอยู่ม.2 โรงเรียนเซนนิโกลาส อักษรย่อ จ เราแม้งโคตรเจ็บสองคนนี้นัดจะเยกันคะทั้งที่คบเรากินเงินบ้านเราอยู่บ้านเราอยากได้อะไรเราก็ให้มีกินมีใช้เงินเราเราระเบิดคะทักไปหาน้อง จ. หลายอย่างคะแต่เราก็ยังให้อภัยมันเพราะเรารักมันไปแล้วให้โอกาศไม่ทิ้งโย้ไป
จากนั้นเราก็อยู่ปรกติคะแต่โย้ไปนอนหอแล้วหารกับเพื่อน ค่าหอค่ากินแต่ละวันเราจ่ายคะพ่อโย้จะส่งมาเดือนละ 3000 บ้าง 2000 บ้างแต่ก็ไม่พอคะแต่ละเดือนจากที่เราเคยมีชีวิตของตัวเองอยากใช่เงินเท่าใหร่ใช่แต่เดี่ยวนี้ต้องมาหารสองคะมานั้งจ่ายค่าหอค่ากินค่าไปเรียนเหมือนเราดูแลชีวิตเขาทุกอย่างช่วงเดือนตุลาวันเกิดเราโย้ต้องไปหาแม่ที่เชียงใหม่คะด้วยความกลัวไม่ได้คุยกันเราเอาไอโฟนเครื่องเก่าเราให้เขาใช้ เราโกหกแม่ว่าขายไปแล้วจะเอามาออกไอห้าแล้วให้แม่ข่วยออกเราเก็บเงินเพื่อซื้อไอห้าคะ พอเขาไปก็เปลี่ยนไปอีกเราคุยกันน้อยลงแทบไม่ได้คุยเลยเหงาคะบอกตรง ๆให้เราเติมเงินให้ทุกวันแต่ไม่ค่อยได้คุยกันก่อนวันเกิดเราเขากลับมาคะเราดีใจมากวันเกิดอะเนอะอยากอยู่ด้วยกัน มันเป็นวันเกิดที่เซอไพร์สุด ๆ เราทะเลาะกันตอนที่เขาอยู่เชียงใหม่คะเห็นสถานะบีท้อกเขาเป็นชื่อคนอื่นไช่คะเราจับได้แต่ก็ให้อภัยอีกนั้นแหละคงแค่คุย ๆ แต่ไม่ไช่แค่นั้นไงคืนนั้นสาวคนนั้นทักข้อความเฟสมาหาเราบอกว่าคิดแล้วว่าโย้ต้องโกหกเราว่าไม่มีแฟนแล้วเราก็หาเฟสแกจนเจอเราสะอึกคะทำไรไม่ถูก ผู้หญิงคนนั้นเล่าให้ฟังทุกอย่างว่าโทรคุยกันจนถึงเช้าคุยกันตลอดส่งเป็นรูปมาให้อ่านกันเลยเราโคตรทรมานจิตใจไม่คิดว่าคนที่เราให้ทุกอย่างจะทำกับเราแบบนี้ทุกคืนที่โย้อยู่เชียงใหม่เราแทบไม่ได้คุยกันโย้บอกว่าจะนอนเมื่อยบ้างตื่นเช้าบ้าง แต่ที่ใหนได้ปล่อยให้เรานอนเหงาและตัวเองคุยกับผู้หญิงอื่นเอาความไว้ใจให้ยืมโทรสับไปใช้นอกใจเรา ทะเลาะกันทุกรอบเราคือคนง้อคะเราไม่อยากมีปันหาเขาไม่เคยง้อเราเลยไม่เคยรักษาน้ำใจเราบั่นทอนความรู้สึกลดลงไปทุกวัน เขาบอกเลิกเราบ่อยมากจนคนรอบข้างสงสารแต่เราก็ทนคะคิดว่าสักวันสิ่งที่เราพยายามทุกอย่างจะดีขึ้นคิดแบบนั้นเสมอ
