พอโตขึ้น..อดีตที่ทำมา..ทำไปได้ไง?

เคยทำอะไรที่คิดว่าดีที่สุดในตอนนั้นป่ะ? แล้วพอมานั่งคิดทบทวนตัวเองตอนนี้แล้วรู้สึกว่า  เห้ย..นั่นเราหรา..ใช่หรา..คิดไงว่ะน่ะ ? บ้างหรือเปล่า? เราคนหนึ่งที่เป็น  คือตอนนั้นจะบอกว่าไม่มีสติก็ว่าได้  ก็เรื่องรักสามเศร้าเราสามคนนั่นแหละ  เคยคิดให้แต่คนอื่นว่าควรทำยังไง เคยคิดว่าทำไมคนอื่นถึงอ่อนไหว อ่อนแอเกิ๊น แต่พอเจอกับตัวนี่ รู้เลย  เป็นหนักมาก..ถึงขั้นโครม่ากันเลยทีเดียว รักมาก ทุ่มเทมาก แม้จะทำตัวงี่เง่าบ้าง คริคริ แต่ก็รักอ่านะ พอวันหนึ่งถึงจุดที่คนรักของเราอิ่มตัว ก็เริ่มที่จะไม่ง้อ มองหาสิ่งที่ดีกว่า แต่อย่างว่าแหละ มันคงอิ่มตัว และรู้ตัวสายเกินไป เมื่อเจอคนที่คอยเอาใจ ที่คิดว่าดีกว่า เขาก็ไป ตอนนั้นความรฟู้สึกโครตทรมาน คิดถึง ระทึก..ระลึกถึงความหลัง พูดแล้วเศร้า  แต่คิดอีกที...ก็ดีนะ เพราะเหตุการณ์วันนั้น สอนให้เราได้รับรู้อะไรหลายอย่าง และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เราตามหารักมาตลอด จนบางครั้ง มองข้ามรักที่มีมากล้นที่มาจากครอบครัว