แก้ปัญหาชีวิตยังไงดี?

เคยไหมที่รู้สึกว่าตัวเองเก่งแต่สุดท้ายดิ่งลงเหว
ตอนนี้เครียดมาก มาเรียนที่ต่างประเทศ เคยคิดว่าตัวเองเก่งแล้ว ดีแล้ว แต่ปรากฏว่า โง่สุดในคลาส
เด็กฝรั่งเค้าดิสคัสกัน เราเอเชียนั่งเงียบ บ้างทีก็อยากพูด แต่ไม่รู้จะพูดอะไร ตอนอยู่ไทยเป็นคนที่พูดมากที่สุดในห้อง แต่ตั้งแต่มาอยู่ที่นี้ เงียบมาก บางวันนับคำพูดได้เลย สังคมเค้าก็ไม่เหมือนบ้านเราที่จะตัวติดกันตลอดมีคนให้พูดด้วย ต่างคนก็ต่างอยู่ ไม่รู้จะพูดดอะไร หมดมุกจะถามละ ว่าเธอๆ ลงคลาสไรบ้าง โอ้เล่นกีฬานี้ด้วยหรอ
ภาษาว่าลำบากแล้ว แต่วิชาการนี่หนักกว่าเยอะ ด้วยความที่พื้นฐานคณิตศาสตร์ไม่แน่น พอเรียนมันก็พอถูไถ แต่เฉียดตกตลอดเวลา
ถามครูก็แล้ว ก็ไม่เข้าใจขึ้น ตามเพื่อนในคลาสสก็ไม่ค่อยทัน ทั้งๆ เคยเรียนมาหมดแล้ว
ไม่รู้อะไรทำให้โง่ขนาดนี้...
ควิซในห้องบางข้อง่ายแต่เรามือสั่น ทั้งๆ ที่ไทยเราไม่เคยเป็นมาก่อน ปรากฏว่า ผิดหมด สอบตก แถมสอบก็น้อย ไม่อยากคิดถึงคะแนนตอนจบ (ซึ่งต้องใช้)
จะทบทวน ก็รู้สึกเวลาว่างไม่ค่อยมี เกิดอะไรขึ้นกับเรา ทั้งๆ ที่มี24 ชั่วโมงเท่ากัน เรารู้สึกว่าที่นี่เวลาหมุนไวมาก เอาง่ายๆ แค่การบ้านอ่านประวัติศาสตร์สี่หน้า เราอ่าน3 ชั่วโมง พอไปดิสคัชกับเพื่อนก็ได้แค่ตอบเวลาครูจี้ถาม วันหนึ่งเรียนสี่ห้าวิชา ไม่ต้องคิดถึงเวลาทบทวน แค่ๆ วันๆ เอาให้ผ่านก็บุญโขละ

รู้สึกผิดหวังกับตัวเองมาก เราไม่ควรมาอยู่ตรงจุดนี้
เราขอโทษทุกคนนะ ...
เรามาเรียนด้วยภาษีของประเทศ มาเรียนด้วยเงินของพวกคุณนั่นแหละ
เราเคยคิดอยากกลับไปทำอะไรเพื่อประเทศชาติ อย่างน้อยก็เปลี่ยนสังคมรอบตัวเราให้ดีขึ้น
แต่เหมือนเราจะคิดผิด เรายังดีไม่พอ เรามาด้วยดวงไม่ใช่ความสามารถ...
แต่เราก็ไม่กล้าหันหลังกลับ...




เราควรทำไง?