และมาถึงตอนจบคะ ก่อนเลิกกันสัก 2 เดือนได้ลูกจ้างที่บ้านเราเสียคะไม่มีคนคอยช่วยยกของเลยต้องให้โย้มายกบ่อยกว่าเดิมและเราเลี้ยงแมวคะประมาน 10 ตัวก็เลี้ยงมาด้วยกันแต่แรกนี้แหละเราก็จะให้เขามาช่วยเก็บห้องแมวหน่อยทุกวันหลังเลิกเรียนเขาก็จะมาหาเราคะบางคืนมานอนร้านกับเราปรกติระยะเวลาผ่านมาเกือบจะ 2 ปีนี้เราให้เงินเขาใช้ทุกวันจากเป็นที่มีเงินมาก้อนเดียวเราหมดกับเขาไปเยอะคะแต่เราไม่พูดแบบนี้แหละมีแฟนก็อยากให้แฟนดูดีบ้างไรบ้างเพราะเราเองก็ทำงานของเรา พอให้ยกของบ่อยขึ้นโย้เริ่มไม่อยากยกคะบอกว่ามีการบ้านบ้างอะไรเยอะแยะบ้างแต่คือตอนอยู่ด้วยกัน 90% เราไม่เคยเห็นเธอทำเลย มีวันนึงต้องไปส่งของคะปรกติโย้จะไปกับน้องแล้วก็พอเราขับรถวันนั้นเราพึ่งไปผ่าเอาจมูกที่เสริมออกเราเลยรู้สึกปวดและจะให้โย้ช่วยไปหน่อย แล้วเราก็ทะเลาะกันคะต่อหน้าตาของเราเอง ....แบบมิงกุเสียงดัง
โย้ : ไม่คิดว่าเราจะมีการบ้านทำบ้างหรอไม่ได้ว่างตลอดนะเว้ยเราก็มีการบ้าน
เรา : อยู่มาครึ่งค้อนปีขยันทันทีเลยนะมิง ไม่ไปก็ไม่ต้องไปกุไปเอง
แล้วโย้ก็ไปโพสเฟสคะประมานว่า ถ้ากุเรียนไม่จบพ่อแม่เราจะรู้สึกอะไรใหมประมานนี้ก็ให้พ่อแม่หาลูกจ้างมาแล้วเราถ้าไม่พอใจก็ไปหาผัวใหม่สะ...
เราอ่านแล้วรู้สึกเสียใจ เสียใจอีกละทุกวันนี้ให้มาช่วยงานไม่ได้ช่วยฟรี ๆ ให้มากกว่าที่ช่วยงานอีกทั้งรอยสักเสื้อผ้านาฬิการองเท้าพูดตรง ๆ สารพัดแต่แล้วก็ไม่พูดอะไรคะตอนเย็นพอดีมีนัดกันไปดูบอลแดงเดือด 12 กันยาจำได้ดีตอนแรกก็เหมือนคุยกันดีแล้วคะ แต่ตกดึกก็มามีปันหาอีกเรื่องเงินคะพอดีวันถัดไปเราต้องใช้เงินหลักพันแล้วเมื่อวานที่ดูบอลเราออกค่าเหล้าไปก่อน 800 บาทคะคนเดียวทีนี้ไปกัน 10 คนก็ควรจะหารมาคืนเราคะแต่ผลไม่ไช่แบบนั้นพอเราโทรไปอีกทีคือแยกกันกลับหมดแล้วส่วนเงินเราก็ไม่ได้คืนคะเพราะย้ายไปร้านใหม่แต่เราจำเป็นต้องใช่ โย้ก็บอกจะหามาให้เราเราก็ถามวิธีใหนทุกวันนี้ใช่เงินเราจะหามาจากใหนอีกทีนี้โยก็บอก กุหาได้ก็แล้วกันแล้วหุบปากไปสะ ก็เถียงกันคะสักพักเราก็ถามตกลงพรุ่งนี้จะไปใหมโย้บอกว่าไม่แน่เราก็เลยบอกพ่ออุส่าไม่ไปธุระจะให้แกช่วยยกของเห็นเป็นวันอาทิตย์ทีนี้ โย้ขึ้นเสียงทำไมไม่ให้พ่อแม่มิงหาลูกน้องใช้กุอย่างกะขี้ข้า เจอคำนี้เราโคตรขึ้นขึ้นแบบสุด ๆ แล้วก็เถียงกันสักพักโย้ก็บอกว่า เลิกกันไปจะได้จบ ๆ ทุกครั้งเราจะอ้อนวอนไม่อยากจะเลิกแต่รอบนี้เราบอกว่า เออเลิกก็เลิก เราเสียใจที่เขาพูดแบบนี้คนบางคนทำงานทั้งวันจนมือด้านยังได้วันละ200แต่นี้แค่มาช่วยยกของแล้วเสร็จบางวันไม่มียกมานั้งเล่นไอแพตออกไปกินข้าวซื้อนั้นนี้ค่าเรียนอีกต่างหากค่าเทอมไม่มีก็ช่วยออกก่อนแบบนี้ยังเรียกว่าขี้ข้าหรอดูแลดีขนาดนี้เราเสียใจพร้อมเริ่มใจแข็งและทุกครั้งเราจะง้อเขาแต่ครั้งนี้เราไม่คะ
เราเคยถามว่าจะไม่กลับมาแล้วไช่ใหม เขาบอกว่าอยู่ได้ไม่กลับมาแล้วเราโอเคคะวันแรกที่เลิกเขาหาเงิน800มาคืนเราได้คะแต่หลังจากเลิกเราโคตรทรมานแบบว่าเสียใจสุด ๆ เลิก2-3วันแรกเขาไปเที่ยวกับเพื่อนไปงานคอนเสิตบอกตรง ๆ ตอนนั้นเราไม่มีใครเราเริ่มจากจุดที่เลิกละอยู่คนเดียวเขามีคนรอบข้างไม่มีคำว่าขอโทษหรือง้อเราสักนิด แล้ววันนึงเขาก็ทักมาขอยืมเงินหน่อยได้ใหมใช้ไปโรงเรียนไม่พอด้วยความใจดีและรู้ว่าก็ไม่มีเงินใช่เลยให้ยืม แล้วอยู่ดีดีก็ขับรถกลับมาบอกไม่ยืมละเดี่ยวเราทวงเงินเหมือนรอบที่แล้วก็เถียงกันหน้าบ้านแต่เราไม่ได้เปิดประตูให้เข้าแค่มองเห็นผ่านประตู เถียงกันสักพักเราหยุดและร้องให้คือไม่ไหวจริงต้องมาเจอละรู้สึกแบบนี้เขาเลยหยุดคะและเริ่มพูดดีกับเรา เราบอกเอาไปเถอะแล้วเอา 800 ที่ให้มาคืนไปด้วยเราไม่อยากได้เพราะเห็นว่าเขาไม่มีเงินไปโรงเรียน คุยกันทีขนาดเลิกกันยังทะเลาะกันทีนี้เราก็หมั่นไส้โพสกัดเขาในเฟสบ้างแหละจนเขาลบเฟสเราคะหลายคนบอกว่าเขาจะกลับมาเพราะอยู่ได้ด้วยเงินของเราแต่ไม่ไช่คะ
ไปคบกับเด็กที่เคยจะนัดเยกันชื่อแสดงข้างหลังชื่อเฟส เราจำได้แม้นแต่ก็ยังไม่มีขึ้นสถานะกันเราไม่คิดว่าจะกลับไปแบบนั้นอีกมันเหมือนเจ็บไปอีกแต่เราก็ช่างมันอวยพรให้มันรักกันนาน ๆ น้องคนนั้นก็มีเงินคะปัจจุบันขึ้นมอ 3 ละส่วนแฟนเก่าเรา (นามสมมุติโย้) ตอนนี้มหาลัยปีหนึ่งถ้าเทียบอายุขอให้ดูแลกันได้แบบที่เราทำทุกวันนี้รองเท้าที่ผู้ชายใส่ไปเรียนก็เป็นของเรา แต่ให้คือให้ไปแล้วถ้าเอากลับมาคืนเราคงเผาทิ้งหมด อย่าไปหลอกเกาะน้องเหมือนที่ทำกับเราแต่ก็ไม่แน่เพราะตอนที่อ่านแชทผู้ชายขอหนึ่งที น้องก็ตอบว่าได้ทั้งที่รู้ว่าผู้ชายมีแฟนอยู่บ้านเดียวกับแฟน ตอนนี้ขออโหสิกรรมให้ไปแล้วคะคิดว่าคือเวรกรรมแต่เวรกรรมนั้นมันตามกลับไป เขาจะต้องเจอแบบเราและเจ็บยิ่งกว่าเรา
หลังจากเลิกมา 10 วันชีวิตเราดีขึ้นคะมีเงินใช่มีทุกอย่างที่ทำแล้วมีความสุขอ่อที่บอกว่าเราอ้วนน้ำหนักเราลง 5 โลในอาทิตย์แรกที่เลิกกันหันมารักตัวเองอยู่กับพ่อแม่มากขึ้นแล้วเราคงไม่กลับไปอีกโอกาศที่มีให้มันหมด
คนทุกคนมีขีดจำกัด.